მძულს ჩემი თავი,მძულს რადგან შენზე ვფიქრობ ისევ, მძულს რადგან ისევ ჩემს გონებაში ხარ აუხდენელ სურვილად და არც ცდილობ ჩემგან წახვიდე, მძულხარ იმ ბედნიერი დღეების გამო მძულხარ გესმის, მძულხარ რადგან იცი ახლა როგორც ვარ მაგრამ არ მოდიხარ ჩემთან მძულხარ ისევე როგორც ჩემი თავი მძულს, რატომ მე? რატომ მაინცდამაინც მე? რა დავაშავე ასეთი რომ დავიმსახურე ეს ტკივილი? ნუთუ დავიმსახურე ეს ტკივილი რასაც ახლა ვგრძნობ, ჩემში აღარანაირი გრძნობა აღარარის ყველაფერი გაქრა, არვიცი რამჭირს, იცი დღეს ერთ ბიჭს შევხვდი რომ მაკოცა და რეაქცია არ მქონდა და მიზეზი ვერ ვუთხარი რადგან იმ წამს როდესაც მისი ტუჩები მე მეხებოდნენ მხოლოდ შენს ტუჩებზე ვიქრობდი, მხოლოდ შენზე მეფიქრებოდა და წამოვედი, უაზროდ ვიბოდიალე შუა ღამისას ქუჩებში, მეშინოდა, ძლიერად შემიბყრო შიშმა და მისგან თავს ვერ ვაღწევდი, მე სულელმა ისევ შენ გთხოვე დახმარება, ისევ შენთან მინდოდა მიუხედავად ყველაფრისა შენკი, შენ კი ვერ იგრძენი როგორ მჭირდებოდი არადა მე მხოლლოდ შენ მჭირდებოდი, თუნდაც მხოლოდ ერთი სიტყვა გეთქვა ჩემთვის მე დავმშვიდდებოდი, ახლა კი ვზივარ ცარიელ და ჩუმ ოთახში მხოლოდ კედლებს ესმით ჩემი ხმა, როგორ გამიმეტე, ახლაც ვერ ვიჯერებ, შენ მე წამართვი ყველა ის გრძნიბა რაც მაბედნიერებდა, მთლიანად დამაცარიელე და ტკივილთან მარტოობასთან დამტოვე, ხვდები მაინც რა დამმართე? საკუთარ თავს ვუმეორებ რომ ძლიერივარ, რომ შენს მიმართ არაფერს ვგრძნობ, რომ შენზე აღარ უნდა იფიქროს და არესმის, მერამდენე დღეა უკვე ამ ტკივილით ვიტანჯები ზოგჯერ როდესაც თვალებს ვხუჭავ ჩემს ფიქრებში ისევ ჩემთან ხარ, ისევ მეხუტები და ისევ ვგრძნობ შენ სითბოს და ვგრძნობ როგორ სველდება ჩემი ბალიში.
