ღამის 4 საათია , ყველაფერი კარგად არის.
თუმცა ვის ვატყუებ , ყველაფრის კარგად ყოფნა არაფრის არ არსებობას ნიშნავს.
ვწევარ და ვფიქრობ , რაზეც ნორმალური ადამიანები არ ფიქრობენ.
გამოვდივარ.
და ბედნიერი წუთებიც მტოვებს.
რეალობის პირისპირ მარტო ვრჩები.
რეალობის სადაც იმაზე მეტი აბსტრაქციაა ვიდრე ჩრდილოეთის ციალში.
მტკივა ასეთი რეალობა , სადაც პაიკები მეფეები ხდებიან და მე დაფაზეც არ ვარ.
რეალობა რომელიც წვიმს.
წვიმს და ცდილობს ჩააქროს ცეცხლი, რომელიც უკუნში გზას მაჩვენებს.
მაგრამ ერთი ფაქტი ყოველთვის გაუთვალისწინებელი რჩება , რომ ცეცხლს ხელით კი არა გულით ვატარებ.