3 კვირა სანდრომ და ლილუმ დარდში, ტკივილში და ტირილში გაატარეს. ხვდებოდნენ რომ ერთმანეთი უყვარდათ, რომ ერთმანეთის გარეშე სიცოცხლე არ შეეძლოთ. სასწაულებრივად მოახერხეს ერთმანეთის შეყვარება 3 ”ჯადოსნურ” დღეში და ამ სამი დღის შემდეგ, ერთმანეთზე ფიქრში ეძინებოდათ და ერთმანეთზე ფიქრით ეღვიძებოდათ.
სანდრომ ერთ საღამოს გულის გადასაყოლებლად ბარში შეიარა. ბოლოს როცა იმ ზომამდე მივიდა რომ ჭიქების სათვალავი აერია, ერთ გოგონას მოჰკრა თვალი. საოცრად ჰგავდა ლილუს. ან სანდრო იყო საშინლად მთვრალი.
რაც ბოლოს ახსოვს, იყო რომ ის გოგო კალთაში ჩაუჯდა, სანდროს სასტუმროს ითახში ავიდნენ, გოგონა გაშიშვლდა... ამის შემდეგ სანდროს მეხსიერება წყდებოდა. დილით ეგონა რომ გვერდით ლილუ ეწვა და ხელი მოჰხვია მაგრამ როცა გოგონა გადმობრუნდა დაინახა რომ ლილუ კი არა ლენკა ეწვა გვერდით.
-ფუ შენი! შენი დედა *******!
-სანდრო გაჩე რაა!
-გაა**ი აქედან დროზე! ისე რო ხმა
არა მოიღო და იცოდე ლილუსთან
თუ რამე წამოგცდება, დედას მოგ****ავ! გაიგე?!
-ვაიმე მეც არ ვიფიქრე ვინ არი ეს ლილუ, გუშინ საწოლში რო ენა არ გაგიჩერებია? გუშინ კი დამიპყარი საწოლში და დღეს მაგდებ?
-არა გერმანიაში მაინც რამ ჩამოგათრია ნეტავ გამაგებინა?
-სააან შენთან ჩამოვედი პატარაა. ჩემი სითბო და სიყვარული გჭირდებოდა და ჩამოვედიიი.
-გოგო დაახვიე ეხა აქედან! დროზე!
-წავედი!! და იცოდე თუ კიდევ მოგინდები, მეოთხეზე ამო 403 და ჩამახრამუნეე!!
-წადი შენი...
-კაი წავეე.
სანდრო დაღონდა. იცოდა რა ნაგავიც იყო ლენკა და ისიც იცოდა რომ ყველას ყველაფერს მოუყვებოდა და თან თავის ფანტაზიებსაც ჩაურთავდა, ამიტომაც გადაწყვიტა, ჩასულიყო საქართველოში და ლილუსთან მიღწევა დაესწრო. მაგრამ საქმეები... ერთი საქმეებისიც რა! მთავარი სიყვარულია არა?
სანდროს ეგონა ყველაფერი მოგვარდებოდა მაგრამ რა იცოდა თუ ლენკა მის დედინაცვალთან იქნებოდა შეკრული. დიახ, არ მოგჩვენებიათ. როცა ქალბატონი თამარი მიხვდა რომ, სანდროსთან ვერაფერს გააწყობდა, ლენკა გერმანიაში მალულად გააყოლა და იქ უნდა ეცდუნებინა. ლენკამაც, მეტი რა უნდოდა, ნახევარმა მილიონმა თვალებია უჭრელა და სანდროსაც მაშინვე ლოგინში ჩაუგორდა. ფოტოები რომელიც ღამით გადაიღო, ქალბატონ თამარს გაუგზავნა და თამარმაც გადაწყვიტა, სანდროსთვის ლილი ჩამოეშორებინა და წერილში ფოტოები ჩაუდო წარწერასთან ერთად: ”საქმიანი სანდრო. აი რა საქმეები ჰქონდა.”
ლილუსთან სახლში წერილი წარმატებით მივიდა. ამ დროს სანდრო თვითმფრინავში იჯდა და
საქართველოში მოფრინავდა. თვითმფრინავში ჩაეძინა და დაესიზმრა როგორ მოეფერა ლილუ ლოყებზედ ა საოცრად წყნარი ხმით უთხრა: ესე სხვას არ მოექცეო. სანდრომ დაფეთებულმა
გამოიღვიძა. ერთ საათში თბილისის აეროპორტში იქნებოდა. თუმცა სანდრომ რა იცოდა რომ ლილუმ წერილი უკვე წაიკითხა და ფოტოებს გაშტერებული უყურებდა. ბოლოს გამოერკვა, ფოტოები დახია და წავიდა. წავიდა მდინარესთან,წყლის ყურება ყოველთვის სიამოვნებდა.
-რა დავაშავე ღმერთო ასეთი... რატომ მიგყავს ყველა საყვარელი ადამიანი ჩემგან... მე ხომ იმდენი ცოდვა არ ჩამიდენია... ჯერ ბაბუა, მერე ბებია, მერე და, მერე დედა, ეხლა მამაც და მერე ჩემი ჯერიც მოვა. მამის სიკვდილს ვეღარ ვუყურებ.დავასწრებ და მანამდე მე წავალ. ლილუ ხიდზე იყო შემდგარი და ძლიერმა ქარმა
უბიძგა, ლილუ წყალში ჩავარდა, ქვას თავი ჩამოარტყა და წყალი წითლად შეღება...
სანდრო თბილისსში იყო, ლილუს სახლისკენ მირბოდა, არა მიქროდა ისე ჩქარა მიდიოდა. სახლში შევარდა, ლილუს ოთახი მოეძებნა და შიგნით შევარდა. მაშინვე თვალში მოხვდა სურათები და წერილი რომელიც საწოლზე ეყარა.
”ჯერ კიდევ არ არის გვიანი... ლილუ, თავს არაფერი დაუშავო იცოდე.”
მათ საყვარელ ადგილას წავიდა. ბაღში სკამთან. შიშისგან გააკანკალა როცა იქ არ დახვდა.
”ლილუ არც იფიქრო რამის გაკეთება”
ბიჭებს დაურეკა.
-ბიჭო ლილუ სად არი?
-მე რა ვიცი.
-ხო გითხარი გვერდიდან არ მოშორდეთქო.
-ბიჭო ყოველ წუთშის ახლთან ხო არ ვედგებით ტოო.
-აუ აუ აუ აუ! ბიჭო არ არი არსად მიშველეთ სად შეიძლება იყოს?!
-ბიჭო მოაჯექი მანქანას და მითხარი სად ხარ მეც მოვალ.
ცოტა ხანში ბიჭებიც მოვიდნენ.
-წამოდი გავიაროთ იქნებ სადმე ვიპოვოთ.
-წამოდი.
იმ მდინარესთან ჩაიარეს. შეგროვილი ხალხი რომ დაინახეს იქ მივიდნენ.
-რა მოხდა? შეშფოთებულმა
იკითხა სანდრომ.
-ახალგაზრდა გოგო ჩავარდნილა შიგნით. მაშველები ეხლაც ეძებენ.
სანდრო ჩაიკეცა. ცრემლები მოსდიოდა. ტიროდა, ტიროდა, გოგონას გამო.
- რას ნერვიულობ ჯერ, რა იცი რო ლილუა?
-გული მიგრძნობს...რამე რომ მოივიდეს გავგიჟდები. როგორ მიყვარს...
-ამოიყვანეს! ამოიყვანეს!!
სანდრო გულგახეთქილი წამოვარდა. როცა იმ გოგონაში ლილუ ამოიცნო, ხმამაღლა ატირდა. თითქოს გული ამოაცალეს.
-ლილუ!! ღრიალებდა სანდრო და ხალხში გზის გაკვალვას ცდილობდა.
ვერავინ რომ დაძრა მანქანაში ჩაჯდა, დაქოქა და სასწრაფოს მანქანას გაჰყვა. საავადმყოფოში სრულიად განადგურებული შევიდა. ლილუს პალატასთან არავინ იყო. დაჯდა და დაელოდა როდის გამოვიდოდა ექიმი. მეორეს უწევდა ბროლა ლილუს გადარჩენისთვის. სანდრო ლოცულობდა და ღმერთს სთხოვდა ლილუს გადარჩენას. ბიჭები სანდროს ასეთ დღეში ვეღარ უყურებდნენ. სანდროს უეცრად სიზმარი გაახსენდა. დაფიქრდა. ”ალბათ ეს იგულისხმაო” გაიფიქრა და თვალები მიელულა. სიზმრებმაც არ დააყოვნეს და მაშინვე იქ გაჩნდნენ. სანდრო ბაღშია, სკამზე მარტო ზის, ტირის... უკან ბავშვები დარბიან, ლილუს სურათი ხელში
უჭირავს... ალბათ დაკარგა... ალნათ ლილუმ მიატოვა და იმქვეყნად, ანგელოზებთან წავიდა. სანდრომ ტირილს უმატა, სურათი გულზე მიიკრა ისე როგორც ლილუ როცა ის მამამისის ბედზე ნერვიულობდა... ამ დროს ვიღაცამ შეანჯღრია. გამოფხიზლდა და თავზე წამომდგარი გიგა დაინახა.
-რა არი?
გიგა ყურში ეჩურჩულებოდა.
-ხმადაბლა ბიჭო. ეს კაცი მოვიდა ორი წუთის წინ და ლილუს პალატა ესააო იკითხა.
გიგამ სანდრო წინ გაახედა და სანდრომ თვალი მოჰკრა ავადმყოფური იერსახის მამაკაცს, რომელსაც თავი ჩახრილი ჰქონდა და ტიროდა. სანდროს დეჟავუს გრძნობა გაუჩნდა. ”ლილუს მამაა” გაიფიქრა გულში. ზუსტად ასე ტიროდა ლილუ ბაღში, სკამზე და მამამისის ბედზე დარდობდა.ახლა კი... როლები შეიცვალა, ლილუს ნაცვლად სკამზე მისი მამა იჯდა და შვილის ბედზე დარდობდა. თავი ამოსწია და სანდროს ფერი წაუხდა. ლილუსნაირი ლურჯი თვალები, ჭაღარაშერეული თმა და ჩაცვენილი ლოყები. ეს იყო კაცი რომელიც მან გადაარჩინა. სანდრო და ის კაცი თვალმოუშორებლად უყურებდნენ ერთმანეთს. თითქოს უცნობმა იცნო
სანდრო, მისი გადამრჩენელი.
-სანდრო არა?
-დ...დიახ.
უცნობი წამოდგა და სანდროს ხელი ჩამოართვა.
-ალექსანდრე გიორგაძე. ლილუს მამა. მადლობა ყველაფრისთვის. მამაშენსაც დიდი მადლობა, შენც და შენს მეგობრებსაც. ერთუ წუთით მარტო არ დავუტოვებივარ არცერთს. ლილუ თქვენზე სულ კარგს მიყვებოდა, შეყვარებული იყო თქვენზე.
სანდროს გული ეკუმშებოდა სიტყვა ”იყოს” როცა ახსენებდა.
-თვითმხილველს დაუნახავს რომ
ჩავარდა და ქვისთვის თავი რომ
ჩამოურტყია. ასე არავიბ გადარჩენილა. სულ 16 წლისაა. მეცოდება ამდენის გადატანა რომ
მოუწია. მისი თანატოლებისგან ძალიან განსხვავებული იყო.
სანდროს ცრემლები წამოუვიდა.
-არასდროს მიდიოდა ხალხმრავალ ადგილებში. სახლში ჯდომა და წიგნის კითხვა ერჩივნა. დედამისს და მე ძალიან გვიყვარდა და მე ახლაც მიყვარს. ერთხელ თუ ადამიანი შეუყვარდებოდა, თან გადაყვებოდა და მისი ერთგული იქნებოდა. ასე იყო თქვენი ერთგულიც სანდრო. უდიდეს პატივს გცემდათ. ის 1 თვე ტირილში გაატარა. ვამშვიდებდი მაგრამ მას თქვენი დამშვიდება ერჩივნა.
ამ დროს პალატიდან საკაცე გამოიტანეს. ზედ ლილუ იწვა. მაგრამ არ ჩანდა რადგან მასზე გადაფარებული თეთრი ნაჭერი ფარავდა მას. უცნობის სანდროს მოუბრუნდა:
-მადლობა შვილო, რომ ტკივილი შეუმსუბუქე და ნერვიულობის დროს მარტო არ დატოვე.
-არა...არა... ლუღლუღებდა სანდრო და თავში ხელებს იშენდა. გიგა მივარდა და ჩაეხუტა.
-სანდრო დაწყნარდი. ახლა ზემოდან გიყურებს და ასეთ დღეში რომ დაგინახავს არ მოეწონება. ჩჩ... დაგტოვა მაგრამ, შენ გულში დარჩა და იქ არასდროს დაგტოვებს.
და აი, სანდრო მელიქიშვილი დგას ლილის საფლავთან და ცხარე ცრემლით ტირის. იხსენებს მასთან გატარებულ ყოველ წუთს და თვალები ცრემლებით ისევ














მოკლედ, მეგობრებო, ბევრი რომ არ გამეწელა გადავწვიტე რომ
დღეს დამემთავრებინა ეს ისტორია. იმედია ბანალური არ გამოსვლია და წინა თავებიც საინტერესო იყო. ლექსი მგონი ცოტას მოიკოჭლებს, მაგრამ სურვილი მქონდა რომ ასე დამესრულებინა. დიდი მადლობა ყველას ვინც კითხულობდით. ❤️.
პ.ს. ახალ ისტორიას შემოგთავაზებთ სულ მალე. :) მიყვარხართ.