შენ ეს პირველად გააკეთე , მხოლოდ ინტერესის გამო , მერე კიდევ ერთხელ სცადე მეგობრებს აჰყევი , შემდეგ კიდევ ერთი , უბრალოდ მოგინდა ნასვამზე ,რადგან მეგობრებმაც გამოთქვეს სურვილი , შემდეგ ისევ ერთი , ერთს კიდევ ერთი მოყვა მხოლოდ გასართობად ...
რაღაც მოხდა თავი ციდად იგრძენი , გამოსავალი ადვილად იპოვე , ახალ მეგობართან იპოვე საერთო ... ასე გრძელდება .... როცა ყოველ ჯერზე თავს რაიმე მიზეზით ცუდად გრძნობ რომელიმე მეგობარს ურეკავ , ისიც უმალ შენტან ჩნდება... ნამდვილი მეგობრობაც ხომ ესაა , როცა საღი ვაშლი ლპება ახალ ვაშლებსაც ალპობს ... პარადოქსია მაგრამ ჩვენს რეალობაში სწორედ ესაა ნამდვილ მეგობრობა .
დრო გადის , თითქოს ყველაფერი გამოსწორდა , მანკიერებებზე ცდილობ უარი თქვა ... თავს ცუდად გრძნობ , დაიღალე , გამოსავალს ვერ პოულობ , ყოველი მხრიდან ტითქოს ახალ ახალი საიქრალი გემატება , საფიქრალი რომელსაც შენი წარმოსახვა აჩენს , სინამდვილეში კი არ არსებობს ...
არ იცი როგორ დააღწიო ამ გამოგონილ უამრავ სადარდებელს თავი , ზარი შემოდის ტელეფონზე ... ვინ თუ არა ჭეშმარიტი მეგობარი .გაენდე ... მან კი დახმარება აღგითქვა და წამებში გაჩნდა შენთან ... ამჯერად უფრო გათამამდი , ცნობისმოყვრეობა საშინელი რამაა , რასაც ვერასდროს მოიშლი ...რაც გღუპავს იცი მაგრამ რისკავ... თითქოს თავიდან ყველაფერი კარგადაა , შენი სადარდებელ საფიქრალიც დავიწყებას მიეცა წამში, კმაყფილი ხარ , იღიმები და სიამოვნებისგან ითანგები , ითანგები და წამის მეასედში გრძნობ რომ სიამოვნება უცებ არასასიამოვნო შეგრძნბებმა ჩაანაცვლა , ჰაერი არ გყოფნის , აღარაფერი გესმის , ვეღარაფერს ხედავ , გრძნობ მხოლოდ ერთ რამეს ... გრძნობ როგორ მიდიხარ .... მიდიხარ ისე რომ არც უკითხავს ვინეს გინდა თუ არა... გვიანია , ვერაფერს შეცვლი , არ გაქვს საიმისო ძალა რომ წინაარმდეგობ გაუწუო და გაჯიუტებულმა ფეხების ბაკუნით დარჩენა მოითხოვო როგორც ბავშვობაში , როცა სადღაც წასვლას გაიძულებდნენ უფროსები.... წამის მეასედში გაგიელვა ათასმა ფიქმრა ერთად , მაგრამ გვიანია ...მხოლოდ ერთ რამეს გრძნობ , შიშს...
შიშს რომლის მსგავსი აქამდე არ გქონია არავისი და არაფრის... შიშს გრძნობ , რომელიც წასვლის გამო დაგეუფლა მთელს სეულში და ეს შიში აღწევს შიგნით , გეშინია არა შენს გამო არამედ გეშინია სხვის გამო !
რომ ისინი ვერ გაიგებენ და მათ ეს არ დაუმსახურებიათ შენგან ...მხოლოდ ამის შიში გავს ისე ძლიერად რომ იმ შენი წასვლის შიშსაც კი თრგუნავს ...არ გინდა წახვიდე ... არა საკუთარი თავის გამო , მხოლოდ სხვის გამო ...
იკრებ ბოლო ძალა რომელიც გონების შიგნით სადღაც სიღრმისეულად შეგრჩა , ალბათ ინსტიქტს ....თვით გადარჩენის სურვილს ისიც სხვის გამო ... რაც პირველი გახსენდება ესაა ღმერთი რომლის გარდა არავის შეუძლია შენი შველა , იკრებ ძალას რომელსაც ჯერ კიდევ შერჩენია საღად აზრის ფლობა , რომელიც გაიძულებს გონებაში მამაო ჩვენოს წარმოთქმას , ეს ერთადერთია და უკანასკნელი რასაც შეუძლია შენი გადარჩენა ... ასრულებ ლოცვას და სახეზე სასიამოვნო ბედნიერების მომტან და მახაობელ სუსტ ნიავს გრძნობ , ნიავს რომელიც პირველი იგრძენი დაბადებისთანავე , მეორედ მოევლინე ქვეყნირებას , აცნობიერებ და ორ წუთში თვალის გახელისთანავე გავიწყდება მიზეზი თუ ვინ და რატომ მოგცა ეს შანსი და რატომ გრძნობ ისევ სიოს სახეზე , რატომ გრძნობ სხეულს და მკერდში გულის ფეთქვას ...
დამპალი ვაშლი კი აღარ ჩანს , სხვა ჯანაღ ვაშლებს მიუგორდა ალბათ დასალპობად ....