"- მაპატიე რა- ამოიჩურჩულა გეგამ.
- ვერა..
- გთხოვ რა მეტი აღარ გამეორდება, თუ კიდე შეგეხო ზედმეტად იმ წამსვე დავამთავრებ ყველაფერს შენს სიცოცხლეს გეფიცები.."
გეგას სიტყვები დატრიალდა თავში და მივხდი მიზეზს რატომ არ გამოჩნდე გეგა მთელი ამ დროის განმავლობაში, ველოდებოდი, მართლა ველოდებოდი რომ ჩვეული სიჯიუტით დამადგებოდა თავს და პატიებას მთხოვდა, მომთხოდა ჩახუტებას, არ ვაპატიებდი და შეიძლება უარესიც მომხდარიყო, რამე სისულელე გაეკეთებინა მაგრამ ასე უხმოდ წასვლამ სხვანაირი სიცარიელე დამიტოვა...
ლაშას ვხვდებოდი, მესამეც ვნახე რამდენჯერმე არცერთს უხსენებიათ გეგა, ლაშამ და ელემ იჩხუბეს, გაიგო ელემ რომ ლაშაც იკეთებდა და მესამე მსოფლიო ომი დაიწყო, ორი თვე გაძლეს მერე ლაშამ მიაკითხა და ესეც მონატრებულს მთელი ძალით ჩაეხუტა, დაჩიმ კი გაჭედა მაგრამ მოგვარდა მაინც, დაჩი და ანოც ერთად არიან რაღაც პონტში, არაფრით ეუბნევა ეს დამპალი რომ უყვარს..
მე? მე გეგა მენატრება... რაც უფრო მეტი დრო გადის უფრო ნაკლებად მაგრამ მაინც...
აგვისტოს ცხელი ჰაერი ჩავისუნთქე და სახლში შევბრუნდი სადაც მოხარხარე სუფრა დამხვდა, გვერდი ავუარე მამაჩემის საძმაკაცოს და სახლი დავტოვე, ფრთხილად დავეშვი კიბეებზე და უკვე სახლთან მდგარ დაჩის მანქანაში ჩავჯექი, ბავშვების საყვედურნარევ სახეს სიცილით ვუპასუხე და ლექსოს ავეკარი.
ხო უკვე აგვისტოა და ჩვენ გამოცდები ჩავაბარეთ..
- სად ხარ აქამდე?- წარბაწეულმა გამომხედა სარკიდან დაჩიმ.
- რეზის ძმაკაცეის ყვას დაა.. ანო არ მოდის?
- გავუვლი ახლა და წამოვიყვან..
- აა წინ მაგას უნახავ ადგილს? ისე ეგ ჩემი ადგილი იყო- გავებუტე დაჩის, ლექსოს ხელი მივკარი აშკარად დამცინოდა.
- ახლაც შენია გადმოდი - გამიღიმა დაჩიმ.
- არ მჭირდება !
- კაი ნუ ბავშობ ხო იცი ანო მაინც არ დაჯდება გაბრაზებულია ჩემზე..
- რატომ?
- თაყვანისმცემელი ვუცემე!
- რა ველური ხარ..
- ეე გაუ** საქმე ხან ბინასთან დახვდა ხან სკოლასთან და რა მექნა?
- უნდა გეცემა- ვუპასუხე და წინ გადავძვერი, გმაყოფილმა გადავიჭირე ღვედი და ვანიშნე წავედით თქო.
ანო უკვე კორპუსთან დამხვდა, სწრაფად ჩაჯდა მანქანაში და დაჩის ისე შეუბღვირა ხმამაღალი სიცილი აგვიტყდა სამივეს, ამაზე უფრო გაიბუტა და ფანჯრისკენ მიბრუნდა, მისი შემორიგება ლექსომ ითავა სწრაფად ჩაეხუტა და აფერიტობა დაიწყო, ხო იცი ჩემი და ხარ და ეგეთებით..
მალე დაგვეწია გამშველებლის მანქანა ოდნავ შეანელეს ორივემ და დიალოგი გამართეს შუაგზაზე, მაკომ დამიქნია ხელი და ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა, ბავშვი პოზიტივი ამ გოგოს მოკლე დახასიათება,
ბაზალეთამდე ასე ვიმაიმუნეთ მანქანიდან რომ გადავედი მეორედ დავიბადე ისე მეშინოდა გზაში.
- აბა რას შვებით?- წინ აგვესვეტა მესამე, მაკოს ხელი გადახვია და ჩვენ აგვათავლიერა.
- არაფერს შენ რას შვები?- გავუღიმე და ტელეფონს დავწვდი უაზროდ რომ ზმუოდა, ტაბიძეა, - ხო საბა!- ვუპასუხე და ბავშვებს მოვშორდი.
- ბაზალეთზე ხარ პატარავ?
- ხო და ეს პატარა მოაშორე რა..
- კაი 5 წუთში მანდ ვარ.
- აქ რა გინდა საბა?
- რავი მანდ მოვდიოდი და დაჩის მანქანა დავინახე რა..
- კარგი დროებით..
- დროებით სიხარულო!
ტელეფონი გავთიშე და მოხარხარე ბავშვებს მივუახლოვდი.
- ტაბიძე იყო?- მკითხა დაჩიმ.
- ხო ..
- რაო?
- მანდ მოვდივარ მეცო, მანქანა დაუნახავს ჩვენი..
- და რა მინდაო?
- რა ენდომება დაჩი?- მობეზრებული ჩაერთო ელე.
- მაგას თავპირის დამტვრევის მეტი არაფერი უნდა...
- კაი საკმარისია ვნახავ და წავა..- მკაცრად გამოვაცხადე და სასუსნავების ამოლაგებაში მივეხმარე ანოს და მაკოს, რომლებიც ისე სდაუბრობდნენ ბავშობის მეგობრები ეგონებოდათ.
ეს თვეები ტაბიძე შემთხვევით ყოველთვის ჩნდება იქ სადაც ვართ ჩვენ, თავიდან არ ვეთანხმებოდი ბავშვების ამ მოსაზრებას რომ ძალით აკეთებდა მაგრამ ამდენი დამთხვევა შეუძლებელია.
ხუთის მაგივრად ოც წუთში მოვიდა საბა, რაც ადასტურებს იმას რომ კი არ მოდიოდა და შეგვხვდა, წამოვიდა რომ გაიგო აქეთ მოვდიოდით საიდან ეგ თქვენ მითხარით!
- გამარჯობაა- მოგვესალმა საბა და მე მაკოცა ხმაურით ლოყაზე.
ცუდად მომხვდა თვალში მესამეს ანუ აკოს ცინიკური მზერა ტაბიძე რომ აათვალიერა მხოლოდ იმით დავიმშვიდე თავი რომ გეგას აქამდე არაფერი გაუკეთებია და არც ახლა გააკეთებს, ვიცი ერაძე თბილისსშია და ისიც იცის საბა რომ მაკითხავს ყველგან.
- ნიას მოგპარავთ რა ცოტახნით- ხელი გადამხვია საბამ და ბავშვებს თვალი ჩაუკრა.
წარბაწელმა გახედა დაჩიმ, ვანიშნე გავყვები თქო, ახლა რომ რამე ვთქვა უარესი იქნება, თავი დამიქნია დაჩიმ და უკვე საბას მანქანისკენ მიმავლებს მოგვაძახა 15 წუთსი აქ იყავითო..
- ნიი რა ლამაზი ხარ!- დაიჩურჩულა საბამ და სიგარეტს გაუკიდა, მანქანაზე მიყრდნობილი სიგარეტისთ ხელში გეგა დამიდგა თვალწინ, რამდენჯერმე დავახამხამე თვალები და უემოციოდ მივაშტერდი საბას.
- რამე საქმე გაქვს?- ვკითხე ცივი ტონით და ტბას გავხედე, ღამით ხომ ძალიან ლამაზია.
- ხო რაა, მოკლედ ვიცი რომ არ გამოგვივიდა არაფერი მარა ვცადოთ რა კიდევ..
- აზრი არ აქვს- დავიჩურჩულე და მზერა საბაზე გადავიტანე.- არაფერს ვგრძნობ შენს მიმართ საბა..
- ადრე ხო გრძნობდი?
- ხო ჩვეულებრივ მოწონებას.. ახლა ეგეც გაქრა
- ვინმეა?
- ხო..
- გასაგებია, მეგობრობა ხო მაინც შეიძლება?
- მეგობრობა შეიძლება..
- კარგი წავალ ახლა - გასწორდა საბა- დროებით- ლოყაზე ცივად მაკოცა და წავიდა.
სწრაფად დავბრუნდი ბავშვებთან მაგრამ უაზრო ხასიათზე დამდგარი, რაღაცნაირი გრძნობა დამიტოვა ამ ადამიანმა, უცნაურად მომენატრა გეგა, თითქოს..
არ მინდა ამაზე ლაპრაკი რადგან მე გეგა არ უნდა მენატრებოდეს. საბოლოოდ კარგი დრო გაატარეს ბავშვებმა, არც მე მიჯექი ცხვირჩამოშვებული ამათთან ეგრე არ გამოდის.. გამთენიისას დავბრუნდი სახლში..
............................................
- კაროჩე ვერ დაატია იმან ხო კიდე?- გაღიზიანებულმა გააბოლა სიგარეტი ერაძემ.
- აშკარად ვერა- დაეთანხმა მესამე.
- დედას სანამ არ ** ვერ დაატევს...- დაიღრინა გეგამ.
- ხო და მივხედოთ და ეგ იქნება რა გახდა ეს პატარა ლაწირაკი- მობეზრებული გადაწვა დივანზე ლაშა და ელეს მოსული შეტყობინება ღიმილით წაიკითხა.
- ნიას არ მინდოდა გაეგო- დაბალ ხმაზე ჩაილაპარაკა გეგამ.
- ნუ გაიგებს მერე..
- კაროჩე წავედით რა- ფეხზე ადგა ერაძე.
- ეხლა შე***8?- გაკვირვებულმა წამოყო თავი ლასამ და საათს გახედა დილის რვას რომ უჩვენებდა.
- ხო რა ძვლები მტკივა ვეღარ ვითმენ- გაეღიმა გეგას და მუშტები შეაერთა.
- გაეგო ახლა ის გაფრთხილება ხო დავიძინებდი- აბურტყუნდა მესამე.
- მერე შენ არ იცი რომ რასაც ვერ იგებენ დაწვრილებით უნდა აუხსნა?- გახედა ლაშამ.
- იდი *** გამიტრაკეს ამ ტავისი გოგოებით, აი რატომ არ მყავს შEყვარებული..
- დავაი ეხლა აწიე ეგ *** გამოადგი ფეხი- წინ წავიდა ერაძე და მას გამშველებელიც მიყვა.
..........................................................
- ტაბიძე უცემია გეგას- დაიჩურჩულა ელემ.
გუშინდელით დაღლილს საღამომდე მეძინა, ვერც გამოვფხიზლდი მანამ სანამ ელე ეს სიტყვები არ მითხრა.
- რაა?- ბალიშიდან წამოვყავი თავი.
- საბა სცემა გეგამ.
- აუუუუ- ისევ ბალიშზე დავემხე და საბანიც ზედ გადავიფარე.- როგორაა? მოგუდული ხმა ამოვუშვი და უფრო მოვუჭირე ხელები საბნის ბოლოებს.
- ტრავმატოლოგიურშია, მათი ნაცემი როგორ იქნება.
- მეზიზღება!- ვიყვირე მოთმინებიდან გამოსულმა.
- ვინ გეზიზღება?- რეზის ხმის გაგონებაზე სწრაფად წამოვყავი თავი და ელეს გადავხედე ვერ გამაფრთხილე სახლში რომ იყვნენ თქო?
- სიცხე- გავეცი სწრაფად პასუხი.
- ამიტომ გაფარია თავზე?
- აუ მამააა.. გამიშვი რა სვანეთში..
- ხო შრგპირდი აგვისტოს ბოლოს ერთად წავიდეთ თქო..
-აუ ახლა მინდა მეე.. დავიხუთე რა.
- ზღვაზე წადი ახლა.
- არ მინდა ზღვაზე..
- აუ რეზი ბიძია უთხარით რა მამაჩემსაც და გაგვიშვით რა სვანეთში..
- კაი დაველაპარაკები ხო..- გაეცინა რეზის.
- დაელპარაკება- ჩავიბურტყუნე და საწოლს მივეხეთქე- პირდაპირ გვითხარი რომ შანსი არაა!
- კაი შანსი არაა!- ისევ გაიცინა რეზიმ.
- აუ დედააა!- ვიყვირე მოთმინება დაკარგულმა.
- გაბუტულია დედაშენი- გამცა მამამ პასუხი.
- რატო?
- გუშინ რესტორანში მომივიდა ჩხუბი..
- ვისთან?
- რავი არ მახსოვს- გაეცინა რეზის- წავედი მე ბიჭები უნდა ვნახო, ჭკვიანად.
- კარგად!
ელეს გავხედე მობეზრებულმა აღარაფერი თქვა თქო და სწრაფად ავდექი საწოლიდან, როგორ მიშლის ნერვებს ეს ყველაფერი, ამდენიხანი არ გამოჩენილა ერაძე და რამ მოუარეს ახლა ძაან საინტერესოა, ელე აღარ გაჩერდა ლასა უნდა ვნახოო რათქმაუნდა მე ვის რა ეფხებზე ვკიდივარ, დედა მამას გაებუტა და ამიტომ თავის დაქალთან წავიდა დასარჩენად რეზი ან არ მოვა ან გამთენიისას მოვა მთვრალი, ელეს დავურეკე მარტო ვარ დღეს და ჩემთან ამოდი თქო, მანამდე მაღაზიაში ჩავირბინე ნაყინის და წვენების ამოსატანად, ფილმიც ავტვირთე ცივი ყავა გავაკეთდ და სრული იდილეა შევქმენი რფომელიც კარზე ზარმა დამირღვია..
ვის გაახსენდა იდილეა როდესაც გაღიმებულმა ერაძემ შემოაბიჯა სახლში, ამაკანკალა, მეტკინა და გამიხარდა, მერე ის მეტკინა რომ გამიხარდა, ისე ის საზიზღარი კადრები დამიდგა თვალწინ ძლივს შევიკავე თავე რომ არ მეყვირა.. მშვიდად გადახედა ჩემს გაშლილ "სუფრას" გეგამ და მერე მე შემომხედა კედელთასნ ატუზულს.
- როგორ ხარ?- გაიღიმა ერაძებმ.
- აქ რა გინდა ?- დაძაბული ჩავაშტერდი სახეზე და როცა მივხვდი რომ არც ნასვამი იყო და არც მოწეულგაკეთებული დავმშვიდდი.
- რავი ყავის სუნი გამოდიოდა ფანჯრიდან.
- საჭირო არაა ეს თამაში გეგა ! წადი აქედან..
- არ მოგენატრე?- მომიახლოვდა ერაძე და ხელი აწია სახეზე რომ მომფერებოდა მაგრამ სწრაფად გადავდგი უკან ნაბიჯი.
- არ შემეხო, არც გაბედო..
- ნია გთხოვ..
- გეგა წადი..
- ნია..
- შენ დაიფიცე რომ თუ კიდევ ერთხელ
- შეგეხებოდი ზედმეტად იქვე დავამთავრებდი ყველაფერს მაგრამ არ შემიძლია..
- შენ მე არ გიყვარვარ, არავინ გიყვარს..
- რა იცი?
- ვინც უყვართ მასზე არ ძალადობენ..
- ნია ზედმეტი მქონდა გაკეთებული, ვერ ვაზროვნებდი..
- და რამდენჯერაც ზედმეტს გაიკეთებ იმდენჯერ ასე უნდა მომექცე?
- აღარ განმეორდება..
- ეგ სიტყვები უკვე მოვისმინე, ყოველჯერზე უფრო და უფრო შორს მიდიხარ გეგა..
- ნია- ისევ სცადა შეხება ამჯერად ხელი ავუკარი.
- არ შემეხო.. არ მომეკარო და გაქრი ერთხელ და სამუდამოდ ჩემი ცზოვრებიდან!- ვიყვირე მოთმინება დაკარგულმა
- არ შემიძლია ამის დედა შე**88- იყვირა გეგამაც და მთელი ძალით დაარტყა კედელს მუშტი- არ შემიძლია რთული გასაგებია? მჭირდები, სულ მჭირდები..
-რისთვის? შენი ცხოველური მოთხოვნილებების დასაგმაყოფილებლად?
- არა ! იმისთვის რომ ჩაგეხუტო, უბრალოდ გიგრძნო რომ აქ ხარ, რომ არსებობ..
- მეკი არ მჭირდება ეს ყველაფერი, შენგან ერთადერთი რაც მინდა ისაა რომ წახვიდე .. სულ გაქრე უბრალოდ შემეშვა გესმის?
- არ მესმის, ვერც გავიგებ, იმიტომ რომ ამას ვერ გავაკეთებ..
- მოგიწევს!
- ხომ იცი რომ ვერ მომიწევს!
- თავს ნუ მაზიზღებ გეგა!
- ეგ აღარ თქვა !- გამაფრთხილებლად გაისმა ერაძეს ხმა სახლში.
- მაშინ წადი.. სულ წადი .- მთელი ხმით ვიყვირე და კარიოსკენ მივუთითე.
- წავალ ოღონდ მხოლოდ ახლა, რაც შეეხება ტაბიძეს და სხვა მისნაირებს უკვე მიხვდებოდი რომ სისულელეა იმის გაფიქრებაც რომ შენ სხვასთან იქნები !
- წადი აქედან- ძლივს ამოვიჩურჩულე და გეგას უკვე ცრემლიანი თვალებით შევხედე.
სწრაფად დატოვა ერაძემ ჩემი სახლი, მე კი გაორმაგებული, განახლებული ტკივილით ჩამოვჯექი დივანზე და უაზროდ ავტირდი.


გუშინ ვერ დავდე და ახლა დავტოებ საღამოს ნახავთ ალბათ!