და ამ შუა ღამით, როცა მანქანებიც კი კანტი-კუნტად დადიან, ვიცმევ ფეხზე, ვიღებ ყურსასმენებს და გარეთ გავდივარ. ფეხით ჩავდივარ კიბეებზე და თან სიმღერას ვარჩევ.
ვირგებ ყურსასმენებს და ისმის Rainbow-temple of the king. ( https://youtu.be/Jlg_BEdXygM?si=P2-kHPI8oNxOfx-- )
გაუაზრებლად მივდივარ ერთი მიმართულებით, არ ვიცი სად წავიდე, ვისთან..
სულიერ სიმძიმეს ვერ ვშველი..
მივუყვები რუსთაველს..
მხოლოდ ძაღლების ყეფა აღწევს ყურსასმენებში..
ვდგები შუა ტრასაზე და ვფიქრობ სად წავიდე.
ბაგრატზე ასვლა იდეალური გამოსავალია..
სიმშვიდე, სიმღერა და ხედი ქალაქზე..
ავუყევი გორას აღმართს..
ვიხსენებ ბავშვობას, სკოლის პერიოდს, ყველაფერს რაც ბედნიერს მხდიდა და მეღიმება..
ბოლოს მაინც იმ პერიოდამდე მივდივარ რამაც ასე შემცვალა..
რის გამოც ასე ჩაკეტილი და დეპრესიული გავხდი..
როგორც იქნა მივედი ტაძრამდე, პირდაპირ ღობისკენ წავედი და აცოცება დავიწყე, ცოტა ფეხები დამეკაწრა მაგრამ არაუშავს, ამად ღირს. როგორც იქნა გადავედი ეზოში, ფეხები მეწვის მაგრამ ეს ყველაზე უმნიშვნელოა..
მინდორის შუა ნაწილს მივაშურე, დავწექი მინდორზე და ვარსკვლავებს დავუწყე ყურება.
ყველაზე ლამაზია ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა..
ამდენი პატარა მანათობელი წერტილი ერთად..
ყურებაში გართულს რაღაც ხელს მიშლის ვარსკვლავების ყურებაში, შიშისგან და მოულოდნელობისგან წამოვიკივლე და ფეხზე წამოვხტი. ჩემს პირდაპირ ვიღაც მამაკაცი იდგა და მიღიმოდა..
---ბოდიში, შეშინება არ მინდოდა, დაგინახე რომ გადმოძვერი და ვიფიქრე გკითხავდი ხომ არაფერი გიჭირს.
-მადლობა, ნორმალურად ვარ..
უბრალოდ სიმღერებს ვუსმენ.
---შეიძლება ერთად მოვუსმინოთ?
წამიერად ჩავფიქრდი მაგრამ რატომღაც დავთანხმდი..
დავჯექით მინდორზე ერთმანეთის გვერდით და ყურსასმენი მივაწოდე.
Porcupine Tree-anesthetize ( https://youtu.be/MSEQZ8reJA4?si=MTDcShjyX5puwsaL ) ავარჩიე, თან არვიცი მოეწონება თუ არა..
ქალაქის ხედს ვუყურებ და ვგრძნობ მის მზერას გვერდიდან.
უჩვეულოდ კომფორტულად ვგრძნობ თავს და უხერხულობას არც ჩვენი სიჩუმე და არც ჩვენი უცნობობა არ ქმნის..
სიჩუმეს არცერთი ვარღვევდით.
მისკენ გავიხედე და ვაკვირდებოდი, მანაც გამოიხედა და მზერა გადაიკვეთა, ორივეს გაგვეღიმა მაგრამ სიჩუმეს არ ვარღვევდით...
რამდენი სიმღერა ჩაირთო მის მერე არ მახსოვს, მაგრამ მახსოვს ის სიმშვიდე რომელიც მის გვერდით ვიგრძენი..
მხარზე თავი ჩამოვადე, თვითონ თმებზე მოფერება დამიწყო.
არც სახელი, არც ასაკი, ერთმანეთის შესახებ არაფერი ვიცოდით, მაგრამ მაინც მომწონდა მასთან ყოფნა და სიმღერის გაზიარება..

-უკვე თენდება..
დავარღვიე სიჩუმე
-უნდა წავიდე.
--- დაგეხმარები უსაფრთხოდ გასვლაში, ღობეზე გადაძრომა ცოტა საშიშია.
ზემოთ კელიებისკენ მივყავარ და პატარა კიბეებით ტაძრის ეზოდან გამიყვანა. ხელი ჩამკიდა და ის დაღმართი ერთად ხელჩაკიდებულმა გავიარეთ..
მიკვირს, თან სასიამოვმო შეგრძნება მეუფლება.
დაღმართის ბოლოს ლამპიონის ქვეშ გავჩერდით, ერთმანეთს ვუყურებთ და ცოტა სევდიანად მეღიმება. ხელს არ მიშვებს.. ფეხის წვერებზე ავიწიე და ლოყაზე ვაკოცე.
-მადლობა, მარტოობაში პარტნიორობა რომ გამიწიე ) თან ვუღიმი ბედნიერ-სევდანარევი ღიმილით.
---სასიამოვნო იყო.. საყვარელი ლოყები გაქვს, დასაჩქმეტი. ) ღიმილისას თურმე როგორ გეჩუტება ლოყა )
ორივე ხელში მოიქცია ჩემი სახე და ორივე ლოყაზე მაკოცა..
დავიბენი..
გამიღიმა..
გამეღიმა...
გაგვეღიმა..
შემოვტრიალდი და დაგდაგანის- ჩაიდანები ჩავრთე. ( https://youtu.be/_z6Gfxx8XjI?si=TX9fiMPU9zzZ6Ibh )
არ მინდოდა წასვლა..
არ მინდოდა გავეშვი..
უკან ვიხედები და ის ისევ იქ დგას, მიყურებს..
ზურგი ვაქციე და გზა განვაგრძე,ნაბიჯს მოვუმატე მაგრამ ვგრძნობ რომ ისევ იქ დგას და უყურებს როგორ მივდივარ.
ნეტავ რას ფიქრობს..
ალბათ უკეთესი იქნებოდა სახელი მეკითხა,
ან თვითონ ეკითხა.
ნეტა ჩავხუტებოდი..
ნეტავ ეს ღამე დიდხანს გაგრძელებულიყო..
ნეტავ გავახსენდები?
ნეტავ მომძებნის?
ნეტავ მისთვისაც ასეთი სასიამოვნო იყო ეს ღამე?
და არის უამრავი ნეტავ ფიქრი რომელიც ამ ღამემ დატოვა ჩემს გონებაში.