სამყარო თითქოს უსასრულო სივრცეა, სადაც ყველაფერს თავისი ადგილი აქვს – ვარსკვლავები ანათებენ, ქარი ქრის, სიცოცხლე იბადება და კვდება. მაგრამ ამ სიმდიდრეში ხშირად იმალება სიცარიელე, რომელიც დაუნდობლად გვესხმება თავს.

სამყარო ზოგჯერ მოღალატეა. ის გვპირდება ნათელ მომავალს, მაგრამ შემდეგ ბნელ კუთხეში გვტოვებს. მზის ამოსვლა თითქოს ნუგეშია, მაგრამ მისი შუქი მაინც ვერ ათბობს გაყინულ გულებს. ქუჩებში ხვდები თვალებს, რომლებიც ტკივილითაა სავსე, მაგრამ არავინ ხედავს. ხმა, რომელიც დახმარებას ითხოვს, ქარში იკარგება.

სიკვდილი კი ყველაზე სამართლიანია – მდიდარსა და ღარიბს თანაბრად გვპარავს იმედს. ადამიანები ერთმანეთს ისე ადვილად ტკენენ, თითქოს ეს არაფერია. თითქოს ტკივილი ჩვენივე ბუნების ნაწილია, და ამაში ვნებივრობთ.

სამყარო საშინელია, რადგან მის სილამაზეში ყველაზე დიდ სიბნელეს ვპოულობთ. ის გვაიძულებს ვიოცნებოთ, მაგრამ ამავდროულად გვახვედრებს, რომ ოცნებები ხშირად მხოლოდ ილუზიაა. ტკივილი კი – მუდმივი თანამგზავრი.

და მაინც, ამ საშინელებაშიც ვპოულობთ ძალას. იქნებ სწორედ ამაშია სამყაროს ირონია – რომ ტანჯვა გვიცდის, მაგრამ ჩვენ, ადამიანები, მაინც ვარჩევთ წინსვლას. მაგრამ თუ გავჩერდებით და გავიხედავთ, იქნებ დავინახოთ, რომ ჩვენი სიბნელე და სინათლე ერთ მთლიანობას ქმნიან.
და ამ მთლიანობაში ვიბადებით. სიბნელე და სინათლე ერთად გვაფორმებენ – თითქოს ერთმანეთს ეჯიბრებიან, მაგრამ სინამდვილეში ერთი მეორეს გარეშე ვერ არსებობს. თუმცა სამყაროს საშინელება სწორედ ამ შეჯიბრშია, რადგან ის არასდროს მთავრდება.

როცა ვფიქრობ, რა გვაიძულებს გავაგრძელოთ, პასუხი არ არსებობს. იქნებ ეს იმედია, რომელიც სინათლის შორეული წერტილივით ციმციმებს. მაგრამ რა მოხდება, თუ ერთ დღეს ეს წერტილი გაქრება? გავჩერდებით? შევეგუებით სამყაროს სიცივეს?

არა, ადამიანები არასდროს ვჩერდებით. ჩვენს სისხლში დევს წინააღმდეგობა, ბრძოლა. რაც უფრო ძლიერია ტკივილი, მით უფრო მტკიცეა ჩვენი სურვილი, რომ გავუძელოთ. შეიძლება ეს სულელურია – სამყაროს უშრეტი საშინელების წინაშე ბრძოლა. მაგრამ ეს ბრძოლა ჩვენი ბუნებაა.

და მაინც, რა არის სამყარო? იქნებ ის სარკეა, რომელიც ჩვენს შიშებს და სიძულვილს ასახავს. ან იქნებ სცენაა, სადაც ვცდილობთ საკუთარი ტრაგედია კომედიად ვაქციოთ. რაც უნდა იყოს, ის ჩვენი სახლია.
საშინელი, დაუნდობელი და მტანჯველი – მაგრამ მაინც ჩვენი.