სამი თვის შემდეგ...

ანნა.

გაბუსხული იჯდა ანნა ტელევიზორთან. დილით რაღაც უაზრობაზე იკამათეს, გეგა დაუმშვიდობებლად წავიდა და გოგოც გაბრაზდა. ამ ბოლო დროს მოუხშირეს კამათებს, თუმცა საბოლოოდ მაინც რიგდებოდნენ. მართალია, გაბრაზებული იყო, მაგრამ მაინც საოცრად ბედნიერი ახალი ამბით. ერთი სული ჰქონდა მოსაღამოვებულიყო, ტომ გეგა დაბრუნებულიყო და ახალი ამბავი ეთქვა. ზუსტად იცოდა, უცებ შემოირიგებდა. მესამე თვეა უკვე ამაზე ოცნებობდა, ისე უნდოდა შვილი ჰყოლოდა, ოცნება აუხდა და ბედნიერებისგან დაფრინავს. არავის ეუბნება, პირველი უნდა რომ გეგამ გაიგოს. ზის და ფიქრობს როგორ შეიძლება რომ ახაროს, რომანტიული ვახშამი? იქნებ პირდაპირ თქმა ჯობს? ან პატარა წინდები დაუდოს სამუშაო მაგიდაზე.. არა, რამე უფრო ორიგინალური უნდოდა, მაგრამ ვერ მოიფიქრა. გადაწყვეტილია, სანამ რამე წესიერს არ მოიფიქრებდა, არ ეტყოდა..

პეტრე.

არაფერი შეცვლილა, გარდა იმისა რომ ლიკოსთან კიდევ უფრო ცოტა დროს ატარებდა. ყველაზე ცუდი კი ის იყო, რომ უკვე ღიზიანდებოდა გოგოს ყურადღებაზე. მაგიდასთან იჯდა და ყავას სვამდა, ლიკო რომ გამოვიდა ოთახიდან და წინ დაუჯდა.

- პეტრე.
- დილა მშვიდობის.
- პეტრე უნდა ვილაპარაკოთ.
- რომ მეჩქარება?
- სანამ ყავას დალევ მოვასწრებთ.
- კარგი, გისმენ.
- პეტრე უკვე სამი თვე გავიდა და..
- ლიკო, ხომ იცი არა ამ ყველაფერთან დაკავშირებით ჩემი აზრი.
- ჰოდა, მინდა ჩემი აზრიც გითხრა.
- კარგი.
- ჩვენი ერთად ყოფნა რომ უშედეგოა ორივემ ვიცით. ამდენი ხნის მანძილზე შენგან გულწრფელი სითბო არ მიგრძვნია. არც ერთი ღამე არ იყო სიყვარულით ან სითბოთი სავსე, დღე მითუმეტეს.
- შემდეგ?
- მესმის, ვგრძნობდი რომ ცდილობდი, მაგრამ როგორც ჩანს არ გამოვიდა. მგონი უკეთესი იქნება თუ დავშორდებით.
- რა თქვი?
- უბრალოდ, ყოველგვარი ზედმეტი დრამატიზების გარეშე პეტრე, მარტივად ჩავალაგებ ახლა ბარგს და წავალ.
- ლიკო ასე არ შეიძლება, ვიცი რომ მე ვარ დამნაშავე, მაგრამ უფრო ვეცდები..
- არა პეტრე, აზრი აღარ აქვს ცდას, მართლა, მე უბრალოდ წავალ და მშვიდობიანად დავშორდებით.
- ღმერთო ჩემო, უკანასკნელი დონის ადამიანი ვარ.
- არა, პეტრე, თავს ნუ იდანაშაულებ. აზრი აქვ აქვს დამნაშავის ძებნას, შენ ეცადე, მაგრამ გულს ვერ უბრძანებ. _ გაუღიმა.
- ვერაფერს გეტყვი, ვერც შეგაჩერებ, იმიტომ რომ სიყვარულს ვერ შემოგთავაზებ.
- გასაგებია პეტრე, ვერც მე შემოგთავაზებ გულითად მეგობრობას. როგორც ჩანს ვერ მოვახერხე, ან კარგად არ შევეცადე შენთვის თავის შეყვარებას.. მაგრამ ისე მაინც დავშორდეთ, ქუჩაში რომ შევხვდეთ სხვადასხვა მხარეს არ გავიხედოთ.
- ლიკო, მაპატიე..
- დამშვიდდი, ახლა უბრალოდ ჩავალაგებ ბარგს და წავალ. როგორც ჩანს ლიაკოს მოგონება ვერ მოვაშორე შენი გულიდან...

„ლიაკოს?“ - დაძაბულმა გაიფიქრა. ლიაკოზე მართლა არ უფიქრია, არც კი გახსენებია ეს ბოლო თვეები, ლიაკოს გამო არაფერი მომხდარა.. უბრალოდ ვერ შეძლო, მაგრამ დარწმუნებული იყო რომ ის ქალი ვერაფერს შეცვლიდა.. ჩემოდნიანი ლიკოს დანახვისას, კიდევ ერთხელ გაიაზრა რომ საშინელი ადამიანი იყო, ახლა აღარც სამსახურში წასვლა უნდოდა.. გაცილება შესთავაზა, მაგრამ უარი მიიღო პასუხად. წავიდა თუ არა, ბიჭებს დაურეკა, თავისთან აიყვანა, სასმელიც ააყოლებინა და მაგიდას შემოუსხდნენ.

- რა გჭირს? სადაა ლიაკო? _ პირველივე კითხვა რთული იყო პეტრესთვის.
- წავიდა.
- სად წავიდა? _ ჩაება რატიც..
- სახლიდან წავიდა, ხელს გავაწერთ ამ დღეებში და მორჩა.
- და შენც ასე გაუშვი ხომ?
- გავუშვი, მე მას ვერ გავაბედნიერებ..
- მაგარ დროს მოგინდა აღიარება, აქამდე რომ გეუბნებოდით, თავს იკლავდი შევძლებო.
- ვიცი, ვიცი, მაგრამ არ გამოვიდა.
- ისევ ლიაკოზე ფიქრობ? _ მორიგი რთული შეკითხვა.
- არა.
- აბა მაშინ რა გიშლის ხელს, რა?
- არ ვიცი, ვერ შევიყვარებ.
- პეტრე!
- მართლა არ ვიცი, რატომ არ გჯერათ. ხშირად მეფიქრება ტლიკინას სიტყვებზე, მართალი იყო როცა ბედნიერებაზე მეუბნებოდა.
- სხვათაშორის ჩვენც იმავეს გეუბნებოდით, რატომ ფიქრობ მასზე?
- მოიცა, მოიცა, ახლა გადახვევები არ იყოს _ გამაფრთხილებელი იყო პეტრეს ტონი.
- გადახვევები არა, პირდაპირები კი _ გაეცინა თორნიკეს.
- დაასხი თუ ძმა ხარ რა _ დალევა დაიწყეს.


ანნა..

კაკუნი გაიგონა თუ არა, გახარებული წავიდა გასაღებად. მაგრამ ერთი გეგას მაგივრად ხუთი ადამიანი დახვდა.

- გამარჯობა _ გაუცინა მეგობრებს. _ მობრძანდით, მობრძანდით. _ სულ ბოლოს შევიდა გეგა, აკოცა და გაუღიმა. _ აღარ ხარ გაბრაზებული? _ გაუცინა ანნამ.
- მომენატრე.
- ე.ი. აღარ ხარ, მეც მომენატრე _ მიეხუტა და გაუცინა.
- ვიცოდი _ გაუცინა.
- მიდი, მიდი, გავშლი უცებ და მოვალ.

სუფრა სწრაფად გაშალა, მოულოდნელი სტუმრები გასაკვირი სულაც არ იყო მათ ოჯახში. ღიმილით მიუჯდა მეუღლეს გვერდით და მიეხუტა. მაინც ვერაფრით მოიფიქრა როგორ უთხრას ახალი ამბავი. სტუმრები გააცილა და სამზარეულოში შებრუნდა. ამდენ ჭურჭლს დარეცხვა უნდოდა, სახლს დააგება. იდგა სამზარეულოს ნიჟარასთან და უჩვეულოდ გაღიმებული აკეთებდა ამ ყოველდღიურ, შესაძლოა მოსაბეზრებელ საქმესაც. ზურგიდან თბილი სხეული იგრძნო, კისერში ცხელი სუნთქვა და ბოლოს ყელზე კოცნა, ოდნავ ალკოჰოლის სურნელ-შერეული. კიდევ უფრო ფართოდ გაეღიმა.

- მეღუტუნება _ ჩაიკისკისა.
- ვგიჟდები შენს სიცილზე.
- მე შენს კომპლიმენტებზე _ გაიცინა.
- ამიტომაც გეუბნები ხშირად _ კიდევ ერთხელ აკოცა.
- გეგა მეღუტუნება _ ისევ ჩაიკისკისა.
- ზუსტად ამიტომ გკოცნი. _ ანნა კი ისევ კისკისებდა. _ ოთახში რომ წამოხვიდე არ გინდა?
- დავამთავრებ და წამოვალ, დაწქი შენ თუ გინდა.
- არ მინდა, გელოდები.
- ხვალ რა გეგმები გაქვს?
- ვმუშაობ, საღამოს დავბრუნდები. რა ხდება?
- არაფერი, ისე გკითხე _ გაუღიმა და ხელები შეიმშრალა.
- წავედით _ ზურგიდან მოხვეული მიჰყვა ოთახამდე და ტუჩებზე წაეტანა.


პეტრე...

დილით გაბმულმა ზარის ხმამ გააღვიძა. ლოგინზე წამოჯდა, თვალები მაგრად დახუჭა, გაახილა და ნელი ნაბიჯით წავიდა კარებისკენ. ზანტად გამოაღო და ჰოი, საოცრებავ! კარებიდან ქალბატონი ნუნუ უმზერდა. მთელი სხეულით დაიძაბა, სახელურს ხელი კიდევ უფრო მაგრად მოუჭირა, ეცადა მთელი ბრაზი მასზე გადაეტანა.

- შემომიშვებ?
- უნდა შემოგიშვა? _ ირონიული ტონით შეუბრუნა კითხვა.
- სალაპარაკო გვაქვს..
- ნუთუ? სამი თვეა აქ ვარ და ახლა გაგახსენდა რომ შვილი გყავს? თან თურმე სასაუბროც გაქვს?
- პეტრე გეყოფა..
- რა მეყოფა, რა?
- შემომიშვი, სირცხვილია..
- ოჰ, თურმე ესაა სირცხვილი _ ჩაიცინა _ მობრძანდით ქალბატონო ნუნუ, აბა ხალხს ხომ არ ავალაპარაკებთ. _ ოდნავ გვერდით გაიწია და ქალი სახლში შეუშვა. _ დაბრძანდით, ჩაი, ყავა, რომელი გესიამოვნებათ?
- პეტრე! _ კატეგორიული იყო ნუნუს ხმა. _ დაჯექი.
- თქვენი თქმის გარეშეც დავჯდებოდი.
- დედა აღარ ვარ?
- ბიოლოგიური.
- კარგი, იმედი მაქვს მომისმენ მაინც.
- გისმენთ _ მის პირდაპირ დაჯდა და თვალებში შეხედა.
- გუჯას იქამდე ვიცნობდი, სანამ მამაშენი გამოჩნდებოდა. ერთ დროს ერთმანეთიც გვიყვარადა.
- ერთ დროს _ ირონიულად შენიშნა.
- მაცადე, მაგრამ მერე მოხდა ისე, რომ გუჯა უცხოეთში წავიდა. მე მამაშენი გავიცანი, მომეწონა, დავახლოვდით და ოჯახი შევქმენით. რამდენიმე წლის წინ, ლადომ სახლში მოიყვანა გუჯა და გამაცნო, როგორც მისი მეგობარი.. გეფიცები მაშინ არაფერი მომხდარა ჩვენს შორის. მხოლოდ ლადოს გარდაცვალების შემდეგ დავიწყეთ ურთიერთობა.
- ეს ყველაფერი ურთიერთობაა?
- აბა?
- უნდა დაგეზუსტებინა, ლოგინში ურთიერთობა.
- პეტრე!
- გისმენთ ქალბატონო ნუნუ.
- პეტრე, ვიცი რომ მოულოდნელი იყო ის, რაც ნახე. ხომ შეგიძლია მაპატიო, რატომ არ გინდა გაიგო რომ მეც ადამიანი ვარ, მეც მაქვს ჩემი გრძნობები.
- ძალიან გთხოვ ახლა შენი და გუჯას გრძნობებზე ნუ დამიწყებ საუბარს.
- ლიაკო ხომ გიყვარდა.
- ის გოგო აღარ ახსენო.
- ცოლად სხვა რატომ მოიყვანე? გიყვარს?
- შენ არ გეხება.
- სად არის, გავიცნობ.
- სხვა ტაქტიკაზე გადახვედი? არ არის სახლში.
- სად არის?
- წავიდა.
- სად წავიდა?
- ბევრი კითხვაა ძალიან, გთხოვ დატოვო ჩემი სახლი.
- იქნებ დაბრუნდე შვილო.
- არა მადლობა, ნამდვილად არ მინდა თქვენი ერთად ყოფნის მომსწრე გავხდე კიდევ ერთხელ. ნახვამდის _ კარები გაუღო და როგორც კი გავიდა მთელი ძალით მიაჯახუნა.

სავარძელში ჩაეშვა, თითქოს ამ რამდენიმე წუთმა გადაღალა, გამოფიტული იყო, ემოციებისგან დაცლილი. ხელები თავზე შემოეწყო და დიალოგს იხსენებდა. როგორ დაღალა ამ სიტუაციამ, ამ გაურკვევლობამ..

ანნა..

გეგას ელოდა, თუმცა არ ჩანდა.. დაურეკა კიდეც, მაგრამ გამორთული ჰქონდა. თათბირზე იქნება-ო იფიქრა და ცოტა მიიძინა. ძილ-ბურანიდან კაკუნის ხმამ გამოიყვანა. კარებში გეგას ნაცვლად ანერვიულებული დედა დახვდა. სახლში შეუშვა და ცნობისმოყვარე მზერა მიანათა. მის ნერვიულობაზე რა აღარ იფიქრა, ყველაფერი ცუდი რაც შეიძლება. იქნებ მამა გახდა ცუდად, უარესი, იქნებ ცოცხალიც აღარ იყო, ან რომელიმე ნათესავს შეემთხვა რამე. ქალი კი ჯიუტად დუმდა.

- დედა რა მოხდა? ხომ კარგად ხართ?
- ანნა შვილო, ახლა ყველა მტკიცედ უნდა ვიყოთ.
- რა მოხდა? _ ხმა აუთრთოლდა.
- დამშვიდდი.
- დედა რა მოხდა?
- გეგა..
- რა მოუვიდა გეგას? _ შეშფოთებაღა მოასწრო და გონება დაკარგა.

სასწრაფო დახმარება გამოიძახა, აღარ იცოდა შვილი ედარდა თუ სიძე. არ ეგონა ასეთი მძაფრი რეაქცია თუ ექნებოდა ანნას. მთელი გზა მისი ხელი ეჭირა და ლოცულობდა. გოგონა შეიყვანეს, მაგრამ ექიმი მალევე დაბრუნდა და დაამშვიდა.

- გონს მოვიდა, ანალიზების პასუხს გავიგებთ და შეგატყობინებთ, შეგიძლიათ ნახოთ.

პალატაში შევიდა თუ არა, ანამ მაშინვე გეგა იკითხა.

- რა მოუვიდა გეგას?
- მანქანა შეეჯახა, მაგრამ არ ინერვიულო ცოცხალია.
- როგორაა?
- ოპერაციას უკეთებენ. _ ჩუმად აქვითინდა ანნა.
- დამშვიდდი, ექიმი ანალიზების პასუხს გვეტყვის.
- არ მინდა პასუხები, ისედაც ვიცი რა მჭირს.
- რა გჭირს დე?
- ორსულად ვარ.
- რა კარგი ამბავია დედიკო.
- არაფერი არ არის კარგი გეგას გარეშე, წამიყვანე მასთან გთხოვ.
- ამ საავადმყოფოშია, საოპერაციოში ჰყავთ ჯერ, აზრი არ აქვს იქ მისვლას, იწექი ცოტა ხანი.
- როგორ ვიწვე დედა როგორ? მძიმედაა? _ ამოიტირა.
- არ ვიცი _ სიმართლე ვერ უთხხრა.
- გეგასთან მინდა _ სლუკუნს აგრძელებდა.
- ჩუ ჩემო პატარა _ ლოგინზე ჩამოუჯდა და მიიხუტა.
- წამიყვანე _ კიდევ ერთხელ ამოიტირა.. ცოტა ხანში წავიდნენ, მთელი ძალით ჩაეხუტა გეგას დედას. ორივე ერთად ქვითინებდნენ. _ ხომ კარგად იქნება?
- იქნება, იქნება.

მეგობრებიც იქ იყვნენ, ყველა ერთად ამხნევებდნენ ოჯახის წევრებს და საკუთარ თავებსაც. ასე მოულოდნელად, ყველა გაოცებული იყვნენ. ჯერ კიდევ ვერ აღიქვამდნენ მომხდარს. ერთად ელოდნენ ექიმს, რომელიც არ ჩანდა. უკვე მესამე საათი დაიწყო, რაც ექიმი შიგნით იყო, რაც ოპერაცას უკეთებდნენ, თუმცა არავინ გამოსულა. ანნა სკამზე ჩამომჯდარიყო და უხმოდ ტიროდა, ლოცულობდა. ვერაფერზე ფიქრობდა, მხოლოდ გეგაზე და ჯერ არდაბადებულ შვილზე. რამდენიმე ექთანი სწრაფი ნაბიჯით მიდიოდა საოპერაციოსკენ. კითხვები დააიგნორეს და შევიდნენ. უკან მხოლოდ ერთი დაბრუნდა და ისიც ისევ სხვა ექიმებთან ერთად შევიდა. „რა ხდება? რატომ არაფერს ამბობენ? ხომ კარგადაა?“- შეშინებული ფიქრობდა და გაშტერებული ადევნებდა თვალს ხალხის მოძრაობას.

- გეგეჭკორთან ვინ ხართ? _ საოპერაციოდან გამოვიდა ვიღაც. ყველა გარს შემოერტყა მომლოდინე მზერით. _ ჩვენ ყველაფაერი გავაკეთეთ, მაპატიეთ, ვწუხვარ.. _ მეტი აღარაფერი გაუგია, თვალები დაებინდა და ჩაიკეცა. ისევ პალატაში დააბრუნეს..

_________________

ესეც მეცხრე თავი.. არც კი ვიცი როგორ გამოვხატო ჩემი სიხარული თქვენი სითბოს გამო, მახარებთ, მათბობთ.. ისევ ბოდიში უნდა მოგიხადოთ, რა ვქნა, ორი დღე ისეთი სტუმრიანობა მქონდა.. სულ რაღაც ერთ აბზაცს ვეღარ მოვაბი თავი და ვერ ავტვირთე.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ ეს თავი, ველი შეფასებას და კრიტიკას.. ვიმედოვენ დაგვიანება კითხვის სურვისლა არ გიკარგავთ (მოწყენილი, ბოდიში შეცდომებისთვის, გადახედვა ვეღარ მოვასწარი.

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..