თამუნასთან:

ლექსო წავიდა თუ არა დავურეკე ლელუკას.
-ხო თამუ-ზედმეტად გახარებული იყო.
-აწიე ერთი ადგილი და გადმოდი დროზე ჩემთან.
-კაი მოვდივარ.
ლელუკა მალევე მოვიდა, ვიჭორავეთ და დროც მალე გავიდა, დაღამებული იყო დალელუკა აღარ გავუშვი. შუა საუბარში ბიჭების ხმა გავიგონე, კარები გაიღო და 7 აყლაყი ერთმანეთის მიყოლებით შემოლაგდა სახლში, იცინოდნენ და როცა დაგვინახეს მხოლოდ მაშინ ინებეს გაჩერება, ეტყობოდათ რომ მთვრალები იყვნენ, ლექსომ ლელუკა რო დაინახა გაიღიმა და მგონი, მის გარდა ვერც ვერავის ვეღრ გვხედავდა.
-აუუ ეს გამოდებილდა-გაიცინა უჩამ და გადამეხვია-მამენატრეეეე ცუნცუუულ!-დაიყვირა და ლოყაზე მაკოცა.
-მეც მომენატრე შე ჯორო, აუ უჩა მძიმე ხარ მომძვერი ადამიანო-გავიცინე და მეც ვაკოცე ლოყაზე.
ლექსო მივიდა კუთხეში მდგარ ლელუკასთან და ბიჭებთან გამოიყვანა.
-ესაა ამის ცხოვრება და სიცოცხლე-ისევ ყველას დაასწრო უჩამ და ლელუკა წარუდგინა 2 უცნობ პიროვნებას.
-ესენი კიდე...-დასრულებას აპირებდა მაგრამ ერთ-ერთმა მათგანმა გააწყვეტინა.
-უჩა წადი დაიძინე, შენ ზედეტად ბევრს ლაპარაკობ-გაიცინა, მერე კი მე და ლელუაკს მოგვიბრუნდა-მე დაჩი ვარ, დემეტრეს ძმა-ჰეჰ, კიდე ახალი „ბოროტი“ იმედი მაქ ის დემეტრეს არ გავს, ფიქრები გვერდით გადავდე და მეორეს გავხედე.
-მე კოკა ვარ ბუჟღულაშვილი, ამ დებილების ძმაკაცი-გაიცინა და ხელი ჩამოგვართვა-შენ თამუნა ხოო?!-ღიმილით მკითხა და დემეტრეს გახედა-სასიამოვნოა თამუნა.
-ჩემთვისაც-მეც გავუღიმე.
-თამუ მიდი მოამზადეთ ეხა ოთახები რო დაიძინონ ამათ.
-კი ამ წუთას-გავუღიმე და ძლივს-ძლივობით მოვაძვრე ლელუკა ლექსოს.
მალევე მოვამზადეთ საწოლები და დავაბინავეთ ბიჭები, ბოლოს კი ჩვენც წავედით დასაძინებლად, ლელუკა ჩემთან წვებოდა და ბიჭები ცალ-ცალკე, მარტო ლექსო და დემეტრე იყვნენ ერთ ოთახში. მე მალევე დამეძინა, ხმაურმა გამაღვიძა გავხედე და ლელუკა იცვამდა სპორტულს.
-სად მიდიხარ?-ვკითხე მძინარემ.
-ააამ... წყალს... ხო წყალს დავლევ და მოვალ.
-ჩემს მაგივრადაც აკოცე წყალს-გავიცინე და ამის გამო თავში ბალიში მომხვდა-მეტკინა ქაჯო.
-ღირსი ხარ!
ლელუკა გავიდა თუ არა, გვერდი ვიცვალე და ძილი გავაგრძელე, მაგრამ ხმაურმა ისევ მომწყვიტა სიზმრებს, თვალები ნელა გავახილე და კარებთან აყუდებული მომღიმარი დემეტრე რომ დავინახე ფეხზე წამოვვარდი.
-აქ რაგინდა?!-დავუყვირე.
-ძილს ვაპირებ-გაიღიმა და დამაკვირდა, როცა შევამჩნიე თუ რატომ მაკვირდებოდა დემეტრე, დავწყევლე ჩემი ტრაფარეტი და იქვე მიგდებულ ხალათს დავწვდი.
-რას ნიშნავს ძილს აპირებ?!
-არ იცი ძილი რას ნიშნავს?!-გაიცინა და ჩემსკენ დაიწყო სვლა.
-ნუ დამცინიხარ რომ გეკითხები გამეცი პასუხი-გავბრაზდი და როცა ჩემსკენ წამოვიდა უკან-უკან დავიწყე სვლა.
-კედელს შეანგრევ-ჰაჰ, ირონიამ გაიღვიძა-ნუ გეშინია არაფერს დაგიშავებ.
-არ მეშინია...
-რავიცი, შენი კედელზე აკრული სხეული სულ სხვა რამეს ამბობს-მომიახლოვდა, ხელებს შუა მომიქცია და ერთი ხელი წელზე შემიცურა.
-რას აკეთებ?!-ჩემი გამოთლით უნდა მეყვირა არადა კნავილს უფრო გავდა ჩემი ხმა.
-არაფერს არ ვაკეთებ... უნდა დავიძინო... დავიძინოთ!-ხელი მომკიდა და წამიყვანა საწოლის მიმართულებით.
-გაგიჟდი?!!! შენთან ერთად ძილს არ ვაპირებ-ჩემმა ხელის დაბრუნებამ უარესი შედეგი გამოიღო, დემეტრეს სხეულზე, პირდაპირი გაგებით აკრული აღმოვჩნდი, ცხვირი გამიხახუნა თმაზე და ბოხი ხმით მომიგო.
-როგორ არა,დაიძინებ!-დადო განაჩენი და ლოგინზე მიმაწვინა, შუბლზე მაკოცა, გვერდით მომიწვა და მასზე ამაკრო.
მისი ამ ქმედებით გამოშტერებული ვიყავი, არ ვიცოდი რა უნდა მექნა და რა გამეკეთებინა, ხმას ვერ ვიღებდი, თითქოსდა ხმა ჩამწყვეტვოდა, მისი სხეულოდან წამოსული სითბო აგონიაში მაგდებდა და ვერ ვექანებოდი, ისევ, ბოლოს როგორც იქნა გონს მოვედი.
-დემეტრე...-გაგრძელება მინდოდა მაგრამ რა უნდა მეთქვა ეგეც ვერ მოვიფიქრე, რამდენჯერმე ვცადე თავის დაღწევა მაგრამ არაფერი გამომივიდა, მის მარწუხებივით მკლავებს მაგრად ვყავდი ჩახუტებული.
-ხო-პასუხი ისე გამცა რომ ჩემი თმებიდან თავი არ აუწევია.
-დემეტრე... რას აკეთებ...?! გაგიჟდი?!-
-თამუნა... გეხუტები...!!! გავგიჟდი!!!- მის ამ პასუხს არ მოველოდი, დავიბენი.
-ხვდები მაინც რას აკეთებ?! გამიშვი ხელი შე ცხოველო!!! დამანებე თავი-დავუყვირე და მის ხელებს დავეჯაჯგუნე მაგრამ ვერაფერს გავხვდი.
-ნუ ფართხალებ!!!-დამიყვირა-ძალიან კარგად ვხვდები რასაც ვაკეთებ!!!
-მე ვერა... ვერაფერს ვერ ვხვდები...-ამოვიჩურჩულე ხმაწართმეულმა და დემეტრესთან ჯაჯგუნისგან დაღლილმა.
-დავიძინოთ!-გამომიცხადა და უფრო მაგრათ ამეკრო, ადვილი სათქმელია დაიძინე, ესეც რომ არა ისე ვყავარ ჩახუტებული ვერ ვსუნთქავ, აზრი არ ქოდა როგორც ის ამბობს „ფართხალს“ და მეც მალევე დავიძინე.
ჯანდაბა, როდემდე უნდა იყოს ესე!!! შემოვარდება ჩემს ცხოვრებაში, თავდაყირა დააყენებს ყველაფერს და გაურკვევლობაში მყოფს დამტოვებს!!! მისი ჰობია ჩემი გაღიზიანება! არადა ამ დამპალს გაბრაზებაც რომ უხდება, არა! არა! და კიდევ ერთხელ არა! გამორიცხულია თამუნა წერეთელს ვერ შეიყვარებ, თუ უკვე შეგიყვარდა?! ხო, ხო ჯანდაბა შემიყვარდა, წარმოუდგენელია, მე ხომ... მე ხომ მას ვერ ვიტანდი, ის ხომ მაღიზიანებდა, მაგრამ მაინც არის ისეთი რაღაც რაც მიზიდავს მასში, მისი სიმკაცრე, უდრეკი ხასიათი, პრინციპები და ის მამაკაცური ეშხი რაც ძალზედ ბევრი აქვს წერეთელს. ჩემმა „ბოროტმა“ თავი შემაყვარა, მოახერხა და დაიკავა ჩემს ცხოვრებაში უდიდესი ადგილი, მიყვარს! სიგიჟემდე მიყვარს დემეტრე წერეთელი, სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდეს ჩემი „ბოროტი“!!!

ლექსოს ნაამბობი:

ბიჭები ოთახებში გავნაწილდით, მე და დემეტრეს ერთ ოთახში მოგვიწია წოლა, მაგრამ მე როგორ გავძლებდი დემეტრესთან ერთად როცა გვერდით ოთახში ლელუკა იყო.უცებ არაჩვეულებრივმა აზრმა გამიელვა თავში და ესემესი გავუგზავნე:
„პატარავ გძინავს?“
„არა, ვერ დავიძინე...“
„პატარავ მისმინე, ადექი და გამოდი ჩემთან ოთახში, მანდ დემეტრე შემოვა“
„გაგიჟდი?“
„კი, შენ გამაგიჟე!!!“
„ლექსო სირცხვილია, ვერ გამოვალ. თანაც დემეტრე რას იფიქრებს...“
„გაუხარდება და არაფერსაც არ იფიქრებს, მიდი გამოდი!!!“
„აუ... ლექსო ვერა“
„თუ ეგრე ძალიან გინდა რომ მე დაგადგე და ჩემი ხელით გაგიყვანო არაა პრობლემა“
„მოვდივარ...“
„მაგიტომაც მიყვარხარ!“
ლელუკას მივწერე და დემეტრეს მივუბრუნდი.
-ახალი ამბავი მაქვს.
-რა ახალი ამბავი?!-ინტერესით გადმომხედა
-რადა აწიე ერთი ადგილი და წადი თამუნასთან.
-ლექსო სიცხე ხო არ გაქ?!
-აუუუ, ლელუკა უნდა მოვიყვანო, ვერ ვუძლებ ერთ სახლში რომ ვართ და სხვადასხვა ოთახებში.
-აუ შენაც თუ ძმა გქვია რააა-გადაიხარხარა.
-სანამ კეთილი ძმა ვარ ჯობია მოხიო თორე უცებ გავხვდები ბოროტი ხო იცი შენ -ბალიში გამომიქნია და გავიდა ოთახიდან. ლელუკაც შემოვიდა 5 წუთში.
-ჩემი ცხოვრება როგორ მომნატრებიხარ-შემოვიდა თუ არა ჩავეხუტე და დავეწაფე მის მადიან ბაგეებს.
-სულელო 20 წუთინ წინ არ მნახე?!
-მაინც მომენატრე, წამო დავწვეთ მეძინება მაგრად.
-მეც ძალიან მეძინება.-ლელუკა ჩავიხუტე და ისე დავიძინეთ, ჯერ ესე კარგად არ მძინებია 20 წლის განმავლობაში, სხვანაერად წარმოუდგენელია როცა საყვარელ ადამიანთან ერთად გძინავს.



- - - - -
გამარჯობა ბავშვებო ესეც ახალი თავი.
წინა თავში 12-ის მაგივრად უცებ დავწერე 11 და მაგისთვის ბოდიში, დილით რო ვნახე გული კინაღამ შემიქანდა. ხო რაც შეეხება გრამატიკულ შეცდომებს, მეც ადამიანი ვარ, სკოლის მოსწავლე და ქართული ენის მასწავლებელი არ გახლავართ, ამიტომ მეც გამიგეთ...

მადლობა რომ კითხულობთ, მოგწონთ და მიზიარებთ თქვენს აზრს ისტორიასთან დაკავშირებით. იმედია მოგეწონებათ და მგონი თავიც დიდია

P.S. ძალიან დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო "მმარიამს" აი სიტყვებით ვერ გადმოვცემ ისეთი მადლიერი ვარ შენი, ყოველთვის გვერდში მიდგახარ და ყველანაირად ცდილობ რომ გამამხნევო, რაც ნამდვილად მჭირდება უბრალოდ ადამიანური მადლობა.