მედილით რაღაც განსხვავებულად გავიღვიძე......სულ რაღაც რამდენიმე დღეა რაც აქ ვმუშაობ და უკვე რაღაცნაირად მიყვარს ეს სახლი... ჩემად აღვიქვავ მიუხედავად გიორგიდ უაზრო რეპლიკებისა... ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი.. მანანა დეიდა უკვე სამზარეულოში იყო, საათს რომ დავხედე 8 სრულდებოდა...
-მანანა დეიდა როგორ ხართ? გუშინ ძალიან შემაშინეთ...
-მადლობა შვილო უკვეთ ვარ... მოდი ვისაუზმოთ და მერე მიხედე შენ საქმეს... ბიჭები უკვე სამსახურებში არიან...
დილით როგორც მჩვევია ისე წავიცმუცნე და მანანას შენიშვნაც დავიმსახურე... სამზარეულოს დალაგების შემდეგ, მესამე სართულზე ავედი სადაც არასდროს არ ვყოფილვარ.. "მიტოვებულის" ფონზე იქაურობა ძალიან ლამაზი იყო... საკმაოდ მდიდრულ შეხედულებას აძლევდა კედელის ხალიჩა, რომელიც ულამაზესად იყო ამოქარგული უცნაური ფორმებით... დერეფნის ბოლოს, თვალი მოვკარი მანანა დეიდას პორტრეტს...
-მოგწონს?
თვალიერებაში გართულს ვრრ გავიგე როგორ მოვიდა მანანა დეიდა
-ძალიან... ძალიან ლამაზი ნახატებია...
და თვალი გავაპარე პირტრეტისკენ...
-აქ ჩემმა მეუღლემ დამხატა.. მაშინ შეყვარებულები ვიყავით.. სულ რაღაც 17 წლის ვარ.. ერთ წელში კი გავთხივდი და მეყოლა ორი გადარეული.... მალევე დავქვრივდი 25 წლის ვიყავი... ეს სახლიც ერთად ავაშენეთ.. ალექსანდრე მამამის გავს, მასსავით რთული ხასიათი აქ, გიორგი? გიორგის ძალიან უცნაური ხასიათი აქ... ხან ისეა ხან ასე.......
ეჰ ძაან გადავეშვი მოგონებებში.. მიდი გააგრძელე, მერე ჩამოდი ქვევით და გავაგრძელებ მოყოლას..
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და დალაგება გავარგრძელე... მესამე სართული არაფერი იყო,მალევე დავალაგე მაგრამ მეორე.... ყველაზე არეული გიორგის ოთახი იყო... არქეოლოგიური გათხრების ჩატარება მომიწია, რომ მიმეგონო შუქის ჩასართავისთვის... თუმცა ესეც არაფერი გადავაგორე, მაგრამ ალექსანდრეს ოთახი საოცრება იყო... არც არქეოლოგიური გათხრების ჩატარება მომიწია და არც რამე მაგდაგვარი.. ყველაფერი ისე კარგად იყო... საქმე არაფერი რომ არ მქონდა ოთახის თვალიერრბას შევუდექი... ყველაფერი გემოვნებით იყო მოწყობილი, ღია ნაცრისფერი კედლები ლამაზად ერწყმოდა მუქ ნაცრისფერ ფარდებს... არაჩვეულებრივი სიმყუდროვე იყო ოთახში... კედლებზე უცნაური ნახატები იყო გაკრული, თუმცა უნდა ვაღიარო საკმაოდ გემოვნებიანად დახატული.... ალაგ-ალაგ სურათები იყო... ერთ-ერთზრ, უკვე კარგად მოზრდილი ალექსანდრე სადღაც ესე 10-11 წლის იქნება, პატრა გოგოსთან ერთად დაახლოებით ესე 2-3 წლის იქნებიდა....
სურათი ხელში ავიღე და უკან ალექსანდრეს გამწარებული ყვირილი მესმის...
-რას აკეთებ ამ ოთახში?
-მე... მე.. მე უბრალოდ...
-რა უბრალოდ???
-უბრალოდ...
-სურათებს ათვალიერებდი ხო???
-ნე უბრალოდ დასალაგებლად ვიყსვი შემოსული
-მაგის გარდა ყველაფერს აკეთებდი.
ეხლა კიდე გადი ოთახიდან!!!
სასწრაფოდ!!!
იმხელა ხმაზე იღრიალა, ინსტიქტურად შევხტი და ობოლი ცრემლი გადმომივარდა...
რა მატირებდა?
არ ვიცი..
ალბათ იმის რომ ალექსანდრესგან არ ველოდი ამგვარ საქციელს....
შეიძლება ამგვარ ფეთქებად ხასიათს გულისხმობდა გიორგი
"ალექსანდრე ციდან ჩამოფრენილი ანგელოზი არაა"
ოთახიდან აცრემლებული გავვარდი... გზაში გიორგი შემეფეთა მაჯაში ხელი ძლიერად ჩამავლო და მისკენ მიმატრიალა,
-ხომ გითხარი...
-გეხვეწები შემეშვი...





----ალექსანდრე-----
სამსახურში სულ რაღაც 3 დღე არ ვყოფილვარ და საქმეები თავზე საყრელად მქონდა... არ ვიცოდი დაიდან უნდა დამეწყო... ძლივს მოვაბავდი თავს ერთ საქმეს, თავში მაშინვე მარიტა ამომიტივტივდებოდა და ტვინის ყვრლა უჯრედი მხოლოდ მაზე ფიქრობდა...
რას მიკეთებს ეს პატარა ბავშვი...
შეიძლება 20 წლის ბიჭი ჩვიდმეტი წლის გოგოზე გაგიჟდეს ისე, რომ ვერც მიხვდეს რა აგიჟებს...
მიყვარს?!
სასაცილოა....
მიყვარს??!
მიყვარს??!
მიყვარს??!
კარები აჩიმ (ჩემმა ძმაკაცმა) შემოანგრია...
-რას შვები ტო? რამდენი ხანია სამსახურში არ ყოფილხარ?!
-აუ რავი ტო გაურკვრვლობაში ვარ...
ყველაფერი დაწვრილევით მოვუყევი...
-ვაუ მართლა მაგარ გაურკვევლობაში ხარ შენ ძმობას ვფიცავარ ... მგონი მართლა გიყვარს ტო....
-არ ვიცი აჩი... სულ სხვანაირი ვარ მასთან ხო გეუბნები არა ოთხი დღეა რაც ჩემთან მუშაობს და სულ სხვანაირი ვარ... არ ვჩხუბიბ.. სახლშიც დიდხანს ვარ და აღარც ის ნატა მახსოვს....
მისი ხსენება და ოთახში ნატას შემოსვლა ერთი იყო
-ძაღლი ახსენე და ჯოხი ხელში დაიკავეო... წარმატებები ძმა..
მხარზე ხელი მეგობრულად დამარტყა და ოთახიდან გავიდა...
ნატა როგორც ყოველთვის ძუკნასავით გამოწყობილი.. მოკლე შავი ტყავის ქვედაბოლო, 7 მეტრიანი შპილკები და ღრმა დეკოლტე...
სახეზდ, შპაკლი,გაჯი, ცემენტი რავიცი ყველაფერი ზედ ქონდა
-რა გინდა ნატა? რატო მოხვედი?
-რას ნიშნავს რა მინდა? მომენატრე ალექს...
-გეხვეწები წადი... ყველაფერი დამთავრდა...
-რა?
-რაც გაიგე წადი!!!! წ ა დ ი!!!!!
-განანებ ალექსანდრე ამ სიტყვებს!!! მწარედ განანებ!!...
ოთახიდან გამწარებული გავარდა... გული ვერც მე დავუდე ვერაფერს და სახლში წასვლა გადავწყვიტე....
განერვიულებულმა ვრრაფერი მოვთოკე და ჩემ ოთახში მყოფ მარიტას, რომელიც საერთოდ არაფერს აშავებდა.... ოთახიდან აცრემლებული თვალებით გავარდა... იმ წუთში თავი ბოლო დონის არარაობად ვიგრძენი, თუმცა უნდა მიმეცა დამშვიდების საშუალება და მერე დავლაპარაკებოდი...