გოგონა სადღაც შორს, მინგრეულ სარდაფში იყო ჩაკეტილი და ხელები შეკრული ქონდა.ეტყობოდა ძალიან ძველი შენობა იყო,იქაურობას ხავსივით მოჰკიდებოდა,ობობები დაბინავებულან ყველა კუთხეში და საშინელი სინესტის სუნი იყო.
ანნა გაურკვევლობაში იყო,მაკიაჟი სულ ჩამოედღიბნა და აქეთ-იქით აცეცებდა იმ შავ თვალებს.მხოლოდ მაშინ გაინძრა როცა ვიღაცის ფეხის ხმა ისმოდა.თვითონაც ფეხზე წამოდგა,აინტერესებდა ვინ მოდიოდა.
-(ანნა) ეიიი არის აქ ვინმე?
-(უცნობი) კიი მე ! და მარტო რომ არ იყო შენი საყვარელი დამიანი მოგიყვანე.ბიჭმა ზურგიდან მოიცილა ბიჭი და მიწაზე დაახეთქა.
-(ანნა) დამიან! სევდიანად გახედა ბიჭს.
-(ანნა) ის გაუშვი,ნუ გარევ ამ საქმეში გთხოვ
-(უცნობი) თუ გაჩუმდები დიდად დამავალებ.ენაგლებოდა უცნობი და დამიანს ჯაჭვით აბამდა.
გვერძე მდგომ ბიჭს რაღაც გადაურჩულა და ისიც მონასავით წავიდა.
გოგონას გული საშინლად ბაგა-ბუგობდა.სულ ნაცრისფერი გამხდარიყო,პირიც გაუშრა და ტუჩები დაუსკდა.
ის მონასავთ გამხდარი ბიჭი უკვე დაბრუნდა და ხელში დიდი თასით წყალი მოქონდა.
უცნობმაც გამოართვა და დამიანს შეასხა.დამიანი თევზივით შეფართხალდა.პირველი რაც დაიყვირა ანნა იყო.
-(ანნა) აქ ვარ დამიან,და კარგად ვარ,ამშვიდებდა გოგონა.
-(უცნობი) დამიან ძალიან სუსტი ხარ იმისთვის რომ ანნას მცველის როლი ითამაშო,დიდიხანია ეს ძალაუფლება წაგერთვა.
-(დამიანი) შენ ვინ ხარ?თუ მან გამოგაგზავნა იცოდე......
-(უცნობი) ამდენი კითხვების დასმას მორჩით. ყველაფერში გაგარკვევთ ცოტახანში.
-(უცნობი) მე ედვარდი ვარ.წამოძახა ბიჭმა როდესაც ზურგით იყო შეტრიალებული და ახლა ამ სიტყვების შემდეგ რატომღაც შემოტრიალდა და დამიანს მიაპყრო მზერა.
დამიანმა შეიცხდა მისი ნათქვამი და აფორიაქდა.
-(დამიანი) ვინ ადვარდი?
-(ედვარდი) და შენ მგონი უკვე იცი პასუხი.
-(დამიანი) არა,მე არაფერი ვიცი.
-(ედვარიდი) თავს ნუ ისულელებ,მე სწორედ ის ვარ ვინც ეხლა გაიელვე გულში.
-(დამიანი) არა.არარსებობს ის მოკვდა.ნაღვლიანად წარმოსთქვა სიტყვები.
-(ედვარდი) არა მე აქ ვარ და ცოცხალი ვარ.ცინიკურად გამოუცხადა დამიანს.
-(დამიანი) გირჩევნია გაჩუმდე,და მისი სახელი მეორეთი აღარ ახსენო.
-(ედვარდი) რატომ?გრცხვენია მისი არსებობს?თუ არ გინდა ანნამ გაიგოს ვინ იყავი წინა ცხოვრებაში?
-(ანნა) აქ რა ხდება გამარკვიე დამიან? ხვეწნით მიმართავდა ბიჭს.
-(ედვარდი) რატომ აიგნორემ გოგონას?უთხარი ყველაფერი.
-(დამიანი) ნუ გარევ ამ საქმეში,გაუშვი ის.
-(ედვარდი) არა,ის ჩემი ბერკეტია.უღრიალა ბიჭმა.
-(ედვარდი) ის ხომ ასე ძალიან გიყვარს,მის გამო შეწყვიტე ადამიანის სისხლის მიღება და დაბინავდი მის სახლში რომ დაგეცვა მისგან.
მაგრამ ხომ იცი ის იპოვის ერთხელაც და შენ ვერაფერს შეცვლი
-(ანნა) ვერ გავიგე რას გულისხმობ?ვინ მოვა ან რა სისხლი?
-(ედვარდი) ფქირობ შენი სატრფო უფრო კარგად აგიხსნის.
-(დამიანი) არავის მივცემ ნებას ცხოვრება დაუნგრიოს,არც შენ და არც მას.
-(ედვარი) სწორედ ეს გხდის ლაჩარს.რით ვერ გაიგე რომ გრძნობები ჩვენთვის უცხო ხილია რომელიც აკრძალული გვაქვს.
მაგრამ მისი სისხლი ხომ შენი ნარკოტიკია,რომელიც ასე გიზიდავს მთელი ცხოვრებაა.ნუთუ ერთი წვეთიც არ გაქვს მიღებული?
-(დამიანი) გაჩუმდი მეთქი.დამიანი კბილებს უჭერდა ერთმანეთს.
ედვარდმა გოგონა ფეხზე წამოაყენა და უხეშად ჩასჭიდა მაჯაში ხელი.
-(ედვარდი) ან შენ უკბენ ან მე,აირჩიე.ედვარდს თვალები დაუწითლდა და პირი დააღო.
-(დამიანი) არც გაბედო თორემ ცოცხალი ვერ გადამირჩები
დამიანი ემუქრებოდა ახალგაზრდა ბიჭს და სიმწრის ოფლი ასხავდა.
უეცრად სარდაფის შესასველიდან ჩხუბის ხმა ისმოდა.ედვარდმა გოგონა დამიანისკენ მიაგდო და თვითონ სარდაფის ბნელ გასასვლელთან გავარდა.როდესაც გავიდა დაინახა თავისი სამი ბიჭი როგორ ეგდო ძირს და სისხლისგან იცლებოდნენ.როდესაც უკან შემოტრიალდა ვიღაცამ მუცელში ხისგან გამოთხლილი წვტიანი ისარი გაუყარა,ისიც წამსვე დაიძარღვა და ძირს დაეცა.უცნობი მამაკაცი დინჯად მივიდა დამიანთან და გაათავიფუფლა.გოგონა პირღია უყურებდა ამ ყველაფერს და ხმას ვერ იღებდა
-(ანნა) თქვენ ის მოკალით?
-(უცნობი) თუ გაუმართლებს გადარჩება ხანგრძლივი ძილის შემდგომ,თუ არადა მოკვდება.
გოგონა ეხლა უფრო შეშინდა ვერაფერი გაიგო ამ უცნობის ნათქვამიდან
-(უცნობი) დამიან! ის დაგპირდა უსაფრთხოებას და ისიც ასრულებს პირობას.
-(დამიანი) მადლობა გადაეცი.მადლიერად გაუღიმა უცნობს და ნატკენ ხელებს ისრისავდა.
უცნობი მოსცილდა იქაურობას.ეს ადგილი უფრო გაურკვეველი და საშიში ხდებოდა ანნასთვის.
-(ანნა) დამიან ეს რა იყო? ემოციების ქვეშ ვარ და ვერაფერი ვერ გავიგე რა მოხდა ჩემს თავს.
-(დამიანი) არ არის საჭირო იცოდე.ბიჭი სარდაფის გასასვლელისკენ გავიდა
-(ანნა) რააა? ალბათ ხუმრობ.
-(დამიანი) გამოდი მანდედან და წადი სახლში.
-(ანნა) ყოველთვის რატომ მაიგნორებ და მაიძულებ წავიდე სახლში და ისე მოვიქცე თითქოს არც არაფერი მომხდარა?
-(დამიანი) ასეა საჭირო.
-(ანნა) ძალიან დავიღალე შენი ქცევებით რაც გინდა ის გიქნია.გოგონა ბორძიკით გავიდა გარეთ.
-(დამიანი) კარგი მე ამათ მოვაცილებ აქედან და რომ დავბრუნდები სახლში მერე აგხისნი ყველაფერს.დამაჯერებლად გამოუვიდა თქმა ბიჭს
-(ანნა) ხო იმედია.გოგონა მანქანაში ჩაჯდა,იმ მანქანაში რომლითაც ედვარდმა მოიყვანა.მოუხედავად დაქოქა მანქანა და გავარდა.
.............................................................................................
ძლივს გამოაღწია იქაურობას თავი,თითქმის სახლამდე მოსვლას ხუთი საათი დასჭირდა,მერე მიხვდა თურმე რა შორს წაუყვანია ედვარდს ისინი.როდესაც სახლში შევიდა იქვე მჯდომი ლიდია დაინახა
-(ანნა) ლიდია რა ხდება?
-(ლიდია) მთელი დღეა შენ გეძებ.სად იყავი?
-(ანნა) მეც არ ვიცი.გოგონა რბილ დივანზე დაჯდა და კისერი მოისრისა.წამიერი დუმილის შემდეგ რაღაც გაახსენდა და თვალები აეინთო
-(ანნა) ღმერთო ჩემო ელისონი სად არის?
-(ლიდია) დამიანმა გითხრა ტყეში რომ ვიპოვეთ?
გოგონა დაფიქრდა,რატომღაც არ უნდოდა ეთქვა რომ პირველმა თვითონ იპოვა ელისონი
-(ანნა) კი მან მითხრა.როგორ არის?
-(ლიდია) ეხლა კარგად არის უკვე სახლშია,ალკოჰოლის ბრალი ყოფილა,საშიში არაფერია.
-(ანნა) კიდევ კაი.თქვა და ისევ მდივანზე დაჯდა.
-(ლიდია) დამიანი სადღა გაქრა?
-(ანნა) არ ვიცი,საერთოდ არაფერი არ ვიცი,ყველა დებილად მთვლის უკვე.გოგონა ყვიროდა და ხელები უკანკალებდა.
-(ლიდია) ანნა! კარგად ხარ?
-(ანნა) არა არ ვარ,მაგრამ ეხლა მინდა რომ უბრალოდ დავიძინო.
-(ლიდია)კარგი მე წავალ მაშინ და დაისვენე,მერე ვილაპარაკოთ.გოგონამ თავის ჩანთას ხელი დაავლო,ალმაცერად შეხედა თავის დაქალს და გასასვლელისკენ წავიდა.
ანნამ იქვე მდგომ სკამს ფეხი კრა და რაღაცნაირი ხმა გამოუშვა პირიდან.სამზარულოდან მოახლე ბონი გამოვიდა და რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ ანნამ შეაჩერა.
-(ანნა) არაფერი თქვა გთხოვ.მილერი უკან მოუხედავად წავიდა თავის ოთახში.როდესაც თავის ოთახისკენ მიდიოდა გვერდით დამიანის ოთახს აუუარა,შემდეგ ისევ მოტრიალდა და ნელი ნაბიჯებით შევიდა.დაინახა წიგნები როგორ იყო მიყრილ-მოყრილი,დამიანის ტანსაცმელი ძირს ეყარა და საერთოდ მის ოთახში საშინელი ქაოსი ტრიალებდა.
გოგონა დაიხარა და დამიანის ყავისფერი მაისური აიღო ხელში.სახესთან მიტანა და უსუნა,ისევ ის ადიკალონი ისევ ის განუმეორებელი სუნი.
საშინლად გაიქროლა ქარმა რომელიც გაღებული ფანჯრიდან დაუბერა და ანნას ხელიდან დამიანის მაისური გააგდებინა.გოგონა დაიხარა მის ასაღებად და როდესაც შემოტრიალდა დაინახა ისევ ის,ნაცნობი სილუეტი.
-(ანნა) შეენ?ძლივს ამოილუღლუღა გოგონამ და უკან დაიხია.
-(ედვარდი) კარგი რა არ მითხრა რომ შენც გიყვარს
-(ანნა) არა უბრალოდ მისი მაისური.....
-(ედვარდი) რა იცი რომ დამიანზე გკითხე? სიტყვა გააწყვეტინა ბიჭმა და გაიცინა.
-(ედვარდი) შენ თვითონ ფიქრობ მასზე.
ბიჭი მიუხლოვდა გოგონას და სახეზე თითებს უსვავდა.
-(ანნა) ხელი გაწიე.და საერთოდ შენ როგორ გადარჩი?
-(ედვარდი) იცი რა მაკვირვებს შენში?ზედმეტად ბევრს არ ფიქრობ მომხდარზე.და შეგიძლია ჩვეულებრივა შეხედო ყველაფერს.
არანაირი კითხვები და არანაირი ინტერესი.მე ეს მომწონს.
ბიჭი ნელ-ნელა უფრო უახლოვდებოდა გოგონას
-(ანნა) შემეშვი.სად არის დამიანი?
-(ედვარდი) მოკვდა.უემოციოდ თქვა ბიჭმა.
გოგონამ უცბად ნარინჯისფერი მიიღო სახეზე და ტანში უეცრად რაღაცამ დაუარა.
-(ანნა) არა მატყუებ.დამიანი დაბრუდდდება.
-(ედვარდი) ვიცი რომ ვერ დაგაჯერებდი და ამიტომ გადავწყვიტე ეს წამომეღო.ბიჭმა დიდი და ცოტა უცნაური ბეჭედი გაუწოდა გოგონას.
გოგონა ძირს დაეცა და პირზე ხელი აიფარა,შოკში იყო.
-(ანნა) ეს..ეს..ეს ჩემი ნაჩუქარი ბეჭედია.არასდროს იხსნიდა მას.
გოგონა ფეხზე წამოდგა და მუშტები დაუშინა ბიჭს.
-(ანნა) არა ეს ტყუილია,მატყუებ,ის ცოცხალია და მალე მოვა,ის არ დამტოვებდა.
-(ედვარდი) ზემდეტად გჯერა მისი.ბოლო სიტყვები ცინიკურად წარმსოთქვა და იქიდან გაუჩინარდა.
გოგონა ლოგინზე დაემხო,დამიანის ბეჭედი ხელებში მოიქცია და ეფერებოდა.
-(ანნა) გთხოვ დაბრუნდი,არ დამტოვო,უშენოდ რა მეშვლება.
გოგონა საწოლზე დაწვა ფეხები მოკეცა,მოიკუტა და ბეჭედს ეალერსებოდა,ტიროდა და არ ჩერებოდა,ნელ-ნელა ძილი ერეოდა და ბოლოს ტირილ-ტირილში ჩასთვილმა.


დიდი მადლობა რომ კითხულობთ ამ ისტორიას,ვიცი არა არის ისეთი როგორიც უნდა იყოს,მაგრამ როგორც წინა თავებში ავღნიშნე ქართული დავიწყებული მაქვს და შესაბამისად სიტყვების მარაგიც ბევრი არ მაქვს.ბოდიშით რომ პატარა თავებს ვდებ,უბრალოდ მინდა ყოველდღე დაგიდოთ და ფიზიკურად ვერ ვახერხებ ბევრის წერას სამსახურის გამო.შევეცდები თქვენი იმედები გავამართლო და ისეთი ისტორია გამოვიდეს როგორსაც ელით.
<3 <3 <3