*მინდა გაიხსნა სანდრა*გავიხსნაა?!რას გულისხმობს?-პიჯაკს სულელო,რას გულისხმობს და უნდა რომ მასთან გაიხსნა და, გულახდილი იყო,როგორც ჩემთან გაქვს დიდი გული და ენა უნდა რომ მასთანაც ასე იყო.დამცინის ჩემი ქვეცნობიერი აშკარად დამცინის...
-სანდრა უკვე მაფიქრებს შენი ჩაფიქრება...
-ცოტა ხმაურიანი ადგილია მაგრამ ალბათ მივეჩვევი.
-გინდა რომ წავიდეთ?
-არა!არსად წასვლა არ მსურს.
შეშფოთებული სახე უმშვიდდება და ღიმილი დასთარეშებს სახეზე.უცნაურია ვერ ვხვდები ასეთ ყურადღებას რატომ იჩენს ჩემს მიმართ?
-შენი მშობლები რომელ ქვეყანაში არიან?
ჩემი კითხვის გადამკიდე უკვე აშკარად იღიმის,ოდნავ წინ იწევა და ლუდის ქილას იღებს.
-ესპანეთში.
-რას საქმიანობენ?
ისევ იღიმის,მაგრამ ვერ ვხვდები რატომ ეღიმება.სიცილით ოხრავს და ლუდს სვამს
-ქვის გადამამუშავებელი ქარხანააქვს მამაჩემს,დედა კი პედიატრია.
რაა?!"ჯანდაბა"მე მეგონა ვინმეს უვლიდნენ...დედა ექიმი მამა ბიზნესმენი.უკეთეს ვერც ინატრებს კაცი.
-და შენ რატომ გადაწყვიტე მუშაობა,როგორც მახსოვს მითხარი დედის ერთავარო და...
-არ მინდოდა დედის და მამის კმაყოფაზე ვყოფილიყავი ამხელა ბიჭი,რატომ გიკვირს?
-მერე მაინც და მაინც ჯარის კაცი უნდა გამხდარიყავი?
-მე სპეც ნაზმში ვარ!
-ნუ ხო რაცაა რა განსხვავებაა!.გამიგია რთული რეჟიმიარის...
ის ცხვირზე თითს ნაზად მკრავს და საოცრად თბილი ღიმილით მიღიმის
-დამიჯერე ძალიან დიდი სხვაობაა!
-შენს მშობლებს როგორ ნახულობ არ გენატრება?
-როცა არ ვმუშაობდი ზაფხულობით ჩავდიოდი 3თვით,ახლა როცა შვებულება მეკუთვნის მაშინ მივდივარ ხოლმე.
-მე შენს ადგილას არ მოვშორდებოდი მშობლებს.
ის გულიანად იცინის
-პატარა ხომ აღარ ვარ სანდრა?
შუბლ შეკრული ვუყურებ თუმცა მისი სიცილი ისე გადამდებია ალბათ ტუჩებზე მეც დამთარეშებს სიცილი,თავს ძვლივს ვიკავებ რომ არ გამეღიმოს და ჩემი გაბრაზება არ გადაფაროს.
-რამდენი წლის ხარ?
ის ისევ ოხრავს
-27დის
-დაგღალე შეკითხვებით?
ის შუბლს ჭმუხის და მომჩერებია
-არა უბრალოდ არ მიყვარს ჩემს თავზე ლაპარაკი!
-აა.გასაგებია.
ანუ უნდა მოკეტო!ჩამძახის ჩემი ქვეცნობიერი.
-შენ?
-რა მეე?!გაინტერესებს რამდენი წლისავარ?
ის მიღიმის და ოდნავ თავს მიკრავს პასუხად
-მე 18ტის.
გაოცებისგან პირი ეღება
-18ტის?!
რაგაუკირდა?კისერს ვიღერებ უკვე ძალიან მაბრაზებს მისი რეაქციები!
-ჰო!18ტის,რაარის რატომ გიკვირს?
-შენ ხომ პატარახარ?
უკვე მწყინს მისი სიტყვები მე პატარა არავარ!
-მე 18 წლის ვარ სრულ წლოვანი!
ის იცინის
-ხო 18 წელი სრულწლოვანობისაა მაგრამ,მაინც სახლში ზიან და ხელებში მშობლებს შეჰყურიან რომ არჩინონ.
-მაგრამ მე ასე არავარ.ჯერ ერთი მე ბავშვობიდან დამოუკიდებლად ვიზრდები,18წლის გავხდი თუ არა მომიწია სამსახური მეშოვა და მემუშავა რადგან მეარსება!
ბოლო სიტყვებს სიამაყით წარმოვსთქვავ და სახეში ვაკვირდები მაინტერესებს რა რეაქცია ექნება.ის თვალებს ახამხამებს და თითქოს გაბრაზებულია.მე გავაბრაზე?!
-ჯანდაბა!ეს უკვე მეორედ ვროშავ სისულელეს არა?
-რაა?!
-არ მინდოდა რომ ისევ ის დრო გაგეხსენებინა.
ოჰო საკუთარ თავზეა გაბრაზებული
-ის დროო?!ჩემს ბავშვობას გულისხმობ?
-ჰო!
-მე ის არასდროს არ დამავიწყდება!
-ხო მაგრამ არ მინდა ჩემს გამო გაიხსენო,მე არ მინდა შეგახსენო.
რახდება?ხან ირონიულად მიღიმის,ხან თბილად, ხან მიბრაზდება ხანაც საკუთარ თავზე ბრაზდება რადგან ჩემს წარულს იხენებს.ვერ ვხვდები რაუნდა ძალიან მაბნებვს.
-არ წავიდეთ?
უკეთესი ვერაფერი მოვიფიქრე უმჯობესია გავეცალო.
-წასვლა გინდა?
-ჰო მინდა,გვიანია და დასვენება გვჭირდება.
თავს უცნაურად იქნევს.
-ჰო დასვენება მართლაც გჭირდება.
-ჩვენ ორივეს გვჭირდება დიტო.
უკვე თვალებს ვაბრიალებ გამოთვლებისგან დაღლილი.
მას ეღიმება მაგრრამ მე არ მიყურებს
-დამიჯერე ჩემთვის ძილი 10წუთიც საკმარისია რომ მთელი დღე ენერგიულად ვიყო.
-რაა?!10წუთი გყოფნის?ხუმრობ?
-რატომ ვხუმრობ?ეს ასეა.კაი გარეთ დამელოდე მე ანგარიშს გადავიხდი.
როგორც ყოველთვის მიბრძანა და მეც მის ბრძანებას ვემორჩილები.გარეთ შედარებით სიმშვიდეა თუმცა მოგუდულად მაინც ისიმის ბარის სიმღერები.
-წამოდი წავიდეთ!
-იცი მიცილება არაა საჭირო მეთვითონაც შემიძლია...
-ისევ თავიდან დაიწყე?
-კარგი ხო.უბრალოდ არ მინდა შეგაწუხო
-არც მაწუხებ პირიქით!
ნუ რა გაეწყობა მას ასე სურს და.ირონიულად ბუტბუტებს ჩემი ქვეცნობიერი.
-ცუდია მობილური რომ არაგაქვს!
რაა?რატომ ან რაში აინტერესებს.
-შაბათს გავისეირნოთ კიდევ არ გინდა?
სიხარულით თვალები მიბრწყინდება
-შაბათს?სუყველამ?
ის ისევ მიღიმის
-ჰო!სუყველამ.გინდა?
-კი რათქმაუნდა,ხვალვე ვეტყვი მარიამს თუ მოახერხებს.
-ტელეფონი რომ გქონოდა ახლავე შეატყობინებდი
-რას გულისხმობ დიტო?
-არა არაფერს.
-გეგაც ხომ იქნება შაბათს?
უცბათ ცბება თითქოს ცხელი წყალი გადაავლესო ერთინად წითლდება.მერე ფითრდება ნერწვს მძიმედ ყლაპავს.
-გეგა მოგწონს?პასუხის მოლოდინში იძაბება
-რაა?!გეგა მომწონს?ჰო კარგი ბიჭია(თვალები უმუქდება)მაგრამ როგორც შენ სთქვი ისე არა. როგორც აკო ისე გეგაც მომწონს.
როგორც კი ვწყვეტ საუბარს ერთიანად ეშვება,თითქოს არცკი სუნთქავდა აქამდე,ფილტვებიდან ჰაერს უშვებს და დუნდება.
-კაი ჩემი წასვლის დროა.დავემშვიდობე და კიბეები სწრაფად ავირბინე.
.............
თელი ღამე მასზე ფიქრებში შემომათენდა,ვერ ვხვდები ჩემგან რა სურს,მაგრამ მგონი მე რა მსურს მისგან იმას კი ნამდვილად მივხვდი.მიყვარს ჰო სიგიჟემდე და თავდავიწყებიტ შემიყვარდა.მისი დანახვისას გული მიჩქარდება,რომ მეხება მგონია გული გამიჩერდება.მისი ღიმილი ხომ საერთოდ მაგიჟებს.არ ვიცი,არ ვიცი,არვიცი ეს გრძნობა რას მომიტანს,მაგრამ თავს ვერაფერს ვერ ვუხერხებ.მინდა მარიამს ველაპარაკო.დიტო მართალია ახლა ტელეფონი რომ მქონდეს ხომ დავურეკავდი?რავქნა ვიყიდო?და მთელი დანაზოგი მაგას დავახარჯო?
ემოციებს ნუ აყვები!დამყვავის ჩემი ქვეცნობიერი.მართალია დღეს ხომ ვნახავ და დაველაპარაკები.დღეს 2შაბათია სულ რაღაც 5დღეში ვნახავ,არა იქნებ მანამდეც ვნახო?იქნებ მაღაზიაში შემოვიდეს?
სახეზე იდიოტის გამომეტყველება მაქვს,უაზრო სიცილს ვერ ვიშორებ.
როგორც იქნა სამსახურში მივედი.მარიამი უკე მზადაა რომ გადმომაბაროს .
-სადმე გეჩქარება მარიამ?
-ჰო დღეს მე და აკო ვხვდებით
სიხარულისგან ანათებს!
-იცი...დიტომ მითხრა შაბათს ისევ შევიკრიბოთ ყველაო!
-მართლა?
ეშმაკურად მიღიმის,აი ახლა კი მართლა ვწითლდები.
-ჰო მართლა!
-მგონი რაღაც ხდება ხომ?
მძიმედ ვოხრავ და საცოდავ გამომეტყველებას ვიღებ.
-იცი შენთან ლაპარაკი მინდა.
-სანდრა სიამოვნებით მოგისმენდი მაგრამ ხომ იცი...
მე თავს ვუქნევ
-არა!ვიცი,ვიცი!სხვადროს იყოს.
-იცი რაღაც მოვიფიქრე თუ წინააღმდეგი არ იქნები ჩემი პაემანი რომ დასრულდება შენთან მოვალ,დავრჩები და ვილაპარაკოთ,მეც იმდენი რამემაქვს მოსაყოლი რომ...
ვააუ!მაგარია მარიამი ჩემთან დარჩებაა
-მართლა?!მართლა დარჩები ჩემთან?
-ჰო!
-კაი მიდი გაიქეცი ნუ ალოდინებ აკოს,უკვე კარებთანაა ატუზული.
ორივე კარებისკენ ვიყურებით და აკოს ხელს ვუქნევთ
-კაი სანდრა წავედი და გამოგივლი აუცილებლად.
......
ჩემს სახლში ჩემი მეგობარი რჩება! გული სიხარულით მგონი ორმაგად სცემს.უამრავი პროდუქთი ვიყიდე პირველად ცხოვრებაში ვიღაცას ვმასპინძლობ და ვიღაცასთვის ვამზადებ სადილს მაგარია!
სადილი დავასრულე ნამცხვარიც გავაკეთე,სამზარეულოც მივალაგედა კარზე ზარის ხმაც გაისმა.გულის ფართხალიტ გავრბივარ და კარს ვაღებ.კარებში აკო და მარიამი მირიმიან
-შემოდით.
-კაი მე მარიამი მოგიყვანე გაბარებ.მე წავალ
-არა აკო შემოდი გთხოვ ცოტახანი გაჩერდი ვისაუზმოთ და წადი.
აკოს სახეზე გაკვირვება აწერია,მარიამი უბრალოდ იღიმება და ინტერესით აკვირდება რას გადაწყვეტს.აკო ცხვირის ნესტოებით ჰაერს იყნოსავს
-მმმმ!თუ ამ სუნს დავუჯერებთ მაგარი სადილი გველოდება.
მიხარია.მარიამსაც თვალები უბრწყინდება.
-შენ დესერტი უნდა გასინჯო,საერთოდ თავის ქება არ მიყვარს მაგრამ მაგარი ხელი მაქვს.
უკვე სიამაყით გაჯგიმული ვლაპარაკობ და ყველა ვიცინით
-ღვინო თუ გვაქვს?(აკო
-ღვინო არა,მე მარტო ნატურალური წვენი ვიყიდე.
-მაშინ უმშვენიერეს გოგოებმა სანამ სუფრა გააწყონ მე ღვინოსაც ამოვიტან გაწყობთ?
-მაგარია(მარიამი)
აკო მაღაზიაში მიდის ჩვენც სუფრას ვაწყობთ,მე კი იდიოტურ ღიმილს ვერ ვიშორებ.
როგორც იქნა აკო მოვიდა და სუფრას მივუსხედით.
-მმმ.მართლაც რა გემრიელია.სად ისწავლე ასე გემრიელად მზადება ჰა?(აკო)
-იქ თავშესაფარში ჩვეულებრივი გაკვეთილები გვიტარდებოდა.
მიხარია რომ მოეწონათ,უცებ ორივესკენ ვაპარებ თავს და ვხედავ რომ დასერიოზულდნენ
-რახდება?
-არაფერი(მარიამი მოწყენილი მცემს პასუხს)
"ჯანდაბა"ასე ჩემს გამოა?რატომ ჰგონიათ რომ იქ დესპოტური ცხოვრება მქონდა?კი იქ ცხოვრება საკმაოდ რთული იყო მაგრამ არა ჯოჯოხეთური.
-მე იქ თავს მშვენივრად ვგრძნობდი.
-მართლა?(მარიამი)
-კი მართლა მარიამ,არ მინდა ამის გამო მოიწყინოთ ხოლმე კაით!
-კაი მაშინ ახლა დესერტზე გადავიდეთ
-კაი ყავასაც მოვხარშავ
-დაგეხმარები
-არა არა მარიამ მინდა მე მოვამზადო ყველაფერი თქვენ ჩემი პირველი სტუმრები ხართ.
მარიამი სკამზე ჯდება მე კი სამზარეულოში გავდივარ,ნამცხვარს ვჭრი და ყავას ვხარშავ.ძალიან მოეწონათ ყველაფერი.
ბოლოს აკო გვემშვიდობება.მე სუფრას ვალაგებ და მარიამს რომელიც მდივანზეა წამოგორებული ვუერთდები.კისერზე ხელები გვაქვს შემოდებული და ჭერზე გვაქვს მიპყრობილი
-ოჰ!რომ იცოდე როგორ მიყვარს!
-ვიცი.გემჩნევა...მასაც უყვარხარ!
-მართლა?
-რატომ გიკვირს?შენ ხომ ლამაზი და ღკვიანი გოგოხარ მარიამ?
-თუმცა არა შენსავით.
ის იღიმის.უკვე ვხვდები საით მიყავს საუბარი.
-მაგრამ შენ მეტი შანსი გაქვს,შენ სრულ ყოფილიხარ.
-სანდრა!შენდა დიტოს რა ურთიერთობა გაქვთ?
-ოჰ!მარიამ მეც ამის გარკვევას ვცდილობ...ის რას ფიქრობს ჩემზე არ ვიცი მაგრამ მე მის მიმართ რას ვფიქრობ ვიცი...
-მართლაა?!და რას ფიქრობ?
-უფროსწორად ვგრძნობ!
ის ჯდება და ზემოდან გაღიმებული დამყურებს..
-გრძნოობ?გიყვარს?
სირცხვილისგან ერთიანად ვძითლდები,თვალებს მაგრად ვხუჭავ და ერთი ამოსუნთქვით ვპასუხობ
-ჰო!მიყვარს.
ის უშტვენს და იღიმის
-საქმე სერიოზულადაა...
-მე მიყვარს მაგრამ არ ვიცი ის რას გრძნობს ან რაუნდა საერთოდ...
-სანდრა,სანდრა...მე მ წამიდან ვიცი როგორცკი დაგინახა პირი დააღო.ისეთი თვალებით გიყურებს შთაბეჭდილება მრჩება შენი შეჭმა უნდა...
მისი სიტყვებით გული მიჩქარდება
-მართლა?
-რაგიკვირს შენ ხომ ლამაზი და ჭკვიანი ხარ?ეშმაკურად მიცინის და ჩემს სიტყვებს მიმეორებს.
-უყვარხარ სანდრა,უცნაურად,მაგრამ უყვარხარ
-რას ქვია უცნაურად?
-იცი ვგრძნობ რომ არ უნდა თავის თავს გამოუტყდეს რომ უყვარხარ...
-ნეტა რატომ?
-საყვარელო მამაკაცებს სიყვარულის არ სჯერათ ან ეშინიათ მისი აღიარებია.
-რატომ ის ხომ ასეთი სათუთი გრძნობაა...
-სანდრა,რა მეამიტი ხარ.იცი ნამცხვარი კიდევ მინდა უნდა მოვიტანო და შენც ხომ არ წამოგიღო?
მე სიხარულით თავს ვიქნევ
-ჰო მთელი ლანგარი წაოიღე და კიდევ წვენი თავის ჭიქებით
-ჰოო შენც ჩემნაირი გიჟი ყოფილხარ.
მარიამი სამზარეულოსკენ მიდი მე კი მდივანზე ვტრიალდები,ბალიშზე თავს ვყოფ ვიცინი და ფეხებს ვაბაკუნებ.