დღეს ვიჯექი ჩემთვის,ჩუმად. ვათვალიერებდი რაღაცეებს და წავაწყდი რამდენიმე ხნის წინანდელ პოსტებს.. ჩემებს და არამარტო. ვკითხულობდი და თავი სხვა სამყაროში მეგონა.. მეგონა მოწყვეტილი ვიყავი,მეგონა რაღაცას გამოვაკლდი.. მას მივტიროდი,მიტიროდნენ და დღემდე მისტირიან..
ნელ-ნელა დავაძალე ჩემს თავს გამეხსენებინა რეაქცია,როდესაც მითხრეს დღეიდან მის გარეშე მოგვიწევს ცხოვრებაო... ხუმრობა მეგონა,ვეჩხუბე,გავუბრაზდი,მაგრამ დრო მოვიდა რეალობისთვის შემეხედა და როცა გავაანალიზე ყველაფერი კედელს მივეყუდე,ღრმად ჩავისუნთქე და ჩავიკეცე.. ისეთი ხმით ვღრიალებდი ზუსტად მაშინ მივხვდი,რატომ გლოვობენ ადამიანები ასე ხმამაღლა და გულამოსკვნით საყვარელ ადამიანებს... ვერავის ვხედავდი გარშემო..
იმ დღიდან დავიწყე მისთვის წერილების მიწერა,სულ ვწერდი,ყოველ დღე.. ვწერდი,რომ ჩემია და მიყვარს,რომ მენატრება და ასე არ უნდა მივეტოვებინე.
რთული გზა გამოვიარე მისი გარდაცვალების შემდეგ.. რთული იყო სიზმრები მასზე,კოშმარები,რომლებმაც ღამეები თეთრად მათენებინა,თუმცა ისევ მან გადამატანინა.. დღეს მიღიმის სიზმრებში.. მისი სული მშვიდადაა და მეც მამშვიდებს,მაგრამ ფაქტია,რომ ერთადერთი რეალური,წრფელი მეგობარი დავკარგე... სულ მარტო ვარ,მისგან მიტოვებული.
აღარ მყავს გულშემატკივარი ოჯახის გარდა...
გული მტკივდღეს ვიჯექი ჩემთვის,ჩუმად.ვათვალიერებდი რაღაცეებს და წავაწყდი რამდენიმე ხნის წინანდელ პოსტებს.. ჩემებს და არამარტო.ვკითხულობდი და თავი სხვა სამყაროში მეგონა.. მეგონა მოწყვეტილი ვიყავი,მეგონა რაღაცას გამოვაკლდი.. ქეთის მივტიროდი,მიტიროდნენ და დღემდე მისტირიან..
ნელ-ნელა დავაძალე ჩემს თავს გამეხსენებინა რეაქცია,როდესაც მათემ მითხრა დღეიდან ქეთოს გარეშე მოგვიწევს ცხოვრებაო... ხუმრობა მეგონა,ვეჩხუბე,გავუბრაზდი,მაგრამ დრო მოვიდა რეალობისთვის შემეხედა და როცა გავაანალიზე ყველაფერი კედელს მივეყუდე,ღრმად ჩავისუნთქე და ჩავიკეცე.. ისეთი ხმით ვღრიალებდი ზუსტად მაშინ მივხვდი,რატომ გლოვობენ ადამიანები ასე ხმამაღლა და გულამოსკვნით საყვარელ ადამიანებს... ვერავის ვხედავდი გარშემო..
იმ დღიდან დავიწყე ქეთისთვის წერილების მიწერა,სულ ვწერდი,ყოველ დღე.. ვწერდი,რომ ჩემია და მიყვარს,რომ მენატრება და ასე არ უნდა მივეტოვებინე.
რთული გზა გამოვიარე მისი გარდაცვალების შემდეგ.. რთული იყო სიზმრები მასზე,კოშმარები,რომლებმაც ღამეები თეთრად მათენებინა,თუმცა ისევ მან გადამატანინა.. დღეს მიღიმის სიზმრებში.. მისი სული მშვიდადაა და მეც მამშვიდებს,მაგრამ ფაქტია,რომ ერთადერთი რეალური,წრფელი მეგობარი დავკარგე... სულ მარტო ვარ,ქეთისგან მიტოვებული.
აღარ მყავს გულშემატკივარი ოჯახის გარდა...
გული მტკივა..