ამ ფიქრებიდან კი ლექსოს ხმამ გამომიყვანა.
-თამუ გაიცანი ეს ჩემი ძმაკაცია დემეტრე წერეთელი, დემე ეს კიდე...ნუ იტოკში იცი რაა...- ჩემმა ძმამ ჩაიცინა და ორივეს რიგრიგობით გადმოგვხედა.
-სასიამოვნოა-ამოვიბყრტყუნე ისე რომ ჩემი ხმა მე თვითომ ძლივს გავიგე .
-ჩემთვისაც-მისმა მკაცრმა ხმამ გაკვეთა ოთახში დაგუბებული ჰაერი და ჩემს ყურამდე მოაღწია. ამ დროის განმავლობაში მას ჩემი ხელი ეკავა და არ მიშვებდა, გონს როცა მოვეგე ხელის უკან დაბრუნება გადავწყვიტე, მაგრამ როცა წინააღმდეგობა ვიგრძენი ავხედე ჩემზე საკმაოდ მაღალ სხეულს, რომელსაც სახეზე ირონიული ღიმილი აეკრა და არც კი ფიქრობდა რომ ხელი გაეშვა.გაკვირვება დამეტყო სახეზე და მანაც ხელი შემიშვა, მაგრამ მისი სანაქებო ირონიული ღიმილი არ მოუშორებია. გაბრაზებულმა და ნერვებმოშლილმა გავშორდი ბიჭებს და ისევ სამზარეულოში შევედი. ყავა გავადუღე, ტკბილეულობა, ხილი და წვენი მოვათავსე ლანგარძე და გატანა დავაპირე როცა ოთახშ უჩამ შემოყო თავი.
-თამუ რას შობი? დზედაააა გოგო შენ ყავის კეთებაც იცი? აუ გოგო არ მოგვწამლო თორე რა ეშველებათ მერე ბათუმის კრასავიცებს ჩვენს გარეშე?!-ისე მითხრა წამით მეგონა მართლა ამბობს თქო.
-ვაიმეეე შენ სულ როგორ უნდა ღადაობდე ადამიანო-ამოვიოხრე-რა ეშველებათ და ერთხელ და სამუდამოდ მოგიშორებენ და ეგაა-გავეკრიჭე და ლანგარს დავწვდი.
-მოდი მოგეხმარო-გამომართვა ლანგარი და თვითონ გაიტანა ბიჭებთან.
-ვააააახ უჩაჩოოოოოოო, რა ზეგზი ხარ მაგ ლანგრით შენ არ იცი-გადაიხარხარა ბესომ უჩს დანახვისას-გოგოებს ვერ ვუღალატებ თორე ეხა ეგრე არ გაგიშვებდი-გადაიხარხარა ბესომ და ადგილიდან გახტა მისთვის განკუთვნილი მუშტი რომ აეცილებინა.
-ფუ შე პიდარასტო, აუ ეს რო ვინმეზე რამეს იტყვის რაა-შეუბღვირა უჩამ და მისი ადგილი დაიკავა, მე კიდე უკან დაბრუნებას ვაპირებდი როცა ძურას ხმა გავიგე.
-თამუ დარჩი ჩვენთან-მითხრა და დემეტრეს გადახედა რომელიც თვალს არ მაშორებდა.... არც კი ვიცი მის ამ მზერას რა დავარქვა რადგანაც მისი სახუს გამომეტყველების დამახასიათებელი სიტყვას ვერ ვპოულობ....
-არა ზემოთ ავალ, ლელუკა გაიღვიძებდა უკვე, ვნახავ რამე ხომ არ უნდა-გავუღიმე და წასვლა დავაპირე როცა ლექსომ შემაჩერა
-მოიცა... მე ავალ...-მრავლისმთქმელი მზერა მესროლა და ჩემ პასუხს არ დალოდებია ისე აუყვა კიბეებს.
-მოდი, მოდი ჩვენთან-ხელი დამიქნია უჩამ და მის გვერდით ცარიელ ადგილზე მიმითითა, მეც დავჯექი და ვუსმენდი ბიჭების საუბარს. იცინოდნენ ძველ დროზე და ყვებოდნენ ანეკდოტებს, ჩემი "ბოროტი" უცნობი კი მხოლოდ მსუბუქად იღიმოდა, "ნეტა ეს სულ ესეთი უჟმურია?! " გავიფიქრე და უჩას ანეკდოტებძე სიცილი გავაგრძელე, ამ ხნის განმავლობაში კი "ბოროტი" თვალს არ მაშრებდა...
ლექსოს ნაამბობი:
-თამუნას ოთახისკენ გავეშურე სადაც ლელუკას ეძინა, მასთან ახლოს მივედი და ჩავიმუხლე.
-ვიცი... ვიცი რომ ვაშავებ და გტკენ, მაგრამ რა ვქნა,ჩემ თავს ვერაფერს ვერ ვუხერხებ,როცა წარმოვიდგენ, რომ არის იმის საშშროება სხვამ შეგეხოს ან სხვამ ჩაგხედოს მაგ ლამაზ თვალებში ღკუიდან გადავდივარ, მარტო ჩემი ხარ!!! გესმის... მარტო ჩემი და არ მოგცემ იმის უფლებას რომ ამ წოდებას გაექცე!!!-შუბლზე ვაკოცე და გვერდით ჩამოვუჯექი მძინარეს. ვცდილო, რომ არ ვატკინო ჩემი ქცევებით, მაგრამ ყოველთვის საპირისპირო გამომდის...
ავდექი და განოვესი, დავუყევი კიბეებს და მივაშურე ბიჭებისაკენ.
-როგორაა?-დავჯექი თუ არა მკითხა თამუნამ.
-რავი... ძინავს-ვუპასუხე და ბიჭებს მივუბრუნდი
-აბა არ უნდა ავღნიშნოთ ამ ბოუშვის ჩამოთრევა საქართველიში?-კითხვა დაავა უჩამ
-მართალია უჩა წავიდეთ სადმე და დავასველოთ ამის ჩამოსვლა-დავეთანხმე მეც.
-ხოდა მიდით ეხა აეყარეთ და გავიდეთ სადმე-დადო დასკვნა ბესომ და ფეხზე ადგა.
-რა ავეყარეთ ბიჯო ლელუკას ძნავს-შევუღრინე ბესოს
-აუ ხოო-დაუბრუნდა მის ადგილს
მაგრამ ამ დროს ძალძედ კარგმა იდეამ გამიელვა თავში
-ბიჯო თქვენ წადით და მე და ლელუკა მოვალთ მერე ერთად რო გაიღვიძებს-ვთქვი და ბიჭებს გავხედე
-აააააა..... ნუუუუუუ.... ხოოოო.... ისეეეე... აუ ხი ჩვენ წავალთ ეხა და თქვენ მერე გამოდით, რო გაიღვიძებს-დაბნეულმა წარმოთქვა უჩამ, როცა ჩემ თვალება წააწყდა,მიმიხვდა ნათქვამს და გამეღიმა.
-ხოდა მოემძადეთ და წავიდეთ-გამოიტანა განაჩენი უჩამ და ფეხძე წამიდგა.
-თამუ მიდი მოემზადე და წავიდეთ ჩვენ-მიუბრინდა უჩა თამუნას.
-მე მათთან ერთად მოვალ-დაბნეული უპასუხა მანაც. ამ ფუქრებიდან კი ლექსოს ხმამ გამომიყვანა.
-თამუ გაიცანი ე
თამუნას მონაყოლი:
როცა ბიჭების შემითავაზება გავიგე გამიხარდა რომ სახლში ყოფნა არ მომიწევდა .
-მე მათთან ერთად მოვალ-დაბნეულმა გავეცი პასუხი.
-ჩვენთან ერთად წამოდი! არ ვიკბინებით!-ამდენი ხნის სიჩუმის შემდეგ მისი ბოროტი ბარიტონი ჩემს სმენას უსიამოვნოდ მოხვდა.
-კაი ერთი მართლა?! მეთქი ცოფიანია თქო და....-დასრულება არ მაცადა ისე წამოვარდა,მწვდა და ამაგდო სავარძლიდან.
-დემეტრე... გაუშვი ხელი!!!-გავიგონე ზურას ხმა და მთელი გულით გადავუხადე მადლობა.
წამიერად შემიშვა ხელი და ზურას გახედა, 2 ნაბიჯით მომშორდა და ისევ მის ადგილს დაუბრუნდა, მე კიდე დაბნეულს და შეშინებულს ვერ გამეგო რა მოხდა 2 წუთის წინ.
-თამუ მიდი გაემზადე და გაყევი ბიჭებს!!!-მომესმა ლექსოს ხმა, მეც წინააღმდეგობა არ გამიწევია და ჩემი ოთახისკენ გავეშურე. ავედი და მოვემზადე, შავი კაბა, თეთრი მაისური და ბათინკები ჩავიცვი, სადა მაკიაჟი გავიკეთე და მზად ვიყავი. ლელუკას გავხედე ისევ იძინა.
ბიჭებთან:
-ბიჭო შენ ნორმალური თუ ხარ?! გაუბერე ტო!!!- დაუყვირა ლექსომ დემეტრეს.
-რა გჭირს ?!!-ჩაერია უჩაც
-არაფერი!!!-ცივად უპასუხა დემეტრემ და ბიჭებს გადახედა.
-რა არაფერი ტოო... ცოტაც და იტირებდა!!! რა გჭირს -ჩაერია ბესო
-არ იცი ხო რა მჭირს!!!-ირონიულად გაიღიმა და ისევ მოავლო თვალი ოთახში მყოფებს
-ხოდა რო ვიცით მაგიტო გეკითხებით... იმის მაგივრად რო ნორმალურად მოექცე რას აკეთებ!!!-გაუწყრა უჩა.
-დემეტრე... მისმინე!!! ჩემი ძმა ხარ და ეს კარგად იცი!!! ყველას პატივს გცემთ და თქვენთვის ნებისმიერს ყელს გამოვჭრი! დაუფიქრებლად! ესეც კარგად იცი!!! მაგრამ... ჩემი დისთვის ყველაფერზე ვარ წამსვლელი! მის არცერთ ცრემლს არ შევარჩემ არავის!!! ვინც არ უნდა იყოს!!!-ოთახში ექოსავი გაისმა მისი ბოხი ხმა.
-ვიცი!!! შენც კარგად იცი, რომ არც მე არ შევარჩენ არავის მის ცრემლებს და მისთვის ყველაგერზე ვარ წამსვლელი, უბრალოდ მისგან ამ სიტყვების მოსმენა ძნელია...-ამოიოხრა დემეტრემ და სახე ხელებში მოიქცია.
-მე ჩემი გითხარი...-ისე გასცა ლექსომ პასუხი მკსთვის არ შეუხედია.
-დემეტრე ვიცით რო გიყვარს ტო... მაგრამ მასაც გაუგე, არ გიცნობს საერთოდ, იმის მაგივრად რომ პირველი შთაბეჭდილება ნორმალირი დაგეტოვებინა, ისე მოექევი ბავშვს, რო ეხა "დემონად" რო ყავდე შერაცხული არ გამიკვირდება-უთხრა უჩამ სიცილით.
-აუ დავაი რაა...-ამოიოხრა დემეტრემ.
-შენ დავაი თუ კაია-გაეკრიჭა უჩ და თავზე დაახტა ფიქრებში წასულ წერეთელს.
-დედაააა წელიიიი....-დაიყვირა დემეტრემ-აეგდე შე დევო, გავიგუდე ბიჭო, შენ ნორმალური თუ ხარ, მომტყდა წელი!!!-თან იცინოდა და ისე უწყრებოდა მასზე მოთავსებულ ძმაკაცს.
-რატო დემე?!-ქალივით შეიცხადა ნიკოლავამ-ჩენი ალერსი არ გსიამოვნებს ცხოვრება?!-ნაწყენმა ამოიოხრა და ძედ აეკრო უკვე ფეხზე მდგარ წერეთელს.
-ფუ შენი პიდარასტი...-მიაძახა უჩას და მისი მოძრობა სცადა-მომშორდი ბიჭო, მომაძრეთ ეს რაღაც თორე ცოცხალს არ დავტოვებ!-გადახედა საცოდავი თვალებით ბიჭება რომლებიც სიცილისგან სულს ძლივს ითქვამდნენ.
-მიყვარხარ დემეეეეე....-კაი ქალივით შეჰკივლა

გამარჯობა ბავშვებო!! ქრისტე აღსდგა!! , ვაიმე შევიშალე ხალხო სამან ეს ისტორია დავწერე მემგონი 3-ჯერ მოვკვდი და გავცოცხლდი, იმედია მოგეწონებათ