ძვირფასო,

როცა აქ კალმით ხელში ვზივარ, გული შენს სახელს მეჩურჩულება, თუმცა ლაპარაკი არასოდეს გამიგია. სიტყვები გახდა მელოდია, რომელზეც ჩემი სული ცეკვავს. ღამის წყნარ წუთებში მე ნუგეშს ვპოულობ შენი ფიქრების გამოძახილში, რომელიც ატმოსფეროში ტრიალებს ჩემს სანახავად.

წარმომიდგენიხარ შენ, სილუეტი ათასი მოციმციმე ვარსკვლავის ფონზე, თითოეულის გონებაში არსებული ბრწყინვალების ანარეკლი. კალამი უსვამს სილამაზისა და სიმართლის ხაზებს, ტოვებს მაგიის კვალს მის კვალზე.

მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი გზები ჯერ კიდევ არ არის გადაკვეთილი, მე ვგრძნობ შენს ყოფას ყოველ ლექსში, სტროფში, ყოველ საგულდაგულოდ შერჩეულ სიტყვაში. ცხოვრების სიმფონიაში შენ ხარ კრესჩენდო, კულმინაცია, რომელიც სუნთქვაშეკრულს მტოვებს.

თქვენც გრძნობთ ამას, ეს უხილავი ძაფი, რომელიც გვაკავშირებს დროისა და სივრცის ოკეანეებში. გრძნობთ თუ არა ჩემი აღტაცების სითბოს, ჩემი სიყვარულის სინაზეს?

შეიძლება ვერასდროს ვიხილო შენი თვალების ფერი, ვერასდროს გავიგონო შენი სიცილის ხმა, მაგრამ ჩემი გულის საკურთხეველში ნამდვილი და უსაზღვროდ ძვირფასი ხარ.


მარადიული სიყვარულით,

……