მალე სასწრაფოც მოვიდა, მე მათ წავყევი და საავადმყოფოში მალე მივედით. შესასვლელთან ექიმი დაგვხვდა და გეგა სწრაფად შეიყვანეს საოპერაციოში, მე კი მოსაცდელში ველოდებოდი ექიმის გამოსვლას და ახალი ამბის გაგებას. ოპერაცია დიდ ხანს გრძელდებოდა და ჩემთვის ეს დრო კიდევ უფრო იწელებოდა, მეგონა გავგიჟდებოდი. ბოლოს ექიმი გამოვიდა:
-სანიკიძესთან თქვენ ბრძანდებით? (ექიმი)
-დიახ, ექიმო როგორ არის? (მე)
-მდგომარეობა კრიტიკულია, ჩვენ ყველაფერი გავაკეთეთ რაც შეგვეძლო ახლა მის გამძლეობაზე და სურვილზეა ყველაფერი თუ უნდა იბრძოლებს და გადარჩება. (ექიმი)
-შეიძლება ვნახო? (მე)
-ოღონდ ცოტა ხნით(ექიმი)
-კარგით, დიდი მადლობა(მე) პალატაში შევედი და იქვე სკამზე ჩამოვჯექი, ჩემი ხელი მისაში მოვაქციე და ჩემდა უნებურად ავტირდი.
-შენ უნდა იბრძოლო, გადარჩე ესმის? ვერ დამტოვებ ასე, ვერ დაამთავრებ იმას რაც ჯერ ახლა დაიწყო, მე… მე უშენოდ ვერ გავძლებ, იმიტომ რომ მე შენ მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ, ხო ვიცი, რომ ჯერ კარგად არ გიცნობ, ვიცი რომ შენი უნდა მეშინო დეს, მაგრამ არ შემიძლია, არ შემიძლია შენგან შორს ყოფნა და მითუმეტეს შენი დაკარგვა, გესმის? ვერ დამტოვებ, მე არ მოგცემ ამის უფლება. გთხოვ გეგა იბრძოლე, ჩემთვის იბრძოლე(ვლაპარაკობდი და ცრემლები ჩანჩქერივით მცვიოდა)
-მეც მიყვარხარ(ამოილუღლუღა გეგამ და ცალი თვალით შემომხედა)
მე სიხარულისგან წამოვხტი და გეგას მაგრად ჩავეხუტე
-ნელა მტკივა(გეგა)
-უი მაპატიე(ვთქვი და სწრაფად მოვშორდი მას)
-არაუშავს პატარა(თქვა და გამიღიმა)
ამ დროს პალატაში ექიმი შემოვიდა.
-ოჰო, რას ვიფიქრებდი ასე მალე თუ მოხვიდოდით გონზე ბატონო გეგა(ექიმი)
-რუსას დამსახურებაა, საუკეთესო წამალია ჩემთვის (გეგა)
-ძალიან კარგი. ახლა კი გთხოვთ გახვიდეთ პაციენტი უნდა გავსინჯო(მე მომიბრუნდა ექიმი)
-კარგი, თუ რამეა აქვე ვიქნები(ვთქვი და გეგას შუბლზე ვაკოცე)
ახლა გამახსენდა რომ საჭმელი არ მიჭამია, რაც ჩემს კუჭს აშკარად ეტყობა. საავადმყოფოს ბუფეტში შევედი და გოგოების ლაპარაკს მოვკარი ყური
-გაიგე გოგო გეგა სანიკიძე დაუწვენიათ აქ
-ვაიმე მართლა და რა მოუვიდა?
-ვიღაცას უსვრია და ძალიან მძიმედაა
-რა საშინელებაა, ისე სიმპატიური ტიპია ხო?
-გასაგიჟებლად სიმპატიურია, დიდი სიამოვნებით გავიცნობდი
-ხო თან არც შეყვარებული ყავს
ოო ეს უკვე ბოლო წვეთი იყოო, აქ ამომასხა და გოგოებს მივუბრუნდი
-უკვე ყავს, ამიტომ ჯობია სხვა იპოვოთ გოგოებო (მე)
გოგოებმა ერთი ამათვალიერეს და გაიცინეს
-ჰმმ.. ნეტავ რამდენი დრო დამჭირდება გეგა რომ აგახიო? 5 წუთი თუ წამი?
-საუკუნე (ვთქვი და სასწრაფოდ დავტოვე ბუფეტი)
მართლა შემაშინეს გოგოებმა, ისინი ხომ ჩემზე ლამაზები და ეშხიანები არიან არ გაუჭირდებათ გეგას წართმევა, მაგრამ მთავარია გეგას ვუყვარვარ, თავს ვიმშვიდებდი.
გეგა საავადმყოფოში ორი კვირა იწვა, მე წუთით არ ვშორდებოდი და პატარა ბავშვივით ვუვლიდი, ბოლოს უკვე დაიღალა წოლით და ექიმს ეწუწუნებოდა გამიშვიო, საბოლოოდ ამან გაჭრა და გეგამ სავადმყოფო დატოვა. მე როგორ ვიყავი? გადასარევად, სულ უფრო და უფრო მიყვარდებოდა გეგა და მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი ვიყავი. სანდრო აღარ ჩანდა ალბათ გაიქცა, გეგამ აიტეხა არ ვუჩივლებო, მაგრამ მიზესი არ თქვა და შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა. ერთ ღამეს 4 საათზე ვიღაცამ დამირეკა დაფარული ნომრით.
-გისმენთ (ვთქვი ნამძინარევი ხმით)
-გამარჯობა ლამაზო(ამის გაგონებაზე წამში გამოვფიხზლდი და ლოგინიდან წამოვხტი.
-სანდრო? რა გინდა? რატომ მირეკავ? (ვკითხე შეშინებულმა)
-მომენატრე პატარა, ამიტომ 5 წუთში დაბლა გაჩნდი(სანდრო)
-რა სისულელეა არსადაც არ ჩამოვალ(მე)
-ჰმმ... კარგი მაშინ შენს გეგას კიდევ ერთი ტყვია მოხვდება ოღონდ ამჯერად გულში(სანდრო)
-მშვენივრად იცი რომ სანდროს შენი არ ეშინია (ვუთხარი მტკიცე ხმით)
-მაგრამ შენ გეშინია ამიტომაც გელოდები პატარა თუ არადა დაემშვიდობე გეგუნას (თქვა და ტელეფონი გათიშა)
ძალიან შემეშინდა. გეგასაც ვერ დავურეკავდი რადგან ვიცოდი რა ამბავიც დატრიალდებოდა. ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი. სანდრო მანაქანაზე აყუდებული დამხვდა თან მშვიდად ეწეოდა სიგარეტს.
-გავისეირნოთ? (თქვა და სიგარეტი გადააგდო)
-არსად წასვლას არ ვაპირებ ავადმყოფთან ერთად რომელსაც ადამიანის სიცოცხლე ფეხებზე კიდია. (ვთქვი და გამობრუნება დავაპირე მაგრამ მაჯაში ხელი ჩამოვლო) ასე აღმოვჩნდი სანდროზე აკრული.
-პირველი: არასდროს მიწოდო ავადმყოფი, მეორე: იმას გააკეთებ რასაც გეტყვი, გაიგე გოგოო? (მკაცრად თქვა და მანქანაში ჩამტენა)
-სად მივდივართ?
(ვკითხე როცა მივხვდი რომ თბილისს გავცდით)
-ჩემს სოფელში(სანდრო)
-რააა? მე არსად წამოსვლას არ ვაპირებ, სასწრაფოდ მოაბრუნე მანქანა(ვიყვირე მოთმინება დაკარგულმა)
-ნუ ყვირიხარ გოგო და მგონი უკვე გითხარი რომ რასაც მინდა იმას გააკეთებ და ახლა. ჯობია მოკეტო თორე ეს ამბავი. ცუდად დამთავრდება(თქვა და ეშმაკურად გაიღიმა)
აბა ხმას როგორ ამოვიღებდი, ვიცოდი ყველაფერზე იყო წამსვლელი, ტელეფონი მაინც მქონდეს. თავი საქარე მინას მივადე და დაღლილობამ თავისი ქნა, ჩამეძინა.
როცა გავიღვიძე საწოლში ვიწექი და გუშინდელი ღამე სიზმარი მეგონა, მაგრამ მივხვდი რომ სიმართლე იყო. სანდრო დავინახე რომელსაც თავი ჩემს მკერდზე ედო, კინაღამ ინფაქტი მივიღე. სულ მთლად გავგიჟდი როცა აღმოვაჩინე, რომ მხოლოდ ლიფისა და ტრუსის ამარა ვიყავი, რა არ ვიფიქრე და ჩემს ფიქრებზე ცუდად ვხდებოდი.
-სანდრო გაიღვიძე (ვიყვირე და მისი გაწევა ვცადე, მაგრამ ხელები ისე მომხვია განძრევას ვერ ვახერხებდი)
-რას აკეთებ იდიოტო, ადექიიი(უფრო ვიყვირე)
სანდრომ თავი წამოყო და ძლივს ამოღერღა
-ოოო მოიცა რა ცოტა ხანიც გვეძინოს(თქვა და თავი ისევ ჩემს მკერდზე მოათავსა)
-სანდრო ადექი გთხოვ (ვთქვი და ავტირდი)
-არა პატარა, არ იტირო რაა, გთხოვ(თქვა და ჩამეხუტა)
-სანდრო… გუშინ… გუშინ რამე მოხდა? (ვკითხე და სირცხვილისგან გავწითლდი)
-არა პატარა, თითს არ დაგაკარებ სანამ თვითონ არ გთხოვ, ნუუ კოცნა არ ითვლება(თქვა და ისე მაკოცა მეგონა ტუჩებს მომაჭამდა)
-გაეთრიეე!!!! აღარ გაბედო შეხება, აღარ გაბედოოო და საერთოდ სასწრაფოდ დამაბრუნე თბილისში(ისე ვიყვირე მეგონა ხმა ჩამიწდებოდა)
-ნუ ყვირითქო გაგაფრთხილე უკვე და თბილისში მაშინ დავბრუნდებით როცა მომინდება (ხმა გაუმკაცრდა სანდროს)
ახლა რა გამეკეთებინა? ძალიან, ძალიან მეშინოდა
-წამო რა ავდქეთ. და ვჭამოთ (სანდრო)
-შენ ადექი, მე განძრევას არ ვაპირებ (ვთქვი კატეგორიული ხმით)
-ძალიან კარგი მაშინ ორივე დავრჩევით(თქვა და ხელები წელზე მომხვია)
-აუუ კარგი ხო ავდქეთ (წუწუნით ჩავულაპარაკე)
-უკვე გვიანია, შენ უკვე თქვი და მე ვინ ვარ შეგეწინააღმდეგო(თქვა და ისევ მაკოცა)
-ნუ მეხები გაუგეეე ნუ მეხებიიი!!!! ვერ გიტან, მძულხარ (ვიღრიალე და სახეში გავარტყი)
-ამის დედა შ**** (ხმამაღლა შეიგინა და ადგა)
ცოტა ხნის შემდეგ გავიგონე როგორ ელაპარაკებოდა ვიღაცას თან უყვიროდა
-ბიჭო სასწრაფოდ მინდა, არ მაინტერესებს სასწრაფოდ გაჩნდი აქ და მოიტანე. შემდეგ გავიე კარების ხმა, ყურადღება არ მიმიქცევია და ავდექი ტანსაცმლის ჩასაცმელად, მაგრამ ვერსად ვიპოვე, ამ დროს კი სანდრო შემოვიდა ოთახში.
-ჩემი ტანსაცმელი სადაა? (ვკითხე და ერთ ადგილზე გავიყინე როცა მისი გალურჯებული ვენა დავინახე)
-ვფიქრობ ეგ არ დაგჭირდება(თქვა და ჩემკენ დაიძრა)
-არ მომიახლოვდე?(ვთქვი და უკან დავიხიე მაგრამ ჩემს უკან მდგარმა მაგიდამ გამაჩერა)
-კარგი რა რუსა, შენ თვითონაც იცი რომ მოგეწონება (თქვა და ხელები მომხვია)
-არაფერიც არ ვიცი, ნუ მეხები იდიოტო (მე)
-ნუ წიკვინებ (თქვა და ხელის მარტივი მოძრაობით ამიყვანა) კინაღამ დავეცი და წონასწორობის შესანარჩუნებლად ფეხები წელზე მოვხვიე, მაგრამ წამში გავუშვი და ფართხალი დავიწყე, მაგრამ ამაოდ. მალე საწოლზე აღმოვჩნდი, სანდრო ზემოდან მომექცა, მე გაქცევა ვცადე, მაგრამ ისე დამიჭირა ვეღარ ვინძრეოდი. სანდრო კოცნას არ წყვეტდა, ტუჩებიდან ყელისკენ გადაინაცვლა
-არა სანდრო არ ქნა ეგ გთხოვ(ვყვიროდი განწირული ხმით)
სანდრომ კი ყურადღება არ მიაქცია ჩემს ნათქვამს. აი აქ კი ცრემლები გადმომცვივდა, სანდროს არც ამისთვის მიუქცევია ყურადღება. ამ დროს სიკვდილს ვნატრობდი, ნეტავ მიწა განსკდომოდა და ჩავეტანე, ყველაფერს ვნატრობდი ოღონდ აქ არ ვყოფილიყავი. სანდრო კი მშვიდად განაგრძობდა კოცნას. მე შიშისგან გონება დავკარგე მაგრამ შენც არ მომიკვდე სანდროს ყურადღება არ მოუქცევია ჩემთვის. ღამით მოვედი გონს და როცა ჩემს გვერდით სანდრო დავინახე რომელსაც მშვიდად ეძინა, გაამხსენდა რაც გააკეთა. აი აქ დამეწყო პანიკა, ავტირდი თანაც ისე რომ ვერ ვჩერდებოდი, სანდროს ვურტყამდი და არ ვიცოდი როგორ გამეგრძელებინა ცხოვრება, როგორ გამესწორებინა გეგასთვის მზერა. ვერ ვიჯერებდი რომ ქალიშვილობა დავკარგე თან ვისთან? სანდროსთან! ამ ფიქრებს ჭკუიდან გადავყავდი.
-ადექი თბილისში მივდივართ(ისე მითხრა თითქოს არაფერი მომხდარა)
-გადი რომ ჩავიცვა(მე)
-ნუ ნერვიულობ ნანახი მაქ ყველაფერი(თქვა და ირონიულად გაიღიმა)
ამის გახსენებაზე ისევ ავტირდი და სანდროს ვუყვირე
-გაეთრიეეეეეეეეეე
სანდრო გავიდა. 10 წუთში მეც გავედი და თბილისში წავედით. გზაში ყველაფერზე ერთად ვფიქრობდი. ერთადერთი რამ მსურდა სიკვდილი.
-ბოდიში, ბევრი გავიკეთე და თავი ვერ გავაკონტროლე(თქვა და საწყალი თვალებით გამომხედა) მე ხმა არ გამიცია, ნუთუ მართლა ფიქრობს რომ ვაპატიებ? თბილისში ჩამოსვლისთანავე მანქანა გავაჩერებინე და გადმოვედი. წერილი დავწერე "მძღოლის ბრალი არ არის, მე ასე მსურდა", ჯიბეში ჩავიდე და შუა ტრასაზე გავჩერდი. მანქანამაც არ დააყოვნა და მერე არაფერი მახსოვს.


წეღან დავამატე ახალი თავი მაგრამ როგორც ჩანს წაიშალა. ნუუ მოკლედ რას ვიზამთ ეგრევე ხო არ გავაბედნიერებ იწვალონ ცოტა. მოკლედ ველოდები კომენტარებს. გამაკრიტიკეთ, შენიშნვნები მომეცით ოღონდ დამანახეთ რომ კითხულობთ. შეცდომებისთვის ბოდიში ტელეფონით ვწერ. მგონი წინაზე დიიდი თავია. თქვენი აზრით ღირს გაგრძელება? მოგაყარეთ ყველაფერი ერთად