თამუნას ნაამბობი:

სუფრა გავშალე და ბიჭებს დავუძახე, მათაც არ დააგვიანეს და მიუჯდნენ მაგიდას.
-ოქროს ხელები გაქ თამუ-შემაქო უჩამ გამოტენილი პირით.
-ნელა ჭამე ბიჭო დაიხრჩობი-უთხრა ლექსომ და გაიცინა.
-ნუ გეშინია ცხოვრება არ დავიხრჩობი-გადაიხარხარა უჩამ.
-აუუუ ამას რა ეშველება-ხელის აქნევით შეეპასუხა ლექსო.
-სოფო ეშველება მაგას სოფო-გავიცინე და წყალი მოვსვი.
-რატო არ ჭამ?!-მკაცრად მკითხა დემეტრემ.
-არ მინდა, არ მშია.
-ჭამე-ისევ ის მბრძანებლური ტონი, „ღმერთოოო ესე მაგრად რომ არ მიყვარდეს ამ ინტონაციის გამო ნამდვილად მოვკლავდი!“
-ოოო არ მშია-გაბუტული ხმით ამოვილაპარაკე.
-ეუფ დაიწყო მშობლობა ბიჭმა-გაიცინა უჩამ და დემეტრეს გახედა, მას კი ხმა არ ამოუღია მაგრამ ვგრძნობდი როგორ მჭამდა თვალებით და მზადაც იყო მოვეკალი წინააღმდეგობის გაწევის გამო.
ბიჭები დანაყრდნენ და გავიდნენ მისაღებში, მე სუფრა ავალაგე და ჭურჭლის რეცხვას შევუდექი.
-ყავას დამალევინებ?!-გავიგონე დემეტრეს ხმა, მივბრუნდი და თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
-ტკბილი თუ...
-ჩვეულებრივი-არ მაცადა დამთავრება, მეც მოვადუღე ყავა, წინ დავუდგი და მეც მის წინ დავჯექი.
-ძალიან გემრიელია-შემაქო როცა ყავა მოსვა-დღეს რა გეგმები გაქვს?!
-რავიცი არც არაფერი.
-ხოდა წავიდეთ ბარში, წამოვლენ სხვებიც.
-აუუუ რა კაია, წავიდეთ-სიხარულით შემოვკარი ტაში და გავიღიმე.
-ბავშვი ხარ!!!
-მერე რაა-გაბუტულმა ამოვილაპარაკე.
-არც არაფერი, მე ეგ ბავშვი მიყვარს ყველაზე მეტად!-გაიღიმა და გააგრძელა-და ეგ პატარა ბავშვიც გიჟდება ჩემზე!
-სულაც არა-ირონიულად გავუღიმე, ფეხზე წამოვდექი და გასვლას ვაპირებდი როცა მხარში მწვდა და მისკენ მიმაბრუნა.
-არა?!-მკითხა ვნებამორეული ხმით.
-ხო გეჩვენება რაღაც... ნამდვილად გეჩვენება-გავუღიმე და მხარზე ხელი გადავუსვი, ისე თითქოს რაღაც ჰქონოდა და გავუწმინდე.
-პატარავ ერთს ამბობ და სხვა რამეს აკეთებ-ძარღვებ დაბერილმა მომიგო და წელზე ხელი შემოცურა.
მე კიდე სწრაფად ვაკოცე ლოყაზე, ხელებიდან დავუსხლტი და სამზარეულოდან გავედი.
-მოემზადე და წავიდეთ გავისეირნოთ, ეს დებილებიც წამოვლენ-მომაძახა სამზარეულოდან ნახევრად გასულს.
-აჰამ-მეც სწრაფი ნაბიჯებით ავუყევი კიბეებს და ოთახში შევედი , გამოვაღე კარადა, გამოვიღე მოკლე მუხლებს კარგად აცდენილი შავი კაბა და ბალეტკები, თმები გავიშალე, სადა მაკიაჟი და მზად ვიყავი. ჩემი თავი კიდევ ერთხელ შევათვალიერე სარკეში და კმაყოფილმა დავუყევი კიბეებს.
დემეტრეს ნაამბობი:

როგორც კი თამუნა სამზარეულოდან გავია უჩამ დამიძახა, მეც გავედი.
-დემეტრე..
-ხო-უჩას სერიოზულ ტონს უკვე ვეღარ ვიტან...
-ბიჭო მისმინე, არა შეიძლება ეხა რო არ გითხრა, მარა მერე რო გაიგო ჩემი თავი მეცოდება და ხო ხვდები რაა, ეხლახანს ავუხსენი სიყვარული სოფოს, დედამისიც დავითანხმე და...
-ნიკოლავა შენი თავგადასავლები ისეც ვიცი, რა საქმე გქონდა?! რა ხდება?!
-ჯაბამ დაურეკა თამუნას!-არ დააცადა უჩას დამთავრება, ანერვიულებულმა მითხრა ლექსომ და ჩემს რეაქციას დაელოდა.
მე... მე კიდე არ ვიცი როგორ ვიყავი, ვეღარაფერს ვეღარ ვგრძნობდი ბრაზის გარდა.
-რა ქნა?!-კითხვა გავიმეორე რადგანაც მეგონა რომ მომესმა.
-რა ვერ გაიგე ტო... თამუნას დაურეკა-უარესად ანერვიულებულმა გამიმეორა ლექსომ.
-როდის?!-უემოციოდ ვსვამდი კითხვებს, ისე თითქოსდა მიღებული ინფორმაცია დაწყნარებაში დამეხმარებოდა.
-დღეს-გამცა პასუხი უჩამ.
-რა უთხრა?!
-რო დაურეკა თამუნამ კითხა ვინ ხარო, იმან მიცნობო, თამუნამ ნუ მენამიოკები მითხარი ვინ ხარო, ჯაბამ ბრაზიანიც ყოფილხარო უთხრა, ეს ვაფშე გაბრაზდა და გაუთიშა-დაწვრილებით მომახსენა მომხდარის შესახებ უჩამ.
-მეხვეწება წერეთელო მომკალიო!!! მაწამე და ისე მომკალიო!!!-უემოციოდ ვლაპარაკობდი.
-დემეტრე დაწყნარდი ტო... ხო იცი რო ვერ გაებდავს, თუ გაბედა და...-მითხრა უჩამ და ნერვიულად თავზე ხელი გადაისვა.
-თუმდე არ მივა საქმე-მკაცრად ვუპასეხე ანერვიულებულ ძმაკაცს.
-და რას აპირებ იცი მაინც?!-ინტერესით სავსე თვალებით შემომხედა ლექსომ.
-ჯერ არა... მოვიფიქრებ...
-ხო არ უნდა ეხა გაბრაზებულზე გადაწყვეტილებების მიღება-ჩაერია უჩაც.
-მოვიფიქრებ როგორ მოვკლა-დავაზუსტე დაუმთავრებელი წინადადება-ეგ ახვა***ი, ნაბი***რი, რამდენი გაბედა ხედავ?! მე თავს ვიკავებ არ მინდა ის გავიმეორო რაც მაშინ მოხდა...
-თამუნ...
-უჩა ზუსტად მის გამო ვიკავებ თავს, თორე ეგ რო უკვე მიწაში იქნებოდა ეჭვი გეპარება შენ მაგაში?!-ირონიული ღიმილით გავხედე ორ წყვილ თვალს რომლებიც ელოდნენ ჩემსგან რეაგირებას.
-კაი ტო დაწყნარდი და მივხედოთ მერე მაგ საქმეს, დღეს არა რაა, ხო იცი რო ბარში მივდივართ, სოფო უნდა გაგაცნოთ და ძალიან გთხოვთ იქ მჟავე როჟების კერვა არ გვინდა რაა-ამოიოხრა უჩამ და საზურგეს მიეყრდნო.
-მართალია უჩა, დემეტრე დღეს წავიდეთ ბარში შევირგოთ რაა დღვანდელი დღე, ავღნიშნოთ შენი და თამუნას, ამ დებილის და სოფოს ამბავი და ხვალ მივხედოთ ბარათელს.
-კაი ვსო, მართალია უჩა-ნერვიულად გავახახუნე ერთმანეთს ხელისგულები და ბიჭებს თვალი მოვავლე.
-ხოდა ვსო ჩამოვა ეხა თამუნა და წავიდეთ.
-აუ პროსტა, აუ პროსტა მაგის .........-ნერვიულად ამოვილაპარაკე რაც გავიფიქრე.
-ახვ***რი-ამყვა უჩა.
-ნაბი***რი-დაეთანხმა ლექსოც.
ბოლოს ვეცადე დავმშვიდებულიყვი, დღევანდელ დღეს ნამდვილად ვერ ჩამიშამებდა ბარათელი.
ტელევიზორს ვუყურებდით როცა თამუნა ჩამოვიდა, ულამაზესი იყო, თვალს ვერ ვაშორებდი, მაგრამ მისი მოკლე კაბა ნერვებს მიშლიდა და წყობიდან გამოვდიოდი, როცა ვხვდებოდი რომ შეიძლებოდა მისთვის სხვას შეეხედა.

თამუნას ნაამბობი:

ბიჭები ტელევიზორს უყურებდნენ, როცა ფეხის ხმა გაიგონეს მობრუნდნენ.
-ვავავა თამუ რა ლამაზი ხარ ტო-კომპლიმენტი „მესროლა“ უჩამ დამინახა თუ არა.
-მადლობა-გავუღიმე უჩას და დემეტრეს გავხედე, ის კი უკმაყოფილოდ მიყურებდა, როგორ მინდოდა რომ მოწონებოდა, მაგრამ იმედები გამიცრუვდა.
-წავედით!!!-მკაცრად თქვა დემეტრემ, ხელი ჩამკიდა და კარებისკენ წავიდა.
-აუ სოფოს როდის გაგვაცნობ?!-ვკითხე უჩას როცა ლელუკას სახლთან მივედით.
-დღეს გაგაცნობთ-გამიღიმა და ლექსოს მიუბრუმდა-აჰა მოდის შენი ცხოვრებაც-მიუთთა ჩვენსკენ მომავალ ლელუკას, ლექსომაც შეუბღვირა და ლელუკს მოეხვია.
-მომენატრე!-შუბლზე ნაზად აკოცა თითქოსადა ეშინოდა რომ რამეს დაუშავებდა, ისიც გაიტრუნა და ხმა არ ამოუღია.
-ვითო უჩურჩულე ხო?!-სიცილი დაიწყო უჩამ., დემეტრემ კი გაბრაზებულმა დაუბრიალა თვალები და „შენი მაიმუნობა სულ ფეხემზე“ სახე მიიღო.
-აბა წავედით ეხა ჩემი გოგო უნდა გაგაცნოთ-გამოაცხადა უჩამ.
-მეღირსაააა-ამოვიოხრა და გავიცინე.
-იცი რა ლამაზი და რა საყვარელია?!-ეიფორიში მყოფნა გამოაცხადა.
-მაგ გოგოს იმედი მქონდა მეთქი დააჭკვიანებს თქო და მაგ მაგ გოგომაც ვერ დაგასერიოზულა შენ-გაიცინა დემეტრემ და ხელზე ხელი უფრო მაგრად მომკიდა.
-ვაიმეეეე, წერეთელი ძალიან გთხოვ დაოკდი, მე ჩემს გოგოს ესეთ ცანცარა მოვწონვარ-ამაყად აწია თავი ნიკოლავამ.
-არაფერი არ გეშველება შენ-დარწმუნებულმა წარმოთქვა ლელუკამაც.
-ჩემი ჭკვიანი-გადაიხარხარა ლექსომ და ლელუკას შუბლზე აკოცა.
-სამაგიეროდ შენ ხარ შტერი-გამოუცხადა უჩამ ლექსოს და გვერდზე გახტა ძმაკაცის მოქნეული ხელი რომ აეცილებინა.
დემეტრე დაიხარა და ჩუმად მითხრა.
-ახლა წყნარად გეტყვი და შენაც დაიმახსოვრებ!!! მაგ კაბას მეტი აღარ ჩაიცვამ!!!
-რატო?!-სერიოზულად ვერ გავიგე რას ერჩოდა ჩემს კაბას.
-რა რატო გოგო!!! მაგაზე მოკლე ვერაფერი ვერ იპოვე?! სულ არ ჩაგეცვა ბარებ არაფერი!-გაბრაზებულმა მბრძანებლური ტონით გამომიცხადა.
-ვერა! ვერ ვიპოვე!-გავბრაზდი მის ტონზე და ხელის გაშვება ვცადე.
-თამუნა, მორჩი ბავშვობას და ნუ იბუტები ყველაფერზე!
-არ ვიბუტები და თუ არ მოგწონს ჩემი ბავშვობა სულ დამანებე თავი-ამოვისლუკუნე და თავი საპირისპირო მიმართულებით გავაბრუნე.
-გოგო გაგიჟდი შენ?! გინდა რო გავჭედო ხო?!-ხელზე ხელი მომკიდა და მისკენ მიმაბრუნა.
-დემეტრე...-ლექსო მოგვიბრუნდა და დემეტრეს კითვისნიშნით გახედა.
-წადით თქვენ და მოვალთ ჩვენც.
-მალე მოდით ეხა, არ უნდა...-ჩაერია უჩაც.
-ნიკოლავა წადით და მოვალთ თქო-ხელი გადამხვია და გაუგებარი მიმართულებით წავიდა.
არ ვიცი რამდენი ხანი ვიარეთ მაგრამ გული რომ ამოვარდნას მქონდა ეგ ფაქტია, ვიცოდი რომ რაღაც მელოდა წინ მაგრამ რა არ ვიცოდი, რატომღაც გაუცნობიერებლად მეშინოდა რაღაცის, ისიც არ ვიცოდი რისი. ისევ ბერეგზე აღმოვჩნდით, „მეჩვენება თუ ვერ ვამჩნევ ქუჩებს როცა დემეტრესთან ერთად ვარ... მგონი ვშტერდები და არ ვიცი“ გულშივე გადავიხარხარე ჩემივე ფიქრებზე და ჰორიზონტს გავხედე.
-მისმინე... ხომ იცი რომ ცუდი ხასიათი მაქვს!-დაიწყო დემეტრემ.
-ზედმეტადაც-არ ვაცადე დასრულება.
-არ ისევ ცდილობ რომ გამაბრაზო-ჩემსკენ გადმოიწია და მხარზე მაკოცა-და არ იცი რომ მაგისთის დაისჯები?!
-მე არაფერს არ ვცდილობ...-ისე ამოვიჩურჩულე, რომ ჩემი ხმა მე ძლივს გავიგონე.
-როგორ არა... ცდილობ რომ გამაბრაზო...-მკაცრად წარმოთქვა და ისევ მაკოცა მხარზე.
-შენ მეჩხუბები, მე გეპასუხები, შენაც მიყვირი და ამბობ მაბრაზებო-გაბუტული ხმით ვუთხარი და თვალებში ჩავხედე.
-მე გეჩხუბები?!-გაკვირვებულმა აიჩეჩა მხრები, საჩვენებელი ხელი გულზე მიიდო ისე ვითომ არაფერი არ დაეშავებინოს.
-ხო შენ და რო გეპასუხები ამბობ მაბრაზებო.
-მე არასოდეს არ გიყვირი... უბრალოდ გითხარი რო ეგ კაბა მეტი არ ჩაიცვა თქო-ისევ გაიმკაცრა ხმა-კაი გეყოს ეხა!!! პატარავ ნუ იცი ყველაფერზე გაბუტვა!-ხმა ცოტა დაუთბა-კაი ვსო, მეტი აღარ ჩაიცვამ და დავხურეთ თემა-შუბლზე მაკოცა და გულ-მკერდზე ამიკრა.
-რას ქვია არ ჩა....
-არ ჩაიცვამ თქო და მორჩა!!! არ მაქვს სურვილი ჩემ გოგოს ვიღაც სირ***ი უყურებდნენ!!!-მისი დაბერილი ძარღვების და მკაცრი ტონის გამო, ხმის ამოღება ვეღარ გავბედე.
ესე ვიჯექით ალბათ 1 საათი, ბოლოს აზრზე მოვედი და გამახსენდა რომ ბარში ვაპირებდით წასვლას.
-დემეტრე..
-ხო
-არ წავიდეთ? გველოდებიან ბავშვები.
-აუ ჩემი, ეგენი სულ დამავიწყდნენ-გაიცინა-წამო წავიდეთ.
ჩვენს ავდექით და დავუყევით ბათუმის ქუჩებს, დემეტრეს მაგრად ეჭირა ჩემი ხელი და გაშვებას არც აპირებდა. კაფეში შევედით და ბავშვების მიმართულებით წავედით.
-ვაახ გეღირსათ რაა... სად იყავით ტო?!-დავიკავეთ თუ არა ჩვენთვის განკუთვნილი ადგილები გვკითხა უჩამ.
-ბერეგზე-უპასუხა დემეტრემ და უჩაზე აკრულ გოგონას გახედა.
-ესაა ჩემი სოფო-ღიმილით წარგვიდგინა მის გვერდით მჯდარი საყვარელი, ყავისფერთვალება და გამხდარი გოგონა.
-გამარჯობა, მე თამუნა ვარ-გავუღიმე და ხელი გავუწოდე, მანაც არ დააყოვნა და ჩემს ხელს მისი შეაგება.
-გამარჯობა მე სოფო-საყვარლად გამიღიმა და ისევ უჩას აეკრა.
-დემეტრე-გაეცნო ჩემი „ბოროტიც“
-აბა რას შეუკვეთავთ?!-გვკითხა ლექსომ.
-მე წვენი მინდა ატმის.
-მე ლუდს დავლევ-ორივემ ერთდროულად გავეცით პასუხი, მანაც მიმტანს დაუძახა და შეკვეთა მისცა.
სოფოს გავხედე რომელიც მორცხვად იჯდა, ძალიან მომეწონა ეს გოგონა, რაღაცნაირად საყვარელი იყო.
-სოფო სწავლობ?-ღიმილით ვკითე და პასუხს დაველოდე.
-კი სწავლობს, პირველ საჯაროში, მაგრად იცის ინგლისური, ძაან მაგარ სიმღერებს უსმენს და ხო კიდე კინაღამ დამავიწყდა აი მაგარი გოგოა რაა ყველანაირად-სოფოს პასუის გაცემა დაასწრო ლელუკამ, გულწრფელად თბილი თვალებით გახედა სოფოს, ხელზე მაგრად მოკიდა ხელი, თითქოსდა აგრძნობინა, რომ „ჩვენი ოჯახის წევრი ხარ ამიერიდან და ნუ მორცხვობო“ საპასუხოდ მანაც გაუღიმა.
-უჩა ამ გოგოს არ აწყენინო თორე ჩემი ხელებით მოგახრჩობ-დავემუქრე უჩას და სოფოს თბილად გავუღიმე, ეს გოგო უკვე დად მიმაჩნია, იქედან გამომდინარე, ეომ ძალიან რთულად შევდივარ ადამიანებთან კონტაქტში და ნდობაზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია, არ ვიცი რატომ მაგრამ ეს გოგო ძალიან მომეწონა, სიკეთეს ასხივებდა და ამან მომხიბლა.
-აუ ნახე ტო... მემუქრებიან უკვე-გადაიარარა უჩამ და სოფოს შუბლზე აკოცა.
-იცინე შენ და მართალს გეუბნება ეს, მეც მივეხმარები-გაიცინა ლელუკამას და გაფრთხილების ნიშნად თითი დაუქნია.
ბარში დიდი ხანი აღარ გავჩერებულვართ, გამოვედით და ბულვარში წავედით, სოფო უკეთესად გავიცანი, როგორც ვამბობდი არაჩვეულებრივი გოგოა,(უბრალოდ როგორც ჩემი მეგობარი ამბობს თვით ანგელოზის განსახიერებაა), სოფო და ლელუკა სახლებში მივაცილეთ, უჩაც წავიდა, ამიტომ მე ლექსო და დემეტრე მარტონი წავედით სახლში.
სახლში ისეთი დაღლილი მივედი ფეხზე ლივს ვიდექი, ბიჭბს დავემშვიდობე, ძილინებისა ვუსურვე,
-ძილინებისა პატარავ!-დემეტრე როგორც ყოველთვის მოურიდებლად დაეწაფა ჩემს ტუჩებს.
-ძილინებისა-ლოყაზე მოწყვეტით ვაკოცე და ჩემი ოთახისკენ ავიღე გეზი, სწრაფად მოვწესრიგდი და ლოგინში შევწექი.
მძინარეს ჩემს წელზე ხელების შემოხვევა ვიგრძენი, რასაც შემდეგ ვიღაცის სხეულზე აკრობა მოჰყვა, იმ დონეზე ვიყავი დაღლილობისგან გათიშული რომ არ გავქანებულვარ, ისევ ტკბილად გავაგრძელე ძილი.



- - - - -
გამარჯობა ბავშვებო, იმედია მოგეწონებათ ახალი თავი <3
მიყვარხართ ყველა ძალიან, ძალიან, მადლობა რომ კითხულობთ და მოგწონთ ჩემი ნაშრომი <3