-ეგეთი დარწმუნებული ნუ იქნები- და აი ჩემი ბედი ქვას წამოვკარი ფეხი და რომ არა ლევანი ძირს გავიშხლართებოდი, ლევანიმ წელზე ხელი შომომხვია და დამიჭირა, მგონი მიყვარს, რას მიშვება ეს ბიჭი ღმერთო.
-ფრთხილად ლამაზო.
-მადლობა, გამიშვი ხელი.
-ვფიქრობ ვალში ხარ ჩემთან.
-მე ვარ ვალში? რატომ?
-ამ წამს გადაგარჩინე ხოარ დაგავიწყდა?
-არ მინდოდა ეგეთი გადარჩენა, ცნობისთვის.
-თავს იფასებ ხო?
-...........-არაფერი მითქვამს.
-კარგი აბა ახლა ისეთი რამ მოვიფიქროთ რაც ორივეს გვაწყობს.
-აუუ კარგი რაა.
-რა არის?
-არაფერი
-ჩემი ბუტია გოგო- მოვიდ და ჩამეხუტა მაგრამ მაშინვე გავეცალე
-არ ვარ ბუტია, და მითუმეტეს შენიც არ ვარ.
-ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?
-........-ისევ ვდუმდი.
-აი მოვიფიქრე. იქითა კვირას თუ კარგი ამინდი იქნა აკვა პარკში წავიდეთ, ვსო გადაწყდა.
-მე არ მითქვამს რომ მინდა წამოსვლა-არადა მართლა მინდოდა.
-შენ არავინ გეკითხება.
-არც შენ!!!
-მარიამ რა დამღლელი ხარ?
-აბა დამიჭირე-გავიქეცი და მივრბოდი, ლევანიც გამომეკიდა, მივრბოდით და მეგონა რომ მხოლოდ ჩვენ ორი ვიყაით მთელს სამყაროში, მხოლოდ ჩვენ და წვიმა.
-დაგიჭირე-ხელები მომხვია და მაგრად მომიჭირა, მეც გრძნობებს ავყევი, შევტრიალდი და ჩავეხუტე, ვეხუტებოდი და არ მინდოდა გაშვება, წვიმის წვთები მეცემოდა მთელს სახეზე და მე მაინც არ ვინძრეოდი, ვიდექით ასე და არ გვინდოდა განძრევა, მერე ლევანიმ ყურში ჩუმად ჩამჩურჩულა
-გიყვარვარ?
-.........-ხმას არ ვიღებდი რადგან არ ვიცოდი მიყვარდა თუ არა. მერე ისევ გამიმეორა კითხვა
-გიყვარვარ?
-არ ვიცი.
-არ იცი?
-არა.
-მე ვიცი.
-მითხარი
-შეიძლება გიყვარვარ, მაგრამ თუარ გიყვარვარ მალე შემიყვარებ, სხვა გზა არ გაქვს.
-ვნახოთ, დავსველდი წამო რა სახლში.
-მანამდე სხვაგან შევიდეთ.
-სად?
-არ ვიცი.
ხელიხელჩაკიდებულები მივდიოდით თბილისის ქუჩებში, წვიმაში და არც კი ვჩქარობდით, ვსაუბრობდით ათას თემაზე, საინტერესოზე თუ მომაბეზრებელზე. მოკლედ ვსაუბრობდით, და ის სხვაგან პიცერია ყოფილა, ის პიცერია რომელშიც სულ დავდივარ ყოველ დღე, ამიტომაც ყველა მიმტანს და ზოგადად ყველას ვიცნობ აქ. მაგიდასთან დავჯექით და მიმტანი მოვიდა, მეც ჩვეულებრივად მივესალმე, გადავკოცნე კიდევაც, ლუკა 2 წელია აქ მუშაობს ამიტომაც კარგად ვიცნობ, ლევანიმ ცოტა იეჭვიანა მაგრამ მალევე გადაუარა ამ გრძნობამ. შევუკვეთეთ პიცა და ლაპარაკი განვაგრძეთ ერთმანეთს თვალს არ ვაშორებდით, შემდეგ ტელეფპნზე მირეკავდნენ, დავხედე და ლუკა იყო.
-ხო სიცოცხლე-ამაზე ლევანის თვალები აუბრიალდა და გამეცინა.
-მარიამ როგორ ხარ? სად ხარ გოგო.
-რამე მოხდა? ხომ კარგად ხარ ჩემო ბიჭო- ამაზე ლევანი კიდევ უფრო გაბრაზდა და კიდე ჩამეცინა
-არაფერი, პროსა მალე მოდით რაა, ის როგორაა?
-კარგად, ხო მოვალ მალე.
-აჰა, აეჭვიანებ?
-საიდან მიხვდი?
-მე გაგზარდე გოგო ხოარ დაგავიწყდა- ორივეს სიცილი აგვიტყდა.
-ხოხო მიდი პასკუ.
ლაპარაკი დავასულე და ლევანიმ მაშინვე ტელეფონი გამომართვა, ლუკას ნომერი რომ დაინახა ალბათ დამშვიდდა, შემდეგ გაიცინა და ბრაზიანი თვალბით შემომხედა.
-კიდევ ერთხელ ასე გააკეთებ და არ ვიცი რას გიზამ.
-კარგი, აი მოვიდა შეკვეთა.
-ისე გახსოვს, აქ გამიცანი მირანდუხტ.
-ხოო მახსოვს.
-მე კი დიდი ხანია გიცნობ.
-ლევანი რარაც უნდა გითხრა რა, მაგრამ არ ვიცი როგორ, რადგან შეიძლება ცუდად გაიგო.
-რამე მოხდა?
-მოკლედ არ მინდა რო ვჩქარობდე რა, ჯერ უნდა ვისწავლო, ადრე ეს სიყვარული ჩემთვის ხომ გესმის?-ლევანი თავს მიქნევდა-ხოდა არ მინდა რომ დამაჩქარო კარგი?
-ჩემი ჭკვიანი გოგო ხარ.
-არ ვარ შენი.
-რაღაც გრძნობა ხომ გაგიჩნდა ჩემს მიმართ?
-არ ვიცი, წეღან გრძნობებს ავყევი.
-ანუ მაინც გრძნობ რაღაცას.
-მგონი, მაგრამ არ მინდა ვიჩქარო, ახლა კი რაღაც უნდა გითხრა, მაგრამ დამპირდი რომ არ წამოხტები და არ გაიგიჟებ თავს.
-დროზე რა ხდება, შენ უნდა მომკლა გოგო?
-ჰაჰა, ჩვენ გვერძე სადაც შენ ადრე იჯექი, ერთი ბიჭი ზის და მიყურებს, თვალი არ მოუშრებია, არ წამოხტე და ჩხუბი არ დაუწყო, უბრალოდ აგრძნობინე რამენაირად რომ გაიხედოს და დამანებოს თავი.
-ძნელია ეგრე მოვიქცე, კარგი ქენი რომ მითხარი, დროზე ჭამე და წავედით.
-სახლში?
-არა!!!
-აუუ დავიღალე.
-ტანსაცმელების საყიდლად.
-რამე უნდა იყიდო?
-მე არა, მე არაფერი, შენ უნდა გიყიდო.
-არ მინდა არაფერი, მაქვს ისედაც ბევრი ტანსაცმელი.
-ნუ მეწინაარმდეგები, შარვლები უნდა გიყიდო, ბევრი შარვალი. ნერვებს მიშლის ეგ მოკლე შორტები, არ მინდა რომ სხვამ შემოგხედოს გესმის?
-აუუ კარგი რაა, არ უნდა მეთქვა ესეიგი.
-დროზე ჭამე მიდი.
-კაი მოვრჩი მე. გთხვ რა სახლშ წავიდეთ, ბევრი შარვალი მაქვს, ძალიან ბევრი.
-ხოდა კიდევ ერთ მაგდენს გიყიდი და მერე არ დაგინახო ასეთი ტანსაცმლით გარეთ გამოსული.
-შენ ვინ გკითხავს.
-მე ვინ მკითხავს ხო? ახლა ნახე შენ რა გიქნა.
-ვერაფერსაც ვერ მიზამ.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი.
-ნამდვილად?
-ნამდ...-დასრულებული არ მქონდა ხელში ამიტაცა ზურგზე გადამიგდო და ისე წამიყვანა, სალარომდე ასე მივყავდი, მერე ფული გადაიხადა და ზუსტად ისე გადამიგდო მხარზე, მიუხედავად ჩემი კივილისა არაფერს ამბობდა და ასე მიმიყვანა თვის მანქანამდე, ჩამსვა, მოუარა მანქანას და ჩაჯდა თვითონაც. მერე გადმომხედა ცალყბად გამიღიმა და მითხრა.
-სიჩქარე გიყვარს?
-ძალიან და შენ?
-მეც, ხოდა მოემზადე.
მაშინვე მივხვდი რასაც გულისხმობდა ამიტომაც როგორც შემეძლო ისე მოვკალათდი და ვუთხარი რომ მზად ვიყავი, მანაც თავისი მანქანა დაქოქა და ადდგილიდან მაშინვე მოვწყდით.