დილით სიმძიმის გრძნობამ გამაღვიძა, თითქოსდა 100 კილოგრამის ტვირთი დაედოთ ჩემზე, წამწამები ძნელად დავაშორე ერთმანეთს და რას ვხედავ, დემეტრეს თავი კომფორტულად მოეთავსებინა ჩემს მკერდზე და ფშვინავდა, ღმერთო ძილშიც კი სერიოზულია!!! მაგრამ უხდება, სერიოზულობა ამშვენებს ჩემს „ბოროტს“, ჩემივე ფიქრებზე გამეცინა.
-დემეტრე აეგდე მძიმე ხარ!
-მჰმ....-ამოიზმუვლა, ყურადღებაც არ მოუქცევია.
-აუ რა ცხოველი ხარ ბიჭო აეგდე ზეზე-არც ახლა არ გამცა პასუხი, მხოლოდ მაშინ მოახდინა რეაგირება როცა მის მოშორებას ვცდილობდი, უფრო მჭიდროდ მიმიხუტა და ძილი გააგრძელა.
-დემეტრე ადექი რაა, ან მე გამიშვი.
-დავიძინოთ!!!
-არ მეძინება მე, ადექი.
-დავიძინოთ!!!-ნერვები მომეშალა და ხელზე ვუჩქმიტე, მაგრამ ამანაც არ გაჭრა
-აუ გამიშვი რაა... მძიმე ხარ შე ჯორო, მძიმე!!!
-თამუნა ან შენით გაჩერდი ან მე გაგაჩერებ, შენთვის უსიამოვნო და ჩემთვის სასიამოვნო ხერხით!!!-როცა გავიაზრე რა თქვა გავჩუმდი და ხმა აღარ ამომიღია, იქედან გამომდინარე რომ ვიცოდი, რასაც იტყოდა აუცილებლად შეასრულებდა-ჭკვიანი გოგო ხარ-ვითომდა შემაქო და ძილი გააგრძელა.
ესე ვიყავი ალბათ ნახევარი საათი, ბოლოს როგორც იქნა ინება ვაჟბატონმა გაღვიძება და მეც მოვისვენე.
-დილამშვიდობის-თავი აწია და თვალებში ჩამხედა.
-ჩემთვის დილა აღარაა მშვიდობიანი, მოასწარი უკვე დღის გაფუჭება.
-არაუშავს გამოვასწორებ, ეხლა კიდე ავდგეთ გაიღვიძებდნენ სხვებიც-ავდექით და ქვემოთ ჩავედით, ბიჭები უკვე მაგიდასთან იჯდნენ და ჭამდნენ.
-ვახ ადგნენ-გადაიხარხარა უჩამ-როგორ გეძინათ ბოუშვებო?!
-არაჩვეულებრივად-გასცა პასუხი დემეტრემ.
-ნუ შენ რო კარგად იძინებდი ეგ ისეც ვიცით-გაიცინა და ბიჭებს მოავლო თვალი-თამუ შენ როგორ გეძინა?!
-უკეთესად წარმოუდგენელია-ირონიულად გავიცინე და წვენი მოვსვი.
-ახლა მე მკითხეთ-ოთახში ლექსო შემოვიდა ლელუკაზე ჩახუტებული
-ეგეც ვიცით შენ როგორ გეძინა.
-წავედი მე საქმე მაქ და მერე გნახავთ რაა-თქვა ზურამ და კარებისკენ წავიდა.
-მოიცა ჩვენც მოვდივართ-ზურა, ბესო,უჩა, ლექსო და დემეტრე წავიდნენ სამსახურებში, სახლში კი სტუმრები დამიტოვეს.
-ჩვენც წავიდეთ სკოლაში თორე დაგვაგვიანდება-ვუთხარი ლელუკას და გავხედე.
-თამუ არც დღეს არ მოვდივარ მე, ბარგი მაქ სახლში წასაღები, თან მგზავრობამ მაგრად დამღალა და დასვენება მინდა.
-აუუუ მეზარება მარტო წასვლა, ვაახ აღარ გაგიშვებთ არსად თქვენ.
-თამუნა მე გაგიყვან სკოლაში, მაინც არსად არ მივდივარ და სკოლიდანაც მე წამოგიყვან-შემომთავაზა კოკამ.
-არა, არ მინდა შეგაწუხოთ.
-რას ქვია შემაწუხო ტო, არაფერი საქმე არ მაქ და სახლში ყოფნაც არ მინდა და ხო კიდე ეგ „თ“ აღარ იყოს, მიდი გაემზადე და გაგიყვან.
-თამუ გაყევი-გამიღიმა დაჩიმ და წვენი მოსვა.
მეც ავედი, გავემზადე და წავედით სკოლაში, როცა გადმოვდიოდი მანქნიდან კოკამ გამაჩერა.
-სკოლიდანაც მე გამოგიყვან.
-კაი როგორც გინდა-გავუღიმე, დავემშვიდობე და წამოვედი.
გაკვეთილები მალე გავიდა, გარეთ გამოსულს კოკა დამხვდა ავტომობილზე მიყუდებული, სიგარეტს ეწეოდა და გაურკვეველი მიმართულებით იყურებოდა, დავიფიცები და ამ ხნის განმავლობაში პირველად მომენატრა ჩემი „ბოროტი“ კოკას დანახვისას დემეტრე გამახსენდა, წამით ამომიტივტივდა თავში ყველაფერი, როგორ შემხვდა პირველად, როგორ მიყურებდა, ჩვენი ჩველა ჩხუბი და კამათი გამახსენდა, ახლა ზუსტად ამ მომენტში მინდოდა, რომ კოკას მაგივრად დემეტრე ყოფილიყო, გინდ დაგვემხო იქაურობა თავზე ჩხუბით... უბრალოდ მინდოდა რომ აქ ყოფილიყო... არა სერიოზულად ამ ბიჭმა გადამრია, არა რატომ მივეჩვიე ესე დემეტრეს, ფიქრებიდან კოკას ხმამ გამომიყვანა.
-თამუ წავედით?!
-კი წავიდეთ-გავუღიმე და ავტომობილში ჩავჯექი. როცა მივხვდი რომ სახლის გზაზე არ ვიყავით გამიკვირდა და კოკას მივუბრუნდი.
-კოკა სად მივდივართ?
-ეხლა მე და შენ მივდივართ ბარში, ნაყინზე გეპატიჟები-დაამთავრა თუ არა მომიბრუნდა და გამიღიმა.
-კი მაგრამ სხვები?!
-ჯერ მე და შენ ვჭამოთ ნაყინი და მერე მოვლენ ეგენიც.
-იციან სადაც მივდივართ?!
-კი იციან და მერე მოვლენ მე და შენ საქმე არ გვაქვს და ამიტომ გავერთოთ ცოტა.
-აჰამ-მეც გამიხარდა და გავუღიმე.
ბარში მივედით, დავიკავეთ თავისუფალი ადგილები და შეკვეთაც მივეცით.
-თამუ X კლასში ხარ ხოო?
-ხო-ამოვიოხრე და წვენი მოვსვი.
-სკოლა როდის გიმთავრდება?
-ზუსტად 4 დღეში-მხიარულად გავეცი პასუხი, როცა გავიაზრე რომ სკოლა მართლაც 4 დღეში მთავრდებოდა.
-მაგარია, ემზადები ხოო?
-აუუ, კი ჯანდაბა მაგათ თავზე.
-რაიყო ეგრე არ გიყვარს მასწავლებლები?!-გაიცინა და სიგარეტს მოუკიდა.
-არ მიყვარს რბილად ნათქვამია-გამეცინა.
-შენ რატომ არ მეკითხები არაფერს?!-მისმა ამ კითხვამ გამაკვირვა, დავიჯერო საძმაკაცოში ყველა ეგრე ეცნობიან გოგოებს, ჩემივე ფიქრებზე გამეცინა.
-რავიცი... მაშინ მომიყევი რამე-გავიცინე და დაველოდე თუ როდის დაიწყებდა მოყოლას.
-კოკა ბუჟღულაშვილი, 22 წლის, დედისერთა, არ მყავს შეყვარებული, მიყვარს ქართული სამზარეულო, კარგად ვთამაშობ ფეხბურთს, ნუ ყველა კარგად ვთამაშობთ რაა, ერთ დღეს გაჩვენებთ როგორი ბიჭებიც ვართ და ხო რაც მთავარი მიყვარს ძილი-გაიცინა.
-საინტერესო ადამიანი ხარ-მეც გამეცინა. კოკა რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ უცებ გაჩერდა და ბარში შემოსულ 3 ბიჭს გახედა, გაოცება და ბრაზი ერთდროულად დაეტყო სახეზე, ისიც შევამჩნიე ტელეფონს ნერვიულად როგორ ათამაშებდა ხელში.
-კოკა რამე ხდება?!
-არა... არაფერი-დაბნეულმა გამცა პასუხი და სიგარეტი ამოაძვრინა კოლოფიდან.

- - - - -
გამარჯობა ბავშვებო ესეც ახალი თავი, მიხარია რომ მოგწონთ ჩემი ისტორია, თქვენი კომენტარების კითხვის დროს ისეთი დადებითი ემოციებით ვივსები რო რავიცი რაა ნუ ისტორია თქვენთVის პატარა იქნება და ამიტომ წინასწარ მაპატიეთ