-(ანნა) ლიდია! ყვიროდა გოგონა სკოლის დერეფნიდან და რაღაც ფურცლებს აფრიალებდა.
ლიდიამ გაიღიმა,როცა დაინახა როგორ მორბოდა მისკენ ანნა.
-(ანნა) ლიდია როგორ ხარ?ბოდიში მინდა მოგიხადო ჩემი საქციელ..
-(ლიდია) კარგი რა ! არც კი მახოვს რაზე ამბობ.გოგონამ გაუღიმა და მხარი გაჰკრა.
-(ანნა) ვგიჟდები შენზე.
დერეფნის მოპირდაპირე მხრიდან ელისონის მსუბუქი სიარული ჩანდა.მოკლე კაბას ხან იქით-გააქნევდა ხან აქეთ.
-(ლიდია) ეს უკვე მეტისმეტია.
-(ანნა) უკომენტაროთ
-(ელისონი) როგორ ხართ გოგოებო?
-(ანნა) ჩვენ კარგად შენ?
-(ელისონი) მე მშვენივრად.გოგონამ შარფი მხარზე გადაიგდო და გამლელ ბიჭს თვალი გააყოლა და გაუღიმა.
ანნამ და ლიდიამ წარბები გაკვირვებისგან მაღლა აწიეს.
-(ანნა) გოგოებო მე მეჩქარება,პირველი ლექცია ისტორია მაქვს ამიტომ უნდა გავიქცე.გოგონამ მოწყენილად წარმოსთქვა და ლიდიას მაჯაზე დაებღაუჭა.
-(ანნა) ხოდაა...დიდი პაუზის შემდგე განაგრძო გოგომ.
-(ანნა) დღეს მინდა 5-საათზე დამიანის სახლში მოხვიდეთ და ვივახშმოთ.დამაინტრიგებლად დააბრიალა თვალები
-(ლიდია) კარგი სამოვნებით.მგონი საუკუნე გავიდე მას მერე რაც ერთად არ გვივახშმია.
-(ელისონი) შეიძლება დღეს მეგობარ ბიჭთან ერთად მოვიდე? გოგონა პატარა ბავშვივით აცუნდრუკდა.
-(ანნა) კარგი,როგორც გინდა.გოგონამ მხრები აიჩეჩა.
ანნამ თვალი ჩაუკრა დაქალებს და უკუმიმათულებით წავიდა.
როგორც კი საკლასო ოთახში შევიდა ჯრიამული ატყდა.იქვე მაგიდაზე მჯდომი მასწალებელი ტრევორი იჯდა.
-(ტრევორი) გამარჯობა ანნა.დროზე მიუჯექი შენს მერხს.მკაცრად გამოაცხადა მამაკაცმა.
გოგონაც უხმაუროდ შეცურდა თავის მერხთან და წიგნები ამოალაგა.
-(ტრევორი) წვეულება მართლაც რომ კარგი გამოგივიდა
-(ანნა) დიდი მადლობა.
-(ტრევორი) ჯერ ყველაფერი არ მითქვამს.მასწავლებელმა კალამი აიღო ხელში და ატრიალებდა.
-(ტრევორი) იქით კვირაში გამოცდები გეწყებათ,და შევნიშნე რომ ამ წელს ძალიან მოუკელი სწავლას და საერთოდ დასწრებაც ძალიან ცუდი გაქვს.გასულ წლებში ამ სკოლაში ლიდერი იყავი,მაგრამ ეხლა უკვე იმ ბავშვების სიაში შეხვედი, რომელმაც შეიძლება დატოვონ სკოლა.
-(ანნა) დიახ მისტერ,გამოვასწორებ ყველაფერს.გოგონამ წიგნი გადაშალა და წაკითხვა დაიწყო,მაგრამ თითქოს ერთი ასო ბგერაც არ შესდიოდა თავში.
უეცრად საკლასო ოთახში ტაილერი შემოვიდა,რამაც ბავშვების გაოცება გამოიწვია.
-(ტრევორი) აქ რას აკეთებ?
-(ტაილერი) ადმინისტრაციამ გაიგო ჩემი ჩამორჩენილობა და თქვენთან გამანაწილეს.ბიჭმა იაზვურად გაიღიმა და ანნას შეხედა.
გოგონამ მსუბუქად ამოისუნთქა და მზერა აარიდა.
ბიჭი მის უკან მესამე მერხზე დასკუპტა და ,,მაგარი ბიჭის'' გამჭოლი მზერით იყურებოდა
-(ტრევორი) აბა როგორ გაერთეთ წვეულებაზრე?მასწავლებელი მოშორდა თავის მაგიდას და მერხებისკენ გადმონაცვლა.
-(ტაილერი) მე ძალიან კარგად.ჩაიცინა და თმები აიჩეჩა.
ერთ-ერთმა მოსწავლემ წამოიყვირა.
-(მოსწავლე) ხო ჯერ შვილთან ერთად ერთობოდი მერე დედასთან.მაგარი ხარ.მოსწავლე ბიჭმა აღფრთოვანება ვერ დამალა.
სუყველამ გაკვირვებით შეხედა ტაილერს.
-(ტაილერი) ვფიქრობ დედა უფრო მაგარი იყო.ბიჭმა საღეჭი რეზინა აათამაშა პირში.
-(მოსწავლე) შენ ხომ ანნასთან ერთად იყავი?წამოიძახა მუქ კანიანმა გოგონამ.
-(ტაილერი) კი და მერე ქალბატონ ამანდასთან.ტაილერმა რაღაც სიამაყით თქვა და ისევ ანნას მიაპყრო მზერა.
კლასში ყველამ სიცილი ატეხეს.
გოგონას ყელში ბურთვით რაღაც გაეჩხირა,თითქოს ხელებიც დაუბრუჯდა.ხელი სტაცა წიგნებს და გარეთ გამოვიდა ტირილით.
გოგონების საპირფარეშოში შევარდა,ონკანი მოხსნა და წყალი შეისხა სახეზე.ტირილი უნდოდა მაგრამ თვით ანნა მილერი უფლებას არ მისცემდა გრძნობებს, გამოსულიყვნენ გარეთ ამდენი ხალხის წინ.იძულებით შეიმშრალა თვალები და გიჟივით გავრდა გარეთ.
...................................................................................................
დამიანი ტყეში დათარეშობდა,როგორ სურდა რომ ეხლა სულ პატარა კურდღელი ან ციყვი მოენადირა და დაეკმაყოფილებინა სისხლიანი სურვული,მაგრამ თავს ებრძოდა,არ უნდოდა ყოფილიყო მონსტრი,თანაც ახლა,როცა ანნა უკვე მისი იყო,და არანაირ სურვილს არ მისცემდა ნებას დაენგრია ამდენი წლის სიყვარული.ფოთლებს აქეთ-იქით ყრიდა ფეხებით და ცივი ხელები ტყავის ქურთუკის ჯიბეში ელაგა.
ფიქრობდა იმ უცნობ ბიჭზე რომელმაც თავის თავს ედვარდი უწოდა.მისი სახელის გაფიქრებაზე რაღაც უცნაურს და გაურკვეველს გრძნობდა.
ხო სწორდე იმ უცნობის ბიჭის ტოლა იქნებოდა ისიც,ის უბედური შემთხვევა რომ არ მომხდარიყო.როგორ უნდოდა ყოველთვის,ერთხელ მაინც ჩაეკრა გულში და მოჰფერებოდა.ამ ბოლო დროს ისეთი შთაბეჭდილება რჩებოდა რომ ვეღარ იცავდა ანნას და საერთოდ მათ გარშემო რაღაც უცნაური იწყებოდა.......................
.............................................................................................
გოგონა სწრაფად მიჰქროდა მანქანით და გარშემო ფოთლები იყრებოდა.თან ტიროდა და მუსიკა ხმამაღლა ჰქონდა ჩართული.
როგორც იქნა მიუახლოვდა თავს ნამდვილ სახლს.მანქანა გარეთ დააყენა და სახლის კარებისკენ აიღო გეზი.
კარები ღია იყო ამიტომ,ძლიერად მიარტყა ფეხი და გააღო.როდესაც შიგნით შევიდა ისეთი გრძნობა ჰქონდა,თითქოს ხელახლა დაიბადა,გაახსედა თავისი ბავშობა,როგორ დარბოდა ამ სახლში,როგორ აწვლებდა სამზარეულოში მყოფ დედას.ამოციების დრო არ იყო,ისევ ცრემლი შეიწმინდა და ამანდას ოთახისკენ გავადრა.
ანნა მივარდა საწოლზე მჯდომ დედასთან და ყვირლი დაიწყო
-(ანნა) რატომ მიმწარებ ცხოვრებას რა გინდა?
-(ამანდა) ეხლა რაღა გეტაკა?
-(ანნა) ტაილერთან რომ არ გამოგემჟღავნებინა შენი ბო***ბის ამბავი სხვა ვერ იპოვე?
-(ამნდა) მე თავისუფალი ქალი ვარ და ვისთანაც მინდა იმასთან დავწვები?
-(ანნა) ჰაჰ?შენ რა იწეკი კიდეც?გოგონამ გაოცებისგან პირი დააღო.
-(ამანდა) დეტალები გაინტერესებს?
-(ანნა) გაჩუმდი! გაჩუმდი.გოგონა ყურებზე ხელს იფარებდა და ყვიროდა.ამ ყვირილს ხმაზე მამამისი შემოვარდა ოთახში.
-(აარონი) აქ რა ხდება? რას ღრიალებთ ვმუშაობ.
-(ანნა) შენი ცოლის ბო***ბის გამო ცხოვრება მენგრევა.
-(აარონი) რაც არ უნდა იყოს დედაშენია და ასე ნუ უწუდებ.
-(ანნა)დედაჩემი დიდიხანია მოკვდა,საერთოდ დაივიწყეთ რომ შვილი გყავთ, მეეჭვება მაინც რომ გახსოვდეთ მაგრამ მიანც.
კაცმა სილა გააწნა გოგონას.ანნამ საშინელი შეურაწყოფა იგრძნო,მიხვდა რომ მართლა დიდიხანია რაც მშობლები დაკარგა.
-(ანნა) რა ლაჩარი ხარ.აცრემლებულა თქვა და კარი გაიჯახუნა.
გარეთ ბორძიკით გამოვიდა და იქვე მდაგრ სტოლბას შემოხვია და მოიკუნტა.
ვეღარ უძლებდა ამდენ ტკვილს.როგორს სურდა გაყროდა ყველაფერს,ან საერთოდ მიწას მიეღო ის.არ იცოდა სად წასულიყო,მაგრამ უცბად თავში თვითონვე მოვიდა აზრი.ცრემლები შეიწმინდა მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა.
...................................................................................................................................
გოგონა დიდ აღმართზე ავიდა და შემდეგ პატარა გორაკი გადაიარა.გამოჩნდა ის მშვიდი სასაფლაოები,რომელიც ასე ძალიან იზიდავდა ანნას და ამშვიდებდა აქ ყოფნა.ნელი ნაბიჯებით მივიდა ერთ-ერთ საფლავე და მარმარილოს ქვაზე ჩამოჯდა.მიწას რბილად ხელი გადაუსვა და იქვე მოწყვეტუილი ყვითელი ყვავილი დააგდო.
-(ანნა) ვერ გეტყვი რომ მომენატრე,რადგან არასდროს გვქონია კარგი ურთიერთობა,მაგრამ მინდა რომ ცოცხალი იყო.არ ვიცოდი სად წავსულიავი და გადავწყვიტე აქ მოვსულიყავი.შენ იყავი ერთადერთი ოჯახში რომელიც ამანდას ძალიან უყვარადა ჩემს მერე.შენი დაბადებით ჩემი ცხოვრება უარესობისკენ შეიცვალა,მაგრამ არ ვნანობ რომ დაიბადე,რა შენიბრალი იყო თუ კი ამანდამ და აროონმა შენ აგირჩიეს.ვფიქრობ შენს ადგილზე ეხლა მე უნდა ვიყო.შენ აქ სააჭირო ხარ,მე კი არავის ვუნდივარ,მხოლოდ დამიანი მიფერადებს ცხოვრებას.
მინდა რომ მალე წამიყვანო ამ ქვეყნიდან,რადგან ვერ გავუძლებ ამ ყველაფერს.არც კი ვიცი რატომ მოვედი და რატომ გიყვები ამ ყველაფერს.ეს მართლა სიგიჟეა.გოგონამ კიდევ ერთხელ გადაუსვა მიწას ხელი და კომფორტულად მოთავსდა მარმარილოს ქვაზე,გაინაბა და ნამტირალევს იქვე მიეძინა.


ბოდიშით რომ პატარა თავია, უბრალოდ დღეს დრო არ მქონდა ბევრი რომ დამეწერა,თან არ მინდოდა დამეგვიანა,ამიტომ დღეს ამას დავჯერდეთ.
:* <3