...იცით ბევრს ეშინია...მათ ეშინიათ ცვლილებების...ახლა ვიქრობ და ვხდები,რომ ცხოვრება ისეთი მ****რი არაა როგორიც მეგონა,მაგრამ ამის აღიარება მათთვის ვინც მიეჩვია ყოველდღიურობას,ძნელია...მათ არ უნდათ არაფრის შეცვლა...ისინი ხელებს წევენ და გარბიან...გაურბიან პრობლემბს,რომელიბიც მაინც მათი მოსაგვრებელია...ინიღბებიან ძლიერ ადამიანებად,სინამდვილეში კი ცოდვილი და მხდალი სულის პატრონები არიან...იცით ძნელია იმ სამყაროში ცხოვება სადაც განსვავებული აზრის პატრონს გიჟად რაცხავენ,ხოლო მას კი ვინც იმას ამბობს რაც ყველას უნდა, მეცნიერად...

***
იმ დღის შემდეგ ბევრი რამ შეიცვალა,ტასო ინტიტუტში ბევრს დაუხლოვდა,ყოველდღეს გართობაში ატაებდა,მაგრამ ღამე ძველ იარებს ხსნიდა და ერთიორჯერ ასვეელბდა ტასოს ლამაზს სახეს...ბევრი ბიჭიც გადაიკიდა,მაგრამ სამწუხაო ის იყო რომ უცნობი აღარ გამოჩენილა,ბვერი არც უფიქრია მასზე,მაგრამ ის კოცნა არ ავიწყდებოდა და ალბათ არც დაავიწყდება...ბექა...ბექა ისევ ენტარებოდა,რომ მოსუკიყო და ბოდიში მოეხადა კიდევ ერთხელ ალბათ აპატიებდა და ყველაფერს დაივიწყებდა...რა ვქნთა ესაა სიყვარული,ბოლოდაბოლოს სამი წელი იყვენენ ერთად,ბექა ტასოს კაბო მესამე სართულიდანაც გადმომხტარა,ძელია გესმით,ძნელი ასეთი სიყვარული დაივიწყო,ხვდებოდა,რომ უთავმოყვარეოდ იქცეიდა,მაგრამ ეს მნატრება გაუსაძლისი იყი,საშინლად სტკიოდა გული...გარეგნულად არაფერი ეტყობოდა,მაგარმ მისი ლამაზი სული კიოდა და ბექას სახელს გაიძახდა...მაგრამ ბექა წავიდა და აღარც გამოჩენილა...ერთხელ დაესზმრა,წამით რეალობა ეგონა,რადგან მისი ხელსი მოკდიება იგრძნო,მართალ იგრძნო და გული ოდნავ დაუმშვიდდა...აი გამოღვიძება კი გაუჭირდა,უნდოდა გეგრძელებინა და ბექასთან კიდევ ცოტა ხნით ყიფილიყო...მაგრამ განა ცხოვრება დიდხანს გვჩუქნის ბედნიერება?!...რათმაუნდა არა.

***
ბექა როგორ იყო?უარესად,გერმანიაში იყო,მაგრამ მთელი გულით ტასოსთან ბათუმში სიევენბდა,ყველაფერს მისცემდა ოღონდ,ის დღე ამოეშალა და ყველაფერი,თითოელუ მისი ნატასთან სეხება დაევიწყებინა...ენატრებოდა უსაზღვროდ,ღამეებს ვისკის სამში და ტასოსზე ფიქრში ატენებდა,დილით კი სმოკინგს იცმევდა და სამხურში მიდიოდა,ასე გადიოდა დღეები,თვეები და აი უკვე ერთი წელიც გავიდა...

***
-ჩამოვდივარ(ბექა)
-რა?(საბა)
-რატო?(დემე)
-შეცდომების გამოსასწორებლად(ბექა)
-გელოდებით
***
-ტასო (ნია)
-რა?
-ცოლი მოყავს_იცით ეს რა გრძნობა იყო,საშინლად ჰგავდა კომას,თითქოს ამ ქვეყინერებას გამოეთიშა და სადღაც უსარულობაში გადეშვა,დაკარგა რეალობის შეგრძნება...უბრალოდ გამოეთიშა ამ ქვეყიენრებას...

-კარგია,ბედნიერებას ვუსურვებ_რამხელა ძალისხმევა დასჭირდა რომ ეს სიტყვები დამაჯერებლად ეთქვა,მაგრამ ვერ შეძლო,ასეთი ძლიერიც არ იყო ალბათ...
-დაგვპატიჟა_ჩაეცინა...ისე მწარედ ჩაეცინა,რომ სახე მოეღრიცა...ნუთუ გაბედა და დამპატიჟა ყველანირად უთავმოყვარეოა,გულში ლანძღავდა...
-ხოდა წავიდეთ,ამაგზე ვერ ვაწყენინებ_ირონიულად წარმოსთქვა თითოეული ბგერა და ფეხზე წამოდგა...
-სად მიდიხარ?_ნია გაკვირვებული უყურებდა დაქალის მოქმედებებს
-კაბა უნდა ვიყიდო,წამოდი დროზე_ფეხზე წამოგდო დაქალი და საყიდლებზე წავიდნენ...

***
-აი ეს თეთრი აიღე რა ძაან მოგიხდა(ნია)_რაღაც უცნაურად უჟუჟუნებდა ნია თვალებს,მაგრამ ყურაღება არ მიუქცევია,კაბას მოკიდა ხელი,გადაიხადა და სახლებშიწო წავიდნენ,ბექას ქორწილი ერთკვირაში იყო,ამიტომ დროს არ კარგავდა,წარმოდიგენდა ბექა მამოს წინ ვინმესთან ერტად და ცდილობდა მაისთვი მომზადებულიყო,რომ შუა ჯვრისწერაზე ა აბღავლებულიყო,ამგრამ არც ეს გამოსდიოსა,წარმოდგენაშიც კი ტირილით კვდებოდა და ბოლოს გულამოვარდნილი,სლუკუნით იძინებდა

***
...ერთი კვირაც მალე გავიდა,ახლა სარკის წინ დგას და თავის თეტრ კაბას უყურებს,რომელიც უფრო სტკენს გულს...მაკიაჟი გაიკეტა თმები ლამაზად შეიკრა და დაბლა ჩავიდა...როგორც ბავშვებმა უთხრეს 7საათზე მცხეტაში უნდა ყოფილიყო,წამით გადაფიქრა ,მაგრამ მერე თავ ძალა დაატანა და ავტომობილი დაქოქა...გზა უსაშველოდ გაიწელა,ყოველ გავლილ კილომეტრზე გული უფორ და უფრო ეკუმსებოდა,ტირლი უნდოდა,მაგრამ ცრემლებს რაც ძალა ჰქონდა იკავებდა...

***
-ოხ ტაოს რა,საკუთარ ჯვრის..._რაღაცის თქმა უნდაოდა,დემე ,რომ წაავლო ხელი პირზე და დაბნეულმა გაუღიმა...
-რა?_ტასოს გაუკვირდა ნიას სიტყვები
-ა არაფერი,საკუთარ ჯვრისცემაზეო_ყველამს აბას გახედა,ბიჭები „ყველაზე დიდი *ლე ხარს სახით“,ტასო კი გაოგნებული უყურებდა უაზროდ მომღიმარ საბას...
-რა უცანურად იქცევით_თვალები დააწვრილა და წინ წავიდა,გაიგო როგორ სეგინეს საბას ბიჭებმა,მაგრამ არრა მუსმენია წინ წავიდა,კვდებოდ ისე აინეტრსებდა ბექას ცოლი...
-ვინმეს ეძებ?_სისხლი გაეყინა,თურმე როგორ მონატრებია მისი ბოცი და სასიამოვნიოო ბარიტონი,როგორ მოენტარე ღმერთი,ტანზე ტაომ დააყარ და თვალების ცეცბა დაიწყო,პირი გაუშრა,უნდოდ აახლა მიბრუნებულიყო და ისე ჩახუტებოდ აგეჭყლიტა,მაგრამ რარაც არ გაუშვებდა,ამ რარაცას კი სიამზყე ერქვა...ნელა მიბრუნდა და უემოციოდა ჩააშტერდა თვალებში
-ისე დრე გამახსენდა პირველად,რომ განხე კრემიერი მანტოში სკოლასთან, ზუსტად ასე შემომხედე,უემოციო და ცივი თვალებით,მაგარამ ბოლოს მაინც დაგადნე,ჩემი დაგარქვი და გაგიჟებამდე შეგიყვარე,იცი რამდნეჯრ ყოფილა,რომ ჩვენი შვილების სახელებზე მიფიქრია,წარმომიდგენია,როგორ ქორწილი გვექნებოდა,როგორ დავდებდი ღმერთის წინასე იცს,რომ ჭირშიც და ლხინშიც ერთდ ვიქნბეოდით,მაგრამ დავნგრი და ეს ლამაზი გრძნობა რომელიც ჩვენში იყო გადავთელე,წავედი როგორ ბოლო არაკაცი,გავიქეცი და დაგტოვე...მეორეც ამას არარ დავუშვებ,ჩემი გაფუჭებული საქმე უნდა გამოვასწორო...ანასტასია არევაძე ცოლად გამომყევი...

...კუბიდონები,სიხარულის ცრემლბეით ლოცავდნენ,მამოსკენ მიმავალ მიჯნურებს და ხარობდნე,ყველაფერი ხარობდა,ბუნება,ამინდა,ყველაფერი...იცით სიყვარული რა არის?...ეს უნდა გამოცადო,რომ ამ კითხვაზე სწორი პასუხი გქონდეს...


_________________________
ახლა ისე ვარ კი არ ვიტირებ ვიბღავლებ,ყველაფერი ჩემს წინაღმდეგა რა,ჯერ ორი დღე მუზას გარეშე ვიყავი,არანაირი აზრი არ მქონდა თავში,რამდჯენრაც დავჯექი დასაწერად იმდენჯერ ავდექი,მერე კიდე კომპიუტერი გამიფუჭდა და იმიტომ ვამთავრებ ასე,ვერ წარმოდგენთ ახლა,როგორ ვარ იმდენი ემოცია უნდა ყოფილიყო ამ ისტორიაში ჩანაფიქრიღ 20 თავიანი უნდა ყოფილიყო,მაგრამ ამ დებილი კომპიუტერის გამ 11 თავშუი ვამტავრებ,რომ აგდამედო და გაკეთებას დავლოდებოდი,ზაან დამიგვიანდებოდ და სე უპასუხისმგებლოდაც ვერ მოვიქცეოდით...ბოდიშით თუ იმედები გაგიცრუეთ,ამ წამს მე უფრო იმედგაცრუებული ვარ ჩემი თავით...მაპატიეთ კიდევე ერთხელ...