ანნა გაოცებული იყურებოდა და ტელეფონს ხელს უჭერდა.ღრმა ფიქრში იყო როცა ისევ ტელეფონის ზარი გაისმა.ეხლა უკვე დაიმორჩილა შორს წასული ფიქრები და ტელეფონისთვის არც დაუხედია ისე უპასუხა
-(ანნა) შეგიძლია აღარ დარეკო,ისედაც.სიტყვა გაწყვიტა როცა ნაცნობი ხმა გაისმა
-(დამიანი) ანნა რას ლაპარაკობ?ვერ გავიგე..
-(ანნა) უი ბოდიში სხვა მეგონე.
-(დამიანი) გარეთ ვარ მანქანასთან,უკვე გვიანია და წავიდეთ
-(ანნა) კარგი,მოვდივარ.ანნამ ამოსუნთქა თმაზე ხელი გადაისვა და გავიდა დერეფნიდან.შოკირებული იყო,თითქოს მისი რაღაც ნაწილი ამტკიცებდა რომ ეს უბრალოდ ძალიან ჭკვიანური ხუმრობა იყო,მაგრამ რაღაც ნაწილი კი უარყოფდა ამ წინადადებას.იმ უცნობის ბოხი ხმა და ამანდას სიცოცხლით თამაში უფრო ჭკვიანურად გამოიყურებოდა.ვინადიან და რადგანაც გოგონა ძალიან ინტერესიანი და ამასთანავე ძალიან რისკიანი იყო,გადაწყვიტა წასულიყო იმ წვეულებაზე.
ამ ფიქრებში გართულმა უკვე გარეთ ამოყო თავი.
-(დამიანი) ლიდია სად არის?
ანნა დაფიქრა ერთ ხანს ეთქვა თუ არა იმ ფაქტის შესახებ რაც წეღან მოხდა,მაგრამ მაინც,მიუხედავად ყველაფრისა იქნებ ეს უბრალოდ ცრუ განგაში ყოფილიყო და არ უნდოდა ზემდმეტი თავის ტკივილი ამიტომ,მონახა მიზეზი ამის დასამალავად.
-(ანნა) სადღაც ეჩქარებოდა და წავიდა,მე მომიწია ყველაფრის გაკეთება მაინც.
-(დამიანი) კარგი.რაღაც აღელვებული ჩანხარ ხომ ყველაფერი რიგზეა?
-(ანნა) კი აბსოლიტურად, უბრალოდ იმდენი ბუშტი გავბერე თავი ამტკივა.გოგონამ გაიღიმა რეალობის დასაფარად.
-(დამიანი) კარგი მაშინ წავიდეთ
..................................................................................................
-(ანნა) დამიან მინდა რომ დღეს წვეულებაზე წავიდე
-(დამიანი) ეგ ნამდვილად კარგია.გაუღიმა და ხელი ჩასჭიდა
-(ანნა) ვიცი.დაადასტურა გოგონამ და დამიანის ხელიდან დაძვრენა განახორციელა.
დამიანი შეიშმუშნა რაღაცნაირად და ისევ კითხვით მიმართა.
-(დამიანი) ალბათ ლიდიამ გადაგაფიქრებინა ხომ?
-(ანნა) ხო ესე გამოდის.
-(დამიანი) ყოჩაღ ლიდიას
-(ანნა) ვაიმე კაბა რომ არ მაქვს?მოწყენილად თქვა და მანქანის სახელურს დაუწყო წვალება
-(დამიანი) ხო მაშინ მოგიწევს მაგ ტანსაცმლით წასვლა.სიცილი დაიწყო ბიჭმა
-(ანნა) კარგი რაა,მე სერიოზულად ვამბობ,რა უნდა ჩავიცვა?თან მაღაზიები დღეს ადრე დაიკეტა.
-(დამიანი) აო მოვედით სახლში და იქ გავაგრძელოთ შენი დღის ჩაცმულობა
გოგონა როგორც ყოველთვის ჯერ არ გაჩერებული მანქანიდან ისკუპა და ცას ახედა.
-(ანნა) დღეს იწვიმებს.მოღოშულ ღრუბელთან ერთად თვითონაც მოიღუშა.
-(დამიანი) ეი პატარა ბრუსლი,მაცადე ხოლმე მანქანის გაჩერება.
-(ანნა) შენს თვალწინ გავიზარდე და კიდევ ვერ ხვდები იმას რომ ლოდინი არ მიყვარს?
ბიჭმა წარბები უცნაურად აახამხამა
-(დამიანი) დამიჯერე! შენ ჩემზე კარგად არავინ გიცნობს.თვალი ჩაუკრა ანნას.
-(ანნა) და არც ბრუსლი ვარ.უკვე აბეზარად ამბობდა
-(დამიანი) და ესე მოწყენილად რატომ?იკითხა როცა სახლის კარებს მიუახლოვდნენ.
-(ანნა) არაფერია იმაზე კარგი როცა ძლიერი ხარ,და არ ელოდები ვინმეს რომ დაგიცვას ხულიგნებისგან არამედ შენთვითონაც შეგიძლია გაუმკლავდე ათ კაციან მაზოხისტებს.
-(დამიანი) შენი ნათქვამი სიტყვებიდან გამომდინარე მაზოხისტად შენ ითვლები.ჩაიცინა და მისაღებ ოთახში პირველი გოგონა შეუშვა.
-(ანნა) მე ოთახში ავალ და წყალს გადავივლებ
-(დამიანი) და შენი კაბის პრობლემას რა ვუყოთ?
-(ანნა) არაუშავს,უბრალოდ აღარ წავალ.რაღცნაირად თამამად წარმოსთქვა სიტყვები.ეხლა უკვე მთელი არსებით ეგონა რომ ლიდია ისევ იგონებდა რაღაცეებს და მართლაც რომ ხუმრობების მოფიქრება ბავშობიდანვე კარგად შეეძლო.
გოგონა თავის ოთახში შევიდა,თმაზე რეზინა გაიკეთა და ტანსაცმლის კარადა გამოხსნა რათა აბაზანისთვის შესაფერისი ტანსაცმელი აეღო.
-(ანნა) დამიან! დაიყვირა გოგონამ როდესაც მის კარადაში,ვეშოლკაზე ლურჯი კაბა ეკიდა.
სიხარულისგან გავარდა ოთახიდან და ქვემოთ დაუყვა კიბეებს.დამიანი პატარა დაბალ ჭიქაში ვისკის სვავდა როდესაც მთელი ძალიათ გამოქანებული გოგონა ჩაეხუტა .
-(ანნა) ეს რა ლამაზი იყო,ეს რა მაგარი იყო.
-(დამიანი) რაზე ამბობ?
-(ანნა) იმ ლამაზ ლურჯ კაბაზე
-(დამიანი) ლურჯი?გაოცება შეეტყო მის ხმას.
-(ანნა) ხო ლურჯი,რა იყო?
-(დამიანი) პრინცესავ მე წითელი კაბა გიყიდე
-(ანნა) იქ წითელი არაფერი იყო.
ბიჭი ანნას ოთახისკენ დაიძრა და გოგონაც უკანვე მიჰყვა.
კარადას ეცა მგელივით და დაინახა რომ მართლაც ლამაზი ლურჯი კაბა ეკიდა
-(დამიანი) სად არის წითელი კაბა სად? ეხლა ყვირლი დაიწყო ბიჭმა და ოთახის გასასვლელთან დადგა.
-(დამიანი) ბონიიი! ეძახდა მოახლეს
ბონიც გვერძე ოთახში იყო და მალევე მოირბინა
-(ბონი) გისმენთ ბატონო!
-(დამიანი) აქ ეკიდა ანნას წითელი კაბა რომელიც დღეს ვუყიდე სად არის ხომ არ იცი?
-(ბონი) არა ბატონო არ ვიცი
-(დმიანი) ვინმე ხომ არ შემოსულა ამ ოთახში?
-(ბონი) არა ბატონო არავინ
-(დამიანი) კარგი ბონი თავისუფალი ხარ
-(ანნა) არაუშავს დამიან ამ კაბას ჩავიცმევ.იქნებ მაღაზიაში ფერი შეეშალათ?
-(დამიანი) როდესაც აქ დავკიდე კაბა სხვანაირი იყო თანაც წითელი,ეს სულ სხვა კაბა არის
ეხლა დამიანი იმაზე კი არ ჯავრობდა რომ ანნამ მისი საჩუქარი ვერ მიიღო არამედ იმაზე თუ ვინ შეცვალა მისი კაბა
-(დამიანი) კარგი მე წავალ,დრო ცოტაა,წყალი გადაივლე და მერე წავიდეთ წვეულებაზე
-(ანნა) შენც გადაიფიქრე? როგორ მოხდა?
-(დამიანი) უბრალოდ მეც მომინდა წამოსვლა.იმედია რამე პრობლემა არ იქნება
-(ანნა) არა რას ამბობ,პრიქით გამიხარდება.
-(დამიანი) კარგი მიდი,გაემზადე მეც ჩემს ოთახში ვიქნები.
ბიჭმა კარები გაიჯახუნა და გავიდა
გოგონა როდესაც მოტრიალდა უეცრად დედამისი დაინახა
-(ანნა) ამანდა? გაოცებას ვერ მალავდა გოგონა

-(ამანდა) ანნა შვილო,მაპატიე გთხოვ,არ ვიცი რა დამემართა.ეს წამლები არ იცი რას გაგაკეთებინებს,გთხოვ მაპატიე ყველა ბავშბობის ტკვილისა და ნაიარევისა.დავიწყოთ ახალი ცხოვრება.
-(ანნა) დედა გთხოვ ნუ ტირიხარ.მე ყველაფერს გპატიობ რადგან დედაჩემი ხარ და მიყვარხარ,შეგვიძლია ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ
გოგონა მიუახლოვდა ნელ-ნელა დედამის და ჩაეხუტა.ქალმა უეცრად ჯიბიდან დანა ამოიღო და შვილისთვის უნდა გაექანა როცა ანნამ მოასწრო დედამისისგან გამოწევა მაგრამ მაინც ხელში მოხვდა დანა და სისხლი წასკდა
-(ანნა) დედა! ეს რა გააკეთე? ჩემი მოკლვა გინდოდა?ტირილი დაიწყო გოგონამ და სისხლიან ხელს უყურებდა
-(ამანდა) აბა რა გეგონა მართლა დავიწყებდი დედა-შილობანას თამაშს?
-(ანნა) ეს ყველაფერი ტყუილი იყო ხომ?
-(ამანდა) არ მოგცემ ნებას ბედნიერი იყო.მიდიხარ ხომ წვეულებაზე?ხო წადი წადი
ამანდა გოგონას ჩაებღაუჭა და ცემა დაუწყო
-(ანნა) ახლა რატომღაც გოგონამ დაივიწყა რომ დედამისი იდგა მის წინ და თვითონაც აჰყვა ჩხუბში
დედა უფრო ძლიერი აღმოჩნდა,კარგად იცოდა საბრძოლო ილეთები,მაგრამ არავინ იცოდა საიდან იცოდა ეს ყველაფერი.
გოგონა თითქოს კიდევ თავს იკავებდა ძლიერი ჩხუბისგან და ნაზად ეწინააღმდეგებოდა ქალს.
ეხლა აივანზე გავიდნენ და იქ დაიწყეს ჩხუბი გოგონამ წონასწორობა ვერ დაიცვა და აივნიდან გადავარდა.საბედნიეროდ აივანს ქვემოდან მოკიდა ხელი და შველას ითხოვდა დედამისისგან.მაგრამ დედამისი უცბად წასულიყო სადღაც.
ანნას ხელი ეშვებოდა ნელ-ნელა.მხოლოდ ცალი ხელით ეკიდა რადგან მეორე ხელიდან სისხლი სდიოდა.
უკვე დანებდა თავის მდგომარეობას და ხელი გაუშვა ყველაფერს.დაბლა ეცომოდა უკვე და თვალები დახუჭა,მაგრამ რატომღაც ძალიან რბილად დავარდა.
-(ანნა) დამიან?მადლობა ღმერთს.მეგონა დღეს მოვკვდებოდი.
-(დამიანი) ხმა გავიგე და გამოვიქეცი შენსკენ დროულათ მოვსულვარ.
დამიანმა კარგად აიყვანა ხელში და სახლში შეიყვანა.
-(დამიანი) სისხლი მოგდის.შეხედა და თვალები დაუწითლდა და პირი უცნაურად გააღო.
-(ანნა) მას ჩემი მოკვლა უნდოდა,მას დანა ჰქონდა.
გაშტერებული უყურებდა ბიჭი ანნას სისხლს.გოგომ კი ემოციებისგან ტირილმა შეიპყრო
-(ანნა) ვიცი შენ სისხლის გეშინია ამიტომ მე შევიხმევ სლუკუნიდ ამბობდა ანნა
-(დამიანი) კარგი,მაგრამ ჯერ შემომხედე და დაწყნარდი.
გოგონამ შეხედა ვაჟს და ამოისუნთქა,შემდეგ ხელის შეხვევა დაიწყო.
-(დამიანი) აქ როგორ შემოვიდა ან რა უნდოდა აქ? ისევ დაუბრუნდა იმ თემას და ცდილობდა ანნასთვის არ შეეხედა და სხვა რამეზე ეფიქრა.
-(ანნა) არ ვიცი სულ გაგიჯდა.ვეღარ ვიტან.
(დამიანი) კარგი მაგრამ დღეს არ წავალთ წვეულებაზე
-(ანნა) არა! უნდა წავიდე
(დამიანი) ასეთ მდგომარეობაში?მიკვირს წასვლის სურვილზე რომ ხარ..
-(ანნა) რაღაც მაინტერესებს და აუცილებლად უნდა წავიდე
-(დამიანი) კარგი როგორც შენ იტყვი.ბიჭი დაემორჩილა და ცრემლი მოსწმინდა.

P.s ვიცი რომ პატარა თავებია,შეგნებულად ვდებ ასეთ პატარა თავებს რადგან არ აქტიურობთ.