ცა დაილია აღარ არის ჩემშიც კოსმოსი, ვარსკვლავებს ხედავ?! სულ არ დარჩა შენ რომ გიწყვეტდი. აქ ტკივილია,სისასტიკე დარდებს მოშორდი... შენ მიდიოდი,მე კი ისევ ფიქრად მიწვედი.
კოსმოსშიც კი არ ვყოფილვარ, მაგრამ კოსმოსი ვარ... არც ასტრონავტი ვარ, არც ასტროლოგი, არც ასე კაშკაშა უსი და არც სუპერნოვასგან წარმოქმნილი ნისლეული... რაღაც ვარ:
ჩვენ სახლის სახურავზე ვისხედით და ვეწეოდით. დილის ხუთი საათი იყო. ის იყო, მზე მხოლოდ მაშინ იწყებდა ამოსვლას, თუმცა ჯერ არ ჩანდა, რადგანაც სიმაღლეზე ვიყავით. მაგრამ ნახევარი ცა უკვე მოწითალო-მოყვითალო-ნარინჯისფერი
