შეშის ღუმელიდან გამოსულ გრძელ მილებს შორის შავმა სითხემ გზა იპოვნა და ნაპრალიდან გამოჟონა. წითლად შეღებილმა კიბემ მურისფერი ნაშხეფარი მონდომებით დაიხატა. იმ იმედით აღსავსემ, რომ მთვარისას მზერა მთელი უბედურების წამიერი გაცნობიერებასავით მყისვე განგაშს ატეხდა დაღლილ-დაქანცული დიასახლისის ნერვულ სისტემაში, კიდევ მრავალჯერ შეუშვირა წითლად მოცინარი უსულო სახე ცხელი მურის შავ წვეთებს.

როცა ეს სახლი აშედა, საღებავების ყიდვისას ფერთა ფართო გამაზე არ უფიქრიათ ბებიაჩემსა და პაპაჩემს. თავისებურები იყვნენ. მინიმალიზმის დამახინჯებული და წარუმატებული პროდუქტი უფრო შეეფერება მათ ხასიათს, ვიდრე ნებისმიერი სხვა ეპითეტი.

ერთი-მეორის მიყოლებით შეწყვიტეს სუნთქვა. ჯერ მამრმა გაიკვალა სიკვდილის უღრანი ტყეები ჯენტლმენურად და ერთი წლის ინტერვალში ნაზი და ფაქიზი ბებიაჩემიც მიჰყვა. თითქოს იმ ქვეყნად, ვიღაც ახალ დაწყვილებულებს შვილები ეყოლათ და ისინი კვლავაც ერთად არიან. ამჯერად ერთმანეთით დატკბებიან, როგორც და-ძმა.

სიკვდილის მოახლოება რომ იგრძნეს, ზუსტად ამაზე აუფორიაქდა ორივეს სიბერე შეპარული გულები და იმავე გულებით გადაწყვიტეს, რომ ჯვარი დაეწერათ, რადგან პირზე დუჟის მოდგომის შემდეგ მზე და მთვარესავით ტრაგიკული ბედი არ გაეზიარებინათ.

მახსოვს, ძლივს აბობღდა პაპაჩემი საკურთხევლის წინ რამდენიმე სანტიმეტრით ამაღლებულ პოდიუმის მსგავს რაღაცაზე, რომელზეც სხვა დროს მღვდელი პოზიორობდა ხოლმე. მე მივეხმარე ფეხის ადგმაში. მაშინ გავიქფიქრე, რომ ძალიან უნდოდათ ერთად ყოფნა. ალბათ-მეთქი ფიქრების პაუზას ესეც მივაყოლე ბანქოს კარტებივით. არც მაშინ მესმოდა და არც ახლა მესმის მათი გადაწყვეტილებისა.

მონატრების ტკივილები უკვე დამეწყო.

კიბეზე ვამბობდი... ძალიან ბევრი წითელი საღებავი იყიდეს მაშინ და მაგოტომაც არის, რომ მთელი სახლი სააღდგომოდ შეღებილი კვერცხებივით სისხლისფრად ბრდღვიალებს. მაგრამ ბრდღვიალი გადაჭარბებული ნათქვამია იმ იშვიათ შემთხვევებში, როცა მთვარისა ზარმაცობს.

***

რომ დავიბადე, თავის ზომაზე დიდი პერანგი ეცვა და როგორც გამოუცდელი მოცეკვავე, მღელვარე მიმიკებით შენიღბული ადგამდა არეულ ნაბიჯებს.

ქაოტური ბოდიალი და ზურგზე ამობურცული, ხერხემლის გასწვრივ წარმოქმნილი გრძელი ნაკეცი იმ აკორდს ჰგავდა, რომლის გაჟღერება მამაჩემს არასდროს გამოსვლია. ჩემთვის არაერთხელ მოუყოლიათ, რა ხდებოდა სახლში, როცა ყველა სადღაც მიდიოდა და რჩებოდა მხოლოდ მამაჩემი. შავი პიანინო მონადირის გასროლილი ტყვიით დაჭრილივით სიკვდილს ჩაჰყურებდა წყვდიადისფერ თვალებში და ხმას იხლეჩდა უკიდურესი შეძრწუნებისგან. ღრიალებდა უკანასკნელი ამოსუნთქვებით, ვიდრე მამაჩემს არ მობეზრდებოდა პირველი ოქტავის ბოხი და მბრძანებლური ბგერების სმენა. სულ ცდილობდა, რომ იმ წიკვინა ხმების გამომწვევი კლავიშებიც ჰარმონიულად შეეპარებინა მარცხენა ხელით აჟღრიალებულ უწესრიგო მუსიკისთვის, მაგრამ არასდროს, საერთოდ არასდროს მოსწონდა, რასაც უკრავდა.

ჩემი აზრით, შექმნის პრობლემა ჰქონდა. თუმცა, უნდა ვაღიაროთ: მისი სპერ/მა საჭირო ადგილას მოხვდა და მერე მე დავიბადე.

ის ნაკეცი სხვა არაფერი იყო, თუ არა ღმერთის მცდელობა, ჯერ ხერხემალი ამოეძვრინა მამაჩემის სხეულიდან და შემდეგ - ერთი ნეკნი მოეცილებინა ახალი სუნთქვის დასაწყებად. მე მეკუთვნოდა ის ახალი სუნთქვა და რაკი განწირული ვიყავი იმისათვის, რომ მეცოცხლა, ალბათ ამიტომაც გავიმარჯვე ღმერთის წამოწყებულ თამაშში და დედამიწამ კიდევ ერთი, სათესლე ჯირკვლებიანი ადამიანი შეიმატა.

შავი პიანინო შემიყვარდა. დაშალეს. მეტკინა.

მივხვდი, რომ სიყვარული აუცილებლად მატკენდა და გულგრილობას შევაფარე თავი. თუ საკუთარ თავს ვერ ვჯაბნიდი და მაინც მიყვარდებოდა, ყველა ემოციურ დამოკიდებულებას ისე ვუყურებდი, როგორც სასიკვდილო განაჩენს და ნელ-ნელა ზიზღით მავსებდა ნათელი და ლამაზი ფერები სამყაროში. ჩუმად მიყვარდა ყოველთვის. ჩუმად მტკიოდა მუდამ. ჩუმად ვტიროდი ღამე მთვარესთან და ჩუმად მიხაროდა გრანდიოზული ამბები ჩემს თავს.

არასდროს გამომლევია სიხარული. შიგნიდან შავს - ბედნიერი ღიმილი მანათებდა.
ერთხელ მეზობელმა მითხრა, არ დამავიწყდება შენი ღიმილიანი სალმებიო. გამახსენდა, საყვარელი რომ ვიყავი იმ ხანებში, როცა მეზობლებისთვის გამარჯობის თქმა სასიცოცხლო ძალებს არ მართმევდა.

***

მთვარისას ყალბი დაქალები ჰყავს. თვითონაც ყალბია ურთიერთობებში და ამიტომ ვერ შემოიკრიბა გარშემო წრფელი ადამიანები. არცერთი მათგანის მიმართ გადამეტებულ სითბოსა და ყურადღებას არ იჩენს იმის შიშით, რომ დანარჩენებს ეწყინებათ.

შვილებიც ასე გაგვზარდა.

მე პირადად, სითბო და დაფასება სულ მაკლდა. და-ძმისგან უმძაფრესად გამორჩეულს, მაინც არ მღირსებია სათანადო მოპყრობა მშობლებისგან. განსაკუთრებით მთვარისასგან!

და ამ დროს ოჯახს მიღმა თავს ვგრძნობდი მწვერვალებზე აბობღებულად.