მარადიული მოწყენილობის ტალღები გვიალოვდებიან, აი, ხედავ, სადაცაა მოვლენ და ჩვენს სულებს სრულიად შეერწყმებიან... ცივა, არადა ადრე მცხელოდა, როცა გიახლოვდებოდი, ოფლიც კი მასხამდა ხოლმე, ახლა კი უბრალოდ მონაბერ ქარს და სუნთქვას ვგრძნობ, რომელიც რიტმის შეგრძნებას არ კარგავს.
გამიღიმე , მეც გაგიღიმე... ეს მარადიული ღიმილი გეგონა, მე კი უღიმღამოდ მეღიმებოდა... განა მარადიული რამე არსებობს ამქვეყნად -მეთქი... მერე სხვაში გაგცვალე, უფრო სწორედ ერთმანეთს ვუბიძგეთ სიშორისაკენ.... გული დამწყდა, არასწორი შეფასებებით დამიწყე დევნა, გაუჩერებელი დევნა და მოუსვენარი ღიმილი... არა, არ გესმოდა, ვერც გაიგებდი, ამიტომ ახსნის გარეშე დაგტოვე და გაურკვეველი მიმართულებით განვაგრძე ცხოვრება... არც ვიცოდი , საით იყო სწორი გზა ან საით მივდიოდი ?
ზოგჯერ იმასაც კი ვფიქრობდი, რომ დაღუპვის გზას ვადექი, საკუთარი ცხოვრების ასავალ-დასავალი მერეოდა, მაგრამ, როგორც იტყვიან, რაც არ კლავს, აძლიერებს… და მეც ეს სენი შეეყარა, ძლიერი ადამიანის ტყავი მოვირგე და შეგუების გზად დავადექი...
მივხვდი, რომ ადამიანი ცხოველია , ოღონდ განვითარებული და მარტივად მიჩვევადი....