ცრებლები ხანდახან შვებას გგვრის,თუმცა ის არ აშუშებს იარებს, არ აქვს აზრი ტირილს მოთქმას,რადგან შენ ვერ შეცვლი რეალობას,მაგრამ შეგწევს ძალა შენი ცხოვრება შეცვალო.მივხვდი რომ არ დასრულებულა ცხოვრება,არ ვაპირებ ცრემლების ღვრას.
დილით ბარგი ჩავალაგე და გადავწყვიტე კოლეჯში დავბრუნებულიყავი.ბავშვებს დავემშვიდობე,მართალია არ უნდოდათ წავსულიყავი მაგრამ წავედი... სული და გული კი ანდრესსთან დავტოვე...სახლს გავშორდი....თავი საქარე მინას მივადე და მაინც დაიწყეს ცრემლებმა დენა...ვინ ვარ მე??ნუთუ არავინ არის სულიერი რომელმაც შეიძლება უბრალოდ შემიყვაროს??თავი არარაობა მეგონა,საზიზღარი არსება რომელიც მშობლებმა მიატოვეს,რომელსაც შეუყვარდა ის ვინც არ უნდა შეყვარებოდა!ცხოვრებამ ყოველ ნაბიჯზე დამიგო ხაფანგი...მეღირსება კი ბედნიერება?ოდესმე მეყოლება ოჯახი??შვილები?არა!მე მარტო ვარ ამ ცხოვრებაში,მარტო...ყველასგან მივიწყებული...უკაცრიელ ადგილზე გამირიყული ნივთივით ვარ,უსარგებლო... მეტირება ჩემს ცხოვრებაზე.ცხოვრებაზე??მწარედ ჩამეცინა,განა შეიძლება ამას ცხოვრება უწოდო?განა იოლია შვილის მიტოვება?მაგრამ მიმატოვეს.და ვარ ახლა ოთახში და ვამხნევებ ჩემს თავს,რომ ტკივილი ვერაფერს დამაკლებს,არქვს მნიშვნელობა რამდენად ღრმაა ჩემი ჭრილობა მე,მე არ მივცემ ჩემს თავს დამარცხების უფლებას!მე დავიბლყრობ მწვერვალებს,და ვერ დამაბრკოლებს ეს ცალმხრივი უიმედო სიყვარული!
დღეები უღიმღამოდ მიდიოდა,კოლეჯში რაღაც ქასთინგი იყო სიმღერასთან დაკავშირებით,მეც გადავწყვიტე ბედი მეცადა და გვსულიყავი,გულს მაინც გადავაყოლებდი.ჟიურის წინაშე წავრსდექი სიმღერით All by my self,მთელი გულით ვმღეროდი და ეს სიამოვნებას მანიჭებდა.ჟიურიმავ კომპლიმენტებითაც შემამკეს და ჩემს კარგ გარეგნობასაც გაუსვეს ხაზი.ასე ჩამოყალიბდა დუეტი, ჩემი პარტნიორი,ძალიან კარგი ბიჭი იყო,საიმპატიური,ზრდილობიანი ქართველი იყო და საეროთო ენაც გამოვნახეთ,ანდრესის კურსელი იყო.გადიოდა დღეები,კვირები,სიყვარული კი მაინც არ ქრებოდა,მენატრებოდა ტკივილამდე.არცეთი წამი არ იყო მის გარეშე.როცა გიყვარს შენს საყვარელ ადამიანთან გატარებული ყოველი წამი დეტალურად გახსოვს,და მე ეს მოგონებები მაძლევდა ცხოვრების გაგრძელების საშუალებას.
მე და ბექამ სიმღერა ჩავწერეთ,გადავწყვიტეთ მონაწილეობა X ფაქტორში.ცოტა ვღელავდი თუმცა,სცენაზე ყველაფერი დამავიწყდა გონს მოვეგე როცა აპლოდისმენტებით შეგვამკეს.ჟიურიმ ისიც კი გვითხრა ერთად ხომ არ ხართო.ასე დაიწყო ჩვენი მუსიკალური კარიერა.
დილით ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა ციცი იყო.
-ხოო ხმაჩამწყდარმა ვუთხარი
-მარ დღეს ჩამოვდივართ საღამოს(ციცი)
გამიხარდა??გამიხარდა მაგრამ ვიცოდი მისი ნახვა უფრო მატკენდა და დამტანჯავდა,ვიცოდი ცრემლებს ვერ შევაჩერებდი,გრძნობებს ვერ დავმალავდი მაგრამ მაინც ჯიუტად ველოდი საღამოს რომ მისი მონატრებული სურნელი შემსეუნთქა.ვიცი...ვიცი ვერ შევძლებ მასთან ერთად ერთ ჭერქვეშ ცხოვრებას,ვერ გავუძლებ მისგან დურ მობყრობას,ვერც მის სიახლოვეს ქეთასთან.
ერთი კვირაა რაც ციცი და ანდრესი ჩამოვიდა,მიჭირს მასთან სიახლოვე და ამავე დროს სიშორე,ვერ ვეგუები იმას რომ სხვა უყვარს მაგრამ მე ვინ ვარ რომ მას სიყავარული მოვთხოვო.
ვცდილობ მასთან არ ვიყო ისე ახლოს როგორც ადრე,მაშინებს მასთან ყოფნა,და მტკივა უიმისოდ....
ღამის 2საათზე ტელეფონის ზარმა წამომაგდო,ბექა იყო.
-მარ გამოიხედე ფანჯრიდან!!
-რახდება??(მე)
-გამოიხედე და ნახავ(ბექა)
საწოლიდან სწარაფად წამოვდექი და ფანჯარას მივადექი.ნანახმა შოკში ჩამადგდო,პატარა სანთლებით გული იყო დახატული და ეწერა"მიყვარხარ უსასრულობამდე".გამიხარდა, როგორ შეიძლება ეს არ გაგიხარდეს??ქალები მაშინ გრძნობენ თავს ბედნიერად როცა მას სასიამოვნო სიურპრიზებით ანებივრებენ,არასოდეს,არასოდეს,არასოდეს და არასოდეს არ მოეჩვენება ქალს სასაცილოდ ის,ვინც რაიმეს სჩადის მისთვის,თუნდ ყველაზე ბიწი კომედიაც კი.რაც გინდოდეს ის გააკეთე-თავდაყირა დადექი,ილაყბე ყოველგვარი სისულელე,იტრაბახე იმღერე მისი ფანჯრს წინ,მაგრამ ერთს მოერიდე-საქმიანი ნუ იქნები!ნურც გონიერი!
შეიძლება თქვენ ბანალურად მოგეჩვენოთ ბექას საქციელი,გულის დანთება, ფანჯარასთან სიმღერა...მაგარმ მე არა!ჩემზე დადებითად იმოქმედა მისსმა საქციელმა,მან პირველმა მითხრა რომ ვუყვარვარ!რაც არასიდეს არავისგან მსმენია,ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი,ბექა ყვავილებითურთ იდგა და მელოდებოდა.ჩავეხუტე მანაც ჰაერში ამაფრიალა
-მიყვარხარ მარიამ!!!!ძალიან ძალალიან ცამდე,ოცნებამდე,უსადრულობამდე,მიყვარხარ და სულ მეყვარები სამუდამოდ,შენ არავის გავხარ,შენ ხარ ის ვიზეც ყოველ საღამოს ვოცნებობ და უფალს შენს თავს ვავედრებ!მომეცი შანსი რომ დაგაჯერო თუ რა ძლიერია ჩემი შენდამი გრძნობა,მენდე...
მე მას მივეცი შანსი,იმიტომ რომ მჯერა მისი სიყვარულის,მსიამოვნებს როგორ დარდობს ჩემზე,როგორ მიფრთხილდება,მაგარამ ჩემი არსება მაინც ანდრესს აქვს შებყრობილი და მისი სიყვარული გულში მაქვს დამალული.
გადის დრო,არაფერი იცვლება,ბექა ჩემთანაა მას ვუყვარვარ,მე მას ვუთხარი რომ ანდრესი მიყვარს,ვუთხარი იმიტომ რომ არ მინდა ბოლოს გულნატკენი დავტოვო,მაგრამ მე მან გამიგო.
საღამოს ოთახში ანდრესი დამხვდა,გაბრაზებული იყო ყურადღება არ მივაქციე და მეცადინეობა დავიწყე,მაგრამ წამოდგა და თავზე დამადგა.
-გიყვარს??(ანდრესი)
-ვინ??(მე)
-ბექა გიყვარს?
-რაში გაინტერესებს ჩემი გრძნობები?(მე)
-რო გეკითხები ესეიგი მინტერესებს და მიპასუხე!(ანდრესი)
-დიახ,მიყვარს ისე როგორც შენ ქეთა გიყვარს.დაკმაყოფილდი?(მე)
გაცეცხლებული გარეთ გავარდა,ვერ გავიგე რა ბზიკმა უკბინა.დილით მე და ბექას რეპეტიცია უნდა გაგვევლო,მაგრამ არ მოვიდა,მეც ბაღში დავჯექი კარგი ამინდი იყო და წიგნს ვკითხულობდი"ტრიუმფალური თაღი" ეს ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი წიგნია.საღამოს შემთხვევით ვნახე ბექა ჩემთვის,თვალის არიდებას ცდილობდა მაგრამ მაინც მივედი,სახეზე სილურჯეები ეტყობოდა ნაცემი იყო.
-ეს ვინ გააკეთა??გტკივა?(მე)
-არავინ,არაფერია მალე გამივლის.(ბექა)
-მითხარი ვინ გააგიკეთა ეს!!! არ ვთმობდი ჩემს პოზიციებს.
-დამშვიდდი მარიამ,სანერვიულო არაფერია უბრალოდ გაუგებრობაა სხვა არაფერი.
-მე ცოტა დავმშვიდდი და ჩემს ოთახში შევედი,ანდრესი თავის საწოლზე წამომჯდარიყო და თავი ხელებში ჩაერგო.კარების ხმაზე გამომხედა,მისი სახე რომ ვნახე შევკრთი,აი ვისთან იჩხუბა ბექამ,გავბრაზდი და მივახალე:
-ბექას რას ერჩოდი?რატომ სცემე??
-გოგო მაგასთან აღარ დაგინახო იცოდე თორე რაც ეხლა დავმართე მონაგონი იქნება!ეს თქვა და კარები გაიჯახუნა,მე კი დამტოვა გაოცებული....



აბა როგორიაა?? მგონი არ მოგწონთ და ალბად აღარ გავაგრძელებ