იჯდა ყიფიანი და ხელებში მისი პატარა ეკავა. ისე ებღაუჭებოდა თითქოს ეშინოდა,რომ არავის წაერთმია,მაგრამ ამავდროულად ისე სათუთად და ისეთი დიდი სიფრთხილით ეპყრობოდა... უყურებდა მის პატარას და... და აი იგრძნო როგორ გაკვეთა ცხელმა სითხემ თვალი უპეები,როგორ ჩაუყვა ცხვირს და როგორ დაეწვეთა პატარას იმ პატარა,პუტკუნა თითებზე.ფრთხილად შეეხო დათო მის ხელს... მთრთოლვარე ტუჩები ფრთხილად შეახომის ხელს და ამბორიტ აუმშრალა მისი ცრემლი.გაბრიელის მწვანე თვალები რომ დაიანხა სულ გააკანკალა... ეს 2 დღის ციცქნა დიდი კაცივით რომ შეცქეროდა მამას...
-გამარჯობა მამას კაცუნავ...-წართმეული ხმით ჩაიალპარაკა დათომ და კიდევ ერთხელ ეამბორა პატარას ბუთქუნა ხელებს...როგორ უჭირს ახლა თუნდაც ერთი ბგერის წარმოთქმა,მაგრამ ასე უარესადა... უკვე ვეღარ სუნთქავს...ერთიი ღრმად ამოისუნთქა და პატარას დიდ მწვანე თვალებში ჩაიკარგა.
-ეს ცხვირი...-ხელის კანკალით ჩამოაყოლა პატარას ცხვირს საჩვენებელი თითი-დედიკოსია...-დაიხარა და ფრთხილად აკოცა.
-ეს თითები...-პაწუკა ხელი თავის ხელზე მოათავსა-დედიკოსია-ნაზად აკოცა ბუთქუნა ხელს.
-ეს ტუჩები...-ფრთხილად გადაუსვა გაბოს წითელ, შველ და მოელვარე ტუჩებს ხელი-დედიკოსია-დაიკარა და ნაზად აკოცა პატარს ტუჩებს...
-ეს სურნელი...-გაბო უფრო ახლოს მიყვანა და ღრმად შეისუნთქა ანგელოზის სურნელი...მთელ სხეულში გააკანკალა-დედიკოსია მა...
-შენ სუნთქვას გეფიცები დედიკო მალე კარგად იქნება მამი...
საავადმყოფოს ფოიეში ისხდნენ დათო,სანდრო და თინანო... ეკოს ჯერ კიდევ ეძინა და არ უნდოდათ მისი გაღვიძება.ისეთი ტკივილიანი სახეები ჰქონდათ... ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდნენ რომ ასეთი დიდი ბედნიერების დროს ასე უცებ განიცადეს ის უდიდესი ბედნიერება რომელსაც 9 თვე ელოდნენ და...და ეს უდიდესი ტკივილი.ვერ გადმოვცემ ვერცერთის ტკივილს.ეს უბრალოდ შეუძლებელია...საკმარისია მათი თვალები დაინახოთ რომ წამშ მიხვდებით თუ რამხელა ტკივილია მათში... აუტანელი სიჩუმე!...ტკივილი!...და იმედი! იმედი იმასა რომ მზე კვლავ ჩახედავს მატ თვალებში!...
ისევ საავადმყოფოს სურნელი იგრძნო...მუცელზე დაწყობილი ხელები ოდნავ შეარხი და მისი სიბრტყელის გამო მკვირცხ დააშორა ქუთუთოები,მაგრამ... ეგონა,წამდა და სჯეროდა რომ ახლა გაახელდა თვალებს და დაიანახავდა მზის სხივებით განათებულ ოთახს...რომ მის წინ ისხდებოდნენ მისთვის უძვირფასესი ადამიანები და ახლა უკვე მათი ახალი წევრი გაბრიელი.რომ ახლა აიყვანდა ხელში მის ანგელოზს და დაუკოცნიდა თითოეულ ნაკვთს...რომ დაინახავდა მის დიდ მწავნა თვალებს და აი ასე უბრალოდ წამდა,-მაგრამ კვლავ სიბნელე.საზიზღარი უკუნიტი სიბნელე...
ეტკინა სული... ჩაუქვრა ის დიდი ნაპერწკალი იმ ლამაზ თვალებში. მტელი სხეული აუცახცახდა და უბრალოდ იხეთქეს მისი თვალებიდან მდუღარე ლავამ...მისიოდა და ყველაფერ ანადგურებდა რაც კი შეხვდებოდა და უბრალოდ ვეღარ გაუძლო ამ ანგელოზმა და მთელი ხმით ამოუშვა იმ ტკივილის მემილიონედი რასაც გრძნობდა ახალბედა დედა,რომელიც ბედისწერამ შვილის ვერ ნახვისთვის გაიმეტა.
მერე?! მერე იყო პალატაში შევარდნილი ექიმები... უამარავი დამამშივდევბელი...კართან ჩაკეცილი დათო,მომტირალი თინანო რომელიც მთელი ძალით ეკვროდა თვალებშ ცრემლჩამდგარ სანდროს და... და საწოლში მწოლიარა პატარა გაბო,რომელიც გრძნობდა დედის გულის ტკივლის და გამეტებით ტიროდა.
-გმარჯობა მამას გოგონავ...-ჩაესმის ეკოს ხმა...შემდეგ თვალს ახელს და ხედავს იმ მონატრებულ მწვანე თვალებს...სული გაეყინა.ღმერთო როგორ მონატრებია ას თვალები ეს სახე...იცოდა,იცოდა რომ ეს მხოლოდ ზმანება იყო,მაგრამ უხაროდ ის რომ მამა ისევ ნახა.
-მჭირდები მა...-ამოიჩურჩულა ეკომ და მამას მუცელზე შემოხვია ხელები. დავინახე როგორ მწარედ ამოიგმინა ზურამ და როგორ ჩამოუგორდა სახეზე ცრემლი.
-მაპატიე მა...მაპატიე რომ დაგტოვე-ფრთხილად გადაუსვა შვილს თავზე ხელი და ეკოს გააჟრჟოლა.გაახსენდა ის წლების წინ ყოველდღიური მოფერება...ეს... ეს ხომ ადრე ყოველ საღამოს ხდებოდა. ყოველ საღამოს ეალერსებოდა მამა ახლა კი...ახლა ერთი მოფერება ენატრება.
-მა...მიჭირს...მა გაბრიელი მყავს გესმის?! გაბრიელი გაჩნდა უკვე მაგრამ მე... მე ვერ ვხედავ მა, ჩემი შვილი ვერ ვნახე გესმის?! იცი როგორ მტკივა მა?! სიკვდილი მინდა... არ მინდა ასე სიცოცხლე თუ ჩემ შვილს ვერ ვუყურებ... თუ ვერ ვნახავ მის სახეს, ვერ ვნახავ როგორ იცინის... როგორ ტირის,როგორ ამოუვა პირველი კბილი მა... როგორ გადადგჰავს პირველ ნაბიჯს... მე მთელი სიცოცხლე მინდა მას ვუყურო მა... დათო? დათო როგორ გავიმეტო ამ ტკივილისთვის? ვიცი რომ ზუსტად ისევე ტკივა მასაც როგორც მე...მაგრამ არ შემიძია მა... მართა არ შემიძლია.
-არა ჩემო პატარავ...ასე ნუ ამბობ გესმის?! ყველაფერი კარგად იქნება მამას სიცოცხლევ... სიკვდილზე აღარც კი იფიქრო... შენ... შენ დაიჯერებ რომ გაგიმართლა კიდეც?! ხო ჩემო პატარავ გაგიმართლა. მე!...4 წელია სულ შენთან ვარ. გიყურებ,მაგრამ მე არ შემიძლია შეგეხო,მოგეხვიო,გაკოცო,არ შემიძია ძილის წინ უწინდებულად შენ თმას მოვეალერსო და შენი სურნელი შევიგრძნო შენ კი... შენ ეს შეგიძლია ჩემო პატარავ... შენ ყოველ წუთას შეძებ შვილს მოეფრეო და მოეალერსო. შენ ამ ხელებით-ზურამ ხელებში მოიქცია ეკოს ხელები-ამ ნატიფი თითებით შეგიძლია გაბრიელის თითოეული ნაკვთი შეისწავლო...არასდროს იფიქრო მა სიკვდილზე...არ ფიქრობ დათოზე? მას რა ეშველება უშენოდ? ხომმ იცი რომ მას სიცოცხლეზე მეტად უყვარხარ?! სანდრო?-შენ ხომ მისი ერთადერთი და ხარ... მისი სულის და გულის ნაწილი. თინანო?-ნახე რა შესანიშნავი გოგოა...შენ მისთვის ძალიან ძვირფასი ადამიანი ხარ.გაბრიელი?-ის ... ის ხომ სულ ციცქნაა მა... მან ხომ ჯერ არაფერი იცის... გინდა დააობლო? გინდა იმ ტკივილისთვის გაიმეტო რაც შენ გამოიარე? არა მა...ამაზე არც კი იფიქრო... შენ მათთვის უნდა იცოცხლო.-შუმლზე აკოცა ქალიშვილს ზურამ.
-შენ რომ დამტოვე? შენ რომ წახვედი და დამტოვე მე არ ვიყავი ცოდო?-ტიროდა ეკო.
ამის ეშინოდა ზურას... ამ სიტყვების ეშინოდა,მაგრამ იცოდა რომ ამასაც მოისმენდა ოდესმე.
-მე შევცდი მა...-ზურა.
-მენატრები მა...-მაგრად ჩაეხუტა ეკო ზურას და ღრმად შეისუნთქა მისი სურნელი.-მა იცი ის ჩემთან მოვიდა...-ხმის კანკალით ამოიჩურჩულა ეკომ
-ვიცი...იცი მა... შენ კეთილი ხარ,ძალიან კეთილი. მან იცის რომ ძალიან დააშავა და ამისთის საკადრისიც მიეზღო...-თმაზე ეფერებოდა ზურა.
-როგორ მოვიქცე მა?-ეკო.
-ისე მოიქეცი როგორც გული გიკარნახებს... და გახსოვდეს რომ ახლა შენი მომავალი შენ ხელთაა სადაც თუ შენ მოინდომებ გეყოლება დედა ან არ გეყოლება. ამაზე იფიქრე ჩემო პატარავ...-ზურა.
-თუ ისევ მოვა მივიღებ მა... შენ ხომ მაინც იცი რომ მას ყოველ დღეს მის გარეშე იმ ყოველი დღის დასასრულს ძილად მისვლამდე ვპატიობდი...-ეკო.
-ვიცი ჩემო ეკატრინე ვიცი...უნდა წავიდე მა...-ზურა.
-ცოტა ხანს იყავი რა კიდევ მა-შეეხვეწა ეკო.
-თვალი გაახილე ეკო გელოდებიან და იცოდე ყველაფერი გამოსწორდება...-ზურა.
-მიყვარხარ და მენატრები=ამოიჩურჩულა ეკომ და უცებ თვალი გაახილა.
ისევ სიბნელე იყო,მაგრამ იგრძნო როგორ ეჭირა მისი ხელი მის საყვარელ მამაკაცს.
-დათ...-დაიჩურჩულა ეკომ დათომაც თავი აწია და ეკოს ღია,მაგრამ უმისამართოთ მოძრავ თვალებს წააწყდა.
-აქ ვარ ეკო=ხელზე აკოცა დათომ.
-მაპატიე რომ შეგაშინე...-ეკო.
-არაფერია ჩემო საყვარელო... დაიძინე გვიანია...-მაგრად დაახუჭა თვალები და ცრემლებბიც გადმოსცვივდა დათოს.
-გაბრიელი როგორაა?-ეკო.
-კარგადაა ჩემო პრინცესავ სძინავს.-დათო.
გრძნობდა ეკო რამხელა ტკივილი იყო დათოს ხმაში და უბრალოდ არ შეეძლო ასე დაეტანჯა საყვარელი მამაკაცი.
-დათ... ხელზე ხელი მოუჭირა ეკომ-შენ სიცოცხლეს და გაბოს სიცოცხლეს გეფიცები კარგად ვიქნები...-ეკო.
დათოს სუნთქვა შეეკრა...სულ სათითაოდ დაუკოცნა ის თითოეული ცრემლიანი ნაკვთი... ის ლამაზი თვალები.-ჩვენ ერთად ყველაფერს შევძლებთ-ამოიჩურჩულა დათომ და გულზე მიიკრა ეკო.
მერე?!მერე რამოდენიმე დღეში ეკო და გაბრიელი საავადმყოფოდან გამოწერეს...ეკო ყველანაირად ცდილობს რომ ტკივილი დამალოს და უბრალოდ ბედნიერი იყოს... მანქანიდან გადმოვიდნენ. ყველა ერთად იყო... ეკოს გაბრიელი ეკავა ხელში და დათოს მის წელზე ქონდა ხელები შემოხვეული. სადარბაზოსკენ მიდიოდნენ. უყურებდა დათოროგორ უძრდა ეკოს სიარული და ერთ წამს შეცერდა ეკოს ხელი დაავლო და ხელშ აიტაცა...
-დათო რას აკეთებ დამსვი გაბრიელი არ გამივარდეს ხელიდან-ეკო.
-არ ჩაგივარდება ხო მა?-სასაცილოდ დახედა შვილს და მანაც თითქოს თანხმობის ნიშნად დაიჯუჯღუნა-ხედავ დედიკო? მარტო მუცელში ყოფნისას კი არ უჯერებდა მამას...-თავზე აკოცა ეკოს
ეკომაც მაგრად შემოხვია შვილს ხელები და დათოს მკლავებში გაიტრუნა...სულ ხელში აყვანილი აიყვანა სახლში ცოლ-შვილი დათომ.
ერთად შეიყვანეს გაბრიელი თავის საძინებელში და ერთად აღნიშნეს პატარას დაბადება...
არაფერს იმცნევდა ეკო...მაგრამ მე და თქვენ,ეკომ და ღმერთა ხომ იცის როგორ უჭირდა?! დათომაც იცის,სანდრომაც და თინანომაც,მაგრამ არ ღირს! იცის ეკომ რომ სწორად იქცევა და ასეც მოიქცევა სულ...
მერე თითქოს ყველაფერი მწყობრში ჩადგა... ეკო ვერ ხედავდა მაგრამ გრძნობდა და ესმოდა.სახლში სიარულსაც მიეცვია. კედლების საშუალებიტ ადვილად გადაადგილდება. სახლის საქმეებს ჩვეულად უმკლავდება...ისევ ურცევს საყვარელ მამაკაცს სამსახურში წასვლისას სამოს და ისევ ეხმარება ჰალსუხის შეკვრაში.., მიეჩვია სიბრმავეს...
გაბრიელის თითოეული ნაკვთიც იცის... პატარს სახეზე ეფრება ხელებით და გონებაში სულ წარმოიდგენს ხოლმე მის სახეს. თინანოც ყველაფერში ეხმარება...დღითი დღე რწმუნდება ეკო რომ მართლა ძალიან გაუმართლა ასეთი ადამიანები რომ ყავს გვერდით...
დადის ექმითანაც და მკურნალობის კურსებდაც გადის...არ დანებდება არასდროს!... იცის რომ ახლა ეს მხოლოდ მას არ ჭირდება!...
ყოველ დღე ელოდება რომ 'ის ქალი" კვლავ მოვა და რომახლა ნამდვილად მიიიღებს ეკო მას,მაგრამ ის აღარ ჩანს...
გაბრიელი ცოტა ხნის წინ დააძინა. უკვე სამი თვისაა პატარა ბუშტი.ეკო სამზარელოსი ფუსფუსებს უკვე მალე მოვა დათო,თან სანდროს და თინანოსაც დაურეკა რომ მოსულიყვნენ და ცდილობს მისი გემრიელობები გააკეთოს...,ართალია სახლიდან არც ისე ხშიირად გადის როგორც უწინ,მაგრამ ყოველთვის ცდილობს სახლისთვის პროდუქტი თავადაც შეიძნოს...იცის რომდათოს გასატვირთული გრაფიკი აქვს და...
ტელელფონზე ზარის ხმამ გამოიყვანა ფიქრებიდან ეკო... ისევ გაშალა ხელი და კედელს გაუყვა მისაღებნისაკენ. ხლეების ცეცებით მიაგნო ტელეფონოს და უპასუხა.
-გისმენთ-ეკო.
-გამარჯობა ეკატერინე გიორგი ვარ შენი ექიმი.-ბოხი ბარიტონი გაისმა.
-აჰ...გამარჯობა გიორგი... რაიმე ხდება? გუშინ არ ვიყავიი კონსულტაციაზე?-გაკვირვება დაეტყო ეკოს.
-კი კი... საქმე იმაშია რომ... დონორი გამონდა და შეძლებთ ოპერაციის გაკეთებას-გიორგი /
ხმა წაერთვა ეკოს... არა და ეს შეუძლებელი იყო...
-ეკატერინე აქ ხარ?-ფიქრებიდან გიორგის ხმამ გამოიყვანა.
-კი კი აქ ვარ... მაგრამ გიორგი ეს როგორ?-ეკო.
-გაგიმართლა ეკატერინე... ახლა ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული...-გიორგი.
-თანახმა ვარ...ხომ იცი რომ არც კი მჭირდება ამაზე ფიქრი...-ეკო.
-ძალიან კარგი,მაშინ ხვალ მოდით შენ და დათო კარგი და ოპერაციის დღე დავნიშნოთ.-გიორგი.
-კარგი, მადლობა გიორგი.=ეკო
-კარგად ეკატერინე-გიორგი.
ყურმილი დაკიდა და იქვე ჩამოჯდა გარინდული. ვერ იჯერებდა რომ ასე გაუმართლა რომ ახლა ოპერაციას გაიკეთებს და ისევ შეძლებს დაინახოს სინათე,რომ თავს დააღწევს ამ ჯოჯოხეთურ სიბნელეს...რომ დაინახავს გაბრიელს.
ეულად ჩამოგორებული ცრემლი მაშინვე შეიმშრალა და მკვირცხლად გაიქცა სამზარეულოში. სულ ღიღინით დაასრულა საქმე და ახლა მისთვის უძვირფასეს ხალხს დაუწყო მოუთმენლად ლოდინი.
მათაც არ დააყოვნეს და ერთად შემოაღეს სახლის კარ.
-სადააა ჩემო ლამაზმანი და ბიძიას კაცი?-იღრიალა სანდრომ და მას აყვა გაბრილიც.
-ეკოს გაეცინა და ფეხზე წამოდგა - უკვე მღვიძარი საძინებელში გახლავთ ბატონო სანდრო.-სიცილით უთხრა ეკომ.
-უფს...-მხრები აჩეჩა სანდრომ.
-ოხ სანდრო რა ველური ხარ რა...-მხარზე უპწკინა თინანომ.
-აუჩ...მეტკინა გოგო-სასაცილოდ მოჭმუხნა სანდრომ სახე.
ეკომ ნაბიჯების ხმა გაიგო. მერე შეიგრძნო წელზე თბილი ხლეები და თუჩებზე ტკბილი ამბორი..
-საღამო მშვიდობისა ჩემო "კრასავიცა"-ახლა ყელში იგემა ცხელი ტუჩები და ეკომსაც როგორც ყოველთვის მოეღიტინა და საყვარლად მოიკუნტა...
სსანდრომ დრო იხელთა და ვაჯკაცი გამოიყვანა საძინებლიდან.
-ა... ნახეთ ბიძიას კაცი...-ხმაურით აკოცა ყელში პატარას სადნრომ და გულზე დიდი სიყვარულით მიიიხუტა.
დათო მათკენ წავიდა და პატარას სახე დაუკოცნა... კი უნდოდა ძმისთვის მისი გამორთმევა მაგრა გაწვდილი ხლეების დანახვაზე სანდრო რომ გვერდით გატრიალდა და მკვლელი თვალებით შეხედა ფეხები დააბაკუნა და ხლეები გადააჯცვარედინა..
-მისმინე სანდრო...-შეხედა ძმას-ნახე რა მშვენიერი გოგო გყავს-ანიშNა თინანოზე-ადექი და მოიყვანე ცოლად და გეყოლება ბავშვები.მე მინდოდა ცოლი და შვილი ამიტომ ჩემი პრინცესა მოვიყვანე ცოლად და მყავს პატარაც ასე რომ ეგ ბავშვი მე ჩემთვის მინდა და თუ შენც გინდა შენი იყოლიე... აღარ შემიძლია კაცო შვილს წესიერად მართო მძინარეს ვეფერები ღამით!...-დათო...
-ჭკვიანო უთხარი მერე იმ მშვენიერ გოგოს გამომყვეს ცოლად მე რომ მეჯუჯღუნები...-წარბები შეკრა სანდრომ-კი მოვიყავნ ცოლად თინანოს როცა იქნება ,მაგრამ ხომ არ გავიწყდება მერე 9თვე მაინც ჩემი გაზლება რომ მოგიწევს?-წარბები აათამაშა სანდრომ.
დატომ ერთი ხელი შემოირტყა შუბლზე...როგორც ყოველთვის მსუბუქად უნდოდა,მაგრამ კვლავ მწარედ მოუვიდა და სახე დამანჭა (მეეეე )
ეკო ამის ხმაზე მიხვდა მომხდარს და გადაიკისკისა...
გოგოებმა სუფრა გაააწყვეს და ვახშმობა დაიწყეს...
-რაღაც უნდა გითხრათ...-ეკო.
-გისმენით ეკო...-ხელზე დათოს ხელი იგრძნო.
-იცით დღეს გიორგიმ დამირეკა და...-ღრმად ამოისუნთა ეკომ და განაგრძო-დონორი გამოჩნდა და ოპერაციის გაკეთებაა შესაძლებელი დ ამერე... მერე მე ისევ დავინახავ...-ცრემლები წამოუვიდა ეკოს...
ეკოს? მარტო ეკოს? ნწ... ყველას... გაბოც აჯუჯღუნდა,
მერე ერთმანეთ ეხვეოდნენ და უხაროდათ რომ ის იმედის ნაპერწკალი გაიზარდა გაიზარდა და... და ახლა უკვე რეალობად იქცა....
ისევ ღამე და ისევ დათოს მკერდზე აკრული ეკო...
ისევ სიჩუმე და მაინც უამრავი სიტყვა...ისევ ჩუმი ცრემლები,მაგრამ ახლა უკვე ბედნიერების და... და სიჩუმეშიი გაბრიელის ტირილის ხმა..
-მე გავალ...-ეკოს შუბლზე აკოცა დათმ და გაბრიელი ოთახისაკენ წავიდა...
ცოტა ხანში კი ერთად შემოცუნცულდნენ ეკოს ბიჭები.
-დედა მინდაო -დათო და პატარა ეკოს მიუწვინა...
-გშია დე??-გულზე მიიხუტა პატარა და შუბლზე აკოცა.შემდეგ კი დაეძგერა პატარა დედის მკერდს...
უყურებდა დათო ამ შესანიშნავ სანახაობას და იცოდა რომ არ ასრებობდა მამაკაცი,რომელიც მასზე ბედნიერი იყო...

================================================================
ქრისტე აღდგა!... ცოტა მოგვიანებით გილოცავთ აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულს... გეწეოდეთ მისი ძალა და მადლი.მრავ ამ დღეს დაგასწროთ უფალმა.
ვიცი რომ ძალიან დავაგვიანე,მაგრამ მეც უნდა გამიგოთ... ხვალ დავდებ შემდეგ და შევეცდები ცოტა დიდი იყოს. იმეიდა მოგეწონებათ... არც კი გაიფიქროთ რომ მე ეკოს ასე დავტოვებ... გახსოვდეთ რომ მე თითოეულ პერსონაჟში ჩემ თავს ავსახავ(მაგრამ ეს არ გაიგოთ ვიიზუალური ფორმებით... ეს ხომ...ეს შეუძელბელია ეკომ ანგელოზია.მე ვგულისხმობ ცოხვრებას და დანარჩენ ყველაფერს0მოკლედ იმედია მოგეოწნებათ და ველი თქვენ კომენტარებს. იმეიდა გამახარებთ და დააფიქსირებთ თქვენ აზრს.მადლობა წინასწარ მიყვარხართ. თქვენი ელი.