როცა უიმედოდ ხარ , მარტოობაში ლპები , არა ფიზიკურ მარტოობაში , სულიერ მაროტოობაზე ვსაუბრობ...
ფიზიკუტად გარს იმდენი გახვევია და დაგტრიალებსს ...
სულიერა კი მარტოობას ებრძვი , ამ დროს კი იღიმი , იღიმი მთელი არსებით .... ეს ღიმილი ხომ მოსჯილი გაქვს
ღიმილი აუცილებელია !
ღიმილის მიღმა რა ხდება ვის აინტერესებს ?
არც არავის ! ხო და შენც იღიმი ....
და გაქვს სხვა გზა ?
რათქმაუნდა არა !
სუნთქავ ? ე.ი ცოხალი ხარ !
საკმარისია!
სხვა არც არვის არ აინტერესებს ....
მთავარია სუნთქავ , როგორ ხარ ვის რაში აინტრრესებს ?
შენ შენ აღარ ხარ ! ემსგავსები სათამაშოს რომელიც სხვის გუნბა განწყობაზეა პასუხისმგებელი , შენი ეგო კი არავის ადარდებს ! შენთვის შეინახე !
გბეზრდება ! იწყებ საკუთარი თავის გამოხატვას ....
ღიხიანდება ირგვლივ ერი და ბერი !
ყველა იმას გეუბნება რომ ეს შენ არ შეგეფეება !
რომ ეს შენ გჭირს რაღაც და დროა თამაში დაასრულო!
კვდები !
შენი არავი არ ესმის !
არც არავის აინტერესებს
როგორ გინდა ყველაფერს უბრალოდ მიაფურთხო , ადგე და წახვიდე !
მაგრამ არა ! შენ ეს არ შეგიძლია
არ შეგიძლია მხოლოდ იმიტომ რომ იმაზე ფიქტობ ვისაც შენ უბრალოდ ფეხებზე ჰკიდიხარ
და როცა ხვდები რომ შენი თავგანწირვა არავის არაფერში არ სჭირდება თურმე
ძალიან ძალიან გვიანია !