დღეს უკვე 05.02.2022 ია, მეკი ფანჯრის რაფასთან ყავით ხელში გავყურებ ცას, საიდანაც ფიფქენი ცვივა მაგრამ ეს ვერაგი ქარი არაცდის რომ გადაათეთროს არემარედა აულ ტორნადოსავით ატრიალებს მსხვილ ფანტელებს.
არმასვენებს ფიქრები: ნეტა ახლა ისიც ამ ცას უყურებს? ნეტავ მთვარე იქაც ისეთივეა როგორც აქარის? იქაც თოვს როგორც აქ?
ვინმე მისმენდეს იფიქრებს შეყვარებულს მისტირის ეს ერთი ღლაპიო მაგრამ არა, ჩემს ემიგრანტ დედას მივტირი, 4წელია არმინახავს, ბოლოზარზე მე მესინჯერში დავრეკე, ეროვნულების პასუხზე მესინჯერში დავრეკე, პირველ სამუშაოზე აყვანისას მესინჯერში დავრეკე, ავადმყოფობისას მესინჯერში დავრეკე რა ვითხოვე? იავნანა მიმღერეთქო 19წლის გოგომ ეს ვთხოვე დედას.
ყოველთვის ასეთ ამინდში მახსენდება რომ ემიგრანტობა მძულს რატომ? მაშინაც თოვდა როცა წავიდა და მთხოვა არ გამაცილოო.
ახლაც ვფიქრობ რომ გამეცილებინა იქნებ უფრო ადვილი ყოფილოყო.

ამ ფიქრებში გართულს ამ სამყაროში ჩემი დის ტლიკინს გამოვყავარ.

- მარ....
-რაო?
-ადრე ხალხი პირბადის გარეშე მართლა დადიოდა?
-კი ლიზი მართლა დადიოდა. და ჩამეცინა მის კითხვაზე
-და როგორი სახეები ქონდათ?
-რავიცი ზოგი იღიმოდა ზოგს დარდიანი, ბევრნაირი სახექონდათ ლიზი,
- და დედას როგორი სახე ქონდა რო მიდიოდა?
-დარდიანი ლიზი ცრემლოანი. და თავი ჩავქინდრე.
-და რომ ჩამოვა როგორი სახე ექნება?
- არვიცი ალბათ ცრემლიანი.
-რატო არგაუხარდება ჩვენი ნახვა?
- პირიქით ტლიკინა რომ გაუხარდება მაგიტომ ექნება ცრემლოანი ეს ლამაზი ცრემლები იქნება.
თავი დააქნია ენა ჭარტალა ლიზიმ და კვლავ ხატვა განაგრძო, მეკი გაციებული ყავის თავიდან გაკეთება.