-ბიჭო დემეტრემ გაუფრთხილდეს იმას ვინც მისთვის ძვირფასია თორე სხვა დაასწრებსო!-როცა მივხვდი რაზეც... უფროსწორად ვისზეც იყო საუბარი საშინლად გავბრაზდი, იმ მომენტში შემეძლო ავმდგარიყავი და მომეკლა ჩემივე ხელებით ჯაბა ბარათელი.
-........-არ ვიცოდი რა გამომეტყველებით ვიჯექი უჩას წინ მაგრამ მისი გაკვირვებული და დაძაბული სახიდან გამომდინარე მივხვდი რომ დაწყობილი ნამდვილად არ მქონდა.
დემეტეს ნაამბობი:
არ ვიცოდი რა მექნა, წამით ვიფიქრე ავდგები და მოვკლავ ბარათელს მეთქი... დაძაბულობა პიკს აღწევდა.
-წერეთელი ამოიღე ხმა!-უჩას ხმამ გამომიყვანა ფიქრებიდან.
-მოვკლავ!-უემოციოთ ამოვილაპარაკე და უჩას გავხედე.
-ოეოეოე!!! რა მოკლავ ხო არ გაუბერე შენ?!
-ნაბიჭ***ი!!! არ ვაცოცხლებ მაგ ახვ**ს!!!
-წერეთელი ბიჭო დაწყნარდი...-უჩამ შემომხედა და როცა ჩემს სახეზე აღბეჭდილი ბრაზი შეამჩნია დაიძაბა.
-ნახე ბიჭო რამდენს ბედავს!!! ფორთხვა-ფორთხვით რო გააჯ**ა საქართველოდან ამერიკაში დაავიწყდა მგონი!!!-ხმამაღლა ვთქვი ის რაც გავიფიქრე და თავზე ნერვიულად გადავისვი ხელი.
-მეეჭვება იგივეს გამეორება უნდოდეს...
-................-ხმა არ ამომიღია თავში უკვე ვაწყობდი თუ როგორ მოვკლავდი ჯაბა ბარათელს.
-დემეტრე მისმინე
-ფეხებსაც ვერ მომ***მს!-დასრულება არ ვაცადე, დარწმუნებულმა ამოვილაპარაკე და სიგარეტს მოვუკიდე.
-შენ ვერც გაგეკარება...
-მას მითუმეტეს, მას საერთოდ ვერ მიეკარება!!!-მივხვდი ვისაც გულისხმობდა.
-არ იცნობდე მაინც ბარათელს როგორიცაა!
-რომ ვიცნობ მაგიტომაც ვამბობ.
-შეიცვალა...
-მეც!
-ხომ ხედავ როგორც იქცევა... რამდენი გაბედა მაგ ახვა**ა!
-მთხოვს მომკალიო!-ნერვიულად გავიცინე და თავზე ხელი გადავისვი.
-იმედია რაც ადრე მოხდა არ განმეორდება!
-თუ ჭკვიანად იქნება არ განმეორდება!!!
-წერეთელი ეგ არ იქნება ჭკვიანად...
-ხოდა მის თავს დააბრალოს რაც მოხდება!
-მერედა შენაც შტერი უნდა იყო ადამიანო?!-გაიცინა.
-მთხოვს რო გამოვშტერდე და ისე ვიმოქმედო როგორც შტერს შეეფერება , ვცადე უკვე მაგასთან წესიერად ბრძოლა, მაგრამ ვერ გაიგო, ვერ გაიგო და მიიღო კიდეც საკადრისი!-წარსულის გახსენებაზე კმაყოფილმა გავიღიმე.
-რა გაციენებს ერთი ვიცოდე რაა...-გადაიხარხარა.
-აბა რა ვქნა მითხარი?! ან უნდა მოვკლა, ან უნდა მოვკლა, ან...
-ან უნდა მოკლა-გადაიხარხარა-ტიტუუჰ რამდენი ვარიანტი გაქ... მიდი გააგრძელე სიცილი-მანაც გაუკიდა სიგარეტს და ფანჯარაში გაიხედა.
-კაი დავანებოთ ბარათელს თავი მაგას მერეც მივხედავ, შენ ის მითხარი დღეს რა ქენი?!
-სოფოზე მეკითხები?!
-ხოო! აბა ვიზე უნდა გეკითხებოდე შე რეგვენო-გავიცინე და დაველოდე როდის დაიწყებდა საუბარს.
-ეუფ მგონი გავაფრინე ბიჭო!!!-გახარებულმა შემომხედა და სკამზე კომფორტულად მოთავსდა.
-ისე ხომ ჭკვიანი იყავი რაა-მეც გავიცინე.
-ბიჭო რო დავფიქრდი თამუნა მართალი იყო ტო... სოფოს სახლში დავადექი!
-სახლში?!
-ხო სახლში!
-აბა ოჯახიო და რაღაცო-დაბნეულმა გავიცინე და ისტორიის გაგრძელებას დაველოდე.
-მომეწყინა ტო! მიყვარს! ვუყვარვარ! და მისი ოჯახის გამო მარიდებს თავს, ან მათი ეშინია ან რავიცი რაა, ახლა აზრიც აღარ აქვს ამას!-კმაყოფილმა გაიღიმა.
-ნიკოლავა რა ქენი?!
-ავდექი და დავადექი სახლში...

უჩას ნაამბობი:

თამუნას სიტყვების მოსმენის შემდეგ მივხვდი ჩემს დანაშაულს, მივხვდი რომ არასწორად ვექცეოდი სოფოს, რომ ვაშავებდი და გულს ვტკენდი... ემოციები და ბრაზი ვერ მოვთოკე და ამით ვაფუჭებდი ყველაფერს! თამუნამ დაამთავრა თუ არა საუბარი ავდექი და წავედი სოფოსთან, ინგლისური უმთავრდებოდა მალე და ვიცოდი, რომ სახლში დამხვდებოდა.
გზაში ერთი ცალი გვირილა ვიყიდე, მისი საყვარელი ყვავილია... მიკვირს გოგოები ვარდებზე გიჟდებიან და მას კი გვირილები უყვარს... ამაშიც კი განსხვავებულია, საოცრებაა... ჩემი საოცრებაა!!! კიბეები სწრაფად ავირბინე, მის კარებთან დავჩერდი და დავაკაკუნე, კარები გამიღო, ჩემს იქ მისვლას ეტყობოდა რომ არ ელოდა, აი ნამდვილი „დებილივით“ ვიღიმოდი.
-აქ რა გინდა?!-ბოლოს და ბოლოს ამოიღო ხმა.
-შენთან მოვედი!
-რისთვის?!
-რისთისაც დიდი ხნის წინ უნდა მოვსულიყავი-გავუღიმე, ხელი დავავლე და ზურგზე შემოვიგდე.
-უჩა!!! უჩა რას აკეთებ დამსვი!!!
-არა!!!
-უჩა გეყოფა!!! დამსვი დროზე, რას აკეთებ, რა უფლებით!!!
-უფლებებზე ნუ მელაპარაკები სოფო!!!-სადარბაზოსთან ვიყავით როცა ძირს ჩამოვსვი, მისი სახე ხელებში მოვიქციე და თვალებში ჩავხედე.
-სოფო... მისმინე... ვიცი რომ გტკენ, მაგრამ უნდა გამიგო გესმის?! უნდა გამიგო!!! მიყვარხარ!!! სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ და არ მოგცემ უფლებას სხვასთან იყო... არასდროს!!!
-მაგრამ უჩა...
-არავითარი მაგრამ... მაგრამ არ არსებობს გესმის?! არ არსებობს!!! მე შენ არ დაგთმობ, მოვიდეს მისაც უნდა და მომთხოვოს... ყველას მის ადგილს მივუჩენ და ნებისმიერს ვინც ჩემს ნათქვამს ვერ გაიგებს იქვე მოვკლავ!!! არ მაინტერესებს არავინ და არაფერი! მე მჭირდები მხოლოდ და მხოლოდ შენ გესმის?! მეტი არავინ!!!-შუბლზე ვაკოცე და გავაგრძელე-სოფო შენ?
-მე...
-ხო შენ!!!
-უჩა მეც... მეც მიყვარხარ!!! ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ!-თავი დახარა და ისე ამოიჩრჩულა, თავი მაღლა ავაწევინე და გავუღიმე.
-წამო.
-სად?!
-რა აზრი აქვს სად?! მთავარია ჩემთან ერთად წამოხვიდე!!!
-კი მაგრამ ჩემები... არ ვიცი გამომიშვებენ თუ არა...
-უი ხო... შენები-გავიცინე და ნერვიულად გადავისვი თავზე ხელი-ხოდა ახლავე ავიდეთ შენებთან, თან მოსაცმელს აიღებ, სიცივე! -მის პასუხს აღარ დავლოდებივარ ისე ავარბენინე კიბეები, შევაღე სახლის კარები
-საითაა შენი ოთახი?!-ვკითხე და ჩვენსკენ მომავალ „სასიდედროს“ გავხედე, სოფომ თითით მაჩვენა მისი ოთახი და მეც იქეთკენ წავედი.
-სოფო ეს ვინაა?! ან საერთოდ აქ რას აკეთებს?!-გამოგვხედა გაკვირვებულმა.
-გამარჯობა ქალბატონო ნინო!
-გაგიმარჯოს შვილო, არ მეცნობი სოფოს მეგობრებიდან არ ხარ...
-ქალბატონო ნინო სოფოს მეგობრებში ვერც მნახავდით, მე თქვენი სასიძო ვარ!!!-გავუცინე ჩემზე მოშტერებულ გაკვირვებულ და დაბნეულ ქალს, გაღიმებულმა გავხედე და არანაკლებ გაკვირვებულ სოფოს მოსაცმელი მოვაცვი.
-ქალბატონო ნინო თქვენთან სალაპარაკო მაქვს!-მანაც მანიშნა რომ გავყოლოდი, სოფო ოთახში დავტოვე და მე „სასიდედროს“ უკან გავყევი.
მისაღებში გავედით, დივანზე ჩამოვჯექი და მოვემზადე მონოლოგის წარმოსათქმელად.
-ქალბატონო ნინო... მესმის რომ მოულოდნელად შემოგეჭერით სახლში და გამოგიცხადეთ რომ თქვენი სასიძო ვარ, მაგრამ რაც მართალია მართალია, მე თქვენი ქალიშვილი მიყვარს, მინდა რომ იცოედეთ, ვერავინ და ვერაფერი ვერ მაიძულებს მასზე უარი ვთქვა, ვერც თქვენ და ვერც სხვა!!! ის ჩემი ცოლი გახდება! ჩემი შვილების დედა! და ჩვენი შვილიშვილების ბებო! ამდენი ხანი მისგან შორს ვიკავებდი თავს, ვფიქრობდი პრობლემები ექმნებოდა ჩვენი ურთიერთობის გამო, მაგრამ როცა ვხედავ რომ მასაც ვუყვარვარ, არ ვაპირებ კუთხეში დგომას და ყურებას თუ როგორ ცუდათაა ის ჩემს გარეშე და მე მის... როგორც დედას, როგოც ქალს, როგორც ადამიანს ისე გთხოვთ გამიგოთ, გაუგოთ, გაგვიგოთ და მოგვცეთ უფლება რომ ვიყოთ ბედნიერები, სიმართლე რომ ვთქვა მაგას დიდად არ ვდარდობ და დიდ მნიშვნელობას არ ვანიჭებ, უბრალოდ როგოც წესიერი ადამიანი ისე გთხოვთ მის ხელს... ვიცი რომ ჯერ მაგაზე ფიქრი ადრეა მაგრამ მე მაინც გითარით ჩემი სათქმელი!!!- მან უბარლოდ გამიღიმა.
-მე აღარაფერი მაქვს სათქმელი, ბედნიერებას გისურვებსთ და გაუფრთხილდი...-მეც გავუღიმე.
-გპირდებით!-სოფოს ოთახში შევედი, ნერვიულად დადიოდა ეინდა უკან.
-წამო წავედით!-გავიცინე და ხელი მოვკიდე.
-უჩა...
-ყველაფერი კარგადაა!-გავხედე, შუბლზე ვაკოცე და სადარბაზოდან გავედით.
ბევრი ვისეირნეთ, ვისაუბრეთ უამრავ რაღარაზე, მერე კი სახლში მივაცილე.
არ ვიცი როგორ ვძლებდი მის გარეშე ამდენი ხანი, თურმე არცერთი ჩემი ღიმილი არ ყოფილა რეალური, მხოლოდ მასთან ერთად ვიღიმი ნამდვილი სიხარულით, აი... თურმე ვინ მჭირდებოდა სრული ბედნიერებისთვის!!!

დემეტრეს ნაამბობი:

როცა უჩამ მისი თავგადასავალი მომიყვა, არ ვიცი რა დამემართა, სიცილისგან სულს ძლივს ვითქვამდი.
-გივაჟკაცია შენ-გადავიხარხარე და მხარზე ხელი დავკარი.
-აბა მომეწყინა ბიჯო! პარატა ბიჭი ხო არ ვარ ვემალო ვიღაცეებს!
-არა დაწყობილი რომ არ იყავი კი ვიცოდი, მარა სულ ასეთI შერეკილიც არ მეგონე-გადვიხარხარე და მოცინარ ძმაკაცს გავხედე.
-ღირდა ძმაო!!! იქვე რომ მოვეკალი მაინც ღირდა!!!
-ხოდა მასე რაა!-გავუღიმე და სიგარეტს მოვუკიდე.

- - - - - -
გამარჯობა ბავშვებო იმედია მოგეწონებათ