-მაგარია ... ჩემო მხატვარო.. ამას უყურე მართლა ხატვა გცოდნია.. ულამაზესი ვარ აღიარე.... და შენზე კარგი გემოვნება მაქვს...
-რა თქმა უნდა დათო....

და მუვახლოვდი...


თვალებში დიდხანს ვუყურებდი....
სანამ მოგიყვებით იმ ისტორიას რაც თავს გადამხდა... რამაც ჩემი ცხოვრება ყველანაირად შეცვალა.. მინდა ჩემს შესახებაც იცოდეთ რაღაცეები...
მე ვარ ლიზა ღლონტი.. ვარ 17 წლის 1997 წლის 2 ნოემბერს დავიბადე... მშობლებები პატარას დამეხოცა დაახლოებით 5 წლის ვიყავი.. ახლა რომ ვზივარ ხის ჩრდილში და ჩემს ცხოვრებას ვიხსენებ, რაც აქამდე მომხდარა და რაც ალბათ კიდევ მოხდება... არანაირი კარგი მოგონება არ მაკავშირებს არავისთან მანამდე სანამ დათო არ გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში.....
ბიძა მზრდიდა... ის საშინელი ადამიანი რომელმაც ყველაფერი შემაჯავრა ამ ცხოვრებაში.... ჩემთან ერთად 2 ბიძაშვილიც ცხოვრობდა და დეიდაჩემი... ყოველთვის ცუდათ მექცეოდნენ რაც არ უნდა გამეკეთებინა... ბიძა განსაკუტრებიტ.. ხან იმასაც ვფიქრობდი რომ ჩემი სახლიდან გაგდებაც უნდაოდათ და ამას ვერ ახერხებდნენ.. ბინაში ჩემთვის ერთი პატარა ოთახი გამოყვეს
და სკოლიდან რომ ვბრუნდებოდი იმ ოთახში შევდიოდი.. ძალიან ძნელი იყო მაგრამ ასე სჯობდა ჩემთვის... ჩხუბს ეს მერჩივნა....
რამდენიმე წლის შემდაგ ესეც მოახერხეს... მოახერხეს რა ბიძაჩემმა მოახერახა.. სახლიდან მეთვითონ წავედი... არა იმიტომ რომ რაღაცას გადაჭარბებულად ვლაპარაკობ.. იმტომ რომ აღარ შემეძლო იქ გაჩერება... ბოლოს ბიძა იმასაც კი მეუბნებოდა ჩემი ძმიშვილი არ ხარ... და რასაც მინდა იმას გიზამო.... ეს რომ გავიგე რაღაც საშინელებები წარმოვიდგინე.... იმ დროს დეიდა და ბიძაშვილები სოფელში მიდიოდნენ
მეც მინდოდა გავყოლოდი.. ბიძასთან მარტო რა მინდოდა მარგამ არ წამიყვანეს.... ძალიან ვინერვიულე ამის გამო ჩემს ოთახში ავედი და კარები ჩავკეტე... ბიძაც ამოვიდა...კარებს მოუახლოვდა და შემომთავაზა კარები გამეღო... მე რა თქმა უნდა არ გავარე.... ის დრე სულ ოთახში ვიყავი არც გამოვსულვარ...
რომ გავირღვიძე გვერდზე იწვა .... შიშისაგან გული კინაღამ გამისკდა და დავიწივლი... რა თქმა უნდა გამაჩერა ამას არ მოელოდა.... მე კი ტირილი დავიწყე ..... მან პირი შმიკრა და ოთახიდან გავიდა....
არ ვიცოდი რა მექნა... წასვლა მინდოდა მაგრამ ვერ ვახერხებდი.... ის დღე ასე ვიყავი...საზიზღარი ადამიანი..... საღამოთი მოვახერხე სახლიდან გასვლა.. არ ვიცოდი სად მივდიოდი .. მაგარამ მივდიოდი მაინც.... ვისაც არ უნდა მოვეძებნე სახლში ვერარ დავბრუნდებოდი... ჩემს საყვარელ ადგილზე წავედი.. ბაღში... სკამზე დავჯექი და ტირილი დავიწყე.....
ღამე იყო უკვე.. მოვიბუზე და ასე ვიჯექი.. ჩემტვის და იციტ როგორ აი ისე ტავი მარტოსული რომ გგონია.. ყველაზე უბედური ადამიანი ამ ქვეყნად...

არავინ რომ არ გყავს.. საერთოდ არავინ... მეგობრებიც კი.... ერთი მეგობარიც არ მყავდა..... არავინ არ მყავდა გესმით? მარტო ვიყავი ეს სულ მიკლავდა გულს.. ისეთი რთულია როცა შენზე არავინ ფიქრობს...ზალიან რთული..
მხოლოდ ცა და ცას ავხედე....
დავინახე ვიღავები მოდიოდნენ.. შორიდან არ ჩანდა მაგრამ აშკარა იყო
-ძმაო... მე შენ გეუბნები მასე სჯობს მაგ გოგოს ტავი დაანებე თორემ დიდ შარში გაგხვევს....
-არ შემიძლია დაიწყომეორემ და სკამზე ჩამოჯდნენ.. მე დამინახეს თუ არ არ ვიცი ..... მე კი ვუყურებდი...
ფეხზე ადგა და ჩემსკენ წამოვიდა.... მე ადგომას ვაპირებდი მაგრამ მან დამასწრო
-აკაცრავად ამ დროს აქ რას აკეთებთ? უკვე ღამეა? თან მარტო?
მე თვალებში შევხედე უნდა მეთქვა რა შენი საქმეა მაგრამ დამასწორა და დაიწყო
-ძმაო მოდი აქ შენნაირი ვიპოვე.. შყვარებულმა მიგატოვა და იმიტომ არა? ნამტირალევი სახე გაქვს და აი ახლა ცრემლებიც ჩამოგდის და თითი ჩემს სახესთან მოიტანა.. და ხელით მომწმინდა... მე წამოვდექი და განზე გავდექი
ის მეორეც მოვიდა... ჯერ მე შემომხედა მერე იმას .... ეს ის გოგოა მე რომ გეუბნებოდი?
ნაღდათ ის არის დავით!!

-ვიცი მეც ვიცანი შენ რა გგონია...
-აქ რა გინდა? გვიანია უკვე სახლში წადი ლიზა არა?
-ჩემი სახელი საიდან იცი?
-ვიცო განა პირველად გხედავ და გაიცინა....
მე ისევ სკამზე დავჯექი....
-შენ ულამაზესი მწვანე თვალები გაქვს და ულამაზასი ღიმილი ... ახლა რა მოხდა.. ისევ სახლში გეჩხუბნენ მითხარი არ დამიმალო გესმის ტოო... ყველაფერი მითხარი.. აქ საშიშია რამით დარჩენა.... ჩემთან წამოდი...
-შენ ვინ ხარ .. შევეკითხე მე
-მე დათო მქვია.. ეს კი ჩემი მეგობარია სერგი...
-რაიცი რომ სახლში მეჩხუბებიან?
-ვიცი... დაიწყო მან ჩემტან წამოდი ? დაწყნარდები და ყველაფერს მომიყვები რა მოხდა!! ტან ცივა....
-წადი გაიარე რა.. აქ ყოფნას ვერ დამიშლილი და რაც გინდა დამიშავა ამ ცხოვრებას მაინც აზრი არ აქვს გესმის? ახლა თავი დამანებეთ.... და ტირილი დავიწყე ფეხზე ავდექი და გავიქეცი....

დათო უკან გამომყვა
-რას ნიშნაბს აზრი არ აქვს? წამოდი ჩემთან და აზრიანს გავხდი... მე ხელის გაშვება ვცადე მაგრამ არ გამომივიდა.. მომიწია მათთან ერტად წასვლა....
ერთ სახლში მივედით...
-შენ შედი მეც მალე მოვალ დაიწყო დათომ და გამიღიმა .. მე ადგილიდან არ გავინძერი.
-კარგი ძმაო წავედი მე.. მშვიდობიან ღამეს გისურვებთ... ხვალ სუხოსთან გელოდები იცოდე.. და მეც დამემშვიდობა


-შემოდი დამიქნია ხელი და მეც გავყევი.... პატარ აოთახი იტო მარტო სკამები იდგა...... სკამი გადმომოდო და თვითონაც დაჯდა... მეც დავჯექი...
-ახლა ყველაფერი მომიყევი? და გამიღიმა...
მე საშინლად დავიბენი... რა უნდა მექნა არ ვიცოდი.. ან რა შარში გავეხვიე.. ვითომ მარტო ეს მეკლდა.... ხმაც არ ამომიღია.. არვაპირებდი უცხოსთან საუბარს...
-კარგი ლიზა.. თუ არ გინდა ასე ვიყოთ. პრობლემა არ არი სდილამდე....
-შენ ვინ ხარ ვკითხე მე? ან აქ რატომ მომიყვანე?
-მე დათო ვარ... საერთოდ არ გეცნობი აბა კარგად დამაკვირდი....

-მე უქრყოფის ნიშნად თავი გავიქნიე...
-კარგი მაშინ გეტყვი ვინც ვარ რა... მე როგორ აგიხსნა... ესეც არ მინდოდა მაგრამ ასე გამოვიდა... ბიძაშენზე ყველაფერი მომიყევი და ციხეში დავაჭერინებ!!
თვალებში შევხედე და თავი ფანჯრისკენ მივაბრუნე... თითქოს მინდოდა მისთვის მეთქვა არა-მეთქი .. მაგრამ ესეც ვერ ვთქვი და თვალი მოვაცილე..... ფანჯარას ვუყურებდი.. როგორ ირხეოდნენ ჩრდილები.. მერე შავად როგორ იხატებოდა მათი სრიალი იატაკზე.. მე კი ამის ძალიან მეშინოდა... უნდა გითხრათ რომ ბნელი ოთახი იყო.. მე კი სიბნელის მეშინოდა აქამდე.... რაც სახლიდან წამოვედი და ბაღში დავრჩი იმის შემდეგ აღარ ... ასე ხდება მაშინ როცა ყველა იმედი გადაწურული გაქვს....
ისიც ჩემსკენ მობრუნდა სკამი გადმოდგა და გვერდზე მომიჯდა.... ხელი შემომხვია და მითხრა:-ახლა მითხარი რომ ძალიან გეშინია... მითუმეტეს იმისა რომ არ კანკალებ ამას მეტყვი? ზურგი რატომ შემაქციე? მომიყევი ყველაფერი.. მე შენთვის უცხო არ ვარ გესმის.. ყველაზე მეტად მე გაგიგებ.. თუ გინდა ჩამეხუტე... მე შემოგეხვევი...
მე ისევ თვალებში ჩავხედე .. თვალებში ყურება ძალიან მიყვარდა.... საახე მაღლა ავწიე და თავი მივაყრდენი მას... საცაა ისევ ტირილს დავიწყებდი... უარესი თუ არ დამემართებოდა.... ხელებიც შემოვხევიე და მისი სუნთქვა ვიგრძენი ისე,,, ჩემს ცხოვრებაში პირველად შემომთავაზეს ჩახუტება და ამაზე უარს ვერ ვიტყოდი ხოდა ბედს მივენდე...
ტირილიც დავიწყე... მან ხელი თმებზე ჩამომისვა.. გულში ჩამიკრა და ასე რამდენი ხანი ვიყავით არ ვიცი.... სანამ ტირილს არ ვ=მოვრჩი ალბათ მანამდე ...
-მე ტირილს არ დაგიშლი ახლა იცოდე.. მაგრამ ყველაზე მეტად ამას ვერ ვიტან..... მომიყევი რა მოხდა სახლიდან რატომ წამოხვედი? ახლა მაინც მითხრა ლიზიი....
-რა უნდა გითხრა .. ის მაინც მითხარი საიდან მიცნობ?
-1 წელია უკან დაგდევ და როგორ თუ საიდან გიცნობ... იცი რისი ავტორი ვარ ბიძაშენი ერთხელ მაგრად რომ სცემს.. და სამსახურდან რომ დაითხოვეს.. მაგისიცი რამის რა.... ცუდათ გაქცევა ხომ ... ჩემთან არ გინდა იცხოვრო? ჩემთან დარჩი... აქამდე ვერ ვახერხებდი მაგამ ეხლა შემიძლია რა სიტყვი?
❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤
ხომ კარგია? გაგრძელება ღირს? გმადლობთ....