უამრავი ტკბილეულობით ხელდამშვენებულმა დათომ ღიმილით შეაღო სახლის კარი და მაშინვე სამზარეულოსაკენ გაემართა... გაუკვირდა სამზარეულოს მისი ღვთაება რომ არ ამშვენებდა.მისაღებისაკენ უკვე მონატრებისაგან შეშლილმა გასწია და იქვე მიეყინა ადგილს,როდესაც დაინახა როგორ იჯდა დივანზე ეკო.ფრთხილად წავიდა მისკენ და მის წინ ჩაიმუხლა.გაბერილ მუცელზე ხელები მაგრად შემოეხვია...მისი თვალის უპეები ჩაწითლებული იყო ისე,როგორც მისი ცეცხლისფერი თმა...მისი თვალები ცრემლებისაგან სულ სხვანაირად ბრჭყვინავდნენ.მისილამაზი ცხვირი აწითლებულიყო და ლამაზად ჩამოკიდებოდა ზედ ანცი ცრემლები... მისი ტუჩები უფრო დასიებულიყვნენ და საოცრად თრთოდნენ...მზერა საყვარელ მამაკაცს შეაყინა.სუნთქვა შეეკრა დათოს ასეთი ეკოს დანახვისას...ხელის კანკალით გადაუწია ჟღალი თმა ყურზე შემდეგ კი სახეზე ჩამოუსვა ნაზად ხელი.ისევ ორივეს გააჟრჟოლა.ეკომ მაგრად დახურა დარაბები და ბოლო ცრემლიც გადმოაბრძანა მის სახეზე.შემდეგ ღრმად ამოისუნთქა და თვალები გაახილა.დათო მიხვდა,რომ ის მზად იყო.გვერდით მიუჯდა ღვთაებას და მაგრად მოხვია ხელები და თავზე აკოცა.
-მისი სახე ისეთი შეცვლილია...მის თმას ჭაღარა შეპარვოდა,მაგრამ მაინც ეტყოვბოდა წლების წინ ცეცხლისფრად რომ ელვარებდა.უამრავი ნაოჭი გასჩენია სახეზე...თვალები ჩაცვენოდა...მისი თვალები...ისეთი ლამაზი ცისფერია...სწორედ ის თვალებია ყოველ ღამით სიზმარში რომ ვხედავდი...ახლა იმ თვალებში იმხელა ტკივილი და სევდა დავინახე...მისი ხმა,მისი ხმა,როდესაც გავიგე სული გამეყინა...მინდოდა,მართლა მინდოდა ის წყეული კარის ზღურბლი გადამეკვეთა და მაგრად მომეხვია ხელები,მთელი ძალით ჩამეკრა გულში...მისი სურნელი მეგრძნო,მეგრძნო რომ ამდენი წლის შემდეგ ჩემთან იყო,მაგრამ...-ცრემლი მოიწმინდა ეკომ-მაგრამ,როდესაც ფეხი ნაბიჯის გადასადგმელას სულ რაღაც მილიმეტრებში ავწიე ვიგრძენი როგორ მომარტყა ჩემმა ბიჭუნამ ფეხი და...მე უბრალოდ ვერ შვძელი. ჩემი პატარა რომელიც ახლა მუცელში მიზისსწორედ ისაა ამის მიზეზი.არ მაქვს ამის უფლება.სულ 2 თვეში მეც დედა ვიქნები...მაგრამ მე მისგან განსხვავებით ვერასოდეს მივატოვებ ჩემ პატარას,ისე როგორც მან მე...ჩემი ბიჭუნა არ მომცემდა ამის საშუალებას. მენატრება,მტკივა,ყველაფრის მიუხედავად მიყვარს,მაგრამ არა!...ვერა გესმის...ვოცნებობდი რომ მე მისთვის დედა დამეძახა,მაგრამ მე 19 წლის ისე გავხდი არ დამიძახია არასდროს არავისთვის დედა და ვიცი რომ არც დავუძახებ,ვერ დავუძახებ... ამდენი წელი მტკიოდა უმისოვბა. ამდენი წელი მამასთან ერთად ასე სიმწარეში ვცხოვრობდი.მაშინ არ გავახსენდეი გესმის?! და ახლა!...ახლა როდესაც მეც ყველაზე ბედნიერი ვარ,როდესაც მყავს საყვარელი ოჯახი და,როდესაც სულ მალე დედა გავხდები ახლა გავახსენდი?! სწორედ ახლა ვერ ვაპატიებ,იმიტომ რომ გავიგე რა გრძნობაა,როდესაც შენში სხვა ცოცხლობს...მისი არსებობის შესახებ გაგების წამიდან სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს... მისი თითოეული შეხებისას სულ უფრო და უფრო ბედნიერი ვხდები...ჩემ გაბერილ მუცელს რომ ვეხები სულ მბურძგლავს... უფალს მადლობას ვუხდი რომ ეს პატარა სასწაული გაიმეტა ჩემთვის. ველი იმ წამს,როდესაც მის პირველ ამოტირებას გავიგონებ,როდესაც გულზე პირველად დამაწვენენ,როდესაც პირველად ვაჭმევ ძუძუს...იმაზეც კი ვოცნებობ მის გამო უამრავი ღამის გათენება რომ მომიწევს და ეს ფაქტიც კი მაბედნიერებს და ახლა... ახლა როდესაც მე ეს ყველაფერი შევიგრძენი და უფრო მიჭირს მისი გაგება რომ მე სულ პატარა მკერდიდან მომიწყვიტა და მიმატოვა...არ მესმის როგორაა დღემდე ცოცხალი.მე ვიცი რომ ჩემი ბიჭუნას გარეშე ერთ წამსაც ვერ გავძლებ,მან კი მთელი ცხოვრება გაძლო.მე არ მაქვს უფლება მას ვაპატიო...მიყვარს ყველაფრის მიუხედავად,მაგრამ არა...-მის ხმაში იმხელა ტკივილი იგრძნობოდა...
-დაწყნარდი ჩემო პატარავ... მე მესმის შენი.ვიცი როგორ გიჭირს და რას გრძნობ.იცოდე რომ რაც არ უნდა გადაწყვიტო მე შენს გვერდით ვარ.იცოდე რომ შენ ხარ ჩემი ცხოვრების აზრი,ნათელი წერტილი,ჩემი ანგელოზი ხარ გესმის?!-ხელებში მოიქცია ეკოს სახე და თვალებშ ჩააჩერდა-იცოდე რომ მე შნთან ვარ,მე და ჩვენი პატარა სულ შენთან ვიქნებით-მხურვალედ აკოცა შუბლზე და გულზე მიიკრა მეუღლე.
-მტკივა დათო... მაინც ძალიან მტკივა გული რომ ასე მოვექეცი...-ეკო.
-შენ ანგელოზი ხარ გესმის?! შენ... შენ ისეთი უმანკო გული გაქვს ეკო... ამდენი ტკვილი გამოიარე,უდედოდ გაიზარდე და ახლა ამდენი წლის შემდეგ ისევ გული შეგტკივა მასზე...შენ სიკეთე ხარ გესმის?! შენ ანგელოზი ხარ რომელიც ციდან ჩამოვარდა და ჩემ მკლავებში ჩავარდა... შენ ქალი ხარ რომელიც მალე კიდევ ერთ ანგელოზზს მაჩუქებს და მე... მე ყველაზე ბედნიერი მამაკაცი ვარ რომ მყავხართ თქვენ-ჯერ ერთ ცრემლიან თვალზე აკოცა დათომ ეკო,შემდეგ მეორეზე ბოლოს კი მის ბაგეებს დიდი სიფრთხილით შეეხო...
მეორე დღეს თინანოს და სანდროსაც უამბეს მომხდარის შესახებ... საძინებელში შესულ ეკოს უკან შეყვა სანდროც...
-რა ხდება სან?-ეკო.
-მოდი რა წამოვწვეთ...-საწოლზე წამოწვა სადნრო.ეკოსაც გაეცინა და გაჭირებით წამოწვა საწოლზე...მაშინვე მიიხუტა საყვარელი დაიკო გულზე და ღრმად შეიგრძნო მისი სურნელი.სასიამოვნოდ გააჟრჟოლა სანდროს.
-როგორ მომენატრა შენთან ერთდ ძილი...-სანდრო
-მეც მომენატრა,მაგრამ ხომ ხედავ ძმაო ახლა ორნი ვართ და უფრო მეტი ფართი გვჭირდება...-გაეცინა ეკოს.
-ჩემი ყველაზე ძვირფასები ხართ თქვენ და კიდე ის ბუჩქი-სანდრო,გულში სითბო ჩაეღვარათ ორივეს კი არა და სამივეს.
-ეკო...-სანდრო.
-ხოო-ახედა ეკომ.
-ვიცი ეხლა როგორც ხარ... მისმინე ვიცი გიჭირს,მაგრამ შენ ხომ ანგელოზი ხარ ... ვერ შეძლებ რომ ის ასე უარყო. შენ ისეთი კეთილი ხარ ვერ გაძებ გესმის?! ახლა ბრაზობ მაგრამ...მაგრამ მერე უბრალოდ ვეღარ შეძლებ ასე ყოფნას.-სანდრო
-მაგრამ სან...ის ხომ ასე მომექცა? განა ის იმ ბავშვებზე უფრო ცუდად არ მომექცა ვინც ყოველ დღე მამცირებდა?-ეკო.
-მისმინე ჩემო პატარავ... საკუთარ თავზე კარგად გიცნობ მართლა... ეკო ამდენი ხანი არ გყოლია დედა,ვიცი მტკივნეულია,მაგრამ შენ გაქვს შანსი რომ ამის მერე გყავდეს დედა და ნუ გაუშვებ ამ შანსს ხელიდან...უბრალოდ იფიქრე ამაზე კარგი?-სანდრო.
-კარგი...-ეკო.
იმ ღამეს მართაც ბევრი იფიქრი სანდროს ნათქვამზე,მაგრამ მაინც ვერ პატიობდა...
მერე განვლო ბევრმა დღემ... უფრო გაიბერა ანგელოზი...უფრო დამშვენდა და გაბედნიერდა... სანდრო,დათო,თინანო სულ თავს დასტრიალებენ... არაფერს აკლებენ.ეკოს სულ უბრწყინავს თვალები,ახარებს ის ფაქტი რომ სულ ცოტა და მისი პატარა უკვე ხელში ეკავება. ხშირად ფიქრობს "იმ ქალზეც" იმ დღის შემდეგ აღარ გამოჩენილა... თითქოს უნდა კიდეც რომ გამოჩნდეს,მაგრამ თითქოს არც უნდა...მაგრამ ფაქტია ყოველ რმე ძილის წინ ლოცვისას უფალს ახლა უკვე თინანოს,დათოს და სანდროს კარგად ყოფნასთან ერთად იმ ქალის კარგად ყოფნასაც შესთხოვს...
უკვე ივლისია...ყველაფერი მწვანე...ყველაფერი ლამაზი...უამრავი ფერია ყველგან... მზის სხივები დათარეშობენ ირგვლივ და ეკოსაც ლამაზად დასთამაშებს სახეზე... თეთრი ლამაზი სარაფანი აცვია პატარა წითელი ყვავილებით გაწყობილი...უკვე ძაალიან დიდი მუცელი აქვს...არცაა გასაკვირი ახლა ხომ უკვე მე-9 თვეშია... და დღე-დღეზე ელოდება მის ბიჭუნას... პატარას საძინებეიც დაასრულეს...ფოტოებიც გააკეთა ისე როგორც უნდოდა მამიკოს...ახლა ეს ციცქნაღა აკლია იქაურობას.მუცელზე ლამაზად შემოეწყო ეკოს ხელები და ქუჩაში მოსიარულე ხალხს აკვირდებოდა... თინანოს ელოდება პატარასათვის კიდევ უნდა ტანსაცმელის ყიდვა...
უეცრად საშინელი ხმა მოესმა,მერე წივილი... გონს რომ მოეგო მის წინ დიანახა როგორ ეგდო ქალი,რომელის გარშემოც თანდათან იზრდებოდა წითელი გუბე. მის ფეხებთან კი პატარა ბავშვი იყო ჩამუხლული და მწარედ დასტიროდა დედას... იგრძნო როგორ წამმოუვიდა ცრემლები ... როგორ შეეკრა სუნთქვა და მერე სიბნელე ახსოვს...
უკვე ხედავს შორიდან თინანო ეკოს...ის-ისაა მაშინა უნდა მივიდეს რომ დაინახა გზაზე მომხდარი და გული შეუწუხდა.. მაშინვე სირბილით გაიქცა ეკოსკენ რომელიც სწორედ იმ მხარეს თვალმოშრებლად იყურებოდა და მერე... მერე უცებ დაინახა თინანომ როგორ ჩაესვენა ანგელოზი...
-ეკო... ეკო თვალი გაახილე-მივარდ ატირილით თინანო და ანგელოზის თავი მუხლებზე დაიდო...მაშინვე ამოაძვრინა ტელეფონი და ბიჭებს დაურეკა... ვერ გეტყვით რა რეაქცია ქონდათ მათ...
20 წუთში უკვე საავადმყოფოს მიმღებშ იყვნენ... ეკო მომხდარზე ძალიან განერვიულდა და ამან გამოიწვია რომ მას მშობიარობა დაეწყო და თანაც ძალიან ცუდ მდგომარეობაშია თავად....
მიმღებში ნევრიულად დააბიჯებს დათო...იქვე კედელს ზურგითაა მიყრდნობილი სანდრო და სკამზე ჩამომჯდარ მოქვითნე გოგონას ცალი ხელით მთამზე ეფრება დასამშვიდებლად...
მთელი სხეულის ტკივილს გრძნობს...საავადმყოფოს სუნიც უკვე შეიგრძნო...ზოგი იტყვის სუნი რომელიც ეზიზზღება ესაა,მაგრამ არა... ეკოს ეს სუნი უყვარს,იმიტომ რომ სწორედ ამ ადგილას უნდა შეეძინოს ანგელოზი...ხელზეც იგრძნო სიმძიმე...სიმძიმე კი არა საყვარელი მამაკაცის სურნელი იგრძნო...
-დათ...-ჩახლეჩილი ხმა ამოუშვა ყელიდან.
-ეკუნა გაიღვიძე...-სახეზე იგრძნო მამაკაცის ხელები და შემდეგ მისი კოცნა.
-დათ რა ხდება?-თვალების ტკივილს გრძნობდა და ვერც კი ახელდა ისე ქონდა წამწამები ერთმანეთზე მიწებებული.
-პატარავ შენ მშობიარობა დაგეწყო...-დათო.
მაშინვე გაეყინა სხეული მუცელზე რომ მოისვა ხელი და ის დიდი ბურთი რომ სადღაც გამქრალიყო.წამს გაახსენდა ბოლო ფრაგმენტები და ცრემლები წამოუვიდა.
-დათ სადააა ჩემი პატარა...-მძლივს ამოიჩურჩულა ეკომ.
-კარგადაა დაწყნარდი...შესანიშნავი ბიჭია-უდიდესი ბედნიერება იგრძნობოდა დათოს ხმაში.
-მადლობა ღემერთს...-ეკო.როგორც იქნა დააშორა ლამაზი წამწამები ერთანეთ და მზს სხივებმაც გაუნათეს ლამაზი თვალბი რომლებიც ერთ ადგილას უაზროდ მიეშტრებინა.-დათ ღამეა?სინათლეე ააანთე-დაეცინა ეკოს დატო კი დადუმდა.-დათ ვერ გხედავ აანთე სიათლე და თან ექთანს დაუძახე ჩემი პატარა შემოიყვანოს რა...-დათო ისევ არ იღბდა ხმას...ეკოც გაშრა...
იგრძნო როგორ გაეყინა სხეული... როგორ წაერთვა ხმა...როგორ წასკდა ცრემლები ცივ სხეულზე და უბრალოდ ხედავდა სიბნელეს აშინ როცა მზე აკაშკაშებდა მის ლამაზ თვალებს...
მუხლები მოეკვეთა დათოს და იქვე მის საწოლთან ჩაიკეცა...თავი ხელებში ჩარგო და უბრალოდ ვეღარ შუნთქვადა... ვრ იჯერებდა რომ... რომ ის ლამაზი თვალები ... ღმერთო ის ლამაზი თვალები... როგორ უღალატეს მათ ეკოს?!
ვერ იჯერებდა რომ მის პატარას ვერ ნახავდა... რომ ვერ დაიანხავადა მის სახეს... ვერ იჯერებდა რომ მთელი ცხოვრება მას ვერ დიანახავდა. ვერ ნახავდა როგორ ამოუვიდოდა პირველი კბილი,როგორ გადადგავდა პირველ ნაბიჯს,როგორ მივიდოდა ბაღში,შემდეგ სკოლაში... რომ ვერ შეძლებდა ყოველ წამს მის ყურებას...
არ უნდოდა ასე სიცოცხლე...ვერ იჯერებდა რომ ვეღარც სანდროს,ვეღარც დათოს და ვეღარც თინანოს ვეღარ ნახავდა...ტიროდა მთელი ხმით და ძალით...მთელი შიგნეულობა ეწვოდა და ტკიოდა... სიკვდილი უნდოდა იმ წამს...
მთელი ძალით ხვევდა დათო ხელებს და მის დამშვიდებას ცდილობდა... პირდებოდა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა და მრავლად ღვრიდა ცრემლს ეკოს სახეზე...
-გთხოვ პატარავ დაწყნარდი გთხოვ...-ტიროდა დათო და გოგონას უფრო ძიერად იკრავდდა გულში...
-ბრმა ვარ დათო ბრმა...ვერ ვხედავ გესმის?! ვერაფერს ვხედავვ-ტიროდა ეკო.
გული მკივდებოდა მათ ასე შემყურეს უბრალოდ.... მეც მეშინი მომავლის...ხომ ნახეთ ამდენი გადაიტანა მძლივს გახდა ბედნიერი და სოწრედ ბედნიერების პიკზე ყოფნისას დაანარცხა ბედისწერამ მიწაზე ისე რომ სამუდამოდ გაიმეტა დაცემულად ყოფნისათვის...
ყიფიანები გაგიღებას იყვნენ... საავადმყოფოს ძრავდნენ...ექიმები კი მიზეზად დიდ შოკს ასახელებდნენ...
ყველაზე მეტად მაშინ ეტკინა ყველას გული,როდესაც პალატაში პატარა გაბრიელი შიყვანეს...გაბრიელი დაარქვა დათომ ისე როგორც ეკოს უნდოდა,თავიდან დათომ შესთავაზა ჯერ კიდევ არ გაბერილ ეკოს,რომ ზურა დაერქმიათ როგორც ეკოს მამას ერქვა,მაგრამ ეკომ უთხრა რომ ყოველ მის სასხელის დაძახებაზე მამა გაახსნედებოდა,გამა მამის დავიწყებას აპირებდა,მაგრამ არა.. ეკოს არ უნდოდა რომ მის პატარას დედ ოდესმე თვალცრემლიანი ენახა ამიტომ გადაწყვიტეს რომ გაბრიელი დაერქმიათ...
თინანომ პატარა ხელებში რომ ჩაუწვინა... რომ იგრძნო პატარა არსება.. მისი ფეხების გამალებით ქნევა... აი მაშინ შეიგრძნო ყველაზე მაგარი რამ...მაშინვე წამოუვიდა ცრემლები...ვერ იჯერებდა რომ ახლა უკვე მის ხელში იყო ის მოუსვენარი არსება... ცალი ხელი ძალიან ფრთხილად შეახო პატარას სახეზე და მისი პაწაწინა ნახვთები საგულდაგულოდ შეისწავლა ხელით...როგორ უნდოდა სუ ერთი წამით მაინც შეძლებოდ მისი დანახვა.
მის შემყურე სამეულს გული კიდევ უფრო ეტკინა.. დათო კაცს აღარ გავდა...გაგიჟებას იყო.. მე... მე არც კი შემიძლია გადმოვცე ეს...
-დედას კაცუნა...დედას ლამაზო...ჩემთნა ხარ დეე....გაბო ჩემთან ხარ-შუბლზე ფრთხილად აკოცა ეკომ პატარას...-დათ...-უმისამართოთ მიმოატარა თვალები-დათ ლამაზია?როგორია დათო?-ეკო
დათომ პირი გააღო რაღაცის სათქმელად,მაგრამ ვერ შეძლოფრთხილად მიუახლოვდა ცოლ-შვილს და ორივეს შეეხო...
-ის... ის ძალიან საყვარელია...დიდი ლოყები აქვს და პუტკუნაა... შავი თა და მწვანე ალები აქვს...მაგრამ გუშინ რო ვნახეთ თითქოს ლურჯიც იყო...ლამაზი ტუჩები აქვს შენნაირი ზუსტად... ცხვირითაც შენ გგავს...ძალიან ლამაზია საყვარელო-მაგრად დახუჭა დათომ თვლაები და ტუჩები კბილებ შუა მოიქცია...ვინ ციის ახლა რამხელა ტკვილს გრძნობდა და რად უღირდა ეს თითოეული ბგერა.
-ახლა რას აკეთებს?-ტირილით კითხა ეკომ.
-ახლა საყვარლად აქვს პირი ღია და შენ გიყურებსს....-დათო.
-ის მიყურებს მე კი... მე კი ვერა.-ეკო.
-შენც დაინახავ გპირდები-თავზე აკოცა დათომ და ცრემლები მოიწმინდა...
იმ ღამით დათოს მკერდზე ედო ეკოს თავი და მწარედ ტიროდა...დასტიროდა მის უბდობას...ვერ ხვდებოდა რატომ? რისთვის?რისთვის ისჯება ასე?
იცის რომ მოკვდება ასე...მისთვის სიკვდილის ტოლფასია საყვარელი ადამიანებსი განსაკუთრებით კკი შვილის ვერ ნახვა...
ეშინია.ძალიან ეშინია რომ სამუდამოდ ასე იქნება...
ტკივა...სული და გული ტკივა...ღამე იყო...იყო ეკო და დათო....ორი ნატანჯი სული და... და უამრავი ცრემლი..სუჩუმე და უდიდესი ტკივილი...შიში... და იმედი.იმედი იმისა რომ ნახავს შვილს!...
------------------------------------------------
იმედია მოგეოწნებათ...ახლავე ნუ დაიწყებთ ჩხუბს...ხომ გაგიგიათ ყველაფერი კარგად იქნება...მაგრამ ტკივილიც რომ იქნება ეგეც ვიცით... მოკლედ ბევრი სამეცადინო მქონდა და ვერ ვახერხებდი დაწერას...ახლაც ვარჯიშიდან მოსული,დაჩლილი ვწერ ამ თავს. შემდეგს ხვალ დავდებ