პეტრე.

მანქანაში დარჩენილმა პეტრემ კაცს გზის გაგრძელება სთხოვა. მანაც ლონდონის მატარებლის სადგურზე მიიყვანა. უყოყმანოდ ავიდა მატარებელში და სამშობლოსკენ წამოვიდა. გზაში ყველაფერი მოასწრო, ძილიც და ფიქრიც. დაბრუნებისთანავე პირველ რიგში რატი და თორნიკე უნდა ენახა. შემდეგ პირდაპირ სვანეთში წავიდოდა, მარტო ან მათთან ერთად. იცოდა საწარმოში მისვლაც მოუწევდა და ჯერ კიდევ ვერ ეგუებოდა ამ აზრს. წარმოდგენა არ ჰქონდა როგორ უნდა მოქცეულიყო იმ კაცთან შეხვედრისას. ალბათ არ შეიმჩნევდა, ან ზიზღით სავსე მზერას სტყორცნიდა.
ლიაკოს და ბედნიერებას რაც შეეხება, გადაწყვეტილება მიიღო. გასაჩივრებას რომ არ ექვემდებარება, ისეთი მტკიცე. სვანეთიდან დაბრუნდება თუ არა დაქორწინდება. არ იცის როგორ მიიღებენ მის ამ გადაწყვეტილებას, მაგრამ აუცილებლად ასე მოიქცევა. ლიაკოს დაუმტკიცებს რომ მის გარდა სხვებიც არსებობენ.
ხანგრძლივი მგზავრობის შემდეგ როგორც იქნა ჩააღწია საქართველოში. ჩასვლისთანავე თორნიკეს სახლისკენ წავიდა. არც იმაზე უფიქრია რომ შუაღამე იყო, ასე პირდაპირ მიადგა მეგობრის სახლის კარებს და ბრახუნი ატეხა. კარები თითქმის მძინარე ფილფანმა გაუღო და პეტრეს დანახვისთანავე გამოფხიზლდა.

- შენ ხარ? არ მეჩვენები?
- მე ვარ, მე, შემომიშვებ?
- არ შემოგიშვებ, არ ხარ ღირსი. სად იყავი ამდენ ხანს? სად აღარ გეძებეთ, რა აღარ ვიფიქრეთ, დედაშენი გადარეულია, განცხადებებიც გამოვაქვეყნეთ, ლიაკომ დარეკა ჩემი ბრალიაო _ აღშფოთებული საუბრობდა თორნიკე.
- შემომიშვი, დაურეკე რატის და აგიხსნით რა ყველაფერს _ მობეზრებული ტონით ჩაილაპარაკა და ნებართვის გარეშე შეაბიჯა სახლში.
- რატი მოდის უკვე, შეიძლება ჩემსავით მარტივად არ მიგიღოს, ცემა არ აგცდება _ გაუცინა.
- ავიტან _ ამოისუნთქა და ჩაიცინა.
- სად იყავი?
- ინგლისში.
- საად?
- ბრაიტონში _ მშვიდად პასუხობდა პირველი.
- შენ სულ გააფრინე?
- კაი რა თოკო.
- აი ახლა მე კარებს გავაღებ და შენ დაიმალე რომ რატიანმა რამე არ მოგწიოს.
- რატიანს მე მივხედავ, შენ კარები გაუღე.
- რა ხდება ამ შუაღამისას? _ ხმაურით შეაბიჯა რატიანმა.
- რა კი არა ვინ, წამო, წამო.
- შენ? ცოცხალი ხარ? _ პეტრეს დანახვისთანავე დაიწყო რატიმ.
- ახლა ჩხუბი არ იყოს _ გაუცინა _ დასხედით და თავიდან დავიწყებ ყველაფრის მოყოლას, მოგიყვებით და მერე გადაწყვიტეთ კიდევ გენდომებათ თუ არა ჩხუბი.
- თავს გვაცოდებ? _ გაეცინა თორნიკეს.
- არა, არა, დასხედით.
- გისმენთ.
- მოკლედ, იმ დღეს რომ წავედი.
- ჰო, ჰო, ვიცით რომ წახვედი, მთელი ქვეყანა შენ გეძებდა.
- რატი დამაცადე და არ შემაწყვეტინოთ.
- იმ დღეს, დილით ჩვეულებრივ წავედი საწარმოში. კაბინეტში, მაგიდაზე წერილი დამხვდა, ლიაკოს წერილი. გავხსენი რაიმე სასიამოვნო ინფორმაციის მოლოდინში და წერილში ეწერა რომ მიდიოდა.
- სად მიდიოდა? _ შეაწყვეტინა თორნიკემ.
- აცადე _ დაიღრინა რატიანმა.
- აი ასე მიდიოდა, თურმე არ ვყვარებივარ, პატივისცემა და კარგად ყოფნა არევია სიყვარულში. ჰო და კიდევ, მარტო არ მიდიოდა, ვიღაც სხვა შეუყვარდა და გათხოვდა.
- თქვი რომ ღადაობ _ არაფრით იჯერებდა ფილფანი.
- არ ვღადაობ, ახლა რომ მშვიდად ვყვები მასე მშვიდად არ ამიტანია, იქ დავლეწე ყველაფერი.
- ის გამიკვირდებოდა მშვიდად რომ აგეტანა _ ჩაფიქრებული გამოეხმაურა რატი.
- მერე? _ დაინტერესდა ფილფანი.
- მერე ავდექი და მეც წავედი _ ვერაფრით აიძულა თავს მეორე პრობლემაზეც ესაუბრა, ვერ შეძლო.
- ასე უბრალოდ? ერთხელ მაინც რატომ არ იფიქრე რა დღეში ჩავცვივდებოდით ჩვენ, დედაშენი..
- ჰო, ჰო, ვიცი რომ არასწორად მოვიქეცი.
- და რას აკეთებდი ეს დღეები?
- მატარებელში ვიღაც გოგო გავიცანი..
- არაა..
- არა, არა, მართლა არა, რაც თქვენ იფიქრეთ ის არა. მოკლედ აგვიანდებოდა, მატარებელი იძვრებოდა უკვე და ამოსვლაში დავეხმარე. ტლიკინი რომ დაიწყო, აღარ გაჩუმებულა. იმ წუთში მისი ტლიკინის მოსმენის თავი არ მქონდა და უხეშად ვუთხარი. მერე რომელიღაც სადგურზე ჩავიდა და რა მთხოვა? მატარებელი უჩემოდ არ წავიდეს, დამელოდეთო.
- მაგარი შერეკილი ყოფილა _ გამხიარულდა თორნიკე.
- მატარებელი მართლა იმას ხომ არ დაელოდებოდა? ჰოდა დაიძრა, მე კიდევ ჩამოვხტი მატარებლიდან და დავრჩი იქ იმ გოგოსთან. რა მინდოდა, ვინ მეხვეწებოდა.
- მერე?
- მერე აღმოჩნდა რომ მთელი ქალაქის სატრანსპორტო საშუალების მძღოლები გაფიცულები იყვნენ. ორი კილომეტრი ფეხით ვიარეთ, რომ სასტუმრომდე მივსულიყავით.სასტუმროში ერთი ნომერი იყო თავისუფალი და ერთად მოგვიწია ცხოვრება. მოკლედ, ამ გოგომ იმდენი მოახერხა რომ ყველაფერი ვუთხარი, მერე დაიწყო რჩევები, ჩემი გამხიარულება და დღეს მოვახერხეთ, რომ ის თავის გზაზე წასულიყო და მე ჩემსაზე.
- და ის სად მიდიოდა?
- შეყვარებულთან.
- შეყვარებული ჰყავს? _ დაიჭყანა ფილფანი.
- საქმრო.
- მერე?
- მერე არაფერი, ასე დავშორდით, მე აქ ჩამოვედი, ეს ამბავი მოგიყევით. სვანეთში უნდა წავიდე ხვალ რამდენიმე დღით, თუ გინდათ წამოდით.
- სვანეთში კარგია.
- რომ დავბრუნდებით ცოლს მოვიყვან.
- რა? _ ორივემ სინქრონში იკითხა.
- რომ დავბრუნდებით ცოლს მოვიყვან.
- აბა ლიაკო სხვას გაჰყვაო?
- ლიაკოს არა.
- აბა, კიდევ რამე არ ვიცით?
- არა, ვინმეს მოვიყვან, თუნდაც ლიკოს.
- ლიკოებზე და ლიაკოებზე მაგრად ხარ შენ _ გაიცინა თორნიკემ.
- ამ ლიკოს ხომ ვუყვარვარ უნივერსიტეტიდან, ჰოდა მოვიყვან, დროთა განმავლობაში მეც შემიყვარდება.
- არ ხარ შენ ნორმალური, რომ არ შეგიყვარდეს? _ მკაცრად იკითხა რატიანმა.
- შემიყვარდება, მერე ან შვილი გვეყოლება, ან რამე და თუ არ შემიყვარდება, შევეჩვევი, ვალდებულებას ვიგრძნობ.
- უაზრობებს რომ ლაპარაკობ ხომ ხვდები _ დასერიოზულდა ფილფანიც.
- არა, ამ გადაწყვეტილებას არ შევცვლი, ჩემს ქორწილზე ილაპარაკებს მთელი საქართველო, ისე რომ ლიაკოს ყურამდეც მივიდეს.
- პეტრე ბავშვივით იქცევი, პატარა ჯინიანი ბავშვივით _ უკმაყოფილო იყო რატი.
- მხოლოდ ასე თუ დავივიწყებ ლიაკოს.
- იმ გოგოს გააუბედურებ.
- ვეცდები გავაბედნიერო.
- ეცდები _ ჩაილარაპარაკა რატიანმა.
- ახლა სახლში ვერ წავალ, ამაღამ უნდა მიმასპინძლო _ გაუცინა თორნიკეს.
- არ ხარ ღირსი მაგრამ ჩემს კეთილ გულს რა ვუთხარი _ გაეცინა ფილფანსაც.
- დარჩი რატი შენც.
- აბა ახლა სადმე წამსვლელი ვარ?
- დავლიოთ ბიჭებო? _ თვალები აათამაშა ფილფანმა.
- დავლიოთ _ გაუცინეს ბიჭებმაც. სწრაფად გააწყო თორნიკემ პატარა მაგიდაზე რაც სახლში ჰქონდა. საკმარისად დალიეს იმ ღამეს.. კულმინაცია პირველის მიერ მისი გადამრჩენის, ტლიკინას სადღეგრძელოს შესმა იყო, ამის შემდეგ არც ერთს არაფერი ახსოვდა ძილის გარდა.

დილით სამივეს თავი უსკდებოდათ, თუმცა სახლში მინერალური წყალიც ბევრი ჰქონდა ფილფანს. სამივე უჟმური სახით დააბიჯებდნენ. თორნიკე ბარგს ალაგებდა, პეტრე სვანეთში წასულიყო და თვითონ აქ დარჩენილიყო? არა! შეუძლებელია, თავისი სვანეთი თვითონაც აუცილებლად უნდა ენახა. რატიც სახლში გაუშვეს ბარგის ჩასალაგებლად, პირველმა მე სახლში გასვლის თავი არ მაქვს და იქნებ ჩემთვისაც გამოაყოლო ტანსაცმელიო. რამდენ ხანს შეიკავებდა თავს ამის დამალვისგან არ იცოდა, მაგრამ ახლა ნამდვილად არ იყო მზად ამის თქმისთვის. ერჩივნა ჩუმად ყოფილიყო, სვანეთში დამშვიდდებოდა, რაღაცებს გადაალაგ-გადმოალაგებდა, ყველაფერს გააანალიზებდა და გაწონასწორებული დაუბრუნდებოდა ქალაქს. მერეც ბევრი საქმეები ექნებოდა, პირველ რიგში ლიკო უნდა ენახა, სულაც არ აპირებდა გოგოს მოტყუებას, უბრალოდ ეტყოდა, რომ სურვილი ჰქონდა ეცადა. რა იქნებოდა შემდეგ ორივე ერთად ნახავდნენ. კარგად ესმოდა ბიჭების, რომ არ მოწონდათ მისი გადაწყვეტილება. ცოტა ხნის წინ ალბათ თვითონაც არ მოეწონებოდა, მაგრამ ახლა სხვანაირად ვერ ფიქრობდა.

ანნა.

იდგა ამ დიდი სახლის წინ და ღიმილით შესცქეროდა. გეგეჭკორი თავის მეგობართან ერთად, მეგობრის ბაბუის სახლში ცხოვრობდა. საკმაოდ შეძლებული ოჯახი იყო, პირველივე ჩასვლისას მიხვდა ნიჟარაძე, აბა სხვაგვარად ამხელა სახლი ხომ არ ექნებოდათ წამოჭიმული. თან როგორი სახლი, დიდი გალავნით, მოვლილი ბაღით. შესასვლელი ჭიშკარი ღია დახვდა, გაუკვირდა, მაგრამ შეაბიჯა და ფილებით მოპირკეთებულ ბილიკს გაუყვა. შესასვლელ კარებთან მისულმა, ფრთხილად დააკაკუნა. სახლში მისი ასაკის გოგონა ცხოვრობდა, გეგას მეგობრის და, უცხოური ფესვების მიუხედავად, და-ძმას სახელებიც ქართული ჰქონდათ და შესანიშნავადაც მეტყველებდნენ ქართულად. გეგეჭკორის და ამ ახალგაზრდების დედები დაქალობდნენ. შემდეგ ისე მოხდა რომ გოგონა ინგლისელ მამაკაცზე გათხოვდა და საცხოვრებლად ინგლისში გადავიდა, მაგრამ საქართველოში ჩასული სულ ხვდებოდა თავის მეგობარს და მათი შვილებიც დამეგობრდნენ. მეორედ უფრო ძლიერად დააკაკუნა ნიჟარაძემ. ცოტა ხანში კარები გაიღო.

- ანნა, შენ ხარ? როდის ჩამოხვედი? რატომ არ გაგვაფრთხილე? _ სახე გაუბრწყინდა ქეთის.
- მე ვარ, რავიცი ისე მოვიფიქრე ჩამოსვლა.
- ასე მოულოდნელად, მოდი ჩაგეხუტო _ მოეხვია გოგონა. _ შემოდი, შემოდი.
- გეგა სახლშია?
- არა, გეგა და ლეო უნივერსიტეტში არიან.
- სიურპრიზი გამომივა.
- ჰო, რატომ ასე მოულოდნელად?
- რა ვიცი, მასე გამოვიდა.
- წამოდი სამზარეულოში, ყავას ხომ დალევ?
- დავლევ.
- მომენატრე გოგო, რამდენი ხანია აღარ მინახიხარ.
- შენ იქით აღარ დადიხარ და _ ენა გამოუყო.
- თქვენს ქორწილზე ჩამოვალ.
- აბა რა. მალე დაბრუნდებიან? _ ქეთის ჩაეცინა.
- მალე მოვლენ, გზაში იქნებიან უკვე.
- რა კარგია _ გაეღიმა.
- დალიე, დალიე, სანამ დალევ მოვლენ. ყველა წასულია, დედა და მამა მუშაობენ, ბაბუც არაა სახლში, საღამოს რომ გნახავენ გადაირევიან. შენები როგორ არიან?
- კარგად არიან.. ქეთი შეგიძლია დამარეკინო? ტელეფონი დავკარგე და ჩემებს აღარ შევხმიანებივარ.
- რასაკვირველია, აი დარეკე.

ზარი რომ გავიდა, ანერვიულდა. როგორ უნდა აეხსნა გაუჩინარება რამდენიმე დღით, რამეს მოიფიქრებდა სანამ იქამდე ჩავიდოდა, მერე კი ეტყოდა სიმართლეს. ახლა რომ ეთქვა, შეიძლება ინგლისშიც კი ჩასულიყვნენ ოჯახის წევრები და ეს ნამდვილად არ სურდა. როგორც იქნა დაამშვიდა ოჯახი, მოკლედ მოუყვა რაღაცას და გააჩუმა. გეგა მოვიდა-ო უთხრა და გაუთიშა. შვებით ამოისუნთქა საუბარი რომ დაასრულეს.

- ანნა, ანნა, მოდიან, მიდი კარები შენ გაუღე.
- ახლავე _ კარებისკენ გაიქცა და კაკუნს დაელოდა. _ ერთი, ორი, სამი, ვაღეებ _ გაიცინა და კარები გამოაღო _ გამარჯობაა _ გაეკრიჭა გაოცებულ ბიჭებს.
- არ არსებობს.
- არსებობს გეგუშ _ გაუცინა და ჩაეხუტა.
- ჩემი ანნა _ მთელი ძალით იხუტებდა. _ როდის ჩამოხვედი, რატომ არ მითხარი?
- სიურპრიზი _ მოშორდა და ლეო გადაკოცნა.
- როგორ ხარ რძალო?
- კარგად ლეო, შენ როგორ ხარ?
- მეც კარგად. _ და-ძმა წინ წავიდნენ, წყვილი უკან დარჩა.
- როგორ მომენატრე _ გაუღიმა გეგეჭკორმა და მონატრებული ტუჩებსაც „დაეკონა“.
- მეც მომენატრე _ გაუცინა და ტუჩები გაილოკა.
- გამახარე _ ხელი მოჰხვია და თავზე აკოცა. _ რამდენ ხანს დარჩები?
- სანამ შენც არ წამოხვალ.
- რა მაგარია, ანუ ერთად დავბრუნდებით.
- დიახ, დიახ.
- მერე უნდა დავქორწინდეთ.
- დიახ, დიახ _ გაუცინა.
- ქორწილის საქმეებიც მოსაგვარებელი გვაქვს.
- თავისთავად.
- მოდით ხალხო, დასხედით, კიდევ მოასწრებთ ჟღურტულს _ გაუცინა ლეომ და დივანზე ანიშნა. ორივე ერთად ჩამოსხდნენ, გეგა საზურგეს მიეყრდნო, ანნა გეგას.
- ანნას ჩამოსვლა არ აღვნიშნოთ? _ წინადადებით გამოვიდა ქეთი.
- ჰო, ავღნიშნოთ.
- ლეო, ჩვენთან ერთად ხომ წამოხვალთ საქართველოში?
- რამ გაგახსენა ახლა ეგ.
- გეკითხები.
- რატომ?
- როგორ თუ რატომ? ჩვენი ქორწილი უნდა გამოტოვო?
- უჰ, სულ აღარ მახსოვდა, აბა რას ვიზამ, ყველა ერთად წავალთ საქართველოში.
- არ მჯერა რომ სულ დაბრუნდები _ ბედნიერმა ჩაილაპარაკა ანნამ.
- უნდა დაიჯერო _ გაუცინა და თავზე აკოცა.
- დავიჯერებ.
- რა ხდება იქით? შენები როგორ არიან? ბავშვები?
- ყველანი კარგად ვართ, ყველას მოენატრე, ყველა გელოდება _ სიცილით ჩამოურაკრაკა.
- ყველას მალე ვნახავ.
- არ გავიდეთ სადმე? _ წამოაყენა იდეა ქეთიმ.
- ანნა დაღლილი იქნება ქეთი, ხვალ გავიდეთ _ მზრუნველი ტონით ჩაილაპარაკა გეგამ.
- მაშინ დავასვენოთ, მოკიდე ხელი და აიყვანე ოთახში.
- ავიყვან _ გაუცინა _ წამო _ ხელი მოკიდა ნიჟარაძეს და ოთახისკენ წაიყვანა. _ წამოწექი და დაიძინე თუ გინდა.
- შენ დარჩები? _ თვალებმოჭუტულმა ახედა.
- დავრჩები _ გაუცინა და ლოგინისკენ უბიძგა. ბედნიერი მიხუტებოდა საყვარელ ადამიანს, არ ახსოვდა არც მატარებელი, არც ბრაიტონი, არც კინ-კონგი, ახლა მხოლოდ გეგეჭკორი არსებობდა მისთვის. ეს აკლდა ამდენი ხნის მანძილზე, მისი ჩახუტება, მისი თბილი ხმა. ახლა მასთანა იყო და ჯერ ვერ იჯერებდა ამას, ვერ იჯერებდა რომ სულ მალე მისი მეუღლე ერქმეოდა, ყოველ დილას მასთან ერთად დაიწყებდა და ყოველ დღეს მასთან ერთად დააღამებდა.

გეგეჭკორსაც ნაზად ჰქონდა მოხვეული ხელები ნიჟარაძის წელზე და სითბოთი ავსებდა გოგოს. უმნიშვნელოვანესი, უსაყვარლესი არსება იყო ანნა და ცდილობდა სულ ეგრძნობინებინა. კარებში რომ დაინახა, საკუთარ თვალებს არ დაუჯერა, არ ელოდა. რომ ჩაეხუტა, მისი თმის სურნელი შეისუნთქა და შეეხო, მიხვდა, მართლა იქ იყო. სულ რაღაც ორი კვირა და სამშობლოში დაბრუნდება. ყველანაირად უნდა ეცადას ქორწილის სამზადისი მალე დაეწყო და მალე დაესრულებინა, რაც შეიძლება მალე უნდოდა ანნას დასაკუთრება, სამუდამოდ მისი რომ ყოფილიყო. კიდევ ერთხელ შეახო გოგონას თავზე ტუჩები, თუმცა რეაგირება არ მოჰყოლია. გაღიმებულმა დახარა თვალები და მის გულზე უშფოთველად მოკალათებულს შეხედა, ჩაძინებია. ტუჩები მოებუსხა და მშვიდად სუნთქავდა. სახეზე ჩამოყრილი თმები გადაუწია გეგამ და მოხერხებულად მოთავსდა ლოგინზე.


___________

ესეც მეხუთე თავი შოკოლადებო.. უღრმესი მადლობა ყველას, თქვენი კომენტარები უუდიდეს სტიმულს მაძლევს.. იმედი მაქვს ეს თავიც მოგეწონებათ, ველი შეფასებას და კრიტიკას... ჰო, ხვალ შეიძლება ვერ ავტვირთო ახალი თავი და წინასწარ ბოდიში..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..