დემის წინ იდგა.ადამიანის წინ რომელელიც...უყვარდა?ცუდ მომენტში შეხხვდნენ ერთმანეთს.მარიტა ერტი წამით დაფიქრდა და გააანალიზა რა შეიძლება მომხდარიყო დემი რომ,არ გამოჩენილიყო.უსიამოვნოდ დააკანკალა.გაიხსენა იმ მთვრალი მამაკაცის ყველა უხეში შეხება,მოძრაობა,სიტყვა.იმდენად დიდი მარტოობა იგრძნო,ისეთი დაუცველი აღმოჩნდა მარიტა.თვალები ცრემლით აევსო როცა ამ ყველაფერზე ფიქრობდა.
-მარიტა,ასწიე თავი!-ბრძანებასავით გაიჟღერა დემის ხმამ.დაბნეულმა მარიტამაც აცრემლებული თვალები მიაპყრო დემის.თვალები რომლებიც,ყველაფერს მეტყველებდნენ.თვალები რომელშიც ჩანდა როგორ ეშინოდა,ტკიოდა,ციოდა მარიტას მიუხედავად იმისა რომ ქალაქში ტემპრატურა მატულობდა.
-მოდი ჩაიცვი!-დემიმ მისი მოსაცმელი მიაწოდა.მარიტამაც მალევე იგრძნო სასიამოვნო სურნელი და სითბო მის სხეულში.კარგად მოირგო დემის მოსაცმელი რომელშიც აშკარად მატარა ბავშვს გავდა.დემიმ გაიცინა.
-რა გაცინებს?
-ძალიან გიხდება,ჩემზე მეტადაც კი.-დემიმ ისვ გაიცინა.მარიტა მალევე მოეგო გონს.იმას რომ გვიანი იყო,გაკვეთილები,სახლი,ძილი.სახლში უნდა წასულიყო.მოსაცმლის გახსნა დაიწყო მაგრამ დემიმ ხელები დაუჭირა და მოსაცმლის ელვა ისევ ასწია.
-უნდა წავიდე-მარიტას წვრილი და მშვიდი ხმა ძლივს გაიგონა დემიმ.
-მე წაგიყვანთქო გითხარი!-ხმა გაუმკაცრდა ნაკაშიძეს და ხელით მანქანაზე ანიშნა გოგონას.მარიტამ ყურადღემა არ მიაქცია არც მის ხმას და არც მანქანას.ჯიუტად,როგორც ჩვევია ხოლმე,თავისას იძახდა.
-არშეწუხდეთ.ჩემით წავალ-ისევ ისეთი მშვიდი ხმით უთხრა.ნაკაშიძე მიუახლოვდა მარიტას.ლურჯი თვალეი მიანათა გოგონას.ასე იდგა.უყურებდა.უყურებდნენ.
-იცი,რომ ვწუხდებოდე , არ გადაგარჩენდი,არ შემოგთავაზებდი წაყვანას!ეხლა მანქანაში ჩაჯდები ან შენი ნებით ან, ჩემი ძალით!-დემის ცივმა და მკაცრმა ტონმა მარიტა გააბრაზა.რა უფლება ქონდა ესე ლაპარაკის?დემი მანქანას მიუახლოვდა.
-გელოდები მარიტა!-დაუყვირა და მანქანაში ჩაჯდა.მარიტა მიუახლოვდა მანქანას და უკანა კარის გაღებას აპირებდა.
-მარიტაა!-ისევ დემის მკაცრი ხმა.მარიტაც "მოკალათდა" დემის გვერდით.ღვედი გაიკეთა და თავი ფანჯარას მიადო.ცდილობდა ყველა დეტალი გაეხსენებინა.მხოლოდ ის უტრიალებდა თავში რომ დემიმ გადაარჩინა.თვალებს ხუჭავდა და ყოველი წამის გახსენებისას უფრო და უფრო იკრავდა მოსაცმელს ტანზე.ტუჩები აუთრთოლდა და იკავებდა თავს არ ეტირა.ობლად გადმოგორდა ერთი ცივი ცრემლი მარიტას სახეზე.დემიმ მანქანა დაამუხრუჭა.
-შემომხედე!-მისი მკაცრი და ამასთანავე თბილი ხმა გაისმა.მარიტამ სუსტად მიატრიალა თავი და აცრემლებული თვალები მიაპყრო.
-მარიტა მისმინე.მე მოვედი,მე დაგეხმარე,ისკაცი ჯანდაბაში წავიდა,ყველაფერი კარგად დამთავრდა.ეხლა ზიხარ ჩემი მოსაცმლით,ჩემს მანქანაშიი და მიმყავხარ სახლში.
-სახლში სადაც არავინ არცხოვრობს-სივრცეზე გაშტერებულმა მარიტამ უააზროდ წარმოთქვა ეს ფრაზა.
-რასნიშნავს არავინ?
-არავინ.მარტო მე,წიგნები,ცარიელი კედლები.
-ყველაფერი კარგად იქნება,გპირდები.-გოგონამ ნაკაშიძის სიტყვებს ყურადღება არ მიაქცია.ისევ ფანჯარას მიადო თავი და ფიქრობდა არაფერზე.მანქანა მისი ბინის წინ გაჩერდა.ნაკაშიძემ სახლამდე მიაცილა გოგონა.როცა უკან ბრუნდებოდა მარიტას ხმა მოესმა.
-დემი-ეძახდა გოგონა.ნაკაშიძე მობრუნდა და წინ აესვეტა მარიტას.
-მადლობა-მხოლოდ ესთქვა ,გაწითლდა და სასწრაფოდ მიხურა ბინის კარები.გარეთ კი იდგა დებილივით მომღიმარი დემი, რომელიც მალევე მოეგო გონს და კარს მოშორდა.მარიტა კი საწოლში შეწვა.გვერდით გაიხედა სადაც მისი წიგნები ეწყო.იქედან კარგად მოჩანდა ლურჯ ყდაზე მიწერილი "ბედის ვარსკვლავის ბრალია".ჩაეღიმა.ამ წიგნის გასენებისას უმეტესად იწყენდა ხოლმე ეხა კი გაეღიმა.
-ხო,ალბათ.ალბათ?შეიძლება.ბედის ვარსკვლავის ბრალია.-თქვა და თთვალები დახუჭა.მალევე გაახილა რადგან გაახსენდა სკოლა.მხოლოდ ქართული ჰქონდა დასაწერი ამიტომაც შვებით ამოისუნთქა და ერთ საათში დაწერა კიდეც.შემდეგ დამშვიდებული დაწვა და ახლა მართლა დაიძინა.
დილით როგორც ყოველთვის ადგა,კბილები გაიხეხა,ისაუზმა,ჩაიცვა როგორც ყოველთვის უბრალოდ რადგან ვერ ყიდულობდა კარგს და ძვირფას არუნდოდა ის გაეფანტა რაც დარჩა მამისგან მემკვიდრეობად,ჩანთა ჩაალაგა და დაინახა მოსაცმელი რომელიც სკამზე იდო.არც ახსოვს როდის გაიძრო და ვისია?"დემი" გაახსენდაა გუშინ როგორ მოაცვა.მოსაცმელიც ჩანთაში ჩადო და სკოლაში წავიდა.ქაოსური დილა როგორც ყოველთვის.სკოლაში ყველა ყველას ეპრანჭება,ყველა გოგო ყველა ბიჭთან იწვა,ქალიშვილი ალბათ მარტო მარიტა და მისი ქიმიის მასწავლებელი გაუთხოვარი ქალია.სკოლაში შედიოდა როცა ვიღაც გვერდით ამოუდგა.
-თათა-გაიღიმა და გოგონას გადაეხვია.
-მე შენს კლასში ვარ.-გაუღიმა თათამ მარიტას მხიარულად,როგორც სჩვევია ხოლმე.მარიტა აქეთ იქით აცეცებდა თვალებს.ცდილობდა დემი შეემჩნია.ტყუილად.
-დღეს არარის.რაღაც საქმე გამოუჩნდა ნუ ნერვიულობ არმოიტაცებენ.ზარია კლასში შევიდეთ-კლასში თათა მარიტას გვერდით დაჯდა.ამ გოგოსგან იმდენად დიდი ენერგია და რეალური სიყვარული მოდიოდა რომ მარიტას უკვირდა კიდეს.ქუთათელაძეს ვერც კი წარმოედგინა რომ,თათა,როემლიც სკოლაში ერთერთი ყველაზე მდიდარი ,და თან ოჯახში უფროსი ქალიშვილია ასეთი კარგი იქნებოდა.გაკვეთილებმა საინტერესოდ ჩაიარა.დემი არჩანდა.როცა ადრე,მარიტა მარტო მიუყვებოდა ბილიკს მოწყენილი იყო,ეხლა კი თათასთან ერთად მისეირნობს.
-ჩემთან წამოხვალ?-უცებ დაუსვა კითხვა თათამ და მარიტაც გააკვირვა.ფიქრობდა,ფიქრობდა,ყოყმანობდა,ისევ ფიქრობდა და ბოლოს გადაწყდა.
-წამოვალ!-უზარმაზარი სახლი იყო.მდიდრული ჭაღებით,აუზით,სახლში ალბათ პატარაც იყო რადგან გარეთ სსასრიალო და საქანელა შენიშნა სახლში კი ყველა ნაბიჯზე სათამაშოები ეყარა.
-ეს ჩემი ძმის მეშვეობით.სადღაციდან გადმოხტება აუცილებლად-გადაიკისკისა თათამ და მალევე მის წინ პატარა ბიჭი გაჩნდა.პატარა ცხვირით,გრძელი შავი თმით და მსხვილი ტუჩებით.მალევეიმეცადინეს და გარეთ უზარმაზარ ეზოში გავიიდნენ სადაც პატარა საბა დარბოდა.საბამ მარიტას ხელი ჩასჭიდა და სასრიალზე "აათრია".მარიტა კისკისებდა სსაბას კივილზე როცა სრიალებდნენ.პატარა ბავშვივით დასდევდა გოგონა საბას და როცა დაიჭერდა გემრიელად ჩაკოცნიდა.მწვანე ბალახზე დაწვნენ და ჭიდავი დაიწყეს.მთელ ეზოს მათი სიცილი ესმოდათ.თათა გაუჩერებლად ტიროდა.სახლთან მანქანა გამოჩნდა, თათაც შეეგება მომავალ ლუკას და დემის.ისინი კი მოჭიდავე მარიტას უყურებდნენ.პირველად ხედავდა დემი მარიტას მომცინარს,ასეთ კარგ ხასიათზე დამდგარს და თვითონაც დაიმუხტა.მარიტას არც შეუმჩნევია მათი მოსვლა მის საქმეში იყო გართული.დემიმ თავი ვერ შეიკავა და საბას დაუყვირა:
-საბა რამე არ ატკინო!-ამ ხმაზე მარიტა მალევე მოეგო გონს.სწრაფად წამოდგა,თან სიცილს ვერ იკავებდა და დასვრილ შარვალს იწმენდდა.
-გამარჯობა!-მიესალმა გოგონა.
-ბარში სულ სხვანაირი იყავი!-გაიცინა ლუკამ.
-ბარში?-იკითხა დემიმ.
-ხოო შენს კონცერტს ესწრებოდა.
-იქ ვმუშაობ.-თავი იმართლა გოგონამ.შემდეგ მოსაცმელი გაახსენდა .
-რაღაც უნდა დაგიბრუნო ერთი წუთით-გოგონა თათას ოთახში შევიდა და მის ჩანთას დაუწყო ძებნა.მალევეიპოვა მაგრამ გაიგონა როგორ მიიხურა მის უკან კარი.
-თათა დემის მოსაცმელი ჩაუტანე,მანამდე წიგნებს მოვძებნი-თვქა მარიტამ და შებრუნდა.თათას მაგივრად დემი დახვდა,მომღიმარი დემი.მარიტამ მოსაცმელი მიაწოდა.
-მეგონა დაიტოვებდი-"გაუკვირდა" დემის.
-მეე?ესხო შენია.
-გქონდეს.
-არა,მადლობა.აიღე,მეჩქარება.-დემიმ მოსაცმელი მიაწოდა.მარიტამაც წიგნები შეაგროვა და ჩანთაში ჩააწყო.დემი ისევ ისე იდგა.
-არ გამატარებ?-გაუკვირდა მარიტას.
-იცი,როცა საბას ეთამაშებოდი სულ სხვანაირი იყავი.
-ზედმეტად თბილად უთხრა დემიმ.
-შენ რაიცი მე როგორი ვარ?-მარიტამაც "გაიკვირვა" დემიმ კი ჩაიღიმა.
-მანქანაში გელოდები,სახლში მიგიყვან.-გასცა ბრძანება.
-ჩემით წავალ.შენ ეხლა მოხვედი.
-კითხვა არდამისვამს!-დემის მკაცრმა ხმამ გაიჟღერა ოთახში.კარისგაღებას აპირებდაა როცა მარიტამ შეაჩერა.
-დემი რაგინდა ჩემგან?-ნაკაშიძებ კარების სახელურს ჩაკიდა ხელი და დაფიქრდა."რა უნდა მარიტასგან?".როცა პასუხი ვეიპოვა,ან იპოვა და არამხელს მხოლოდ ეს თქვა:
-მინდა რომ ჩამოხვიდე და მანქანაში ჩაჯდე.ისიც მინდა რომ ეს მოსაცმელი დაიტოო.გელოდები ქვემოთ-დემი წავიდა.მარიტა გაკვირვებული იდგა შემდეგ კკი მოსაცმელი ჩანთაში ჩადო.ყველას დაემშვიდობა და დემის გვერდით დაჯდა.ბიჭი კი მხოლოდ ერთ რამეზე ფიქრობდა."რაუნდა მარიტასგან?''