- რაო, დღესაც გაძელი? მეგონა აღარ მოხვიდოდი.
ცალყბად გაეღიმა.
- ნამდვილი, რომ იყო გემრიელად გცემდი, მაგრამ სარკეში საკუთარ ანარეკლს ვერაფერს დავაკლებ.
იქვე სკამზე დავჯექი და დიდ სარკეში ჩავხედე საკუთარვ თავს, რომელიც მედიდურად მიყურებდა და ირონიით ევსებოდა სახე.
- უცნაური ხარ, ახლა უნდა გარბოდე, დამაყრუებელ სიჩუმეში სარკეში შენი ანარეკლი გელაპარაკები.
სიმწრით გადავიხარხარე.
- დამაყრუებელი სიჩუმე არასდროს მაშინებდა, პირიქით, თითქოს ეს სიჩუმე
ამშვიდებდა ჩემს აღელვებულ სინდისს, გონებას, დაღლილ სულს და მაიძულებდა ყველაფრის მიუხედავად მეთრია ძალა გამოლეული სხეული ქუჩებს შორის, მტკიოდა, ჩემი ჯოჯოხეთის რაღაც ნაწილი მხრებით დამქონდა და მაინც ვიცინოდი, მაგრამ სიცილში ტირილი მერეოდა, ხშირად ვიკარგებოდი და ჭკუიდან შეშლამდე ვფიქრობდი, იმდენად მტკიოდა, რომ ან უნდა გადამეწვა ყველაფერი ან ჩემთვის ჩუმად საკუთარ გონებაში მეფიქრა, მიყვარდა ფიქრი და ხმამაღლა საუბარი საკუთარ თავთან, ბევრჯერ აკანკალებულს ტავი ძლივს დამიმშვიდებია იცი? საშინლად მეშინია არა იმის, რომ მოვკვდები, არა სიკვდილის მეშინია თუმცა არც მაგდენად, რომ არ მინდოდეს, სიმართლეს გეტყვი და ხშირად მდომებია, არა იმიტომ, რომ სადღაც ვიღაცას სტკენოდა ამით, არამედ იმიტომ, რომ გავქცეულიყავი შორს, გამეშალა ბრთები და ეს ჯოჯოხეთი წამებით მაინც მომეშორებინა მხრებიდან, თუმდაც მერე ისევ ჯოჯოხეთში ჩავსულიყავი.
- რით ერეოდი საკუთარ ტავს?
- ბევრი ვერაფრით, უბრალოდ ვიცოდი, რომ სხვა გზა არ მქონდა და რომ არავის ანაღვლებდა როგორი დეპრესიული ვიყავი, ან ამჩნევდნენ და არ იმჩნევდნენ, ნუ ვის ანაღვლებს, ფაქტი ერთი იყო კარგად ნამდვილად არ ვიყავი, მაგრამ დიდი აღშფოთება ნაღდად არავისი გამოუწვევია ჩემ ამ მხარეს რადგან უმეტესად კარგად ვინიღბებოდი.
- და რატომ არ ამბობდი სიმართლეს?
- ვფიქრობ არ არის საჭირო იმის თქმა რაც ისედაც ცხადია, რადგან თუ არ უნდათ ვერ შეამჩნევენ, თუმცა ნაწილობრივ ჩემი ბრალიცაა, არასდროს მინდოდა ჩვეულებრივი ვყოფილიყავი, მაშინებდა ის ფაქტი, რომ ბრბოს ნაწილი გავხდებოდი და მეშინოდა ამის აღიარების, არ მინდოდა ერთ დღეს ტალახი მეც მესროლა სხვისთვის, ეს ხომ ასეთი მარტივია, როცა შენ მთლიანად ტალახით დაგსვარეს/
- კარგი რა მარიამ, ისედაც ვიცით, რომ არ გიყვარს გაცვეთილი ფრაზებით საუბარი.
- ხანდახან ფრაზები ზუსტად აღწერს მდგომარეობას.
- ხო მაგრამ მთლად ასეც არა, ღმერთო ჩემო მართლა შეშლილივით ლაპარაკობ.
ჩამეცინა..
- შენ გელაპარაკები და შეშლილივით რა შუაშია, ეს ხომ ფაქტია.
- უნდა გაექცე, თორემ ჭკუიდან გადაგიყვანს…
- გზა ერთია, ხერხია ბევრი, უბრალოდ ვვარსებობ და ესარის…