რამდენი რამის გაზიარება მინდა ღმერთო.
მიყვარს ახალად რომ ღამდება ზამთარში ნელნელა სიჩუმე რო ჩამოწვება ირგვლივ და დაიწყებს თოვას პატარა ნამცეცა ფიფქებით და ყველას, რომ სახლისაკენ მოუწოდებს, ასეთი პაწაწინაა და ყველა სულიერს თავის სახლში თუ სოროში გამოკეტავს ალბათ მოწონს და არ უნდა ვინმემ ხელი შეუშალოს ირგვლივ ყველაფრის მოხატვაში. მე კი მიყვარს ფანჯრიდან ამის ყურება. ფანჯრიდან გასული შუქი ისე ლამაზად და ისე ძლიერად ანათებს ღამით მომაჯადოვებელი სილამაზეა უყურებ და გრძნობ რა საოცარია რომ ცოცხალი ხარ და ღმერთი გვაძლევს საშუალებას ამ სილამაზის ნახვისა. ოდნავი გამოძრავებც კი ისე ხმამაგლა ისმის აქა იქ დაიყეფებს ძაგლი ან ბეღურა გადაფრინდება დაარრვევს ამ სიჩუმეს და გრძნობს ჯერ არ ღირს დაძნება. ზურგს უკან კი თითქმის ჩამქრალი ბუხარიდან ისმის შეშის წვის ხმა. შემობრუნდები მიხვალ ბუხარტან ცოტას გაეთამაშები ცეცხლეს გაახელებ კიდეც, შემდეგ ტახტისკენ მობრუნდები და იმ ერთს ვისთვისაც ღირს ცხოვრება ვის გარეშეც ეს სილამაზე ესეთი ლამაზი არ იქნება ჩაძინებულს თმებზე გადაუსმევ ხელს გვერდით მიუჯდები მის თავს მხარზე დაიდებ, ადიალს გადაიფარებ და ასე თითქოს არაფრით მაგრამ ყველაფრით ჩაგეძინება.
ოცნების და ფიქრის უნარი ეს ისეთი ძლიერი იმედია.
და მაინც რამდენი რამის გაზიარება მინდა ღმერთო.