9 თავი წაიშალა ამიტომ ხელახლა ვდებ ორ თავს მეცხრეს და მეათეს...



-------მეცხრე თავი----------
როდს დამეძინა არ მახსოვს, მაგრამ გაღვიძებას არაფერი დამავიწყებს.... იმ გაყინულ წყალს, რომელიც გადამასხეს, როცა ტკბილად მეძინა და არავჯს არაფერს ვუშავებდი...
-თოკოოოო ჯობია გამასწრო...
გაგიჟებულმა წამოვყავი გაწუწული თავი და ჩაფსმამდე მომცინარე თოკოს ბალიში გავუქანე...
-მიდი ახტი სალო და გაემზადე..... მივდივართ....
ბოლო სიტყვია იმხელა ხმაზე იღრიალა ინსტიქტურად ხელები ყურებზე ავიფარე... ოთახიდან გავაგდე და თავის მოწესრიგებას შევუდექი.. რადგან უკვე ივნისის ბოლო იყო კარგად ცხელოდა, კარადიდან შორტები, მოკლემკლავკანი შავი ზედა და რათქმაუნდა კონვერსები ჩავიცვი... ჩანთა უცებ ჩავალაგე და ქვევით ჩავედი. ყველა მისეაღებში დამხვდა და მე მელოდებოდნენ...
-გვეღირსა დროზე ადექი წავიდეთ თორემ დაგვაღამდება...
სავარძლიდან წამოხტა ეკა და კარებისკენ წავიდა..... მას მიყვა თოკო, ბექა, თიკო და ბოლოს ყველაზე ზანტად ზუკა ადგა, ჩემკენ წამოვიდა, ჩემოდანი გამომართვა და ყურში ჩამრჩურჩულა
-მაინც ჩემი ძილისგუდა ხარ.....
ხმამაღლა გაიცინა და გარეთ გავიდა... თავი მომავეზრებლად გავიქნიე და მეც მათ მივყევჯ... სანი მანქანით მივდიოდით.. ბექა და თიკო ერთად, ეკა და თოკო ერთად და ნუ რათქმა უნდა მე და ზუკა ერთად.... ბარგი მოვათავსეთ და ჩვენ-ჩვენი ადგილები დავიკავეთ..
-ზუკა რა ადგილას მივდივართ?
-სვანეთში .... იქ სახლი მაქვს და ძალიან მიყვარს იქაურობა, ბავშვობაში ზაფხულში ყოველთვის ჩავყავდი მშობლებს.....
მთელი გზა უაზრობებზე ვლაპარაკობდით, ხანაც უაზროდ ვიცინოდით და ხანაც უაზროდ ჩუმად ვიჯექით რაც ნერვებს მიშლიდა... ნუ ჩემი მგზავრობის "არ სიყვარულის" გამო როგორც ყოველთვის ჩემძინა.....

---ზუკა-----
დილით 10 საათზე უნდა გავსულიყავით, თუმცა ჩემი ძილისგუდას გამო პირველ საათზე მოგვიწია გასვლა... გზაში უაზრო რაღაცეებზე ვლაპარაკობდით... რამდენჯერმე გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოვარდა.... სალოს თავი ფანჯარაზე მიედო და გარეთ უყურებოდა
-სალო ხო არ დაიღალე?? მალე მივალთ..
დიდიხნიანი დუმილის შემდეგ როგორციქნა ამოვიღე ხმა....თუმცა კვლავ დუმილი მივიღე...
-სალომე?!!
მანქანა გავაჩერე და სალომეს გადავხედე და გული სითბოთი ამევსო.... ჩაძინებია და ისე საყვარლად ეძინა გაღვიძება საცოდაობა იყო, საბარგულიდან თხელი მისაფარებელი ამოვიღე და მივაფარე... 5საათიანი მგზავრობის შემდეგ ჩავაღწირთ სვანეთში... სალომე ფრთხილად ავიყვანე ხელში და ოთახში, ლოგინზე დავაწვინე....

----სალომე----
რომ გავიღვიძე უკვე მისულები ვიყავით, ოთახი რომელშიც ვიყავი გემოვნებით იყო გაწყობილი რაც ძალიაბ მომეწონა, ფანჯარაში გავიხედე და თვალში ეგრევე სვანეთის ულამაზესი კოშკები მომხვდა.... ქვევით ჩავედი საიდანც სიცილ- ხარხარის ხმა ამოდიოდა.... აშკარად იმაზე მეტი ადამიანი იყი ქვევით ვიდრე მე ვიცოდი რომ ვიქნებოდით....
-სალო გაიღვიძე??
სამზარეულოდან ეკა გამოვიდა, რომელსაც კბილებშიც კი ლუდის პარკი ეჭირა რამისაა..
-რა ხდება გარეთ??
-მიდი გამო და ნახავ ერთი საათია შენი გაღვიძება უნდა ზუკას... და გამომართვი ეს პარკები დავიტანჯე....
გამეცია და პარკები გამოვართვიზზზ გარეთ გავედი და ერთმანეთზე უკეთესი ბიჭები იყვნენ....
-სალოოო მოდი ვინები გაგაცნო....
-გაიცანი ესენი არიან: გიო, სანდრო, დათო, დიტო და დემეტრე....
ეს კი ჩემი ცხოვრების აზრი სალო....
ყველას სათითაოდ ჩამოვართვი ხელი და ეკას გავყევი სამზარეულოში...
-აუ დიდიხანია აქ არიან??
შეწუხებულმა ვკითხე და სკამზე დავესვენე... ისე თიკო სადაა??
-თიკომ დაღლილი ვარ უნდა დავისვენოო...
ეკამ წარბები ზევით "აწკაპა" და ყავის მოდუღებას შეუდგა, აი რაც მაკლდა მთელი დღის განმავლობაში... ბიჭები გვიან წავიდნენ, მისაღებში ტელევიზორთან მოვკალათდით სამი წყვილი და ფილმის ყურებას შევუდექით... "50 პირველი პაემანი" რამდენჯერაც არ უნდა ვუყურო არ მბეზრდება....
-აბა ყურადღებას ვითხოვ ყურადღებას...
წამოხტა ფეხზე ბექა...
-მოკლედ მე და თიკომ გადავწყვიტეთ ჯვარი აქ დავიწეროთ....
ჯერ ერთმანეთს გადავხედეთ და მერე მომღიმარ წყვილს, რომელიც ჩვენ პასუხს ელოდნენ... ნელა ავდექი თუმცა გიჟივით ჩავეხუტე, ორივეს და მივულოცე გაბედნიერება...
-ვააა მაგარია ბექა, მაგრამ მეჯვარე?
ზუკამ "ერთურთ ძალზედ" საჭირო კითხვა დასვა..
-შენ გამორიცხული ხარ.... ნუ ჩემი დის " მომავალი ქმარი" ხარ.... თოკო ვერა იმიტო რომ თიკოს უნდა ეკა იყოს მისი მეჯვარე, თუ წინააღმდეგი არ ხარ ეკა...
ბოლოს სასაცილოდ დაამატა და საყვარლად გახედა მომღიმარ ეკას....
-კი რათქმაუნდა ვიქნები შენი მეჯვარე.... რა პრობლემაა
-ხოდა ეგრე რა არ მოვკვდო კაცი ნერვიულობით....
ხელი ჩაიქნია ბექამ და თავის ადგილას დაბრუნდა .....
-მოდი რამე ვითამაშოთ...
დააბრეხვა თოკომ
- ხო ვამვობ არა ამას პატარა ბავშვის ტვნი აქვს თქო.... რა ვითამაშოთ თოკო ზილინა ზილინა თუ დაჭერობანა....
-არც მეტი არც ნაკლები ჯოკერი არ ქალაქობანა პარებში....
-რას ერჩი არც ისეთი ბავშვია, მოდი ჯოკერი...
მხარი აუბა ზუკამაც, ნუ თავი რო აღარ მოგაწყინოთ ამ უაზრო ახსნით, გეტყვით რო მე და ზუკამ მოვიგეთ, არ მეგონა ესე კარგად თუ ვთამაშობდი... ღამის სამი საათი იყო, დასაძინებლად რომ წავედი.... ოთახში შესვლა და ტელეფონზე სმს ერთი და იგვე იყო... ნომერს რომ დავხედე არ მეცნო, გავხსენი სმს
"ყველა ისეთი ანგელოზი არაა როგორც შენ ფიქრობ...."



---მეათე თავი------
ესემესი რამდენჯერმე გადავიკითხე თუმცა ვერ მივხვდი ვისგან შეიძლება ყოფილიყო..... ცოტახანში იგივე ნომრიდან კვლავ სეტყობინება
„მაინც ვერ მიხვდები ვინ ვარ“
ამან სულ გადამრია და გამაგიჟა... ლოგინში სევწექი და დაძინება ვცადე, ყოველი თვალის მოხუჭვაზე სიტყვები სათითაოდ გადიოდა ტვინში და მახსნებდა მის არსებობას... რასტან იყო დაკვაშრებული ამასაც ვერ ვხვდებოდი.... როდის ჩამეძინა არ მახსოვს, თუმცა კარგად მახსოს რომ მარტო დავიძინე და არა ზუკასთან ერთად... მუცელზე მისი მძიმე ხელი მედო, რომელსაც ზარღვები საყვარლად ეტყობოდა, თავი კი ჩემს კისერში ჩაერგო
-ზუკა ადექი!! მეტკინა მუცელი ისე მიჭერ...
-მმმმმ
„ავფართხალდი“ და ვეცადე მისი ხელებიდან თავი დამეღწია
-ზუკაააა
-მორჩი ფართხალს და დაიძინე...
მისკენ უფრო მიმწია და ხელი უფრო ძლიერად მომხვია...
-რა დროს ძილია ადექი... ზუკააა..
-აუუუუ
-ზუკა რაღაც მინდა გკითხო
-ჰო
-ეს შეტყობინება რამეს ხომ არ გეუნება?
ტელეფონი მივანათე და იკადრა თვალების გახელა..
-რა არი ეს?
-წაიკითხე და ნახავ...
ერთი ოცჯერ მაინც გადაიიკითხა ბოლოს გაბრაზებულმა ტელეფონი ლოგინზე დააგდო, ჩაცმა დაიწყო და თან კაი გემრიელად იგინებოდა...
-რა ხდება იქნებ გამაგებიო?
-არაფერი სალომე არაფერი არ ხდება დაწყნარდი....
იმხელა ხმაზე იღრიალა, შემეშინდა და ტირილი დავიწყე, ესეთი გაბრაზებული არრასდროს მინახავს.... არც მე ვიცი რატო შემეშინდა მისი ასე, თუმცა ფაქტია ჩემზე ძალიან იმოქმედა.. ამ ხმაურზე დანარჩენებიც შემოცვივდნენ ოთახში და გაკვირვებულები იყურებდონენ... ზუკამ რაღაცეები ელაპრაკა და ოთახიდან გაუშვა..
-აუ სალო არ მინდოდა ესე გამოსულიყო, უბრალოდ ძალიან გავბრაზდი და ვეღარ მოვთოკე ნერვები. არ მინდოდა შენთვის მეყვირა..
-მესმის მაგრამ იქნებ გამაგებიო რა ხდება და რატო გაბრაზდი ესე ამ „უცნობის“ მესიჯზე?
-......
-ზუკა გეკითხები და გამეცი პასუხი, რატო გაბრაზდი ესე.....
-.......
-ზუკა!
აქ უკვე ვერც მე ვერ მოვთოკე ნერვები და ბოლო ხმაზე ვიყვირე.... 15 წუთი დამეწირდა დასაწყნარებლად, ამ ხნის განმავლობაში, ზუკა თავჩახრილი იჯდა ლოგინზე და ხმას არ იღებდა, რაც ყველაზე მეტად მიშლიდა ნერვებს…
-შეგიძლია გახვიდე ოთახიდან და როცა გექნება იმის ტრა*ი რომ დამელაპარაკო მერე შემოდი...
ერთი გამომხედა და პირნათლად აასრულა ჩემი სიტყვები.. ოთახიდან გავიდა ისე, რომ უნაკ არ მოუხედავს... მეც მეტი რაღა დამრჩენოდა, ტირილი არ დამიწყია, ავდექი აბაზანაში შევედი და ცხელი წყლის ქვეშ დავდექი.... ეს ის მომენტია, როცა ყველაფერი მავიწყდება, ცხელი შხაპი და ჩარკვიანის „სულს მოგცემ“..... თუმცა ეს მომენტი განსხვავებული იყო, დრეევნადელი შეტყობინებები და ზუკასთან ლაპარაკი თავიდან არ ამომდიოდა... როგორც იქნა ვიკადრე წყლიდან ამოსვლა.. თავი მოვიწესრიგე და ოთახში გავედი... ზუსტად მახსოვდა, ფანჯარა დაკეტილი დავტოვე, ეხლა კია დამხვდა.. ფანჯრიდან გადავიხედე არვინ არ ჩანდა, მხრები ავიჩეჩე და გარდერობისკენ წავედი, მოკლე ჯინსი, მოკლემკლავიანი ჯინსი და კლეჩატი საროჩკა გადმოვიღე... გავემზადე ტელეფონი ავირე და ქვევით ჩავედი.. მობილურს რომ დავხედე სამი ახალი შეტყობინება იყო.. ისევ უცნობი..
„კაი გოგო ხარ.. ჭკვიანურად მოიქეცი“
„და უი ხო არ შეგეშინდეს ფანჯარაში მე გადმოვძვერი“
„ბოლოს ქვევით რომ ჩახვალ არაფერი შეიმჩნიო....“
ოთახს თვალი კარგად მოვავლე, დავრწმუნდი რომ არავინ იყო, ღია ფანჯარა მივხურე და კარებიც გამოვიხურე.. ქვევით ზუკას გარდა ყველა იყო...
-ვაა სალი ადექი? ზუკა სადაა ხო არ იცი?
პირველი დათო შემეგება და ბეჭზე ხელი „დამარტყა“ კაი ძველი ძმაკაცივით... ძალით გავუღიმე და სამზარეულოსკენ წავედი...
-სალი მოდი რა დაგვეხმარე..
ფეხი სედგმული არ მქონდა ეგრევე მაჯახა ეკამ..
-რა ხდება ეკა?
-არაფერი უბრაალოდ სადილს ვამზადებთ და მიდი მაგიდა გააწყვე რა...
მეტი არღარაფერი მიკითხავს, თეფშები გადმოვიღე და გაწყობას შევუდექი..
-სალომე ზუკა სადაა?
სამზარეულოში ბექა შემოვიდა და წინ დამიდგა...
-მე რა ვიცი ბექა? ეხლა ცამოედი ეგ თქვენ უნდა იცოდდეთ..
ერთი შევუღრინე და საქმე განვაგრძე, მეთვითონ გამიკვირდა ჩემი ეს პასუხი,, იქ მყოფნი ხო საერთოდ გასტერებულები მიყურებდნენ....
-სალომე რა ხდება?
საგრძნობლად გაამკაცრა ხმა ბექამ და არც ყვირილი დაუკლია...
-არაფერი შემეშვი, თუ ძაან დაგაინტერესებს მოვა შენი ძმაკაცი და იმას კითხე...
არც მე დავაკელი ყვირილი, ჩანგლები მაგიდაზე დავყარე და ზევით ავედი...

-----ზუკა------
ღამე ვეღარ მოვითმინე და სალომეს ოთახში შევედი... რა მომასვენებდა, მას ჩემს გვერდზე ოთახში ეძინა და მე იქ მარტო ვიყავი... ოთახში შევედი და მივუწექი, ვიცოდი ამის გამო დილით დიდი უსიამოვნება შეიძლება შემხვედროდა, თუმცა ყურადრება არ მივაქციე... 21 წელია ისე ტკბილად არ მძინებია, როგორც იმ რამდენიე საათში მეძინა.. დილით სალომეს უაზრო ფართხალი მარვიძებს რაზეც დიდი ყურადრება არ გამმახვილებია... შეკითხვებს მხოლოდ „მჰ“თი და „ო“თი ვპასუხობდი, მანამ სანამ რაღაც შეტყობინება არ მიხსენა, ტავი დენდარტყმულივით წამოვყავი და ტელეფონი გამოვართვი
„ყველა ისეთი ანგელოზი არაა როგორც სენ გგონია..“
ერთი ოცჯერ მაინც გადავიკითხე, ვცდილობდი სიბრაზე რამენაირად მომეთოკა თუმცა არ გამომდიოდა.. ტელეფონი გაწარებულმა დავახეთქე ლოგინზე და ჩაცმა დავიწყე, თან კაი გემრიელად ვიგინებოდი... ვიცი ვინც იყო ამ ესმესის პატრონი, თუმცა ალბათ მეთვითონ არ მინდოდა ამის დაჯერება და ალბათ ამიტომაც არ ვამბობ არაფერს... სალომე სეშინებული მიყურებდა, იმ წუთში ვინმეს რამე რომ ეთქვა სეიძლება იმ წუთშივე მომეკლა. სწორდ მაშინ ამოიღო ხმა სალომემ, ნერვები ვეღარ დავიმორჩილე და ბოლო ხმაზე ვუღრილე, რაზეც მართლა გულით შევწუხდი, თუმცა ჩემი ბრალი იყო.... ამაზე დანარჩენებიც შემოცვივდნენ და ძლივს დავარწმუნე რომ ყველაფერი რიგზე იყო... სალომესკენ მივტრიალდი და დავინახე რომ ტიროდა, იმ წუთში ჩემი თავი, ბოლო დონის არარაობა მეგონა, მეგონა არა ვიყავი.... ყველაფრის ახსნა მომთხოვა, რაც ვერ კი არა „არ“ შევუსრულე, ვიცოდი ამ ყველაფრით მას დავკარგავდი, რაც ყველაზე ნაკლებად მაწყობდა.... თუმცა ამ ჩემი სისიულელით უფრო დავკარგე... ქვევით გაგიჟებული ცავედი, არავის გამარჯობისთვის და არანაირი კითხვისთვის პასუხი არ გაამიცია, მოტოციკლეტს მოვაჯექი, რომელიც აქ მყავდა დატოვებული და ცემი საყვარელი ადგილსკენ წავედი, ბავშვობასი როცა აქ მოვდიოდი ხოლმე ყოველთვის რაღაც მნიშვნელოვანი ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში კარგიც და ცუდიც.... ეს სწორედ ის მომენტი იყო როცა ცუდად კი არა საშინლად ვიყავი.... როგორ მინდოდა ეხლა მივსულიყავი სალომესთან და ყველაფერი მომეყოლა, თუმცა ვერ ვბედავდი... შემიძულებდა ისე რომ რაც არ უნდა გამეკეთებინა არასდროს მაპატიებდა...... ან შეიძლება ეპატიეინ, მაგრამის ურთიერთობა რაც ადრე გვქონდა არ გვექნებოდა...


იმედია მოგეწონებათ დააკომენტარეთ... გამიზიარეთ თქვენი აზრები, მოგწონთ არ მოგწონთ.... მადლობა დიდი ვინც კითხულობთ....