-მე ყველა არ ვარ დაიმახსოვრე, ხომ გაიგე?
წინადადება დასრულებული არ ქონდა და კარებზე ზარი იყო -მე კი კვლავ არ ვაშორებდი თვალს ჩემ ამაზრზენს.
-უი დამავიწყდა კიდევ უნდა მოსულიყო ჩემი ერთი ძმაკაცი-წამოიყვირა გიომ
-არაუშავს შენი ძმაკაი ჩვენი ძმაკაცია, არა ბიჭებო?-ლუკამ წამოიძახა და კარებისკენ გავიდა, აი ახლა კი მომაშორა თვალი ამაზრზენმა თორნიკემ და მეც მაშინვე ლუკას შევხედე რომელმაც ახლახანს გააო კარები და დაჭყეტილი თვალებით მიყურებდა, მე კი ვფიქრობდი თუ რა მოხდა და როდესაც სახლში შემოსული უცნობი დავინახე მაშინვე მივხვდი ყვეაფერს, ხუმრობა მეგონა მაგრამ როგორც აღმოჩნდა ეს ყველასთვის მოულოდნელი იყო.
-ოჰ ბიჭებს გაუმარჯოს. გიო ბრატ როგორ ხარ? უი ჩემი მირანდუხტიც აქ ყოფილა.
ამ სიტყვების შემდეგ თავი უხერხულად ვიგრძენი. და მაშინვე წამოვიყვირე
-მარიამი მქვია ბატონო ლევან.
-რა თავაზიანი ხართ ქალბატონო მარიამ.
-.....-ხმა ვერ ამოიღე და როდესაც გარშემო მიმოვიხედე დავინახე რომ ყველა ჩვენ გვიყურებდა, მხოლოდ თორნიკეს თვალებშ იგრძნობოდა ზიზღი, შემდეგ საუბარში ლიზაც ჩაერია.
-როგორც ჩანს მარიამ ჩვენი შეხვედრა მხოლოდ ერთ დღიანი არ ყოფილა არა ბატონო ლევან?
-დიახ ქალბატონო მზაღო.
ბიჭებს ალბათ უკვირდათ თუ რა ხდებოდა აქ, რატომაც არა გასაკვირია როდესაც უცნობი შემოდის სახლში და მოგმართავს რაღაცნაირი უაზრო სახელებით.
-იცით ბიჭებო, მე და ლიზა უნდა გავიდეთ ჩვენი მეგობრები უნდა ვნახოთ, და საღამოს მოვალთ.
-ოო მოიცა რა მარიამ, იყავით სულ ცოტა ხანი და მერე წადით-ნიკუშამ წამოიყვირა მაგრამ შევეწინააღმდეგე
-არა არა ნიკუშ, წავალთ და მალე მოვალთ.
-კარგი არ დააგვიანოთ თორემ მოგვიწევს ბიჭებს მთელი თბილისის გადაქექვა, უი და დღეს აქ ვრჩებით ამიტომაც მალე უნდა დაბრუნდეთ!
-უი იცი რაა? გამახსენდა რომ გოგოები დღეს სოფოსთან რჩებიან და ალბათ იქ წავალთ მე და ლიზა, ხო ლიზ?
-აა ხო აბა რა-მოკლედ ყველანაირად ვცდილბდი რომ თავი დამეძვრინა უხერხული სიტუაციიდან, ყველა მე და ლიზას მოგვჩერებოდა და რატომღაც მხოლოდ ორ ადამაინზე ვფიქრობდი, ლევანი და თორნიკე, აარადა ორივე რა სიმპატიურია, ფიქრებიდან თორნიკემ გამომიყვანა და როდესაც გამოვფხიზლდი დავინახე რომ თორნიკეს ჩემი ხელი ეჭირა და დაბლა მივყავდით მე და ლიზა, მე კი მალევე შევეწინააღმდეგე
-ეე უზრდელო, რას აკეთებ? დროზე ხელი გამიშვი
-ტონს დაუწიე, ჩემთან ეგეთები არ გაგივა.
-ბატონო? ჩემ სახლში მოხვედი და ახლა მეუბნები, რომ ტონს დავუწიო? ვინ ხარ საერთოდ? არავინ გეუბნებოდა რომ სხვის საქმეში ცხვირის ჩაყოფა არ შეიძლება?
-იცი ქალბატონო მარიამ, სწორედაც რომ მე მეკითხება შენი საქმე, და არ ვერევი შენ სამქესი, უბრალოდ გეუბნები რომ რაც არის შენი საქმე ის არის ჩემი საქმე.
და უცბად ვიღაცის ხელის შეხება ვიგრძენი ზურგზე, მივიხედე და კინაღამ შოკში ჩავვარდი, ლევანი დავინახე რომელიც აწითლებული სახით იდგა და თორნიკეს ისე უყურებდა, გეგონებოდა რომ მოკლავდა მაშინვე, თვალებიდან ცეცხლებს ყრიდა და მაშინაც ძალიან მომწონდა, ღმერთო რა გაურკვევლობაში ვარ, რა ვქნა აღარ ვიცი ორი უსიმპატიურესი ადამიანი...
-დროზე ხელი გაუშვი, ახლავე!!!
-შენ ვინ ხარ ჩემი ძმა, დროზე გაუშვი მარის ხელი.
-არის არა მარიამს-ჩავერიე საუბარში და მალევე ვინანე როდესაც ორივემ ერთად დამიყვირა ,,რა მნიშვნელობა აქვს“ მეც ვეღარ მოვუთმინე და მაშინვე ვიყვირე
-დიდი, ძალიან დიდი, უდიდესი, უზარმაზარი, და ახლა ორივემ გამიშვით ხელი და გამეცალეთ დროზე!!!
-ტონს დაუწიე გოგო-ლევანიმ წამოიყვირა, მეც გაშტერებულმა ჩემ ძმას და მის ძმაკაცებს შევხედე რომლებიც ჩემდაგასაკვირვარ ისე წყნარად იდგბებ გეგონებოდათ არც არაფერი მომხდარაო.
-ბრატ არ გვინდა ამდენი ბაზარი რა, მარიამს მე წავიყვან და მე მოვიყვან, შენ კიდე ჩამომშორდი, ლევანი თუ ვიღაცა ხარ, არ მაქვს შენი თავი-ბიჭებს გავხედე და დახმარება ვთხოვე რადგან ძალიან მტკიოდა ორივე ხელი, ერთი ლევანის ეჭირა მეორე თორნიკეს, ბიჭების მაშინვე მოვიდნენ და ხელი გააშვებინეს, სიმართლე გითხრათ არსად წასვლა მინდოდა, ამიტომაც მე და ლიზა ჩემს ოთახში ჩავიკეტეთ.
-აი მარიამ ხო ნახე რატომ არ მომწონს ზოგადად ბიჭებთან ყოფნა
-ხო ლიზა ვიცი, ახლა მივხვდი მაგრამ რა მექნა, ყველაფერი ვცადე რომ წავსულიყავით ხო ნახე, მაგრამ უშედეგოდ.
-კაი მარ, მიდი დაიძინე აქ ვარ მე.
-აუუ ლიზა, რაღაც უნდა გთხოვო რა, ძალიან არ გამიბრაზდე ოღონდ- სასაცილოდ დავახამხამე თვალები და ისე შევხედე.
-გისმენ აბა, შეუძლებელი არ მთხოვო ოღონდ.
-შეგიძია რომ შოკოლადები შემოიტანო? ბევრი შოკოლადი, ბევრი ბევრი, იმდენი რომ გავსკდეთ.
-აუუ დამპალი ხარ რა, კაი ახლავე.
ლიზა გავიდა და ბიჭები დაინახა, რომლებიც ტელევიზორთან იყვნენ, მისდაგასაკვირად თორნიკეც და ლევანიც იქ იყვნენ და რარაცაზე ფიქრობდნენ, ლიზამ ცადა გვერდი აეარა, ისე რომ არ შეემჩნიათ მაგრამ ამაოდ
-ლიზა, მარიამს ბოდიში მოუხადე რა გთხოვ ჩემს მაგვირად-ლევანიმ მასინვე მიახალა ლიზას. მანაც ვერ მოუთმინა და დაიწყო
-რაა? რას მელაპარაკები? გოგო შოკშია, ამდენი ნერვიულობა შეიძლება მისთვის? იცი ამ ბოლო ორი დღის განმავლობაში რამდენი რამე გადაიტანა? იცი ახლა რა დღეშა? მხოლოდ და მხოლოდ თქვენს გამო, თქვენი სულელური საქციელის გამო. ვერ შევძებდით ჩვენით წასვლას? რა აუცილებელი იყო ჩვენი წაყვანა?
-მოიცა რაა? ახლა როგორ არის რას აკეთებს?
-კარგი შეკითხვაა, შენ რა მეღადავები?- ლიზამ ტონს აუწია, ისე რომ მეც კი გავიგე ხმა მაგრამ ისე მოვიქეცი თითქოს არაფერი მომხდარა- არ მაქვს შენი თავი რა გამატარე!
-ამის დედა****** ჩემს გამო არის ასეთ დღეში? აუუ ლევანი რა დაგემართა? ჯანდაბა რა ვქნა, შევალ რა დაველაპარაკები-ლიზამ მხრები აიჩეჩა, ეტყობოდა რომ უნდოდა ლევანი მარიამთან შესულიყო.
-კაი შედი და აჰჰა შოკოლადები შეუტანე.
-კაი მადლობა.
ლევანი ოთახში შევიდა და მძინარე მარიამი დაინახა, ისეთი ლამაზი იყო, მისი გაღვიძება გადაწყვიტა რადგან მეორედ არ მიეცემოდა ასეთი შანსი იმისთვის რომ დალაპარაკებოდა, მაგრამ ისეთი რთული იყო მარიამის გაღვიძება, ლევანიმ მაინც გააღვიძა და უთხრა.
-დიდი ბოდიში მარიამ, ძალიან ვწუხვარ, უბრალოდ ამდენი ხანია გაკვირდები, იცი როგორ შემიყვარდი? სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ გესიმს? უბრალოდ 2 წელია დაგსდევ, ისე რომ აქამდე არც კი შეგიმჩნევივარ. ძალიან მიყვარხარ, უზომოდ, სიტყვებით ვერ ავღწერ გესმის? ძალიან დიდი ბოდიში ყველაფრისთვის. შენთვის საუკეთესო მინდა და არ დავუშვებ ვიღაცა თორნიკემ წამართვას შენი თავი.
-მოიცა შენ რაა? ანუ... შენ.. იმას ამბობ რომ.... ვერაფერი გავიგე, ხომ კარგად ხარ?
-არ ვარ არა!!! გამაგიჟე, სრულიად შემცვალე.
-მეე? მეღადავები?
-არა, არა, მიყვარხარ დაიმახსოვრე, ხოდა მართლა ეს შოკოლადები შენ. ლიზამ გამომატანა
-ჰაჰა მადლობა-გავხსენი და ჭამა დავიწყე, შევამჩნიე როგორ მიყურებდა ლევანი და მიღიმოდა შემდეგ კი ვკითხე-არ გინდა?
-გამიყოფ?
-ისედაც ბევრია, გვეყოფა, ჰა მოტეხე-ვუთხარი და გავიღიმე
-შენ მომიტეხე ქალბატონო მირანდუხტ.
-ჰაჰა, ისე საიდან გაიგე ჩემი სახელი.
-ვერ გაიგე გოგო? რამდენი ხანია გაკვირდები, ყველგან დაგყვები.
-ხოო რავი.
თქვი და თავი როდესაც ავწიე კარებთან აყურებული თორნიკე დავინახე, რომელიც იღრიჭებოდა და ჩვენ გვიყურებდა. მე კი აზზე ვერ მოვედი.