მარტოობის გვეშინია ყველაზე მეტად...არადა მაშინ ვართ ყველაზე ძლიერნი, როცა ვართ მარტო...
ამავდროულად ძალიან სუსტებიც, ჩვენი შინაგანი ჯაჭვების გამო...
ყოველ წამს, წუთსა და ყოველ საათს მარტოობას გავურბით ამ მასზე ფიქრში ვატარებთ დროს...მაგრამ მაინც ვერ ვექცევით , ვაყალიბეთ იდეურ თეზისებს და მათ ფრთაშესხმას ვწირავთ მთელ სასიცოცხლო ძალას.
გადის მთელი ცხოვრება, ჩვენ კი იმდენად ვართ ჩაბმული მარტოობასთან ბრძოლაში , ვერც კი ვამჩვენთ, როგორ გვიჭაღარავდება თმა, გვივლის სხეულში სისუსტე, გვტოვებს გარეგანი სილამაზე...
ვერ ვამჩნევთ, სანამ ზურგს არ გვაქცევს მთელი სამყარო, სამყარო, რომელსაც ახალგაზრდობის, სილამაზისა და ლაღი ღიმილის გამო ვაინტერესებდით....
გვტოვებს სამყარო და ვრჩებით სრულიად მარტო - სრულიად მარტო ყველასა და ყველაფრის პირისპირ..