სწრაფადგადმოვიდამანქანიდან, ერთი სული ქონდა როდის ნახავდა ევას. უნდოდა სიურპრიზი გაეკეთებინა და მაგიტომაც მოატყუა, რომ ხვალ აპირებდა ჩამოსვლას.
როგორც კი ლიფტის კარი გაიღო, სწრაფად მოიმარჯვა გასაღები. ფრთხილად შეაღო კარი და ფეხაკრეფით შევიდა სახლში. გოგონა დივანზე წამოწოლილიყო და საკუთარ თავს ელაპარაკებოდა. ნაზად ისვამდა მუცელზე ხელებს და რაღაცას ბუტბუტებდა თავისთვის.
-შენც მოგენატრა ხო მამიკო. მეც ძალიან მენატრება. როცა ჩამოვა არსად აღარ გავუშვათ, მაგრად ჩავეხუტოთ და არსად აღარ გავუშვათ! დარწმუნებულივარ შენს შესახებ რომ გაიგებს ძალიან გაუხარდება. ერთი დღეც მოვითმინოთ და მერე სულ ჩვენთან იქნება... _მოულოდნელობისგან გაშრა,თვალები გაუფართოვდა, ეგონა თავში რაღაც მაგრად შემოსცხეს. ჩანთა ხელიდან გაუვარდა და ხმაურით დაეცა იატაკზე. დაინახა როგორ შეცბა ევა ამ ხმის გაგონებისას, მისი დანახვისას წამში წამოვარდა ფეხზე.
ალექსანდრე ჯერაც ვერ მოსულიყო გონს. კვლავ ევას სიტყვების გადახარშვას ცდილობდა. თავში მხოლოდ ერთი სიტყვა უტრიალებდა „შვილი“, ნუთუ მამა გახდებოდა? ამის წარმოდგენაზე მთელ სხეულში სასიამოვნო ტალღამ დაუარა.გული რეაქტიული სიჩქარით ამოძრავდა მკერდში. უზომო, ენითაუღწერელ სიხარულს განიცდიდა ამ წუთას. სახეზე ღიმილი გადეფინა. სწრაფი ნაბიჯით დაიძრა თვალებგაფართოებული ევასკენ, წამში აესვეტა წინ და თავის ძლიერ მკლავებში მოიქცია.
ყველა ემოციამ ერთდროულად იჩინა თავი. მაგრად მოხვია ხელები და ჰაერში აიტაცა.
ევამ გააზრებაც ვერ მოახერხა, თუ რა ხდებოდა. ალექსანდრე ბოლო ხმაზე იცინოდა და ხელში აყვანილს გიჟივით ატრიალებდა მთელ ოთახში.
-მამა გავხდები! _სიცილით ჩაილაპარაკა და კიდევ უფრო მაგარად ჩაიკრა გულში. გოგონა ძირს დასვა, მისი სახე ხელებში მოიქცია და მთელი ვენბით დაუკოცნა ტუჩები.
-მამა გავხდები! _ ჩუმად ამოიჩურჩულა და ხელები ევას მუცელს შეახო. ეგონა სიხარულისგან ფეხქვეშ მიწა გამოეცლებოდა. მოახლოებული ბედნიერების წამოდგენისას სიამოვნებისგან გააჟრჟოლა.
-გოგოა თუ ბიჭი? _ყურებამდე გაღიმებულმა მზერა ევაზე გადაიტანა.
-არ ვიცი. ჯერ ადრეა სქესის გაგება. ჯერ მხოლოდ ორი თვის ვარ. _ სახეგაბადრულმა უპასუხა.
-გოგოა! _ ჩუმადჩაილაპარაკა, ისე, რომ ევას მუცლისთვის ხელები არ მოუშორებია
-რაიცი? _ გაეცინა.
-ვიცი. _ გოგონას სახეხელებშიმოიქციადათბილიტუჩებიშუბლზეშეახო.
-ჩემიაზრითბიჭია.
-შენრაიცი?
-ვიცი._ევასაც გაეცინა.
-როდისგაიგე? _სახეგაბადრულმაკითხა.
-შენსწასვლამდერამოდენიმე დღით ადრე. ანამსაავადმყოფოში, რომმიმიყვანამაშინ.
-საავდამყოფოშირაგინდოდა?
-გონებადავკარგედამაგიტო.
-აქამდერატომარმითხარი?
-შესაფერისდროსველოდი. მინდოდა რამე ორიგინალური მომეფიქრებია და ისე მეთქვა.
-არა მგონია ამაზე ორიგინალურად გამეგო. _ჩაიცინა და ნაზად შეეხო გოგონას ტუჩებს.
-რატომ არ მითხარი დღეს თუ მოდიოდი?
-მინდოდა სიურპრიზი გამეკეთებია შენთვის, მაგრამ, როგორც ვხედავ შენ უკეთესი სიურპრიზი მოგიმზადებია ჩემთვის. _გაიცინა და მაგრად ჩაიკრა გულში.
-იმედიაარშემოგეფშვნები. _ალექსანდრესყელშითავჩარგულმასიცილითამოილაპარაკა.
-სულასემეყოლები! _ თმებზენაზადაკოცადაკიდევერთხელჩაისუნთქაქალისსურნელი.
*****
ვიცოდი, რომგაუხარდებოდაშვილისარსებობისგაგებამაგრამარმეგონათუასერადიკალურადშეცვლიდაეს. მთელისაღამოთავზედამტრიალებდადაარაფრისგაკეთებისსაშუალებასარმაძლევდა. ელემენტარულ საქმესაც კი თვითონ აკეთებდა. ასე მეგონა ცოტა ხანში სიარულსაც ამიკრძალავდა.
მისიშემხედვარეთავსვერვიკავებდიდაბოლოხმაზევკისკისებდი.
საოცარ სითბოს ვგრძნობდი მასზე ხელშემოხვეული, რომ ვიწექი. ჩემი თავის მიკვირდა ეს დღეები როგორ ვძლებდი ალექსანდრეს გარეშე.
მისი სურნელი სასიამოვნოდ ხვდებოდა ჩემი ცხვირის ნესტოებს.
ვგრძნობდი როგორ დასრიალებდნენ მისი თითები ჩემს ზურგზე და მთელ სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლიდა.
-სახლი უნდა ვიყიდო! _ მოულოდნელად წამოიძახა.
-რა სახლი? _გამეცინა, მისი მკერდიდან თავი წამოვწიე და თვალებში ჩავხედე.
-სახლი. თავისი ეზოთი. ჩემთვის, შენთვის და ჩვენი შვილებისთვის _ გამიღიმა.
-აქ ვერ დავეტევით? _გამეცინა.
-მე არ გამიგია ბავშვის ოთხ კედელში გაზრდა! ჩემი შვილის კიდევ მითუმეტეს! _გადაჭრით განაცხადა. საოცრად მსიამოვნებდა მისი სიტყვების მოსმენა. გული სიხარულით მევსებოდათვალები კიდევ ცრემლებით. რათქმაუნდა სიხარულის ცრემლებით.მისი მჭიდროდ მოხვეული ხელები, რომ არა ალბათ ფეხზე წამოვხტებოდი და ცეკვას დავიწყებდი.
-ნეტა როგორი იქნება? _ტირილნარევი ხმა ამოვუშვი.
-ევა! მე რა გითხარი?! _ხმა გაუმკაცრდა.
-ხო, ხო კარგი. _ცრემლები მაშინვე შევიმშრალე.
-მეჩვენება, თუ უფრო ემოციური გახდი? _ჩაიცინა.
-რა ვქნა, თავს ვერ ვიკავებ. _ ამოვილუღლუღე და მის მკლავებში უფრო მოსახერხებლად მოვკალათდი. შუბლზე მაკოცა და მკერდზე მჭიდროდ მიმიკრა.
*****
მთელი ღამე ბორგავდა. მშვიდად ძილი არ შეეძლო. ევას ძალიან ფრთხილად ეხებოდა, ეშინოდა შემთხვევით რამე არ ეტკინა. თან მაქსიმალურად ცდილობდა ზედმეტი შრიალით გოგონა არ გაეღვიძებინა.
ნელა შეუცურა ხელი მაისურის ქვეშ და მუცელზე რბილად მოეფერა. მთელ სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა, სახე ღიმილმა გაუპო.
ვერასდროს წარმოიდგენდა, თუ ოდესმე მსგავსი ემოციებით დაიმუხტებოდა.
ერთი სული ჰქონდა, როდის გაჩნდებოდა პატარა, როდის აიყვანდა ხელში, როდის დაუძახებდა მისი შვილი პირველად მამას. ამ ყველაფრის წარმოდგენაზე სასიამოვნო ტალღამ დაუარა.
ფრთხილად წამოიწია, მძინარე ევას ნაზად აკოცა საყვარლად გამობურცულ ტუჩებზე. ქალმა ჩუმად ამოიბუზღუნა რაღაც და გვერდი იცვალა.
დილით, რომ გაეღვიძა ევას უკვე ეღვიძა. თავი მის მკერდზე ედო და ჩუმად ბუტბუტებდა რაღაცას. ბევრი ფიქრი არ დასჭირვებია იმის მისახვედრად, რომ პატარას ელაპარაკებოდა. ღიმილი ვერ შეიკავა.
-შენ ყოველ დილით ეგრე ხარ ხოლმე? _შუბლზე აკოცა.
-დიახაც. _ოდნავ გამობურცულ მუცელზე ნაზად გადაისვა ხელი. -შენ, რომ არ იყავი ჩემთან ყოველ ღამე ველაპარაკებოდი და ისე ვიძინებდით. _გაიცინა.
-ძირითადად რას ჭამ ხოლმე?
-უფრო მეტად ხილს და ტკბილეულს. თუმცა არც გემრიელ კერძებზე ვამბობ უარს. _ სასაცილოდ გაეკრიჭა.
-ესე იგი კულინარიაში უნდა დავიხვეწო. _ჩაიცინა.
-ისეც მშვენივრად გამოგდის ყველაფერი. _ მოწყვეტით აკოცა მამაკაცს და ფეხზე წამოდგა.
-საით?
-წყალს გადავივლებ. _ თავისი ნივთები აიღო და ტანის რხევით შევიდა აბაზანაში.
სწრაფად წამოვარდა ალექსანდრე ფეხზე და ოთახიდან გავიდა. მაშინვე სამზარეულოში შევარდა და მაცივარი გამოაღო.
-აჰა... გასაგებია, ესე იგი ხილი და ტკბილეული. _ თავისთვის ჩაილაპარაკა
*****
აბაზანიდან გამოსულს ალექსანდრე უკვე ოთახში დამხვდა,ლანგარზე უამრავი რამ დაელაგებინა და ოთახში ამოეტანა. ამ ყველაფრის შემყურემ უშველებელი ნერწყვი გადავაგორე, მაშნვე ვტაცე ხელი ვაშლს და გემრიელად ჩავკბიჩე.
-მადლობა _გავიცინე და კალთაში ჩავუჯექი.
-რაო მა, ძალიან გშია? _სიცილით დამკრა მუცელზე წკიპურტი.
-ვერ წარმოიდგენ როგორ. ღამითაც კი ვერ ისვენებს. მიკვირს გუშინ რატომ არ გამეღვიძა.
-მოიცა, შენ ღამითაც ვერ ისვენებ? _ხმამაღლა გაიცინა.
-მე კი არა შენი შვილი ვერ ისვენებს. _ენა გამოვუყე.
-შენს ღორმუცელობას ჩემს შვილს ნუ გადააბრალებ _ჩაიფხუკუნა და მუცელზე ფრთხილად მომხვია ხელები. -სქესის გაგებას როდის შევძლებთ?
-მეთორმეტე კვირიდან, ჯერ ადრეა. _უკან გადავიწიე და ბანანით სავსე თეფშს დავწვდი.
-თუ გინდა, მერე სასეირნოდ გავიდეთ.
-კარგი. _გავუღიმე.
-გარეთ, რომ ცივა.
-ცოტა ხნით გავიდეთ. _ თანხმობის ნიშნად თავი დამიკრა და ლოყაზე მაგრად მაკოცა.
-დღეს საღამოს ჩემს მშობლებთან წავალთ _მისი სიტყვების მოსმენისას ლუკმა გადამცდა და საშინელი ხველა ამივარდა.
-ევა კარგად ხარ?! _სწრაფად წამომაყენა ფეხზე.
-შე...შენს მ...მშობ..ლებთან? _ძლივს ამოვილუღლუღე.
-ხო. დღეს საღამოს. _კიდევ ერთხელ გამიმეორა.საშინლადავნერვიულდი.
არვიცოდიროგორიხალხიიყო, როგორმიმიღებდნენ. იქნებსაერთოდარმოვწონებოდი. მაშინ? თავშისაშინელიაზრებიმიტრიალებდა.
-ევასულტყუილადნერვიულობ. _ალექსანდრემაშნვემიხვდაჩემიმღელვარებისმიზეზს.
-რასნიშნავსტყუილად...
-რომმცოდნოდა, ასეინერვიულებდისაერთოდარგეტყოდი. _გაეცინა.
-არვიცი... იქნებარმოვეწონოდა....
-ნუამბობსისულელეებს! _ წამშიდაუსერიოზულდასახე. -შენ ჩემი საცოლე ხარ. სანერვიულო არაფერი არ გაქვს. _ გამობურცულ ტუჩებზე ოდნავ შემეხო.
-ხო მაგრამ...
-ევა!
-ხო, კარგი._მაშინვე გავჩუმდი.
მთელი დღე არეულ-დარეული დავდიოდი. ალექსანდრეს სიტყვების მიუხედავად მშვიდად ყოფნას მაინც ვერ ვახერხებდი. ამაზე მიბრაზდებოდა და გამუდმებით იმას მეუბნებოდა, რომ სანერვიულო არაფერი იყო.
ხელ-ფეხის კანკალით ჩავჯექი მანქანაში. არა მაინც რა სულელი ვარ! ასე რა მანერვიულებს. ისინიც ხომ ჩვეულებრივი ადამიანები არიან.
მთელი გზა მსგავსი აზრებით ვიმშვიდებდი თავს, მაგრამ რამდენად გამომდიოდა ეს კიდევ საკითხავი იყო.
-მოვედით. _ მანქანიდან გადავიდა, სწრაფად მოუარა და მეც დამეხმარა გადმოსვლაში. ხელი მაგრად ჩავჭიდე და სახლისკენ წავედით. -ათასჯერ გითხარი ნუ ნერვიულობ მეთქი. რა არის აქ სანერვიულო?!
-არ ვნერვიულობ. _ნერწყვი მძიმედ გადავაგორე.
-ხო გეტყობა. _ჩაიცინა და კარზე, ზარი დარეკა.
კარიქალმაგააღო. ალექსანდრესდანახვისასთვალები გაუნათდა და სახეზე თბილი ღიმილი გადაეკრა. ძნელიმისახვედრიარიყო, რომესდედამისიიქნებოდა.
-ალექსანდრედედა, როგორხარ? რამდენიხანიარმინახიხარ. _ თბილადგადაეხვიაშვილის.
-კარგადვარდედა, კარგად.
- რაწესიაეს?! მშობლებისასედავიწყებაშეიძლება?...
-კაი, ხოხათუნაგეყოსახლა. უკვეაქვართდა....
-დედა, ვინააესგოგო? _წინადადებისდასრულებაარაცადაქალმადაღიმილიანიმზერაჩემზეგადმოიტანა. აქამდეჩუმადვიდექიდადედა-შვილსვაკვირდებოდი. როგორცკიყურადღებაჩემზეგადმოიტანეს, ჭარხალივითგავწითლდი.
-სახლში, თუშემოგვიშვებყველაფერსგაიგებ. _თვალი ჩაუკრა დედას.
-კიდედა. მოდით, მოდით. _ქოთქოთითშეგვიძღვაქალისახლში.
-მამასადაა? _ ოთახსთვალიმოავლოალექსანდრემ.
-ზევითარის. ახლავედავუძახებ. _ კიბისკენწავიდახათუნა. თანღიმილიანმზერასარმაშორებდა.
-ზაზა! მოდიზაზა. სანდრომოვიდა _წვრილიხმითგასძახაქმარს.
-რაგაყვირებსმერექალო, კიარდავყრუებულვარ. _კიბეებზეჩამოვიდაკაცი. ალექსანდრესადამამამისსშორისაშკარადძალიანდიდიმსგავსებაიყო.- პირველადხომარმოდისადმიანიამსახლ.... _ჩემსდანახვაზესიტყვაგაუწყდა. ისედაცარეულ-დარეულივიყავიდაახლაკიდევუფროავირ-დავირიე.
-მოდიმერეჩქარა, რასდამდგარხარ. _არეშვებოდაქალი.
-როგორხარზაზა? _მამა-შვილიერთმანეთსგადაეხვივნენ.
-რამიჭირს, დედაშენისხელში. _ჩაიცინაკაცმადათვალიცოლისკენგააპარა.
-აბათქვენიცითახლა, არმოეშვათმაგმაიმუნობას! _ თვალებისბრიალითგახედაქმარ-შვილს.
-ალექსანდრე, მანდილოსანსარგაგვაცნობ? _შვილსმიუბრუნდაზაზა.
-ზუსტად მაგისთვის მოვედით აქ. _ წელზე ხელი მომხვია. - ზაზა, ხათუნა, გაიცანითჩემისაცოლე, ევაიმნაძე. _ღიმილითწარუდგინაჩემითავი. ალექსანდრესშემოხვეულიხელი, რომარდარწმუნებულივარიატაკზეგავიშოტებოდი. სახეზეჭარხლისფერიმედო. თითებსნერვიულადვხლართავდიერთმანეთში.
ერთნაირადგაოცებულიმაგრამამავედროსსაოცრადკმაყოფილისახეებითგვიყურებდნენალექსანდრესმშობლები.
ხათუნამოულოდნელადდაიძრაჩემსკენდამაგრადგადამეხვია. ასეთშეხვედრასნამდვილადარველოდი. გაოცებისგანდასიხარულისგანთვალებიშუბლზეამივიდა. გაუბედავადმოვხვიექალსხელები.
-კაი ხათუ გეყოს, ქორწილამდე ნუ დამიხრჩობ. _სიცილით გამოსტაცა ჩემი თავი დედამისს. -ხოდაკიდევერთი _დაიწყოალექსანდრემ. - მალებებიადაბაბუაგახდებით. _ აი ეს კი, როგორც ჩანს შოკი იყო ხათუნასთვის. თვალებიდან ღაპაღუპით გადმოსცვივდა ცრემლები, გაშლილი ხელებით წამოვიდა ჩვენსკენ და ორივეს მაგრად გადაგვეხვია.
-რა გჭირს ქალო? ასეთ დროს ტირილი შეიძლება? _ მოჩვენებით გაუწყრა ცოლს ზაზა. სახიდან ღიმილი არც მას არ შორდებოდა. - გილოცავთ ბავშვებო. _ თბილად გადაგვეხვია ზაზაც. თურმე რა ტყუილად ვნერვიულობდი მთელი დღე.
იმდენად სასიამოვნო ხალხი იყო, რომ დაძაბულობა საერთოდ მომეხსნა.
მთელი საღამო სახიდან ღიმილს ვერ ვიშორებდი.
-არც ისეთი კაციჭამიები არიან ხო? _ ყურთან ჩამჩურჩულა ალექსანდრემ და ჩუმად ჩაიფხუკუნა.
-ნეტა შენ ვის გავხარ? _ არც მე დავაკელი.
-მოგივლი მე შენ! _გამაფრთხილებლად გაისმა მისი ხმა. ჩემსკენ გადმოიხარა და ლოყაზა მაგრად მაკოცა. ერთიანად გავწითლდი სახეზე და თვალების ბრიალით გადავხედე.
სახლში გვიან დავბრუნდით. ისეთი ბედნიერი ვიყავი, რომ დაღლილობას საერთოდ ვერ ვგრძნობდი. სიხარულისგან ლამის ცეკვა დამეწყო.
-დაიღალე? _ მაგარდ მომხვია ხელები.
-სულაც არა. ძალიან კარგი ხალხია. _ ფეხის თითებზე წამოვიწიე და ნაზად შევეხე ტუჩებზე.
-ანუ, მე კაციჭამია ვარ ხო? _ ეშმაკურად აათამაშა წარბები. საპასუხოდ ხმამაღლა გადავიკისკისე.
-ხოდა იმედი მაქვს არ შემომეჭმები. _ ჩუმად ჩამჩურჩულა, თავი ჩემს თმებში ჩარგო. ღრმად შეისუნთქა ჩემი სურნელი და მხურვალე კოცნის კვალი დამიტოვა ყელში. თანდათან კოცნით ტუჩებისკენ გადაინაცვლა.
სასიამოვნო ტალღამ დამიარა მთელ სხეულში. მისი ალერსი გონების დაკარგვამდე მსიამოვნებდა.ხელები კისერზე შემოვხვიე და კოცნაში ავყევი.
*********
გუშინ ვაპირებდი დადებას მაგრამ ინტერნეტი გამეთიშა. ძალიან დიდი მადლობა ყველა თგვენგანს ასეთი თბილი კომენტარებისთვის. იმედია ეს თავიც მოგეწონებათ. შეცდომებისთვის ბოდიში.