-გიშვებ ნუ ფართალებხელი გამიშვა და წამოსვლა დავაპირე როცა ხელი მომკიდა მისკენ შემატრიალა და ისე მოხდა რომ სულ მასზე ვიყავი აკრობილი.
-იდიოტო რას შვები?
-რას ვშვები?
-ხო რას შვები?
-ხო რას ვშვები?
-იმეორებ?
-იმეორებ?
-ვერ გიტან!!!
-ძალიან მიყვარხარ!!!
-გეტყობა როგორც.
-წყობიდან გამოგყავარ.
-გამიშვი ხელი-ვეჯაჯგურე და მივხვდი რომ არაფერი გამოდიოდა ამიტომაც დავნებდი და დავემორჩილე.
-არა არ გაგიშვებ ჩემთან იქნები ვსო!!!-მასზე აკრული გავიტრუნე, ალბათი მიტომ რომ მსიამოვნებდა ასე ყოფნა, გული ამიჩქარდა, ამ ყველაფერს რომ მიხვდა გაეცინა ჩემს ბავშურ საქციელზე.
-იდიოტი ხარ!
-მეც მიყვარხარ!
-გთხოვ გამიშვი-საცოდავი ტვალები მივიღე და ისე შევხედე მას ისევ გაეცინა.
-კარგი გიშვებ, ოღონდ მოიცა ცოტა ხანი დამელაპააკე სად გარბიხარ, სულ კივერ დამემალები ლამაზო.
-კაი ვილაპარაკოთ.
-ისე სულ ამდენ შოკოლადს ჭამ?
-ხოო ძალიან მიყვარს.
-რომ არ შეიძლება?
-ეეხ ეგრე იცი რამდენი ამე არ შეიძლება? მაგრამ გვინდა და მაინც ვაკეთებთ.
-გასუქდები, თან შაქარი თუ რაღაც დაგემართება-სიცილი ავტეხე ამაზე ლევანისაც გაეცინა, თან ჩაკიდებული ქონდა ჩემი ხელი და ისე ვლაპარაკობდით. წინააღმდეგობას არ ვუწევდი.
-ხო ეგ კი მაგრამ რომ მიყვარს? იცი როგორ მიყვარს?-თითქოს არ მისმენდა.
-ასეთი მოკლე შორტი აღარ ჩაიცვა მეორედ გასაგებია?
-შენ ვინ გეკითხება მე რას ჩავიცვამ და რას არა?
-მე ვინ მეკითხება ხო?
-დიახ!!!
-დაისჯები იცოდე ასეთი ლაპარაკისთვის.
-აბა რა-ირონიულად გავუღიმე და შოკოლადი შევჭამე შემდეგ მას შევთავაზე და იუარა არ მინდა შაქარი დამემართოსო
-აღარ ჩაიცვა გესმის?
-აუუ ეს ბიჭები რა ხართ რაა, ლუკამაც იგივე უთხრა ლიზას რა დაგემართათ, ვაჰ
-მართალიც არის, ახლა მიდი დროზე გამოიცვალე.
-არა!!!
-დროზე და ტონს მეორედ თუ აუწევ მართლა დაგსჯი.
-მეზარება, გამიშვი ხელი წავედი მე.
-ან გამოიცვლი...-დასრულება არ ვაცადე
-შენ არავინ გეკითხება.
-ან ჩემტან ერთად მოგიწევს წამოსვლა.
- ვირი ხარ.
-მეც მიყვარხარ ლამაზო.
მოკლედ გასვლას ვაპირებდდი სახლიდან უკნიდან ლევანის ხმა შემომესმა
-მე და მარიამი გავალთ და მოვალთ მალე.
-გაუფრთხილდი თორემ ჩემი ხელით მიგახრჩობ- ლუკამ წამოიძახა.
-გაფრთხილება არ მჭირდება, არ დავუშვებ რამე დაუშავდეს-შემდეგ მე შემომხედა და გამიცინა, მეც გავიცინე და წავედით სასეირნოდ, ვსეირნობდით და ვლაპარაკობდით ნებისმიერ თემაზე, რაც კი თავში დაგვარტყამდა, მგონი შემიყვარდა, ძალიან საყვარელი ბიჭია.
-ისე ვინმეს არ მოწონხარ?
-..........-კაი ხანი ვდუმდი და შემდეგ გამიმეორა
-მარიამ ვინმეს არ მოწონხარ?
-არ ვიცი- თავი ისე დავიჭრე თითქომს მართლა არ ვიცოდი, აბა იმხელა სიას რა ჩამოთვლიდა
-არ იცი ხო?
-არა, შენ იცი?
-ვიცი.
-რა იცი?
-ის რომ ბევრ ბიიჭს მოწონხრ. ძალიან ბევრს
-..........-ნამდვილი იდიოტია.
-ორი წელია გოგო გითვალთვალებ, რამდენი ბიჭი გამიქრია იცი შენი ცხოვრებიდან?
-............-ისევ არაფერს ვამბობდი რაზეც ბრაზდებოდა.
-რატომ ხარ ჩუმად?
-ჰა? რამე მკითხე?
-არ მისმენდი?
-არა ბოდიში.
-რაზე ფიქრობდი?
-...........-რამოდენიმე წამის მერე ვუპასუხე, რადგან არაფერზე ვფიქრობდი-რავი არაფერი ისეთი
-მარიამ რაზე ფიქრობდი?
-არაფერი ისეთითქო ხომ გითხარი?
-როგორი ბავშური საქციელებია?
-შენ ვინ გეკითხება?
-რა ბრძანეთ საქალბატონე მარიამ?
-მეორედ არ ვიმეორებ.
-აი რატომაც მიყვარხარ, ჯიუტი ხარ, რთლად მოსარჯულებელი მაგრამ თუ მოგირჯულეს ვსო.
-ოჰჰ
-ბოჰჰ
-ჰოჰჰ
-უაზრო საუბარია.
-ამიტომაც მინდოდა მარტო წამოსვლა, საერთოდ არ მომიწევდა ლაპრაკი.
-ნახე წვიმს.
-სულ დავსველდებით, ესრა მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის.
-შენი არ ვიცი მაგრამ მე ეს მაკლდა მართლაც, ძალიან მიყვარს წვიმა, მითუმეტეს შენთან ერთად ვარ ძვირფასო.
-ზედმეტებში ნუ გადადიხარ.
-არ გადავდივარ.
-რამდენი წლის ხარ ისე
-19-ვლაპარაკობდით თან წვიმაში ვსეირნობდით, ალბათ მომიწევს 1 კვირა საწოლში ვიწვე იმიტომ რომ გავცივდები
-მე 15.
-ვიცი, შენზე ყველაფერი ვიცი.
-კაი კაი გავიგე, ყველაფერი იცი?
-კი.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი.
-ეგეთი დარწმუნებული ნუ იქნები- და აი ჩემი ბედი ქვას წამოვკარი ფეხი და რომ არა ლევანი ძირს გავიშხლართებოდი, ლევანიმ წელზე ხელი შომომხვია და დამიჭირა, მგონი მიყვარს, რას მიშვება ეს ბიჭი ღმერთო.