თამუნა:

ოთახიდან გამოსულმა ლექსო რომ დავინახე სიხარულისგან მეცხრე ცაზე დავფრინავდი, მივვარდი და ჩავეხუტე, ნუ როგორც წესი ვიბოდიალეთ და ვიმაიმუნეთ, ჩვენი საუბრის დროს დემეტრე ადგა და გავიდა მის ოთახში, იქედან გამოვიდა თუ არა ლექსოს მიუბრუნდა და ვიღაც კოკას და ჯაბას ჩამოსვლის შესახებ გავიგე, აზრზე არ ვარ ვინ არიან, არა რაა თამუნა არასდროს არფერი შენ არ იცი რაარი, ეს მასწავლებლები დამღუპავენ რაა. დემეტრე წავიდა, ლექსო კი მე მომიბრუნდა.
-აბა, რას შობოდით ამ ხნის განმავლობაში?!-მკითხა და მაგიდაზე დადებულ ვაშლს დასწვდა.
-რავიცი ერთი...
-რატო რა იცი?! ეგ რა პასუია?!
-რა პასუხია და პასუხია... ყველგან დავყავდი, მარტო ცხვირი ვერ გამიყია გარეთ, სკოლაშიც მას დავყავდი, მასწავლებლებთანაც მას დავყავდი და სადმე წვეულება თუ იყო იქაც მას ივყავდი... გადამრია რააა... თანაც ისეთია რო...
-როგორი ისეთი?!-მკითხა და ინტერესით ჩამაჩერდა თვალებში.
-რავიცი... ისე მგონი არცერთი ჩემი მეგობარი ბიჭი არ დარჩა საღი ცხვირით-გავიცინე და წვენი მოვსვი.
-მოიცა ანუ... ეგ დებილი ჩხუბობდა კიდეც?-გაუკვირდა ლექსოს.
-ხო რაა... თითქმის ყველა დღე... ერთელ ჩემმა კლასელმა ხელი გადამხვია, სკოლიდან რო გამოვდიოდით, ეგეც მელოდებოდა და რო დაგვინახა ხელი კინაღამ მოატეხა...
-აუუუ ჩემი-გადაიხარხარა ლექსომ-და მე მეუბნებოდა შენ გივაჟკაციაო.
-რა გივაჟკაცია?! თუ რა უვაჟკაცია?! ვერ მოვწვი რაღაც...
-არაფერი, არაფერი... გაატარე, სხვა რა ხდებოდა?!
-სხვა რავიცი ერთი არც არაფერი...
-თამუ... მისმინე... რაღაცა მინდა რო გკითხო...
-მკითხე-გავუღიმე და მეც ჩამოვჯექი.
-თამუ როგორი ბიჭია დემეტრე?!
-ლექსო რა კითხვებით ხარ?!
-პროსტა მიპასუხე.
-და რა გიპასუხო... როცა ამ კითხვაზე პასუხი მე თითონაც არ ვიცი...
-ეგ როგორ?! 1 კვირა გქონდა მის შესასწავლად-გაიცინა ლექსომ.
-ოოოფ, სულ მაგის დაკვირვებით ვიყავი დაკავებული ეს 1 კვირა ხო იცი შენ-მეც გავიცინე.
-თამუ სერიოზულად გეკითხები-ეჩვეულოდ დაუსერიოზულდა ლექსოს ხმა და ინტერესით გამომხედა.
-მეც სერიოზულად გპასუხობ ლექსო... მეც არ ვიცი როგორია... რას წარმოადგენს...
-და მაინც?!
-ხო კარგი, კარგი, ნუ ეხა იმას თუ არ ჩავთვლით, რომ ძლიერია და ყველაფერზე ბრაზდება-გავიცინე და გავაგრძელე-უბრალოდ ზედმეტად მკაცრია... ჩემთან... ან ყველასთან, არ ვიცი რააა... სხვანაერია, აი ყველასგან განსხვავებულია, ვაფშე არავის არ გავს და ეგ მაკვირვებს, როგორ შეუძლია სულ ცუდ ხასიათზე იყოს და ყველაფერზე ბრაზდებოდეს, ყველაფერზე შენიშვნას მაძლევს, მგონი ძალით ქმნის პრობლებს, რომ იჩხუბოს...
-მგონი ეშმაკი ძმაკაცი მყავს და ვერ შევამჩნიე-გაიცინა და გააგრძელა-უბრალოდ მაინტერესებს რა ფიქრობ მასზე ესაა და ეს.
-ლექსო... იმ ადამიანის რომლისაც გეშინია, ცდილობ, რომ მასზე საერთოდ არ იფიქრო... მე კიდევ მისი მეშინია...
-დემეტრეს?!
-ხო...
-უბრალოდ ეგეთია რაა-ადგა და მომიახლოვდა-გაუგებ აუცილებლად გაუგებ...-ჩუმად მითხრა და შუბლზე მაკოცა-ეხა უნდა წავიდე, იმ დებილების ჩამოსვლისთის რაღაცეებია მოსამზადებელი და თან მერე სამსახურშიც უნდა გავიდე.
-კაი მე ლელას დავურეკავ.
-ხო, ხო თუ არ იჭორავეთ დაიქცევა ქვეყანა-გადაიხარხარა.
-ზუსტადაც.
ლექსო წავიდა მე ლელუკას დავურეკე, ისიც მოვიდა, ვიჭორავეთ.

დემეტრეს ნაამბობი:

მთელი დღე კომპანიაში დავყავი, 2 საათზე კი ფიქრებიდან ტელეფონის ხმამ გამომიყვანა, ეკრანს დავხედე და ბესო იყო.
-ხო ბიჯო.
-სა გდიხარ რომეო?
-სამსახურში ვარ კლოუნ, რა ხდება?
-რა რა ხდება ბიჯო საათი არ გაქ სამსახურში? 2-ია საათი შენ კიდე მანდ ხარ.
-აუ არ დამიხედია საათზე, გამოვალ ეხა სად ხარ შენ?
-ბიჯო 15 წუთში შენთან ვიქნები და გავიდეთ, მანქნით ხარ ხო?
-კი გამო და გავიდეთ გელოდები მაშინ.
ბესოს გავუთიშე, საქმეები დავასრულე, გარეთ გავედი, ბესოც მალე მოვიდა და წავედით აეროპორტში.
-რას შობი?-დავძარი თუ არა ავტომობილი იმწამსვე მკითხა.
-რავი არაფერს მაგარი დავიღალე.
-შენც კარგად იცი რაზე გეკითხები...
-არ ვიცი.
-რა არ იცი ბიჯო დებილი ხო არ ხარ შენ?
-რა დებილი ბიჯო რას გადამეკიდეთ მაცადეთ ვაახ-გავიცინე და გავხედე, მივხვდი რომ ნათქვამს მიმიხვდა.
-ეგრე რააა... ხმას რო არ იღებ მგონია, რო გადახრები გაქ და გიტყდება თქმა-გადაიხარხარა ბესომ.
-დებილი ხარ!-გამოვიტანე განაჩენი და გზას გავხედე-მარა ეს დედა ...... გრძნობა ჭკუიდან გადამიყვანს, ვჭედავ ვინმე სხვა რო ვხედავ მასთან!!!
-მერედა ერთად გავჭედოთ-გადაიხარხარა, ჩვენც მივედით აეროპორტში, მანქნიდან გადმოვედით და დავიძარით ბიჭებისკენ. ჩვენი სტუმრებიც მალე ჩამოვიდნენ. ერთმანეთს გადავეხვიეთ, მოვიკითხეთ ერთმანეთი და წავედით სახლში.
-აბა რას შობით?-იკითხა დაჩიმ და ავტომობილში მყოფ ბიჭებს თვლი მოავლო.
-ოოოჰ, ისე იკითხა ეხა არ იცოდეს როდის რას ვშობიდით-ლექსომ გადაიხარხარა და ტელეფონში ჩამძვრალ კოკას თავზე წამოარტყა.
-ოოოოუუ, რა გინდა ბიჯო ვაახ-დაიყვირა კოკამ და თავის ზელვით გადმოგვხედა ყველას.
-რა გვინდა კი არა ამოძვერი მანდედან თორე დაგიმტვრიე ეხა-გავბრაზდი და ტელეფონი გამოვართი.
-აუ ეს რა უჟმურიც იყო ისევ ისეთია?!-დასვა კითხვა კოკამ და ტელეფონის უკან დაბრუნება გადაწყვიტა, მაგრამ არ მივეცი-ეეეეჰ ლექსო, შენი დის იმედზე ვიყავით ბიჯო და იმანაც გაგვიცრუა იმედები, მეთქი თამუნა შეცვლის ამ უჟმურს თქო მარა აჰა, შენც არ მომიკვდე.
-ენას ამოგაცლი ბუჟღულაშვილი (ნუ კოკას გვარია ბიჟღულაშვილი )
-მართლა რას შობი შენ?!-მომიბრუნდა დიდი ძამიკო, წავიდა დაკითხვა, არა რაა დემეტრე მართლა გამოგაშტერა მაგ გოგომ შენ, ჩემ თავს მე თვითონ დავცინოდი.
-არც არაფერს...
-და ეგ როგორ გავიგოთ?
-როგორ და ეს დებილი არაფერს არ შობა იმის გარდა რო ეჩხუბება თამუნას და ცემს ყველა მეორეს ვინც ახლოს მივა მასთან-თქმა არ დამაცადა უჩამ.
-იმედია იცი რასაც აკეთებ.
-როგორც ყოველთვის!!!
-არააქ გადახრები-ანუგეშა სიცილით ბესომ ბიჭები.
-ეგრე რააა... აჰა ვცნობთ დემეტრეს ვცნობთ-ახარხარდნენ ბიჭები. გადავწყვიტეთ ბიჭების ჩამოსვლა აგვეღნიშნა და რესტორანში წავედით.


- - - - -
გამარჯობათ. ვიმედოვნებ მოგეწონებათ... მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ და ვინც მიზიარებთ თქვენს აზრს ისტორიასთან დაკავშირებით

P.S. იმედია დიდი თავია...