გაწვიმდა...ისედაც ბურუსით მოცულ არემარეს ახლა შავი ღრუბლები დათარაშობს თავზე...
სადაცაა მთვარე დაიკავებს ცაზე ადგილს და თავისი მედიდური გამოხედვით სალამს მისცემს დედამიწას.
მიყვარს მარტი!
ცვალებადი,მგმინავი,შეუცნობელი...
მიყვარს მისი სურნელი,ამოუხსნელი,რაღაც ისეთი ბედნიერებას რომ მაგრძნობინებს და ყოფით საფიქრალს ცოტახნით რომ დამავიწყებს...
იები მიყვარს,თვალხატულა,პაწაწინა იები,მორცხვად რომ იმზირებიან და
გთხოვენ,რომ თავიანთ ბუდეს არ მოწყვიტო.
ჰორიზონტს გავცქერი,დანამულ მთებში უსასრულობა ირეკლება,რაღაც ამოუცნობს ვგრძნობ,ვჩერდები და ვიცდი,ვიცდი მანამ,სანამ ეს ლოდინი წვიმის წკაპა-წკუპით არ მთავრდება...
ქარები კი ღრუბლებს ისევ ციდან ერეკებიან...
შუაგულ ტყეში მდგარ პიანინოს დაშლილ კლავიშებს ვესაუბრები,თითების ნაზი შეხება უსიამოვნო მელოდიას გამოსცემს და ვჩერდები...
აღარც კი ვიცი გათენდება თუ არა..