სიჩუმეს მხოლოდ შეშის ტკაცუნი არღვევდა. ბუხარში ცეცხლი გიზგიზებდა. წინ , ხალიჩაზე ჩამქრალი გოგონა იჯდა და უიმედოდ დაჰყურებდა საათს, რომელიც გაჩერებას არ აპირებდა.
​ იჯდა მევი , თვალცრემლიანი უყურებდა საყვარელი ადამიანების სურათს. მისი ჩახუტების სურვილი კლავდა . ბეჭედს დახედა . თითიდან მოიხსნა და შიგნით ამოტვიფრული სიტყვები წაიკითხა."ჩემი ადამიანი" ასე ეძახდა დამიანე მევის. ტელეფონს დახედა , ელოდებოდა რომ დარეკადა. ფიქრობდა პირველ ნაბიჯს ის გადმოდგამდა . ერთად აწყობილ ნაძვისხეს გახედა. ყველაზე განსხვავებული ნაძვისხე ჰქონდათ . სათამაშოების ნაცვლად საერთო ფოტოებით ჰქონდათ მორთული. ლოყა დაუსველდა . ახალი წლის ღამე იყო. უნდოდა მასთან ერთად გაეტარებინა. დამიანესთან შეეშალა , აღიარებას არ აპირებდა, მაგრამ ვეღარ გაძლო მის გარეშე . სწრაფად წამოდგა . თბილი პალტო მოიცვა ჩექმები ამოიცვა და სახლი სწრაფად დატოვა. არაფერი აინტერესებდა . მთავარი იყო დამიანე ენახა . ტაქსის გაჩერებას აპირებდა, მაგრამ ვერ ნახა. ამიტომ ფეხით დაუყვა გზას დამიანემდე . თავჩაღუნული მოდიოდა რაღაც მკვრივს რომ დაეჯახა. ნაცნობმა სურნელმა ცხვირი აუწვა . მაღლა აიხედა . ნაცნობ მწვანეებს შეეჩეხა.
​ -დამიანე. გამქრალი ხმით ამოთქვა. ბიჭი მიუახლოვდა ,წელზე ხელი მოხვია ძლიერად ჩაიკრა გულში.
​ - ღმერთო ,მევი შენ ხომ არ იცი როგორ მომენატრე .
​-მეც , აღარ წახვიდე რა ვეღარ ვსუნთქავ შენ რომ გვერდით არ მყავხარ .
​- აღარასოდეს , გესმის აღარ დაგტოვებ .
​- მაპატიე რა, მართლა არ მინდო...
​სიტყვა ალექსანდრეს ტუჩებმა გაუწყვიტა.
​ -არაფერი თქვა ,თუ მოვედი ანუ გაპატიე .
​ფეიერვერკების ხმა გაისმა ,რაც ახალი წლის დადგომას ნიშნავდა.
​- გილოცავ დამიანე.
- გილოცავ ჩემო ადამიანო.
​- გჯერა ახალი წლის ჯადოსნური ღამის?
​დამიანე გაჩუმდა . ვერ ხვდებოდა რა ეპასუხა.
​- ახალ წელს ოცნებები სრულდება. გინდა დაგაჯერო ??
​გაბრწყინებული თვალებით შეხედა.ბიჭმა თავი დაუქნია.
​ - იცი რომ 9 თვეს უძილობაში და სირბილში გაატარებ.
​-ვერ მივხვდი .
​- კარგი რა ახლა გვაბრაზებ.
​ცოტა ხანი სიჩუმემ დაისადგურა.
​- შენ... მევი.. შენ კიდევ ერთი ...ჩემი .. ადამიანი გყავს აქ?? მუცელთან დაიხარა და ხელი ნელა შეახო.
​- ხო დამი პატარა გვყავს აქ. ახლა გჯერაა??
​- მჯერა. ახალი წლის ჯადოსნური ღამე ოცნებებს ახდენს.
​
​
​