დილა იწყება არეული სახით,ამღვერეული ემიციებით, ჩამოგლეჯილი იმედებით და გაცვეთილი გეგმებით, ეს ქაოსი ირგვლივ ყველაფერს ფარავს..ირგვლივ ტრიალებს და ყველაფერს ითრევს.ყველაფერს მართმევს რაც კი ძვირფასი გამაჩნია..საბოლოდ კი გამოცარებულს მტოვებს და დანისკენ მიმითითებს..შემდეგ იწყება მთავარი ჯოჯოხეთი ფიქრები ოჯახზე, ფიქრები მომავალზე, ამ მომენტში ყოველი მოგონება თავში ტრიალებს და საბოლოდ შენ სიცოცხლეს ინარჩუნებ, მერე წარმოსახვა იღვიძებს და ისევ შენ გონებაში აგებულ სამყაროში ვარდები, დახეტიალობ უაზროდ სანამ რაიმეს არ იპოვი იმას რაც რელობაში დაკარგე რამაც დაგაცარიელა და გაგრიყა...მაგრამ საბოლოდ არც აქ არ ჩანს არანაირი კვალი ბედნიერებისა აქ მხოლოდ სიყალბე ტრიალებს,მხოლოდ ამით გავს იგი საყაროს...რომელ სამყაროს? რათქამუნდა რეალურს, ვიცი უაზროდ ჟღერს რელური სამყარო სინამდვილეში ყალბი, მაგრამ რავქნა ასეა იგი სავსე ყაბი გრძნობებით, ნაყიდი სიყვარულით და მოჩვენებითი მეგობრობით აქ ყოველივე როლს თამაშობს და საბოლოდ სპექტაკლის ბოლოს უჩინარდება. და მისი როლიც მასთან ერთად ქრება...ალბათ გიკვირთ ჩემი ფიქრები შეიძლება გაბრაზდეთ კიდეც ამდენს რომ ვბედავ, ან საერთოდ ვინ ვარ ამ ყველაფერის დაწერას რომ ვბედავ...მე ერთი უბრალო მწერალი ვარ თავის დროზე წყლულებით გაჟღენთილი ახლა კი სრულიად ცარიელი,მხოლოდ კალამი ცოცხლობს ჩემში მხოლოდ მას შერჩა ძალა..გონება? ჩემი გონება სრულიად სხვაგანა, სრულიად სხვა სამყაროში იგი მიუვალ მთებშია გადაკარგული,ბიანდარია გურული ოდის სადაც მხოლოდ ფურცლებით სავსე კარადები ბინადბენ.და ასევე ამ ფურცლების ავტორი რომლის სხეულიც სავსეა დარდით და წარსულზე ფიქრებით, მისი სული სრულიად შეშლილია, შიგნიდან ყვირის და თავისუფლებას ითხოვს,მწერალი კი მშვიდი სახით აგრძელებს წერას და ცდილობს სულის დამშვიდებას,აზრები კი ყველაფერს ედება კედლებზე გადადის და ცას წვდება, მერე ციდან აზრად ქცეული დარდი წვიმად მოდეინება,რეცხავს მწერლის განცდებს და საბოლოდ რომელიმე მდინარეში ჩაედინება...დაიცლება და დაცარიელდება ირგვილივ ყველაფერი, მშვიდ ბალახს ნამი მოედება,ირგვლივ ყველაფერი დაცარიელდება და გაუჩინარდება,სიბენელეს დაუმეგობრდება ძველი ოდა და მწერალსაც ახალი მუზა მოევლინება, ისევ აიღებს კალამს და მეათე ღამეს გაათევს, იმის იმედად რომ ეს ღამე საბოლოაა, აქ უნდა დამთავრდეს ყველაფერი, აქ უნდა ჩაატიოს მისი ყოველი ცოდვა,მეათე კალამსაც დაცლის აზრების ფრქვევაში, იმ აზრების სისხლად რომ ექცა მერე ამ სისხლაც რომ შეეპარა სიძველე და ისიც გაუჩინარდა,ისიც გაქრა მწერალი კი სულ მარტო დარჩა, მხოლოდ ის და მუზა, ამასობაში კი ეს ღამეც მიიწურა, ისევ ამოვიდა მზე, ისევ დაისადგურა სიჩუმემ, ისევ აიღო მწერალმა კალამი და ისევ ესტურა მუზა სისხლის ფრად შეღებილ პოეტის ბინას.
