არის მომენტები როცა სიცოცხლე არ გინდა,უბრალოდ გაქრე და მოშორდე ამ სამყაროს.თავი ყველგან ზედმეტი მგონია,ალბად პრობლრმა ჩემშია...იქნებ არ უნდა წომოვსულიყავი?იქნებ უნდა მებრძოლა??მაგრამ რისთვის?ფიქრებიდან ბატონმა ალექსანდერემ გამომარკვია, -მოვედით
სახლი უზარმაზარი იყო დიდი აუზით,ბაღით...სახლში ბევრი ანტიკვარული ნივთი იყო,ამას არ ველოდი...ერთი სული მქონდა როდის ვანახავდი ჩემთვის უცობ ქალბატონს რომელიც ამბობდა რომ ჩემი ნათლია იყო.
მის ოთახში შემიყვანეს,წამლების სუნი,ფარდებ ჩამოფარებული ბნელი ოთახი,დიდი საწოლი სადაც ძლივს მოჩანდა ფარატინა ავადმყოფობისგან ძალა გამოლეული ახალგაზრდა ქალის სხეული.
ახლოს მივედი,ნელა დააშორა წამწამები ერთმანეთს და ჩაცვენილი ცისფერი თვალები გაახილა,ჩემი დანახვისას შეკრთა და სიყვარულით სავსე თვალებით შემომხედა.
-მარიამ ჩემო ძვირფასო,თვალები ამღვრა,ჩემო პატარავ როგორ გაზრდილხარ! ჩემი ხელი დაიაჭირა. ამ სურათმა ამატირა,რაღაც სითბოს ვგრძნობდი ამ ქალის მიმართ.
-მაპატიე,მაპატიე ესე რომ გაგიმეტეთ,მაპატიე ყოველი ცრემლი რომელიც ჩვენს გამო დაღვარე...არ გეგონოს თავს ვიმართლებ,ეს აფსურდია ცხოვრება მწარეა...ძალიან მწარე...დედაშენი და მამაშენი ბედნიერად ცხოვრობდნენ შენთან ერთად,თუმცა მამაშენმა მიგატოვათ იმიტომ რომ დედას კიბო ჰქონდა....ზურამ აიყარა გუდანაბადი და წავიდა,ლიზა კი დატოვა უფულოდ მარტო უსახლკაროდ მიუსაფარი,მე არავინ მყავდა თავშესაფარში ვცხოვრობდი,დედაშენმა გადაწყვიტა ბავშვთა თავშესაფარში მიეყვანე,იქ საჭმელი მაინც გექნებოდა,თვითონ მონასტერში ათევდა ღამეებს,სიცოცხლის ბოლო წუთამდე,მან წერილი დაგიტოვა(ტუმბოდან თეთრი კონვერტი ამოაძვრინა და ხელში დამაკავა).ქალი ანერვიულდა კრუნჩხვები დაეწყო,მეც ავღელდი ექთნს დავუძახე მან ნემსი გაუკეთა და მალე დაეძინა.
ჩემის ოთახში მოწყვეტით დავეცი საწოლზე....როგორ გავუძლო ამდენ ტანჯვას?ყოველ ნაბიჯზე უსიამოვნო რეალობა მხვდება.წერილის გახსნა დავაპირე,ხელები ქარში მდგარი ლერწამივით მიკანკალებდა,მტკიოდა...აქამდე მეგონა დედა ცოცხალი იყო,ვფიქრობდი დროთაგანმავლობაში ვაპატიებდი,ჩავეხუტებდი მონატრების ტალღას მისი სითბოთი ავინაზღურებდი,ყოველ წამს ავინაზღაურებდი რაც მის გარეშე გავატარე.
-მარიამ ჩემო ერთადერთო,დროის დინებამ ჩვენი გზები გაყარა,მტიკივა და მეტკინება მერეც ყოველი უშენოდ გასული დღე,მტანჯავს და იქაც დამტანჯავს შენი მიტოვება..მტანჯავს და თავს ვერფრით ვაპატიებ ვერასოდეს შენს ცრემლებს....არ ვიმართლებ თავს,სიტყვებს ფუჭად არ ვისვრი....მხოლოდ მინდა იცოდე რომ მიყვარხარ და სულ ჩემი პატარა ცქნაფა გოგოდ დარჩები...მიჭირს შენი ტკივილი მაგარამ არ დანებდე,მე მუდამ შენთან ვარ!ეს იცოდე სულ გვერდით გყავარ,და სულ შენთნ ვიქნები.....მაპატიე,მაპატიე,არ ვიყავი კარგი დედა,ჩემი ბრალია რომ ოჯახის სითბო გაკლია.....მორჩილად თავდახრილი გთხოვ შენდობას,თუმცაღა არ მაქვს შენგან პატიების მოთხოვნის უფლება....
მიყვარხარ ჩემო პაწაწა,შენჩემი იმედის ნაპერწკალი ხარ...
შენი დედიკო....

ტკივილის გადმოცემა ძნელია,მითუმეტეს იმედ გაცრუების,ყველა იმედი გამომეცალა და დავრჩი მარტო,სევდასთან ერთად!!სალამი სევდავ!!
ცხოვრება წარმომაჩენს ხან როგორც სევდიანს,ხან როგორც სუსტს და ზოგჯერ ქარაფშიტასაც...ერთმა ტანჯულმა კვირამ განვლო რაც ჩამოვედი...გადავწყვიტე ციციზე დამერეკა,ვიცოდი წიკები დაეწყებოდა მაგარამ მაინც დავრეკე.
-ციცი როგორ ხარ??
-მარიააააააააამ?????სად ხარ?მოგკლავთ???რამდენი ვინერვიულეთ იციიი???
-დამშვიდდი უბრალოდ არშემეძლო..არშემეძლო დარჩენა მაპატიე..
-სად ხარ??ან რატომ ვერ დარჩებოდი?მომიყევი რა ხდება შენს თავს???
-გრძელი ამბავია...
-რასქვია გრძელი ამბავია???იცი რა ამბები მოხდა??ანდრესი თავქუდ მოგლეჯილი გეძებდა,ბექა სასტიკად ცემა,ეგონა მაგის ხელი ერია შენს გაქრობაში...მძვინვარებდა ახლოს ვერავინ ეკარებოდა, მთელი ჯოლეჯი დაკითხა,თვალები შუბლზე აუვიდა,ვერავინ. დაამშვიდა...რაც წახვედი მაგის მერე ლოთობს!!მარიამ დაბრუნდი,გესმის დაბრუნდი!!!!
-არ შემიძლია,ანდრესმა ქეთას მიხედოს და დაუკოცნოს ბაგეები.ახლა უნდა გავთიშო,მოყვარხარ!
-არ გათიშ...სიტყვა არ დავ მტავრებიე და გავთიშე...

♚♚♚
-ანდრეს მარიამმა დამირეკა,კარგად არის!!
-გიჟია ეგა?სად ვარო?დროზე მითხარი!!
-არ უთქვამს,მითხრა იქ ვერ დავრჩებიო.
-ნომერი მითხარი
-არ შემიძლია შენი დარეკვით გულს უარესად ატკენ და მე არ მოგცემ ამის უფლებას!!შენს გრძნობებში გაერკვიე, ჯერ ამბობ ჩემი და არისო,შემდეგ მის ყოველ ნაბიჯს უკონტროლებ მერე ბექასთან ურთიერთობა აუკრძალე,და რატომ??დაფიქრდი და დასკვნა ისე გამოიტანე,ის ცრემლებს ღვრის შენ ლოთობ!!კაცურად მოიქეცი ბრატ ეს რასაქციელია რასაც ფიქრობ მიდი და უთხარი!(საღოოლ ციცის რაა:d)


ჩემს ოთახში შემოჭრილმა მზის სხივმა თვალები მომჭრა და გამომაღვიძა.მოვწესრიგდი ელასტიკები ჩავიცვი კედები,ზევით სპორტულები და სარბენად წავედი,მიყვარს ვარჯიში,ზღვაზე ვარჯიშს სხავა მუღამი აქვს. ბევრი ვირბინე,მერე ნაპირთან დავჯექი სილაში დავაცოცებდი თითებს,ჰორიზონტს გავყურებდი,ბევრი საფიქრალი მქონდა,კოლეჯში უნდა დავბრუნებულიყავი საბუთები უნდა მომემზადებინა აქ გადავეყვიტე სწავლის გაგრძელება.თან მინდოდა წასვლა თან არა.ამას თან ნათლიაჩემის ავადმყოფობა ერთვოდა,ძალიან შემაყვარა თავი და მისი დაკარგვა არ მინდოდა.ვერგადავიტან ამდენ იმედგაცრუებას,გული გამოდმებით ანდრესს მახენებს,გონებას ლამაზად ისტორიად შემორჩა მასთან გატარებული ყოველი დღე.


-ნინა დედას საფლავზე მინდა წასვლა...და მითხარი რომელ სასაფლაოზეა...
-ჯვრის მონასტერში,იქ მიდი შვილო...
დილით გავედი სახლიდან მანქანაში ჩევჯექი და წავედი..
ლიზა ხაჩიძე.....დიდ საფლავზე დედას შავ-თეთრი ფოტო...ცრემლები ღაპაღუპით ეშვებოდა მიწაზე....ხმაჩამწყდარი ვლუღლუღებდი:დედი,ჩემო დედიკო როგორ მტანჯავს უშენობა,მე გაპატიე დე....შენთან წამიყვანე აქ არაფერი დამრჩენია,უიმედო სიყვარული მხოლოდ ეს გამაჩნია...წამიყვანე დე....
მიწას ჩახიტებული კიდევ დიდი ხანი ვიქნებოდი მაგარამ ტელეფონის ხმამ გამომაფხიზლა.
-გისმენთ
-მარიამ ლარისა ვარ ნინა ძალიან ცუდად გახდა დააა...მალე მოდი სახლში.გამითიშა
-ეხლა არა!ოღონდ ეხლა არა ნინა!!ნერვიულად ვურტყამდი საჭეს ხელს,სწრაფად მივაქროლებდი მანქანას და როგორც იქნა მივედი...სახლში საეჭვო სიჩუმე გამეფებულიყო,ნინას ოთახში ავვარდი,ბედის ირონია საწოლზე თეთრი გაყინული სხეული ესვენა....ნინა....ჩემო ნინაჩკა....რატომ ღმერთო...ნუთუ ბედნიერება არ მიწერია..სახეზე ვეფერებოდი უსიცოცხლო სხეულს...ძალიან ცუდად ვიყავი ავდექი და რაც მსხვრევადი ნივთი იყო ყველაფერი დავფვშვენი...მერე ლარისამ რაღაც წამალი დამალევინა და დილამდე მეძინა.
მერე იყო ტკივილი,ნინას იმქვეყნად გაცილება....მან მთელი ქონება მე დამტოვა,.ძლიერი კომპანია,სახლები,ოფისები...სიმდედრეს და ფუფუნებას განა რა აზრიაქვს?სულარაფერში მარგია...დრო გადიოდა,მაგარამ მე მაინც მიყვარს და უფრო ძლიერ,ძილიდწინ მის მაისურს ვიხუტებ და მანამდე ვტირი ვიდრე არ გავითიშები....

პარიზის კაფეში ვზივარ და ციცის ველოდები,გავაფრთხილე რომ არავის არაფერი უთხრას,დღესვე მივფრინავ უკან კოლეჯიდან საბუთები გავიტანო და სწავლა საქარათველოში გავაგრძელო.ბევრი რამ შეიცვალა ჩემს ცხოვრებაში რაც წავედი,იმიჯი საუბრის მანერა ყველაფერი შევიცვალე,ახალი მარიამი დაიბადა,რომელიც ჩუმად მაინც მალავს სიყვარულს.ბექასგან ურთიერთობა არ გამიწყვეტია.
კაფეში ციცი შემოფარფატდა.
-მარიამ ძვირფასო როგორ მომენატრე,დატრიალდიიი ვაააუუუ როგორ შეცვლილხარ!!!!
-რავიი ვაარ შენ და რეზი როგორ ხართ?
-აუ კარგად მაგრამ გვაკლიხარ ძალიან,ანდრეს...
-ეგ არ მიხსენო არმინდა მასზე რამე გავიგო...
-კარგი
არადა როგორ მაინტერესებდა მისი ცხოვრების ყოველი დეტალი,როგორ მინდოდა მისი მონატრებული სურნელი შემეგრძნო....ციცისთან ბევრი ვისაუბრე.ბოლოს ვერ მოვითმინე
-ისევ ერთად არიან??
-ვინები??თავი გაიშტერა ციციმ
-ქეთა და ის...
-ვინ ის??
-ციცი ნუ მაწამებ მითხარი!!
-არა დაშორდნენ
-არ უყვარდა ანდრესს.
-რავიცი კი კოცნიდა იმდღეს მადიანად და...
გაბრაზებულმა ამოვიბლუყუნე,კარგი წავედი მე და იცოდე გელოდები ციციი შენ და რეზის და ჩამოდით..
-აუცილებლად საყვარელო.


ჩემი მალული ვიზიტი საფრანგეთში დასრულდა.საღამოს ბექამ დამირეკა და მითხრა შევხვედროდი მეზარებოდა მაგარმ დავთანხმდი.
-მარ შენ იცი როგორ მიყვარხარ,მეტი არ შემიძია რა ცოლად გამომყვები???და ჯიბიდან ბეჭედი ამოაძვრინა და ხელზე მომარგო.
-ბექა ხომ იცი რომ....
-არა მარი არაფერი თქვა მოიფიქრე მე არაფერს გაძალებ,დღეს მამასთან მივფრინავ რუსეთში ერთი კვირით,და როჩამოვალ პასუხი მერე მითხარი,ლოყაზე მაკოცა და წავიდა.


ეს თავი რაღაცნაირი სისულელე გამომივიდა,რა მოვჩმახე არ ვიცი.მადლობა ვინც კითხულობთ იმედია მოგეწონებათ.ჰო კიდევ კიდევ ერთი თავო და მორჩება ეს ისტორიაააა!!!♥,