სარდაფში შემათრია, ხელით მიბიძგა და ბოლოსკენ გამაგდო, თვითონ კი კარის დასაკეტად შებრუნდა. ისეთი სიბნელე იყო თითს თვალთან ვერ მიიტანდი. შიშმა ამიტანა... ერთდროულად სიბნელე და იოანე ?! არაა ამას ჩემი გული ვერ გაუძლებდა... თუმცა, იმედი გამიჩნდა რომ ამ უკუნეთ სიბნელეში ვაჟბატონი ვერ შემამჩნევდა. ჩავჯექი და გავიტრუნე. დამიძახა
-ანაბელ?
-...
-ანაბელ სად ხარ ?
-...
-ხოიცი რო გიპოვი რა მაინც, დამალობანას თამაშის დრო არ მაქვს შენთვისვე ჯობია რომ გამოხვიდე
-...
-თუმცა, ფანარი აქ არ მაქვს?
-ოოოო რაა!
- მაქ ხარ ?
-აჰამ -ჩავილაპარახე გაბუსხულმა და იოანესკენ, როგორც შევძელი ისე წავედი. (რა თქმა უნდა, ჩემი საყვარელი "ბრახ" ყოველწუთში მხვდებოდა და განებივრებული იდიოტიც მშვენივრად ერთობოდა ჩემს კივილზე)
-არც თუ ისე სასაცილოა!
-აბა კი! მე მაგალითად სიცილით ვკვდები
ბრახ!
-ვაიმე დედიკოოო!
-კაი რა ანაბელ ჩემთან მოსვლა გთხოვე თავის შენითვე მოკვლა კი არა!
-შენ გინდა ხო რომომკლა?!
-თუმოაღწევ არარი გამორიცხული!
-მოვედი-ჩავიბურყუნე და გაბრიელს მხარზე შევახე ხელი, შეკრთა და უკან გამობრუნდა
-სხვათაშორის შეგეძლო დაგეყვირა და ისე გამოგებრუნებინე! ნუ მაგრამ თუ ჩემი შეხება გსიამოვნებს...
-ააააააააააააააააააააააააააააა-ვიღრიალე ბოლო ხმაზე
-გოგო შენ ნორმალური თუ ხარ რა გაკივლებს?!-მიღრიალა შეშინებულმა იოანემ
-ხო გინდოდა რო დამეყვირა?!
-აუ ეს ფსიქოპატია რა! ეს ვინ მოვიყვანე ცოლად?!
-გეხვეწებოდა ვინმე ? ისე თუგინდა ხვალვე გავშორდეთ!
-აუფ მოუნდა ქალბატონს! მოდი ერთი შენ აქა-ისე ჩამეხუტა კინაღამ გამჭყიპა-დღეს ჩემთან ერთად დაიძინებ!
-ბებიაშენისამ!-ჩავიბურდღუნე
-სხვათაშორის ბებიაჩემი არც თუ ისე ცუდი ქალი იყო. მახსოვს ბავშვობაში...
-თუ ღმერთი გწამს მოკეტე რა! ნამდვილი იდიოტივით იქცევი.
-ჰო მართალი ხარ!
-ვა სასწაული დამეთანხმე!
-ანაბელ უკვე მეტისმეტია!
-ამჩემფეხებს!
-გოოგოო!
-ბიიჭოოო!
-ანაბელ არმეღადავება!
-არცმე!
-ეგრე?
-ეგრე!
-ჰოდა მაშინ შენთავს დააბრალე!
-რა ჯანდაბა ხდე....
ტუჩებში ცხოველივით მეცა, გაანალიზებაც ვერ მოვასწარი ისე მიმახეთქა კედელს და შემომაფხრიწა მაიკა. როცა მივხვდი რა პოზაშიც ვიყავით და ეს იდიოტი ტუჩებში რომ მკოცნიდა. როგორც ყოველთვის, ტვინში სისხლმა ამასხა და მთელი ძალით ჩავარტყი მუშტი იოანეს მხარში. წამით შეკრთა რა მოხდაო . მე მეტი რა მინდოდა?! ვეცი იოანეს თმებში და წავაქციე . მეორეკლასელი თხა გოგოსავით ვექაჩებოდი თმებზე. საწყალი ბიჭი ბოლო ხმაზე ზმუოდა. რა თქმა უნდა, ჩემი ბედნიერება 20 წამსაც არ გაგრძელდა! იოანემ დამიჭირა და მკლავებზე მაგრად მომიჭირა ხელები.
-მეტკინა!-დავიწკმუტუნე
-მეც სხვათაშორის! 25 წლის გოგოს ტვინი არ გაქვს თავში!
-რომ არ გამეჩერებინე იცი რაც მოხდებოდა!
-რა მოხდებოდა?!
-გამაუპატიურებდი! ვიცი რომ არ გაგიჭირდებოდა!
-ეგ არც ახლა გამიჭირდება და არც აქამდე გამიჭირდებოდა ! შეიგნე რა!
-ორი წუთის წინ რასმიპირებდი?
-არვიცი...
-რა ?
-არ ვიცი ... უბრალოდ თავი ვერ ...
-გააკონტროლე? შენ მეღადავები ?
-არა
-აუ ეს ვერარი დედასვფიცავარ რა ! გამიშვი ბიჭო ხელი-ხელი გამიშვა მე კიდევ სარდაფში ბოლთის ცემას მოვყევი- არანორმალური ხარ! ვერ ვხვდები საერთოდ რაგინდა... ან რასაკეთებ ... აი სერიოზულად დებილი ხარ!
-არასერიოზულად დებილებიც არსებობენ?
-კიმგონი
-მაგალითად ?
-გაბრიელი...
2 წუთიანი სიჩუმე... ვერ ვიტან რა ამ მომენტს. ბოლთის ცემა გავაგრძელე და ისევ იოანეს ლანძღვას მოვყევი.. აღარ მპასუხობდა და უცებ....ბრახ!

....



-არ შეილება ესე უნამუსობაა!!! ყველაფერი მეროგორ უნდა მემართებოდეს! ღმერთო რა დავაშავე.... ყველაზე უბედური ადამიანი ვარ დედამიწის ზურგზე... ადამიანი რა, ჩემი ცხოვრება არაა ისეთი როგორიც ადამიანის და მე რა ადიანი ვარ.... ეგ კი არა შენ რა ადამიანი ხარ იოანე! შენი ბრალია რა ზუსტად....
-ოე გოგო ნუგახეთქე რა თავი!
- არაა შენი ბრალი?
-ხოგავიგე რო ჩემი ბრალი ტვინის შერყევა რომიიღე მარა...
-მოიცა ერთწამს ტვინის შერყევა კიარა, ფრიად უმძიმესი ტვინის შერყევა...
-ღმერთო რა დღეში ვარ ! ვინარი კაცო ეს!
-ანაბელი!
-აუ აუუუუ!!!
-გადი რა პალატიდან!
-ეხავე აქ დარჩენა ისედაც აღარ მინდა!

კარი მოიჯახუნა და გარეთ გავიდა... ფუფ განებივრებული იდიოტი... მარტო დამტოვა... აუ ისე ტვინის შერყევა მაკლდა მართლა მე? ისედაც შერყეულივარ... ისე ეს თვითირონია როარმქონდეს არაფერი არ მეშველებოდა...
ნერვებმოშლილი ვცმუკავდი საწოლში... ბოლოს დამარტყა თავში და წამოვდექი საწოლიდან გადმოსული არ ვიყავი რომ წავიქეცი ... წამოდგომა ვცადე, მაგრამ გამიჭირდა... დამდადადამ სიურპრიზი იოანე დაბრუნდა პალატაში! მე კიდე იატაკზე გაშხლართული დავხვდი!
-რააარრიი გოგოეს ?რასაკეთებ მანდ?
-დამცხა და იატაკია ცივი!
-რაა?
-გადმოვვარდი რასუნდა ვაკეთებდე!
-რანაირად?
-ადგომა მინდოდა და...
-ტვინის შერყევა გაქ შემართლა ტვინშერყეულო!
-არაჩვეულებრივი დახასიათებაა, ოღონდ ჯერ ამაყენე!
-ჰოეხავე
საწოლში დამაბრუნა და დაახლოებით ნახევარი საათი ტვინიამხადა. მიხსნიდა, როგორ არ უნდა მოვქცეულიყავი... რომ არ უნდა ავმდგარიყავი, არ უნდა მელაპარაკა ბევრი და ათასი მსგავსი სისულელე. ბოლოს მომბეზრდა და შევუბღვირე
-იოანე ისე მიხსნი მაგ წესებს გეგონება ამსრულებელი ვიყო!
-არაასრულებ და შენი აჯობებს!
გამიღიმა და გაჩუმდა. მთელი დღე მის საუბარში ჩათრევას ვცდილობდი. არგამომივიდა.


...

მეორე დღეს გამომწერეს და სახლში ვბრუნდებოდით იოანეს მანქანით.
-იოანე?
-ჰო!
-არ მეტყვი რატომ მომიყვანე ცოლად?
-არა!
-რატომ?
-არმიყვარს შეკითხვები, თანაც ტვინი ისევ შერყეულიგაქვს და მსგავსი რამეები საშენო არააა!
-აბა კი!
-კი! კი!
ჩავიბუზღუნე და ისევ ფანჯარაში გავიხედე, სახლს უკვე მივახლოებოდით რომ საეჭვო მოძრაობა შევნიშნე იქ... გაბრიელის მანქანა ვიცანი....
-იოანე გაბრიელი?
-რა? სად ?
-ჩვენს სახლთან!
-ამის დედაც!-იღრიალა და მანქანა სწრაფად შემოატრიალა
-გააჩერე !
-არა
-გააჩერე-მეთქი!
-არა და მორჩა!!!-მიღრიალა!
ნერვები მომეშალა და ცხოვრებაში ყველაზე იდიოტური ნაბიჯი გადავდგი.... მოვახერხე კარები გავაღე და მანქანიდან გადავხტი!
უკანასკნელი რაც გავიგონე იყო იოანეს ღრიალი ... მერე გინება და ბოლოს თეთრხალათიანები...



......

კაიამ ?? ^^ მაინტერესებს თქვენი აზრი იმედია გინდათ რო კიდე გავაგრძელომ ^^ ბოდიში თუ პატარა თავია მეტი არმომაფიქრდა