-დრო...
-რა დრო?!
-გამომყევი...
-სად მიგყავარ?!
-იქ სადაც დრო მოვიდა, წახვიდე!-
დაბნეული მივდევ უკან, თითქმის უჩინარ კაცს, თეთრი ფერის შუქს რომ ასხივებდა მთელი სხეულიდან.
-მოვკვდი?
-შესაძლოა, - უცნაური პასუხია, ან ეს ცარიელი სივრცე რა ადგილია?
-მითხარი, მოვკვდი თუ არა?! - დაჟინებით ვეკითხები და ვცდილობ ფეხს ავუჩქარო, რომ დავეწიო, მაგრამ არაფერი გამომდის.
-ჯერ არ, - მოკლედ მიპასუხა და კიდევ უფრო გაწელა ჩვენ შორის მანძილი.
-დამელოდე, ვერ გეწევი.
-არ უნდა დამეწიო, თუ დამეწევი ჩემთან ერთად მოგიწევს წამოსვლა, - მომეჩვენა, რომ უკმაყოფილო იყო ამ წინადადების თქმისთვის.
-სად?!
-იქ სადაც შენი ადგილია...
-და სად არის ჩემი ადგილი?!
-ჯერ არ არის გადაწყვეტილი.
-როდის გადაწყდება?!
-მაშინ, რროცა მორჩებიან.
-ვინ რას მორჩება?!
-ჩვენ დაბლა, ერთი ქალის სიცოცხლის გადარჩენას ცდილობენ.
-ვინ არის ის ქალი?
-შენ!..
-მეე?
-დიახ.
-რანაირად,მე ხომ აქ ვარ?
-არა, შენ იქ ხარ, - მერე გაჩერდა და მეც გაჩერება მანიშნა, ჩემკენ შემოტრიალდა და მკითხა, - მართლა გინდა ამის ნახვა? უმეტესობა აგონიაში ვარდება.
-რა უნდა მანახო ისეთი, რაც მე აგონიაში ჩამაგდებს? - სასაცილოდ არ მეყო მისი სიტყვები.
-შენ მაიძულე, - თქვა და გრძელი მანტიის გრძელი სახელოდან ძვლოვანი თითები გამოაჩინა. ხელი თეძოს სიმაღლეზე მოატარა და ბილიკი გამჭვირვალე გახადა, რატომღაც მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე, რომ ღრუბლებზე დავდიოდით.
-ეს რა არის? - ნელ- ნელა ვუახლოვდებოდი ღრმულს, მაგრამ სიშავის მეტი არაფერი ჩანდა, - ვერაფერს ვხედავ, რა არის?
-ეს შენი წარსული ცხოვრებაა, - მისმა ხმამ მკაცრად გაიჟღერა, - ეს კი შენი აწყმო, - ძვლოვანი ხელი ისევ მოატარა ზედაპირზე და მანიშნა, რომ ჩამეხედა. რას ვხედავდი? იმას, რამაც აგონია არა, მაგრამ დიდი შოკი გამოიწვია ჩემში. გულზე ვიტაცე ხელი, თუმცა ის იქ აღარ იყო, მის ადგილას კი ისეთივე ღრმული გაჩენილიყო, როგორიც ჩემი წარსული ცხოვრება იყო, ბნელი და ცივი.
-ეს... ეს..., - ენა დამება, თითს ვიშვერდი დანახულისკენ.
-მითხარი, რას ხედავ?! - ისე მკითხა, თითქოს თავად არ სცოდნოდა.
-მე... მე ვარ იქ... მე ვკვდები?
-ცოტაღა დარჩა.
-ცოტაღა დარჩა, სადამდე?
-იქამდე, სანამ არ მეტყვიან სად წაგიყვანო.
-ამას ვინ გეუბნება? - თითების დატკაცუნებით ჩემი ადამიანური მდგომარეობის კადრები გააქრო და სრული ტანით ჩემსკენ.
-გეშინია?
-არ უნდა მეშინოდეს?
-შიში თქვენი, ადამიანების ჩვეული მდგომარეობაა, ამის გარეშე ვერ იარსებებთ.
-ახლა რა ვქნა, - სახეზე ხელის გულები ავიფარე და ტვინს ვაიძულე ეფიქრა, მაგრამ არ დამემორჩილა.
-ახლა მხოლოდ ის დაგრჩენია, რომ დაელოდო.
-ეს როგორ? შევეგუო იმ ფაქტს, რომ ვკვდები? ჩემი სიკვდილით ხომ გულს ვატკენ ადამიანებს, რომლებსაც ვუყვარვარ?
-ადამიანებს, რომლებსაც უყვარხარ? - ცინიკურად ჩაიცინა და სავარძელში ჩაჯდა, საინტერესოა მანამდე იქ არ იდგა, - ერთადერთი ადამიანი, ვისაც უყვარდი, ეს დედაშენი იყო, რომელმაც დიდი ხნის წინ გაიარა ეს გზა. მამაშენმა კი მაშინ მიგატოვა, როცა ჯერ კიდევ თვეების ბავშვი იყავი.
-და ის?!
-იის? - ისევ ჩაიცინა, - იმ კაცს არასდროს ყვარებიხარ.
-შენ ტყუი, - ვიყვირე ბოლო ხმაზე, მაგრამ ჩურჩულად გაიფანტა უყველაფრო სივრცეში.
-ვტყუი? ტყუილს აბრალებ სიკვდილს?
-მას ვუყვარვარ, - ფარ- ხმალს არ ვყრიდი.
-ნუ მაიძულებ ესეც განახო, - მერე ჩემს გონებაში არსებული სიტყვები ამოიკითხა, თავი უკმაყოფილოდ გააქნია და ძვლოვანი ხელი მოატარა ზედაპირზე. მე ვხედავდი, მას ვხედავდი, რაღაც დაწესებულების საპირფარეშოში როგორ ყავდა აყუდებული ჩემს შეყვარებულს, ჩემი დაქალი და *იმავდა. სუნთქვა შემეკრა, ხელი ინსტიქტურად გულზე ვიტაცე ისევ, ვიცოდი, რომ იქ არ დამხვსებოდა, მაგრამ... დამხვდა, ფეთქავდა, ისე, როგორც ცოცხალი ადამიანის გული.
-ეს... ეს როდის მოხდა? - რაღაც მახრჩობდა,.
-მოხდა? მოხდა კი არა, ხდება, ჩემო ძვირფასო, ხდება.
-მაშინ, როცა მე სიკვდილს ვებრძვი?
-მაშინ, როდესაც სიკვდილს ებრძვი, - გაიმეორა ჩემი ნათქვამი და გამოსახულება გააქრო. გულის ცემამ იმატა, აუტანელ ტკივილს ვგრძნობდი მთელს სხეულში. ფეხები ვეღარ დავიმორჩილე და მუხლებზე დავეშვი.
-რა მემართება.
-შენ კვდები.
-არ მინდა სიკვდილი, - ამოვიკვნესე და ტკივილისგან ემბრიონის ფორმა მივიღე.
-არც მე მინდა შენი წაყვანა, მაგრამ პროცესიის შეჩერება არ შემიძლია.
-სიკვდილო... - ბოლო წამებს ვითვლიდი.
-გისმენ! - აქამდე გავლებული საზღვარი თავადვე გადმოკვეთა და ჩემს მოკუნტულ სხეულთან ჩაიჩოქა. იმაზე დიდი აღმოჩნდა, ვიდრე შორიდან ჩანდა.
-მეშინია...
-ვიცი!
-შეგიძლია ერთი თხოვნა შემისრულო? - უკვე ხელში ვყავდი აყვანილი და ჩემთვის გაურკვეველი მიმართულებით მივყავდი.
-შემიძლია!
-დედას შემახვედრებ?
-შეგახვედრებ თუ არა?! - ჩაიცინა, - მე მასთან მიმყავხარ, ის უკვე გელოდება.
ჰაერში ნელა მიმარწევდა, ოდნავი ნიავი მიფრიალებდა თმას, სუნთქვა აღარ მიჭირდა, გული აღარ მტკიოდა, ფიქრი აღარ შემეძლო, აღარც ის ადამიანები მახსოვდნენ, ვისაც ვტოვებდი ხორციელ სამყაროში. სიკვდილის ხმა ჩამესმოდა ყურში საამოდ, თითქოს მიმღეროდა მონატრებულ მელოდიას, დედა, რომ მიმღეროდა ხოლმე, ძილის წინ. მერე მივხვდი, რომ ეს სიკვდილის კი არა, დედის ხმა ყოფილა, საყვარელი დედის, ერთადერთი ადამიანის ვისაც ვუყვარდი. მალევე მისი ნაცნობი სურნელიც ვიგძენი და მისი შეხება კანზე. თავი გაჭირვებით წამოვწიე და დედის სახე დავინახე. აღარ იყო ისეთი ცივი და ნატანჯი, როგორმაც ადამიანური სამყარო დატოვა, აღარ ჰქონდა თვალები ჩაცვენილი და სახე დანაოჭებული, აღარც ჭრილობა ეტყობოდა ყელზე, რომელიც ოპერაციის შემდგომ დარჩა. დედა ისეთი იყო, როგორიც ჩემ ბავშვობაში, ჩემი ბავშვობის მეხსიერება იყო გადმოტანილი, რომელსაც გულზე მივეხუტე.
-დედა..., - ძლივს ამოვთქვი და თავი უღონოდ გადავაგდე უკან. მან კი განაგრძო იმ სიმღერის ღიღინი, რასაც ბავშვობაში ძილის წინ მიმღეროდა. იავნანა ჩემი ბავშვობიდან ერთადერთი რამ იყო, რაც არასოდეს ამომშლოდა გონებიდან. ახლა კი მთელი ბავშვობა მახსოვდა.
ჰაერში ნელა მიმარწევდა, ოდნავი ნიავი მიფრიალებდა თმას, სუნთქვა აღარ მიჭირდა, გული აღარ მტკიოდა, ფიქრი აღარ შემეძლო, აღარც ის ადამიანები მახსოვდნენ, ვისაც ვტოვებდი ხორციელ სამყაროში. დედას გულზე ვყავდი ახუტებული და გაშლილ სივრცეში ჩემთვის გაურკვეველი მიმართულებით მივყავდი.
მე მოვკვდი...