თამუნას ნაამბობი:
ბესო მალევე მოვიდა, ჩვენც საქმე არ გვქონდა, ერთმანეთს ვუშლიდით ნერვებს და ათას სისულელეზე ვსაუბრობდით.
ლელუკა ტელეფონში იყო ჩამძვრალი და დებილივით იღიმოდა, მე და უჩა ვჩხუბობდით, ხან თავზე დამახტა, ხან კალთაში ჩამიჯდა და ლელას არც შეუმჩნევია ყოველივე ეს.
-ტელეფონს თავი დაანებე-წყნარად მაგრამ მკაცრად უთხრა ბესომ, ლელამაც მიანება თავი ტელეფონს და მოგვაქცია ყურადღება.
-სარძლოს ნუ მიშინებ-გაიცინა უჩამ და ლელუკას ვითომ 5 წლის ბავშვვ დასაწყნარებლად თავზე ხელი გადაუსვა.
-დაშინება რა შუაშია ბიჭო, ნორმალური თუ ხარ შენ?!
-კი სიცოცხლე ნორმალური ვარ მე-გაიცინა უჩამ და ჩემი კალთიდან გადახტა ბესოს კალთაში.
-დედააა, დებილი ხარ ბიჯო შეენ?!-დაიყვირა ბესომ.
-კი ცხოვრება კიიიი-დაიყვირა უჩამაც და გაინაბა.
-აეგდე ბიჯო დროზეეე-დაუყვირა ბესომ და ფეხზე ააგდო უჩა.
-დამაბრუნე კალთაში ბესიკი-გაიცინა უჩა-შენთან მინდა მე.
-ფუ შე პიდარასტო, აუ ეს რა ქელია ტოო-ამოიოხრა ბესომ.
-შენი ქალი ვარ მე-გადაიხარხარა ნიკოლავამ, ბესომ ერთი დაუყვირა „მოდი აქო“ და გაეკიდა, უჩაც მოწყდა ადგილს, მე და ლელუკა კიდე ამ სცენის ხილვის მერე სულს ძლივს ვითქვამდით სიცილისგან.
ლელუკას ტელეფონზე დაურეკეს, მანაც ეკრანს დახედა თუ არა სახე გაუნათდა იმწამსვე მივხვდი ვინც იყო და სიცილი დავიწყე, რაზეც ლელუკამ შემომიბღირა.

ლელუკას ნაამბობი:

ტელეფონზე დამირეკეც, მობილური ავიღე ეკრანს დავხედე და როცა ლექსოს სახელი წავიკითხე გამეღიმა.
-ხო ლექსო
-პატარავ მომენატრე!-მისი მკაცრი და ბოხი ხმა სასიამოვნოდ ჩამესმა და მთლი სხეული სითბოთი ამევსო.
-მეც-ვიგრძენი როგორ ამიწითლდა ლოყები.
-ეხლა სად ხართ?
-პარკში ვართ, გამოხვალ?
-მე და დემეტრე გამოვალთ, ასე 5 წუთში მანდ ვიქნებით.
-კაი გელოდებით მაშინ-ლექსოს გავუთიშე და თამუნას მივუბრუნდი.
-ლექსო და დემეტრე მოვლენ მალე.
-კაი-რაღაცნაერად გამცა პასუხი თაუნამ

თამუნას ნაამბობი:

ლელუკამ მითხრა თუ არა რომ დემეტრე და ლექსო უნდა მოსულიყვნენ თან გამიხარდა რომ ვნახავდი და თან ამავდროულად რაღაცნაირად არ მინდოდა მისი ნახვა, მბოჭავდა ეს ბიჭი, მისი თითოეული გამოხედვა მაქვავებდა და ვეღარ ვექანებოდი. მეშინოდა მისი მაგრამ მიყვარდა ამავდროულად სიგიჟემდე. ხო მიყვარდა დემეტრე წერეთელი სიცოცხლეზე მეტად!!!
ამ ფიქრებში ვიყავი როცა უჩა მომვარდა და ზურგს უკან ამომეფარა.
-დვალო, ცხოვრება გეყოფა რაა-იცინოდა ნიკოლავა.
-ნიკოლავა!!! მოკეტე და მოდი აქ სანამ ჩემი ხელით მოგიტანე!!!-დაიგვირგვინა ბესომ და უჩას თითით ანიშნა რომ მასთან მისულიყო.
-ცხოვრება შენი გრნობების დასამტკიცებელი დრო არაა და მერე იყოს-გაიცინა უჩამ და უფრო მაგრად ჩამებღაუჭა.
-ბიჭო მოდი მეთქი აქ!!!
-ვაიმეეეე ამას ხო ვერ გაეღადავები, დზედააააააააა-გაიცინა უჩამ და ვითომდა გაბრაზებული სახე მიიღო.
ამათ ბოდიალში გავიდა 15 წუთიც და აი ის საშინელი მომენტი ღიმილი რო შეგაშრება სახეზე, ამის მიზეზი კი ჩვენსკენ მომავალი „ბოროტი“ იყო. მისი სანაქებო ირონიული ღიმილი აეკრა, ერთი ხელი ჯიბეში ქონდა და მეორეში სიგარეტი ეკავა და აბოლებდა.
-აბა რას შობით?!-თქვა ლექსომ და ლელუკასთან მივიდა, ისე დაეძგერა მის ბაგეებს თითქოსდა არც არავინ არ ვყოფილიყავით იქ.
-რავიცი ჩემი ცხოვრება მოკვლას მიპირებს თქვან რას შობოდით?
-ნუ მაიმუნობ ბიჯო-მკაცრად უთხრა დემეტრემ და ჩემს გვერდით დაჯდა, გამომხედა და გამიღიმა.
-აბა რა ვაკეთო-გაიცინა უჩამ და ქვაზე ჩამოჯდა.
-კიდე მაიმუნობ შენ?!-ჩაერია ლექსოც და ლელუკას თავზე აკოცა
-აჰამ-გაიცინა უჩამ.
ამ დროის განმავლობაში დემეტრე თვალს არ აშორებდა და დრო და დრო იღიმოდა, მე ამ მომენტით დაძაბულს არ ვიცოდი რა მექნა და სხვა მიმართულებით გავაბრუნე თავი და აი მისმა საქციელმა კი სრულ შოკში ჩამაგდო, დაიხარა, ჩემს მხარში თავი ჩარგო და მხარზე სველი კოცნა დამიტოვა, მერე ყურთან მიიტანა ტუჩები და ჩუმად დაიწყო.
-გიხდება სიმორცხვე! მაგრამ ჩემი არა... ჩემი არ შეგრცხვეს!-კანით ვიგრძენი რომ გაიღიმა. აი სრული შოკი გიგრძვნიათ?! მე განვიცადე და ვიგრძენი, მის ასეთ საქციელს ნამდვილად არ მოველოდი, მაგრამ უნდა ვაღიარო მესიამოვნა, საშინლად მესიამოვნა... არა ხო ვამბობ შემშალა თქო... ხო დემეტრე წერეთელმა შემშალა!



- - - - -
გამარჯობა ბავშვებო ესეც ახალი თავი, იმედია მოგეწონებათ.