ნერვებმოშლილი ვარ... ამ იდიოტურ პალატაში ვარ ჩაკეტილი და არავინ არ აპირებს რომ გამწეროს... ფეხზეც ვერ ვდგები ჯერ... ექიმმა არაო... არა ექიმს არც დავუჯერებდი მაგრამ სხეულის აწევა მიჭირს... მიჭირს კი არა საერთოდ ვერ ვექანები... გეგონება ვეღარ ვგრძნობო...

მარტო ყოფნა ყველაზე დიდი საშინელებაა... ვინმე მაინც მოვიდეს, მომბეზრდა ჭერში ყურება... არა რა მეტისმეტია ეს უკვე... ბოლოს ვიღრიალებ და ისე შემოვიყვან პალატაში... ნეტავ რამდენი ხანი გავიდა? 3 საათი მინიმუმ... იდიოტმა გაბრიელმა დამიბარა საქმე მაქ და მივდივარო და მარტო დამტოვა. რა ჩემი ფეხები გავაკეთო ეხლა ?!

უცებ საშინელი ხმაური მომესმა დერეფანში, ვიღაც ღრიალებდა და იმუქრებოდა... კიდევ ერთი ახალი პრობლემა... თუმცა, კაია... რამე საინტერესოს მაინც შევესწრები...

ჩემი პალატისკენ მოიწევდნენ, უცებვიღაცამ კარი შემოგლიჯა..
იოანე... გული კინაღამ წამივიდა... საშინელ დღეში იყო, საშინელი სურვილი გამიჩნდა ამის გამკეთებლისთვის ყელი გამომეღადრა... აკანკალებული ხმითვკითხე...
-იოანე... რა გჭირს...
-არაფერი ანაბელ! დროზე ჩაიცვი და წამოდი!
-რა ?
-დროზე! სანამ დროა!
-არიტყვი რა ხდება ?
-დროზე თორე მერე ვეღარ გიშველი!
-ვერვდგები ჯერ ფეხზე... სხეულს ვერ ვზიდავ იოანე!
-გეყო ტყუილები!დროზე-მეთქი!-დამიღრიალა
-არვიტყუები!
- არგაგივა მაინც წაგიყვან! სულ რომ მომკლან მაინც წაგიყვან!- იღრიალა მომვარდა და ხელში ამიტაცა. კარებისკენ მიმარბენინებდა პალატასთან ორი შეიარაღებული ბიჭი იდგა... "მძევლებად" ორი ტიპი ყავდათ აყვანილი...
-იოანე ლათინო-ამერიკულ სერიალში მოვხვდი ? -ვკითხე დაეჭვებულმა
-შეიძლება ეგრეც ითქვას! მარა ეხა თურქულებია მოდაში -გამიღიმა და უფრო მოუმატა სირბილს, ის ორი შეიარაღებული კაციც გამოგვყვა. საავადმყოფოდან რომ გავედით იოანემ იქვე მდგარ მანქანაში ჩამსვა, იმ ორმა "მძევლებს" ხელი გაუშვეს და იოანესთან ერთად მანქანაში ჩამიხტნენ. ორი წამი არ იყო გასული რომ ადგილიდან მოვწყდით...
-იოანეეეე არ იტყვი რა ხდებაა ? და თქვენ ცოტა ნელა რა!
-ნელა არ გამოვა გამოგვეკიდება გაბრიელის ხალხი!-მითხრა ქერამ
-თქვენ ვაფშე ვინხართ ?
-ჩვენ იოანესთან ვართ!
-რა ?-გაოცებულმა შევხედე იოანეს!
-მოგიტაცეთ! -გამიღიმა საყვარლად!- და შენ დას მალე ნახავ!


აი ეს იყო შოკი ! ვერ წარმოიდგენთ რა დამემართა....


...
გაბრიელი :
-თქვენ ხალხო ნორმალურები ხართ ვაფშე ? -ვღრიალებდი ბოლო ხმაზე-როგორ გაგექცათ ა ? არაფერი არ ინდობა თქვენზე! უნდა მომკვდარიყო ის ნაბი*ვარი! უნდა მომკვდარიყო!
-მაგრამ არ მოკვდა!- სრული სიმშვიდით განმიცხადა დათომ-ასეც ვიცოდი!
-რა იცოდი ბიჭო? გამასწარი დროზე აქედან თორე ჯავრს შენზე ვიყრი!
-მიდი ერთი!
-არგამიჭირდება!
-ჰოდა მიდი-მეთქი!
-დათო!
-დროზე გაბრიელ!
-მოკეტე-მეთქი!
-მაშინ შენც დაანებე იმ გოგოს თავი! გაუშვი იოანესთან !
-შენ ხოარ გარეკე ბიჭო?
-ისტორია გინდა განმეორდეს ?
-ჰოოოოჰოოოო! მირჩევნია ეგრე მოხდეს! იოანესთან არ იქნება! არაა-მეთქი ვერ გაიგე?
-რაგაღრიალებს მე კი გავიგე მარა ანაბელს იოანე უყვარს?
-გითხრა ? დაგიმტკიცა? ჩემს დანახვაზე გადმოხტა მანქანიდან! იოანეს დანახვაზე კი არა!
-მე ჩემი გითხარი და შენის შენ იცი! გაფრთხილებ ინანებ!
-ვინანო!
მობილურმა დამირეკა, ეხა ვინ უნდა იყოს?! საავადმყოფოდან არიან...
-გისმენთ!
-გამარჯობა...
-რამე ხდება ?
-დიახ... იცით ვწუხვარ მაგრამ...
-ანაბელი კარგადაა?
-ბოლოს კარგად იყო... ეხლა არ ვიცით....
-რა? გადამრევთ მე თქვენ რა მოხდა?!
-იცით...
-რამოხდა ?
-ანაბელი მოიტაცეს...
-რააა?
-და კიდევ ერთი... ანაბელი ვეღარ გაივლის...
-რა ?
-შეიძლება ინვალიდად დარჩეს...
-მეხუმრებით?
-სამწუხაროდ არა..
მობილური გავთიშე და ტუჩებთან მივიდე... რამდენიმე წუთი ჩუმად ვიყავი... ბოლოს დაგროვილმა ბრაზმა, იმედგაცრუებამ და ტკივლმა ერთად იფეთქა და მობილური კედელს ვესროლე.... ვიღრიალე და კედელს დავუწყე მუშტების დაშენა...
-გაბრიელ რასაკეთებ?
-გამიშვი შე ...
-ნუიგინები და რაგჭირს ?
-გამიშვი-მეთქი !
-არიტყვი ეხა რაგჭირს? -დამღრიალა თავზე
-ანაბელი...
-რა მოუვიდა ანაბელს...
-მოიტაცა... იოანემ მოიტაცა..
-რა?
-ეგ არაფერი... ვეღარ გაივლის ალბათ... მკურნალობა უნდა... იმან კიდევ არ იცის... ანაბელი....ანაბელი...



ალბათ ცხოვრებაში პირველად ვიტირე... რთული ყოფილა როცა შენს საყვარელ ადამიანს რამე ემართება...

ალბათ ახლა ანაბელს დავუთმობდი კიდევაც იოანეს თუ ვინმე დამპირდებოდა რომ ფეხზე გაივლიდა... ანაბელიი... ჩემი ანაბელი...
მთელისხეული ჩამეწვა... ვენები დამებერა... ტირილი ღრიალში გადამივიდა... არაადამიანი გავხდი... დათო იჯდა და მიყურებდა... იქაორობის თავზე დამხობა მინდოდა... აცახცახებულმა გავხედე... თითქოს ნებართვას ვითხოვდი
-დალეწე... დალეწე ყველაფერი -ჩუმად მითხრა დათომ...


მეც მეტი არაფერი მინდოდა... ბოლოს მეც იქვე ჩავიმუხლე და ემოციებისგან დაცლილმა ჩავილაპარაკე...
-ვიპოვი და გამოჯანმთელებაში დავეხმარები... მერე კი წავიდეს.. წავუდეს იოანესთან ერთად..